ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 185 เพื่อนร่วมห้อง

เห็นได้ชัดว่ามีระยะทางยาวระหว่างร่างกายของฉินจุน แต่เธอยังคงบิดผ้าห่ม ใบหน้าของเธอประหม่า ราวกับว่าฉินจุนอยู่ข้าง ๆ เธอ

หลังจากนั้นไม่นาน ความง่วงก็เข้ามา และหวังตงเสวี่ยก็นอนหลับโดยตรง

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนาฬิกาปลุกดังขึ้น หวังตงเสวี่ยก็ลืมตาขึ้น และพบว่าเธอกำลังนอนอยู่บนร่างของฉินจุนในเวลานี้!

หวังตงเสวี่ยตกใจมาก ปกติเธอชอบนอนดิ้นเวลานอน เมื่อคืนเธอลืมเรื่องนี้ไป เมื่อเธอหลับไป แต่เธอไม่คิดว่าจะนอนบนตัวของฉินจุน

แม้ว่าจะเป็นชายโสดและหญิงม่ายที่อาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน หวังตงเสวี่ยจงใจไม่สวมใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไป แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสวมใส่อย่างเป็นทางการสำหรับการนอนหลับ ดังนั้นเธอจึงสวมชุดนอนหลวมมาก แต่ภายในเป็นสุญญากาศ!

ในเวลานี้ เธอนอนอยู่บนตัวของฉินจุน ทั้งสองแนบชิดกันอย่างใกล้ชิด ทำให้หน้าของหวังตงเสวี่ยเป็นสีแดง ตั้งแต่หน้าผากจนถึงโคนคอของเธอ

ร่างกายบิดเบี้ยวอย่างควบคุมไม่ได้ และรู้สึกคลุมเครือมากขึ้น

หวังตงเสวี่ยรีบกลั้นหายใจ และเงยหน้าขึ้นมอง โชคดีที่ฉินจุนยังนอนหลับอยู่

จากนั้น หวังตงเสวี่ยก็ขยับร่างกายของเธออย่างเงียบ ๆ และเลื่อนลงไปด้านข้าง

เป็นผลให้เธอรู้สึกประหม่ามาก จนทำอะไรไม่ถูก เธอจึงคุกเข่าลงบนต้นขาของฉินจุนโดยตรง และคนทั้งหมดก็เอนไปข้างหน้า โดยหันหน้าเข้าหาเขาโดยตรง

ท่วงท่าที่คลุมเครือแต่เดิมนั้น ยิ่งอธิบายไม่ถูกมากขึ้น

ฉินจุนลืมตาขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันแกล้งหลับต่อไปไม่ได้แล้ว”

หวังตงเสวี่ยทำหน้าแดงใหญ่ ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จัดเสื้อผ้าที่หลวมของเธอทันที และจ้องเขม็งที่ฉินจุนด้วยความโกรธ

“พี่ฉิน คุณมันร้ายเกินไปแล้วนะ!”

เห็นได้ชัดว่าตื่นนอนแล้วแต่ก็ไม่ปลุกเธอ และไม่บอกให้เธอขยับไปหน่อย

เป็นไปได้ไหมที่ทั้งสองคนกอดกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ … แล้วนอนแบบนี้ทั้งคืน?

หวังตงเสวี่ยหน้าแดงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ และรีบสวมเสื้อผ้าแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน

หลังจากรับประทานอาหารเช้า ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จ้าวตงเหมยก็ไม่มีหน้าที่จะโอ้อวดเพื่อนร่วมชั้นอีกต่อไป แต่เธอก็ยังขึ้นรถของถังซวน

ดูเหมือนว่าจะง้อสำเร็จ ท้ายที่สุดถังซวนก็เป็นคนรวยเช่นกัน แม้ว่าเขาจะเสียหน้าเมื่อวานนี้ เขาจะไม่เลิกกันแบบนั้น จ้าวตงเหมยก็เข้าใจ ในเงื่อนไขของเธอแล้ว การที่จะสามารถหาคนอย่างถังซวนได้มันก็ไม่เลว

หลังจากที่เพื่อนร่วมชั้นหายไป ฉินจุนและหวังตงเสวี่ยก็ขึ้นรถอีกครั้ง

เมื่อมองไปที่รถที่หรูหรา หวังตงเสวี่ยกังวลเล็กน้อย

“พี่ฉิน คุณจะคืนรถเมื่อไหร่? ถ้าเวลาผ่านไป จะเสียค่ารถอีกวันมั้ย?”

คาดว่าค่าเช่ารถซูเปอร์คาร์ที่สวยงามเช่นนี้น่าจะแพงมาก วันเกิดของหวังตงเสวี่ยได้ผ่านไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้เงิน

ฉินจุนยิ้ม

“เลยเวลามาแล้ว เช่าเพิ่มอีกวันก็แล้วกัน”

“โอเค” เงินถูกใช้ไปหมดแล้ว และหวังตงเสวี่ยก็จะไม่เสแสร้ง

ทั้งสองขับรถไปรอบ ๆ ในเขตชานเมือง ครู่หนึ่งฉินจุนพบร้านอาหารระดับไฮเอนด์อยู่ใกล้ ๆ และทั้งสองก็ไปทานอาหารกลางวัน

ร้านชื่อหัวยวีหลิน ภายนอกดูเหมือนร้านอาหารเฉพาะกลุ่มธรรมดา ๆ แต่จริง ๆ แล้วเป็นร้านระดับไฮเอนด์ เต็มไปด้วยเชฟระดับเทพ ส่วนผสมทั้งหมดเป็นปลาทะเลน้ำลึกระดับไฮเอนด์ และอาหารตะวันตก

ฉินจุนได้จองที่ไว้ก่อนที่จะมาถึงแล้ว ถ้าเขาไม่จอง ก็อาจจะไม่มีที่

“ทั้งสองท่านเชิญนั่งค่ะ”

ฉินจุนทั้งสองนั่งบนที่นั่งริมหน้าต่าง และสั่งสเต็ก ฟัวกราส์หรือต่าง ๆ แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะคิดว่ามันหรูหรา แต่ร้านนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรอื่น แม้แต่ข้าวผัดทั่วไปก็คือไข่ปลาข้าวผัดกับซอส ไม่มีของราคาถูก

หลังจากนั่งลงและเสิร์ฟอาหาร ชายและหญิงคู่หนึ่งก็เดินเข้ามาที่ประตู ด้วยท่าทีไม่เย่อหยิ่ง และเสียงดัง

“บริกร ผมจองโต๊ะที่ 3 ไว้นี่”

บริกรมองดู “ขอโทษครับ มีแขกอยู่ที่โต๊ะ 3 แล้วครับ”

“อะไรนะ!” ชายคนนั้นโวยวาย “พวกนายทำอะไรกัน ฉันจองไว้แล้ว ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นนั่งได้?”

ผู้ชายคนนั้นมีทัศนคติที่ไม่ดี และพูดจาแย่มาก และบริกรก็ไม่กล้ายุ่งกับเขา

“ท่านครับ ขอโทษครับ คุณจองตั้งแต่สิบเอ็ดโมงถึงเที่ยง ตอนนี้เลยเวลาแล้วคุณมาไม่มา การจองจึงถือว่าสิ้นสุดแล้วครับ”

ชายคนนั้นแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “บ้า ตอนนี้ยังไม่เที่ยงเลย นอกจากนี้ ใครในตงไห่จะไม่รู้จักฉันที่ชื่อนายน้อยคุน? มาแย่งที่นั่งของฉัน มันไม่อยากมีชีวิตรอดสินะ?”

นี่ไม่ใช่แค่สำหรับบริกร แต่สำหรับฉินจุนด้วย

ท้ายที่สุด เขาเป็นคนไร้เหตุผล ถ้าฉินจุนสามารถสละที่นั่งได้ ก็คงจะดีที่สุด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หวังตงเสวี่ยก็กระซิบ

“พี่ฉิน เราจะเปลี่ยนที่กันดีมั้ยคะ?”

หวังตงเสวี่ยไม่ต้องการสร้างปัญหา แต่ฉินจุนไม่ใจดี

“หลีกให้ทำไม สั่งอาหารไปแล้ว อย่าสนใจแมลงวันเลย”

นายน้อยคุนแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “แกพูดว่าใครคือแมลงวัน เจ้าหนู แกกล้าหาญมาก แกกล้าท้าทายฉันนายน้อยคุน แล้วผู้จัดการของพวกแกล่ะ เรียกผู้จัดการออกมาสิ!”

ชายหนุ่มในชุดสูทเดินออกไป

“โย่ นายน้อยคุนอยู่ที่นี่?”

“หืม ผู้จัดการหวัง แขกของคุณคนนี้เกิดอะไรขึ้น สั่งของน้อยขนาดนี้ พวกนายก็ยังต้อนรับ? ฉันมาใช้บริการของพวกนายที่นี่ตลอดปีเท่าไหร่แล้วตั้งใจนับไว้บ้างมั้ย?”

ผู้จัดการหวังรีบเดินไปพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “นับครับ ๆ แน่นอนว่ามีการนับ ไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง”

ผู้จัดการหวังเหลือบมองที่ด้านข้างของฉินจุน อย่างที่คาดไว้ ไม่มีอะไรแพงเกินไป แม้แต่ไวน์สักขวด

วางรอยยิ้มลง เปลี่ยนเป็นดูเฉยเมย เดินขึ้นไปหาฉินจุน และพูด

“ขอโทษครับ แขกท่านนี้จองโต๊ะนี้ไว้ก่อน กรุณาเปลี่ยนที่ด้วยนะครับ”

เมื่อมองย้อนกลับไป ผู้จัดการหวังกล่าวว่า “โอ้ ไม่มีที่แล้ว กรุณารอสักครู่นะครับ”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อน ฉันมาที่นี่ก่อน บริกรของคุณจะจัดสถานที่ให้ฉัน และฉันได้สั่งอาหารแล้ว มันมาเสิร์ฟแล้ว ตอนนี้จะให้ฉันรอเหรอ?”

นายน้อยคุนแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “ไม่ใช่แค่อาหารทะเลอาหารตะวันตกไม่กี่อย่างนี้หรอกเหรอ ฉันเลี้ยงเอง พวกแกออกไปให้เร็วไป”

ฉินจุนขมวดคิ้ว ไม่พอใจเล็กน้อย “ไสหัวไป!”

“แก!”

เมื่อเห็นว่าทัศนคติของฉินจุนค่อนข้างแข็งแกร่ง นายน้อยคุนจึงไม่กล้าแสดงท่าทีเผด็จการ

“ผู้จัดการหวัง นายดูสิว่าจะจัดการเรื่องนี้ได้ยังไง!”

ผู้จัดการหวังพยักหน้า “ไม่ต้องกังวลครับนายน้อยคุน ผมจะโทรหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทันที”

ด้วยเหตุนี้ ผู้จัดการหวังจึงหันหลังและเดินไปด้านหลัง เตรียมเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพนักงานเสิร์ฟสองสามคนลงมา และลากฉินจุนออกไป

ทันใดนั้น บริกรก็คว้าผู้จัดการหวังแล้วพูด

“ผู้จัดการ! คนคนนี้ เป็นเพื่อนกับท่านประธานเหอของเราไม่ใช่เหรอครับ?”

ผู้จัดการหวังตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ประธานเหอ? นายหมายถึงประธานเหอเนี่ยนอิงเหรอ? ล้อเล่นอะไรกัน เขาแบบนั้นจะมาเป็นเพื่อนกับประธานเหอได้ยังไง?”

บริกรชี้ไปที่ภาพบนผนัง

“ผู้จัดการหวัง ดูซิ คนในรูปนี้ดูเหมือนเขามั้ย?”

ภาพที่แขวนอยู่บนกำแพง เป็นรูปหมู่ของเหอเนี่ยนอิงและผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงหรือดาราดังอันดับต้น ๆ หนึ่งในนั้น คือรูปถ่ายกับฉินจุนที่หลงเฟิงวิลล่า!