จวงเหยียนจับมือฉินจุน และใช้กำลังเล็กน้อยอีกครั้ง
เวลานี้ อย่างน้อยถ้าคนธรรมดาก็กระดูกแตกหักไปแล้ว!
ฉินจุนขมวดคิ้ว และเขาก็ไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้ หากไม่รู้จักเขา
นิ้วของฉินจุนออกแรงทันที
กะทันหัน!
จวงเหยียนรู้สึกว่า “ผ้าเช็ดตัว” ในมือของเขา กลายเป็นที่คีบเหล็กและทันใดนั้นก็แข็งขึ้น!
แรงจากนิ้วของฉินจุน ทำให้มือของจวงเหยียนรู้สึกกดดันอย่างมาก และดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงการถูของกระดูก
จวงเหยียนถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น และในขณะที่มือของฉินจุนแข็งขึ้น ร่างของเขาก็ลดต่ำลงเรื่อย ๆ และเขาอาจจะคุกเข่าลงไปอีก
เมื่อจวงเหยียนกำลังจะตะโกน ฉินจุนก็ปล่อยไป
เพราะเป็นแขกของครอบครัวจู้ และยังคงให้ร่องรอยของใบหน้าแก่เขา
จวงเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ซ่อนมือของเขาไว้ข้างหลังเขา เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเห็นมือที่สั่นเทาของเขา
เช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากโดยไม่ได้ตั้งใจ แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไร
จวงต้าเหนียนและคนอื่น ๆ ไม่เห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับลูกชายของพวกเขา พวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงการจับมือกันธรรมดา
“หวังหยุนอ่า ครอบครัวของคุณหลายปีแล้วนะ คุณไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการย้ายเลย”
หวังหยุนหยิบผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะ แล้วพูดว่า
“ย้ายบ้าน? ตอนนี้บ้านแพงเกินไป ค่าขนย้ายก็สูงเกินไป และคนที่นี่ก็ชินกับมันแล้ว”
จวงต้าเหนียนยิ้มจาง ๆ “พูดแบบนี้ไม่ได้นะ บ้านจะมีราคาแพงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน ถ้าคุณไม่เปลี่ยนตอนนี้ คุณอาจไม่สามารถแทนที่ได้ในอนาคต”
หวังหยุนขมวดคิ้ว “ฟังความหมายนี้ ครอบครัวของคุณจะย้ายบ้านแล้วเหรอ?”
จวงต้าเหนียนกล่าวว่า “ใช่ ย้ายแล้ว คุณอยากจะลองดูมั้ย?”
“เอาล่ะ ไปดูกันเถอะ” หวังหยุนยังไม่ค่อยมั่นใจนัก คิดว่าถ้าเธอไม่ติดต่อเขาเป็นเวลาหนึ่งปีหรือสองปี เขาจะเปลี่ยนบ้านให้จวงต้าเหนียนดีแค่ไหน?
ทั้งสองขับรถไปที่ใจกลางเมือง พื้นที่วิลล่าชื่อชุ่ยฉวนหยวน
หวังหยุนขมวดคิ้ว “คุณจวง คุณคงไม่เปลี่ยนวิลล่าหรอกใช่มั้ย?”
จวงต้าเหนียนยิ้ม “นี่คือพื้นที่วิลล่า ไม่มีอะไรอื่นนอกจากวิลล่า เพียงแค่ซื้อหนึ่งหลัง”
จวงต้าเหนียนพูดอย่างผ่อนคลาย แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ราวกับว่าเขาสามารถซื้อวิลล่าขนาดใหญ่ได้โดยไม่ตั้งใจ
เมื่อเข้าสู่บริเวณวิลล่านี้ ใบหน้าของหวังหยุนก็ทรุดลง
เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับชุ่ยฉวนหยวนนี้ แต่มันเป็นคฤหาสน์
พื้นที่วิลล่าทั้งหมดใช้พื้นที่ขนาดใหญ่ แต่มีเพียงไม่กี่หลัง ภูมิประเทศในชุมชนครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ ว่ากันว่า สามารถตีกอล์ฟสามารถเล่นในชุมชนได้เช่นกัน
ขับรถเลียบเลนไปเรื่อย ๆ วิวสองข้างทางค่อย ๆ เข้ามาชม ร็อกเกอรี่ ทะเลสาบ เกาะในทะเลสาบ ลู่พลาสติก สนามเทนนิส สนามบาสเก็ตบอล
ที่นี่เป็นชุมชน เป็นสถานที่ท่องเที่ยว
หวังหยุนอิจฉา พวกเขาเคยอาศัยอยู่ที่เดียวกัน แต่ตอนนี้ จวงต้าเหนียนได้เปลี่ยนไปเป็นบ้านที่ดีเช่นนี้ และพวกเขายังคงอาศัยอยู่ในบังกะโลเล็ก ๆ แบบนั้น การเปรียบเทียบนี้มีช่องว่างจริง ๆ
“คุณจวง บ้านหลังนี้ราคาเท่าไหร่?”
“เหอะ ๆ ไม่มากหรอก เกินยี่สิบล้าน”
กว่ายี่สิบล้าน!
หวังหยุนกำหมัดของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ก็ตาม เธอโกรธมากที่หมู่บ้านเก่าแก่แห่งนี้ได้รับการพัฒนา และจริง ๆ แล้วเธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ยี่สิบล้าน?
ใช้เวลาสิบนาทีเต็มในการขับรถจากประตูชุมชนไปยังประตูบ้านของจวงต้าเหนียน
นี่คือวิลล่าแบบครอบครัวเดี่ยว ที่อยู่ลึกเข้าไปในชุมชน วิลล่ามีขนาดใหญ่มาก ดูเหมือนว่าจะมีพื้นที่อย่างน้อยหกถึงเจ็ดร้อยตารางเมตร ลานเพียงหลังเดียวมีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตร
มีบ่อน้ำพุและบ่อตกปลาไถในสวน และมีทะเลสาบเทียมที่ประตู คุณจึงสามารถออกไปตกปลาได้เมื่อออกไป
คฤหาสน์ดังกล่าวน่าอิจฉาจริง ๆ
จวงต้าเหนียนรู้สึกมีความสุขมาก เมื่อเห็นใบหน้าของหวังหยุน และพูดด้วยรอยยิ้ม
“หวังหยุน เข้าไปข้างในดูสิ การตกแต่งภายในนั้นหรูหรากว่าอีกนะ!”
ทุกคนเข้ามาในห้อง และสิ่งที่เห็นคือการตกแต่งสไตล์ยุโรป โซฟาหนังที่ว่างเปล่าและเบา ตู้หนังสือขนาดใหญ่ และเตาผิงสไตล์ยุโรปซึ่งดูหรูหรามาก
จวงต้าเหนียนพูดอย่างมีชัย “เป็นยังไงบ้าง ไม่เลวเลยใช่มั้ย?”
หวังหยุนเยาะเย้ยสองครั้งในใจ “ก็ใช้ได้”
“ฮ่าฮ่า พี่หวังหยุนอย่าอิจฉามากนัก ฉันได้ยินมาว่าบริษัทของหลินหลินเพิ่งไปได้สวย สักพักคุณอาจจะเปลี่ยนเป็นบ้านเดี่ยวหลังเล็กได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ดีเท่าบ้านในชุ่นฉวนหยวน แต่มันแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก”
หวังหยุนโกรธเมื่อได้ยินสิ่งนี้ คุณหมายความว่าอย่างไร คุณอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่ เราทำได้ดีกว่าคนธรรมดาเท่านั้น? คุณวางมาดกับใครกัน
“บ้านหลังนี้ดีก็ดีนะ มันใหญ่เกินไป ครอบครัวของเรามีคนไม่มากนัก มันสิ้นเปลืองเกินไปที่จะอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้”
จวงต้าเหนียนหัวเราะสองสามครั้ง “บ้านควรจะใหญ่กว่านี้ ขยะคืออะไร เฉพาะผู้ที่ไม่มีเงินควรพิจารณาอัตราส่วนราคาต่อประสิทธิภาพ พี่หวังหยุน ความคิดของคุณค่อนข้างลื่น ไม่น่าแปลกใจที่คุณยังไม่ได้เข้ามาแทนที่บ้านหลังใหญ่ ๆ สักที”
หวังหยุนขมวดคิ้ว “ใครบอกว่าฉันไม่เปลี่ยนบ้าน ครอบครัวเราก็มีบ้านใหม่ด้วย แต่ฉันยังไม่ได้ย้ายเข้าไปเท่านั้นเอง”
สมองของหวังหยุนร้อนจัด และเธอก็ขี้โม้ประโยคนั้นออกไป
จวงต้าเหนียนยิ้มและพูดว่า “โอ้ จริงเหรอ? คุณเปลี่ยนบ้านด้วย? แล้วเมื่อไหร่คุณจะพาผมไปดูล่ะ?”
หวังหยุนแค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา “อีกสักหน่อย ตอนนี้เพิ่งตกแต่งเสร็จ ต้องรอให้ฝุ่นสีต่าง ๆ หายดีก่อนน่ะ”
จวงต้าเหนียนกล่าวว่า “ให้ฝุ่นให้ดีหายดีก่อนเหรอ? ก็แค่รอฝุ่นสีให้หาย เข้าไปดูแป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอก? เป็นไง หรือว่าตอนบ่ายไปดูสักหน่อย หรือว่าพรุ่งนี้ดี?”
หวังหยุนตกตะลึง เธอเพิ่งจะหัวร้อน และเธอก็รีบพูดโม้ออกไป ใครให้จวงต้าเหนียนพูดแดกดันคนอื่นแบบนั้นล่ะ เธอเพียงแค่หลอกว่ากำลังตกแต่งเป็นข้ออ้างออกไปก่อน
สุดท้ายเธอก็ลืมไป และไม่มีใครบอกว่าไม่สามารถเยี่ยมชมการตกแต่งได้
หวังหยุนทำหน้าอึดอัดเล็กน้อย เธอจะไปหาบ้านที่ไหน?
จู้หลินหลินทำได้ดีในช่วงเวลานี้ แต่มันเป็นเงินของบริษัทที่จะทำเงินได้มาก
โดยทั่วไปบริษัทจะลงทุนในระยะเริ่มต้นของการพัฒนา และยังคงเป็นหนี้เงินกู้จำนวนมากกับธนาคาร เว้นแต่จู้หลินหลินจะได้รับเงินปันผลของเธอเองในสิ้นปีนี้
ตอนนี้มันก็แค่เสียงาน
หวังหยุนลังเล ไม่ว่ายังไงก็กลับคำไม่ได้
ในทางกลับกัน จวงต้าเหนียนกดดันทุกย่างก้าว และถามตลอดว่าเมื่อไหร่เขาจะไปได้
ฉินจุนก็พูดขึ้นทันทีว่า “ถ้าคุณต้องการไป พรุ่งนี้ไปดูกันเถอะ”
เมื่อฉินจุนพูดแบบนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง
หวังหยุนขมวดคิ้ว และจ้องฉินจุนอย่างดุร้าย
“พูดบ้าอะไรเนี่ย!”
จู้หลินหลินก็รีบดึงเสื้อผ้าของฉินจุนไปรอบ ๆ และโบกมือไม่ให้เขาพูด
บ้านของพวกเขามีให้สำหรับผู้คนที่จะเยี่ยมชมที่ไหนกัน
จวงต้าเหนียนเป็นคนไม่ยอมคน “เอาล่ะ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ แล้วครอบครัวของเราจะเยี่ยมบ้านใหม่ของคุณในวันพรุ่งนี้ ตกลงกันแล้ว อย่ากลับคำล่ะ!”
หวังหยุนไม่สนใจแม้แต่จะไปเยี่ยมบ้านของจวงต้าเหนียน ระหว่างทางกลับ หวังหยุนโกรธและเกือบจะก่นด่า
“นายฉิน นายจงใจหาเรื่องให้ฉันใช่มั้ย! นายพูดอะไรออกไป?”
