ผู้จัดการฝ่ายนิติบุคคลก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ต้องขอโทษละกันนะครับ จัดการเลย！”
สิ้นเสียง เหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งเข้าไปประชิดตัว ล็อกแขนของหญิงชราลากตัวออกไปทันที
สีหน้าของจู้หมิงเปลี่ยนไปทันที “พวกแกทำอะไรน่ะ ปล่อยแม่ฉันนะ！”
จู้หมิงพุ่งเข้าไปต่อสู้กับเหล่าชายฉกรรจ์ แต่ว่าเขาก็เป็นแค่คนที่ทำอะไรไม่เป็น จะไปเทียบอะไรกับชายฉกรรจ์พวกนั้นได้ ไม่นานก็ถูกพวกเขาจับทุ่มลงพื้น ลากออกไปข้างนอก
พนักงานคนอื่น ๆ เห็นแบบนั้น ก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน เจ้านายโดนลากตัวออกไปแบบนั้น พวกเธอก็ทำได้แค่รีบออกไปจากตึกสำนักงาน
เหล่าชายฉกรรจ์ลากตัวหญิงชรากับจู้หมิงมาถึงหน้าประตูก็โยนลงถนน
ทั้งสองคนล้มลงถนนอย่างแรงจนต้องกัดกัดฟัน
จู้หมิงยังพอทน เพราะเขาก็ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ล้มแค่นี้ยังไม่ค่อยเป็นอะไร
แต่ว่าหยิงชราอายุมากแล้ว โดนจับโยนแบบนี้เหมือนร่างกายแตกละเอียดอย่างใดอย่างนั้น เธอร้องโอดครวญอยู่ที่พื้นลุกไม่ขึ้น
เหล่าพนักงานต่างพากันเข้ามาช่วยประคองลุกขึ้น
สีหน้าของหญิงชราย่ำแย่เอาเสียมาก ๆ ซีอีโอผู้สูงส่งแห่งบริษัทยาตระกูลจู้ ถูกคนลากตัวอย่างห้องทำงานของตัวเองมาโยนลงกลางถนนแบบนี้
ฉากที่เธอฟุบลงที่พื้นเมื่อคนเห็นเต็มไปหมด เนื่องจากที่นี่เป็นแหล่งธุรกิจใจกลางเมืองที่เจริญที่สุด มีคนจำนวนมากต่างถ่ายภาพแล้วอัดคลิปวิดีโอ คาดว่าพรุ่งนี้บริษัทยาตระกูลจู้ต้องพาดข่าวหน้าหนึ่งแน่ ๆ
“นี่มันอะไร มีอย่างนี้ที่ไหนกัน！”
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หยิงชราโดนหยามเกียรติแบบนี้ ครั้งแรกเป็นตอนที่เธอไปซื้อบ้านก็ถูกรปภ.ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปล็อกตัวกดไว้ที่พื้น
ครั้งนี้ก็เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปที่ลากตัวเธอออกมาโยนไว้กลางถนนแบบนี้
แต่เธอเองก็ไม่กล้าที่จะกล้าหือกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุป ทำได้เพียงอดทน
เหล่าพนักงานต่างวิ่งออกมาจากตึกสำนักงาน ยืนอยู่ตรงหน้าหญิงชรา รอให้เธอออกคำสั่งว่าสรุปจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้
หญิงชรากัดฟันกรอด “กลับไปที่บริษัทเก่าก่อน！”
สำนักงานเก่าของ บริษัทยาตระกูลจู้ยังไม่ได้ขายทิ้ง ไม่คิดเลยว่าเวลานี้มันจะมีประโยชน์
พอกลับมาถึง ทุกคนก็ากันหาที่นั่งพัก แต่ว่าที่นี่เป็นสามบริษัทรวมกัน ทำให้ที่บริษัทเก่าแห่งนี้ดูคับแคบทันตา มีหลายคนที่ไม่มีแม้แต่ที่นั่ง ทำได้เพียงยืน
ส่วนห้องทำงานด้านในก็มีแต่ฝุ่น โต๊ะทำงานอะไรพวกนั้นก็ย้ายไปหมดแล้ว คอมก็ไม่มี แม้แต่โต๊ะในห้องประชุมก็เก่ามากจะพังแหล่มิพังแหล่
ก่อนหน้านี้หญิงชราคิดว่าตึกสำนักงานนี้ไม่เลวเลยทีเดียว แต่พอเริ่มชินกับตึกสำนักงานใหม่ พอมองย้อนกลับมาดูที่นี่เหมือนเป็นแค่กองขยะ
“ทุกคนอย่าเพิ่งตื่นตระหนกกันไป เรื่องนี้ฉันจัดการได้แน่นอน แต่คงต้องทำการปรึกษากันก่อน”
หญิงชราแสร้งทำเป็นว่าไม่หวาดหวั่น ก่อนอื่นต้องทำให้พนักงานของเธอเชื่อมั่น
พอย้ายกลับมาที่สำนักงานเก่า ทุกคนก็ไม่มีงานอะไรทำ ทำได้เพียงใช้โทรศัพท์ในการทำงาน ติดต่อธุรกิจที่อยู่ในมือ
แม้ว่าจะมีอุปสรรคบ้าง แต่ก็ยังถือว่ายังอยู่ในสถานการณ์ที่มั่นคง
ภายในใจของหญิงชรารู้สึกรับไม่ได้ ถ้าหากมันมีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นมาอีกล่ะ
ขณะที่หญิงชราเพิ่งจะนั่งลงถอนหายใจอย่างโล่งอกนั้น จู่ ๆ ก็มีชายหญิงสวมสูทยูนิฟอร์มเดินเข้ามา
ตอนนี้หญิงชราตกใจเหมือนลูกนก เธอกลัวเหลือเกินพวกที่สวมชุดยูนิฟอร์ม
“พวกคุณคือ……”
“พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่จากธนาคารตงไห่ พวกคุณถูกต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการละเมิดกฎ ทางธนาคารจึงมาแจ้งให้พวกคุณทราบว่า ทางเราจะทำการเรียกเงินกู้คืน ถ้าหากไม่ทำการคืนเงินกู้ทั้งหมดห้าสิบล้านหยวนภายในสามวัน เราจะทำการริบสำนักงานของคุณที่ถนนหงฉีทันที นี่เป็นประกาศครับ”
พอยื่นใบประกาศให้แก่หญิงชรา เจ้าหน้าที่ก็จากไปทันที
เนื่องจากพวกเธอถูกฝ่ายนิติบุคคลไล่ออกจากตึก ธนาคารจึงตัดสินว่าพวกเขาละเมิดสัญญาซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติ
ให้คืนเงินกู้ห้าสิบล้านหยวนให้หมดภายในสามวัน ทำเอาหญิงชราหน้ามืดจนเป็นลมล้มพับไปทันที
“คุณแม่！คุณแม่ครับ！เรียกรถพยาบาลเร็ว！”
บริษัทยาตระกูลจู้พังพินาศภายในวันเดียว เละกลายเป็นโจ๊กเลยก็ว่าได้ พนักงานทั้งหมดถูกพักงาน โรงงานก็หยุดการผลิต
ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ลูกค้าที่ร่วมงานด้วยต้องหนีไปกันหมดแน่นอน อีกอย่างจะต้องมีคนมาสืบสาวราวเรื่องที่พวกเขาละเมิดสัญญาแน่นอน
สิ่งที่บริษัทยาตระกูลจู้กำลังเผชิญอยู่คงมีแค่ล้มละลาย
หญิงชรานอนพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาล เธอลืมตาขึ้นมา ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า
“คุณแม่อาการดีขึ้นหรือยังครับ？”
หญิงชราส่ายหน้าไปมา เอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ไปเรียกหลินหลินกลับมาเถอะ”
เธอดูออกถ้าหากว่าจู้หลินหลินยังอยู่เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
เรื่องราวที่มันอีนุงตุงนังอยู่นี้ สาเหตุต้นตอมันมาจากการที่เธอถอดถอนจู้หลินหลินจากการเป็นผู้ถือหุ้น
จู้หมิงถอนหายใจ “ครับ คุณแม่คอยดูผมจะให้เธอไปจัดการ”
พูดจบ จู้หมิงก็เดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาจู้หลินหลิน
“ฮัลโหล！จู้หลินหลิน！นี่มันอะไรกัน บริษัทเกิดเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ เธอยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกเหรอ？！”
จู้หมิงมาถึงก็ถามอย่างมีน้ำโห
จู้หลินหลินเอ่ย “เกิดอะไรขึ้นคะ หนูยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
ช่วงสองสามวันนี้จู้หลินหลินลาพักร้อน เธอพักอยู่ผ่อนอยู่ที่คฤหาสน์ชิงเหมยตลอดเวลา จึงไม่ได้รับรู้เรื่องราวโลกภายนอกเลยสักนิดเดียว
จู้หมิงหมิงส่งเสียงอย่างไม่พอใจ “เธออย่ามาเล่นลูกไม้แบบนี้นะ เรื่องทั้งหมดนี่เป็นเพราะเธอทั้งนั้นจะทำมาเป็นไม่รู้ได้ยังไง？ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ รีบกลับมาแก้ไขปัญหาที่บริษัทซะ ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่ ！”
พูดจบ จู้หมิงก็ตัดสายทิ้งทันที
ทางฝั่งหลินหลินเองก็โมโหและก็งงด้วยเช่นเดียวกัน
ฉินจุนส่งเสียงอย่างไม่พอใจ คว้าโทรศัพท์ของหลินหลินมาเอ่ย “คนแบบนี้ไม่ต้องไปสนใจ ปิดเครื่องไปเลย”
พูดจบเขาก็ปิดโทรศัพท์ของจู้หลินหลินทันที จากนั้นทั้งสองก็ตกปลาที่บ่อน้ำในคฤหาสน์ชิงเหมยต่อ
จู้หมิงกลับมาในห้องพักผู้ป่วย หญิงชรามองหน้าเขาก็จะเอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้าง？”
จู้หมิงเอ่ย “คุณแม่วางใจเถอะครับ ผมบอกจู้หลินหลินเรียบร้อยแล้วให้เธอไปจัดการปัญหาซะ”
หญิงชราอ้าปาก อยากจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าสุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดออกมา
จริง ๆ แล้วเธออยากจะพูดว่า ให้ทำตัวดี ๆ กับจู้หลินหลิน เพราะเด็กสาวคนนี้มีความสามารถเหนือกว่าที่เราคาดคิด
พอตกหัวค่ำ เรื่องราวยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า มีพาร์ทเนอร์กว่าห้ารายที่โทรศัพท์มาขอยกเลิกสัญญา
บริษัทยาตระกูลจู้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แน่นอนว่าเหล่าพาร์ทเนอร์ก็ต้องปกป้องตัวเอง
หญิงชราจึงตัดความรำคาญด้วยการปิดโทรศัพท์ไปเลย
เธอเปิดโทรทัศน์ดูข่าวภายในห้องพักผู้ป่วย
“ในรายงานข่าวรายงานว่า ในระหว่างวันของวันนี้ บริษัทยาตระกูลจู้อันมีชื่อเสียงของเมืองเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น โอวหยางเยี่ยนเยี่ยนประธานของบริษัทยาตระกูลจู้ รวมถึงผู้บริหารถูกโยนออกจากอาคารสำนักงาน พนักงานทั้งหมดของบริษัทยาตระกูลจู้ถูกไล่ออกมา คาดว่าอาจจะเกิดจากการค้างชำระค่าส่วนกลาง สำหรับรายละเอียดพวกเราจะทำการติดตามความเคลื่อนไหวแล้วนำมารายงานอีกทีค่ะ”
หญิงชรากำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล พอเห็นตัวเองในข่าวที่ฉากภาพเหตุการณ์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รู้สึกรับไม่ได้ เป็นลมสลบไปอีกครั้ง
จู้หมิงโมโหมาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของจู้หลินหลิน แต่ไม่สามารถติดต่อได้
เขาจึงโทรศัพท์ไปหาจู้หย่ง
“ตารอง! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของนาย จู้หลินหลินทำเรื่องภาษาอะไรหะทำไมมันเป็นแบบนี้!นายอยากให้แม่โมโหจนตายเลยหรือไงถึงจะพอใจ!”
