ชายหนุ่มคนนั้นชะงักไปทันที ลูกพี่ของเซี๋ยต้าหลิน？
บนโลกใบนี้ยังมีใครสามารถทำให้นายน้อยเซี๋ยเรียกว่าลูกพี่ได้อีกเหรอ？
พวกเขาต่างพากันแปลกใจอย่างมาก ตกลงแล้วงานแถลงข่าวนี้เชิญบุคคลท่านใดมากันแน่ถึงได้จัดอย่างอลังการขนาดนี้
ในตอนที่พวกเขากำลังจัดงานนั้น แถวที่นั่งหน้าเวทีแถวที่หนึ่ง ที่นั่งทุกตัวจะมีการติดชื่อไว้ที่ด้านหลัง
งานครั้งนี้เชิญแต่บุคคลสำคัญมาร่วมงานทั้งนั้น เมิ่งเหวินกัง ซุนเจี้ยนหมิน แม้กระทั่งนายพลยศใหญ่และเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงระดับโลกอย่างหวังจินไห่
ชื่อของพวกเขาถูกแปะลงทั้งสองฝั่งซ้ายขวา ส่วนที่นั่งตรงกลางซึ่งเปรียบเสมือนที่นั่งของบุคคลที่สำคัญที่สุดนั้นถูกเว้นว่างไว้
ด้านซ้ายคือซุนเจี้ยนหมิน ด้านขวาคือหวังจินไห่ สรุปว่าเขาเป็นใครกันแน่ ถึงได้ทำให้ผู้นำเหล่านี้มาคอยต้อนรับขนาดนี้？
ไม่นานเหอเนี่ยนอิงก็มาถึงที่งานพร้อมกับออกคำสั่งด้วยตัวเอง ทุกคนต่างปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ไม่ใช่แค่นายน้อยเซี๋ยมาลงมือเอง ตอนนี้แม้กระทั่งท่านประธานเหอก็มาสั่งงานด้วยตัวเอง ดูแล้วงานครั้งนี้สำคัญมาก ๆ
ที่ผ่านมามีการงานแถลงข่าวเปิดตัวแบบนี้มากมาย แต่ก็เป็นเพียงงานขายที่ดิน เปิดตัวคอนโดหรืออาคารสำนักงาน หลังจากนั้นก็จะทำการแนะนำ
แต่สำหรับบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปก็มักจะเป็นงานเล็ก ๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไมงานวันนี้ถึงได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้
“ท่านประธานเหอครับ ท่านจะดูใบรายชื่อแขกผู้ร่วมงานสักหน่อยไหมครับ？”
เหอเนี่ยนอิงหยิบใบรายชื่อไปดู โดยเฉพาะรายชื่อจากตระกูลจู้เขาตั้งใจดูเป็นพิเศษ
โอวหยางเยี่ยนเยี่ยน จู้หมิง จู้หลินหลิน
ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็นครอบครัวของจู้หลินหลินสามคนพ่อแม่ลูก สุดท้ายกลับเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลจู้ ดูเหมือนพวกเธอจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ
“เอาชื่อของคุณจู้หลินหลินมาไว้ด้านหน้า ส่วนสองคนนั้นก็ให้อยู่ที่เดิมตามปกติ”
“ครับ！”
เช้าวันตอนมา เซี๋ยต้าหลินมารับฉินจุนแต่เช้า
“พี่ ซ้อล่ะครับ？”
ฉินจุนส่ายหน้า “มีแค่ฉันคนเดียวเนี่ยแหละ ไปกันเุถอะ”
พอขึ้นมาบนรถ ฉินจุนก็รีบไปงานล่วงหน้า พอมาถึงก็มีแขกหลาย ๆ คนมารองานเริ่มแล้ว ซุนเจี้ยนหมิน เมิ่งเหวินกังและคนอื่น ๆ พอได้มาเจอกันอีกครั้ง ก็ขึ้นไปฉลองกันเล็กน้อย
นอกจากเจ้าอ้วนหม่าแห่งท่าเรือเทียนจินแล้ว คนอื่นๆ ก็ต่างมากันพร้อมหน้าพร้อมตา
พอดื่มเหล้าไปสักพัก ฉินจุนก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
……
ขณะที่เหล่าบุคคลสำคัญกำลังปาร์ตี้เล็กกันอยู่ด้านบน ที่ด้านล่างผู้คนก็เริ่มทยอยกันเข้ามา
จู้หลินหลินสวมชุดราตรีและเครื่องประดับที่ตระกูลเหอส่งมอบมาให้อย่างไม่เต็มใจยืนอยู่ที่หน้าประตู
เธอไม่ได้อยากจะสวมใส่ของพวกนี้ แต่เป็นเพราะถูกหญิงชราและหวังหยุนคะยั้นคะยอทุกวิถีทาง สุดท้ายเธอจึงยอมใส่
หญิงชราพอใจอย่างมาก นี่เป็นของขวัญที่ตระกูลเหอส่งมาให้เชียวนะ สวมใส่ไปถ้าเขาเห็นขึ้นมาต้องดีใจมากแน่ ๆ
ทั้งสามคนมาถึงหน้าประตูทางเข้าทำการตรวจสอบบัตรเชิญ
หญิงชราการ์ดรักษาความปลอดภัยเยอะแยะขนาดนี้ก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงเลยว่างานแถลงข่าวของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปจะมีการ์ดรักษาความปลอดภัยเคร่งครัดขนาดนี้ สมกับเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่จริง ๆ
แน่นอนว่ามันไม่ได้เคร่งครัดขนาดนี้ทุกครั้ง แต่เป็นเพราะว่าครั้งนี้มีฉินจุนอยู่ด้วย จึงเคร่งครัดแบบนี้
ฉินจุนเดินออกมาจากห้องน้ำชั้นสอง พอเห็นด้านล่างว่าจู้หลินหลินมาแล้ว ก็เดินลงไปข้างล่างกะว่าจะไปทักทาย
“หลินหลินมาแล้ว”
จู้หลินหลินได้ยินเสียงก็ชะงัก เงยหน้าขึ้นไปมองพอเห็นว่าเป็นฉินจุนก็ตะลึงด้วยความดีใจทันที
“พี่เสี่ยวจุน？พี่มาได้ยังไง！”
แต่หญิงชรากับจู้หมิงกลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าโมโหพร้อมกับเอ่ยถาม
“ทำไมแกก็มาด้วย！ใครใช้ให้แกมามิทราบ！”
เมื่อวานที่ฉินจุนบอกว่าพรุ่งนี้จะเจอกัน หญิงชราก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดี สุดท้ายวันนี้มางานก็มาเจอไอ้ฉินจุนที่นี่
ไอ้หมอนี่นี่มันกล้าจริง ๆ นี่มันงานระดับไหน？มันยังกล้าเข้ามาร่วมงานกับคนอื่นเขา？
ถึงแม้ว่าเสียงของหญิงชราจะไม่ดัง แต่ก็ดึงดูดความสนใจของคนอื่นไม่น้อย ชายหนุ่มสวมสูทสีดำจึงเดินเข้ามาเอ่ยถาม
“สวัสดีครับ ท่านมาด้วยกันหรือเปล่าครับ？”
ชายหนุ่มมองหน้าฉินจุนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพนับถือ
เมื่อวานเขาได้ยินจากนายน้อยเซี๋ยแล้ว บุคคลท่านนี้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร！
อีกอย่างเมื่อสักครู่เขาก็เห็นฉินจุนขึ้นไปชั้นบนที่รายล้อมไปด้วยนายใหญ่มากมาย ชายหนุ่มก็ยิ่งช็อกยิ่งกว่าเดิม
การได้ความเคารพจากเซี๋ยต้าหลินอาจจะยังไม่สามารถอธิบายอะไรได้ชัดเจน แต่การได้รับความเคารพจากเหอเนี่ยนอิงและคนอื่น ๆ นี่สิ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา ๆ จะทำได้
งานแถลงข่าววันนี้ ที่ยิ่งใหญ่อลังการกว่าที่ผ่านมา เหตุผลหลัก ๆ ก็เป็นเพราะว่าฉินจุนมาร่วมงานด้วย
เพราะฉะนั้นงานในวันนี้คุณผู้ชายฉินท่านนี้ถือว่าเป็นคนที่สำคัญที่สุดในงาน
ถ้าหากว่าคุณนายท่านนี้มีความสัมพันธ์กับคุณฉิน พวกเขาก็จะได้ปฏิบัติตนเคารพอย่างแขกชั้นสูง
แต่ทว่าพอชายหนุ่มพูดมาแบบนี้ สีหน้าของหญิงชราก็เปลี่ยนไปทันที
“ไม่ใช่！ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมันทั้งนั้น คุณอย่าเข้าใจอะไรผิดเชียว！”
หญิงชรากลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าไอ้ฉินจุนมากับพวกเธอ ถ้าหากว่าไอ้หมอนี่มันถูกไล่ออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องเกี่ยวโยงมาถึงตระกูลจู้ให้อายขายขี้หน้าน่ะสิ？
ถ้าเกิดท่านประธานเหอเห็นเข้า ถ้าอย่างนั้นจะไม่ถูกหักคะแนนหรอกเหรอ？
ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง ทำไมต้องปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้นด้วย ？ควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รู้จักกับคุณฉินมากกว่าไม่ใช่เหรอ？
ชายหนุ่มคนนั้นพูดไม่ออก……
หญิงชราได้ยินชายหนุ่มถามแบบนี้ ก็รู้เลยว่านายฉินจุนต้องสวมรอยเป็นคนของตระกูลจู้เข้ามาแน่นอน
แต่ว่าบัตรเชิญของตระกูลจู้มีแค่สามใบ ตอนนี้พวกเธอก็ครบสามคนพอดีแล้ว ถ้านับฉินจุนด้วยก็เป็นสี่คน ถ้าหากมีใครมาตรวจสอบจำนวนขึ้นมา พบว่าตระกูลจู้พาคนเกินมาหนึ่งคนจะทำยังไงล่ะ？
พวกเขาตงไม่คิดว่าตระกูลจู้เป็นพวกไม่เคยเจอโลกกว้างจนต้องแห่พาคนมาร่วมงานเกินหรอกมั้ง แบบนั้นมันก็ดูจะน่าอายเกินไป
หญิงชราไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด เธอชี้หน้าฉินจุนแล้วเอ่ย
“ไอ้หมอนี่ไม่ใช่คนของตระกูลจู้ มันแอบเข้ามาของมันเอง ไม่เชื่อคุณก็ตรวจการ์ดเชิญของมันเลยสิ มันไม่มีแน่นอน！พวกคุณไล่มันออกไปเลย มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจู้ทั้งนั้น”
พอหญิงชราเอ่ยจบประโยคนี้ ชายหนุ่มก็งงไปหมด
แอบเข้ามา？
หญิงชราคนนี้เป็นบ้าหรือเปล่า คุณฉินยังต้องแอบเข้ามาอีกเหรอ? ท่านผู้นำซุน ท่านประธานเมิ่ง หรือแม้แต่ท่านประธานเหอของพวกเขาก็ให้การต้อนรับอย่างสุภาพยังต้องมีบัตรเชิญอีกเหรอ?
บัตรเชิญก็มีไว้ให้แค่พวกตระกูลรอง ๆ ใช้เท่านั้นแหละ บุคคลชั้นใหญ่โตจะมาใช้ทำไมบัตรเชิญ ？ล้อเล่นหรือยังไงกัน
จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “คุณย่าคะ！ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น！”
พอเห็นว่าจู้หลินหลินแก้ตัวแทนฉินจุน หยิงชราก็รีบดึงตัวเธอเอาไว้
“พอแล้ว！พวกเรารีบไปประจำที่นั่งดีกว่า อีกสักครู่งานก็จะเริ่มแล้ว！”
หญิงชราลากตัวเธอไป จู้หลินหลินเองก็ไม่มีทางเลือก คุยกับฉินจุนไม่กี่คำก็ไปประจำที่นั่ง
ชายหนุ่มบริกรคนนั้นทำตัวไม่ตัว “คุณฉินครับ ท่านจะ……”
“ไม่มีธุระอะไรของนายแล้ว นายไปทำอย่างอื่นเถอะ”
หลังจากหนีออกมาจากฝั่งที่ฉินจุนยืนอยู่ พวกของหญิงชราก็เดินมาที่ข้างหน้า ทำการหาที่นั่งของตัวเอง ไม่นานก็เจอที่นั่งของหญิงชรากับจู้หมิงที่แถวด้านหลัง แต่ว่าไม่มีของจู้หลินหลิน
หญิงชราก็ขมวดคิ้วมุ่น “นี่มันอะไรกัน ทำไมหลินหลินไม่มีที่นั่ง？เขาทำอะไรผิดพลาดกันหรือเปล่า？”
จู้หลินหลินเองก็จนปัญญา “ไม่มีก็ไม่มีค่ะ เดี๋ยวหนูไปยืนที่ด้านหลังเอา”
หญิงชราเอ่ย “จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง เราอย่าลืม ชุดที่เราสวมใส่อยู่ก็เป็นของที่ตระกูลเหอส่งมาให้ทั้งนั้น พวกเขาจะไม่เว้นที่นั่งไว้ให้เราได้ยังไง？”
