ผู้รักษาสุดแกร่ง – ตอนที่ 301 เลวระยำ

ฉินจุนอยู่มาด้วยนานขนาดนี้ นี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปรมาจารย์ฉินโกรธ!

เดิมที่ต้วนเป่าตงเรียนตัวเองว่าเจ้านาย คนทั่วไปก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

แต่สำหรับคุณฉินเป็นข้อยกเว้น

ก่อนหน้านี้ที่โรงงานต้าหลง ฉินจุนสับเลื่อยไฟฟ้าด้วยมือเปล่า จากนั้นเขาก็ถูกจินเสอจู่โจม ฉินจุนใช้ตะเกียบตอกกระสุนและช่วยชีวิตเขา ทักษะนี้ทำให้เขาตกใจมาก

ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเขากับฉินจุนในตอนแรก เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นความเคารพยำเกรง

ยังจำได้ว่าในตอนที่พบกับฉินจุนในครั้งแรก ต้วนเป่าตงยังมีท่าทางของความเป็นเจ้านาย คนใหญ่คนโต และคิดว่าฉินจุนเป็นเพียงแค่หมอธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่ได้อะไรมากและคิดว่าฉินจุนเป็นเพื่อนของเขาคนหนึ่ง

แต่ต่อมาเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ฉินจุนลงมือต้วนเป่าตงรู้สึกว่าตัวเองแลไม่มีค่า เมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุน เขาไม่มีค่าพอให้มองเห็น เป็นได้แค่มดตัวเล็กๆเท่านั้น

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ของฉินจุน ต้วนเป่าตงก็รีบไปใส่เสื้อผ้าทันที และไปเรียกหลงอี้ฮุย ทั้งสองคนรีบออกไปเดินทางอย่างรวดเร็ว ในระหว่างทางเขาก็ได้โทรตามลูกน้องสิบกว่าคน พร้อมกับรถอีกหลายคันไปยังที่ทำงาน

ในระหว่างทางต้วนเป่าตงกังวลใจเป็นอย่างมาก คิ้วของเขาขมวดอยู่ตลอดเวลา

“เสี่ยวหลง คงไม่มีใครพุ่งเข้าหาคุณฉินใช่ไหม?”

หลงอี้ฮุยเองก็กังวลใจ “สถานที่นั้นไม่มีคนของพวกเรา แต่ขอบเขตของสถานที่อยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน และก็มีหัวหน้าสองสามคนที่ฉันได้ปกปิดเอาไว้ พวกเขาคงไม่ผลีผลามใส่คุณฉินหรอกมั้ง”

สีหน้าของต้วนเป่าตงแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเขาได้ยินคำพูดที่ดังขึ้นมาเมื่อสักครู่เขาก็พูดออกมาด้วยความโกรธ

“ส่วนตัวฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณฉิน ด้วยฝีมือของเขาคนพวกนั้นคงทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ที่ฉันกลัวคือกลัวว่าคนพวกนั้นจะไปทำร้ายเพื่อนของคุณฉินต่างหาก!”

ทั้งสองคนนั่งในรถและถอนหายใจอยู่ครู่หนึ่ง กังวลแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้มีแต่ต้องรอให้ไปถึงที่หมายก่อนแล้วค่อยจัดการปัญหา

เมื่อไปถึงที่หมาย ต้วนเป่าตงกับหลงอี้ฮุยก็วิ่งลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว และตรงไปหาฉินจุน

“คุณฉิน ต้องขอโทษด้วยที่ฉันมาช้า!”

หลังจากที่ต้วนเป่าตงรับโทรศัพท์ของฉินจุน เขาก็รีบเดินทางมาทันที ผ่าไฟแดงมาไม่รู้เท่าไหร่ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีในการเดินทางมาถึงที่นี่ แต่เมื่อมาถึงแล้วเขาก็กลับพูดออกไปแบบนั้น

หลงอี้ฮุยที่เห็นพวกของพี่เฉียนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“พวกเวร พวกนายทำอะไรคุณฉินหรือเปล่า?”

พี่เฉียนไม่เข้าใจ ทำไมหลงอี้ฮุยถึงมาที่นี่?

ไม่ใช่แค่หลงอี้ฮุย ต้วนเป่าตงเองก็มา!

สองคนนี้ในสายตาของพวกเราเปรียบเสมือนพระเจ้า แต่พวกเรากลับมาทำท่าทางนอบน้อมเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุน ราวกับว่าเป็นคนรับใช้

สีหน้าของฉินจุนยังเย็นชาไม่เปลี่ยนไป แต่คำพูดของเขาเย็นชามากกว่านั้น

“เมื่อกี้เขาบอกว่าเขาจะเอามีดปาดคอฉัน”

ริมฝีปากของต้วนเป่าตงขยับ พวกนายนี่มันจริงๆเลย!

เขาหันกลับมาและพูดกับลูกน้องของเขาว่า “ไม่ได้ยินหรือไง ทุกคนเอามีออดมา!”

หลงอี้ฮุยและคนอื่นๆก็หยิบมีดลงมาจากบนรถ พวกของพี่เฉียนไม่รอช้า ก้มหัวลงและไปหนีไปโดยไม่คิดอะไร

พวกของหลงอี้ฮุยไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน คนพวกนี้โหดเหี้ยม สามารถฆ่าคนได้อย่างเหี้ยมโหด

พวกของพี่เฉียนก้มหน้าและวิ่งหนีไป พวกเขาไม่มีความลังเลอะไรทั้งนั้น ส่วนคนที่วิ่งช้าก็จะถูกจับไว้ที่นี่

หลงอี้ฮุยเป็นผู้นำของการไล่ล่าคนกลุ่มนี้ ไอพวกเวรนี่อีกนิดเดียวก็เกือบจะทำร้ายคุณฉินอยู่แล้ว แบบนี้จะปล่อยไปได้อย่างไร?

ต้วนเป่าตงที่อยู่ข้างๆฉินจุนก็เห็นฉินจุนกำลังปลอบใครอยู่คนหนึ่ง ท่าทางของเขาดูทุกข์ใจมาก

“คุณฉิน คนนี้คือ…”

ฉินจุนพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “อาคนที่สองของฉัน”

ต้วนเป่าตงตกใจ ไม่แปลกเลยว่าทำไมฉินจุนถึงโกรธขนาดนี้ ดูท่าแล้วอาคนที่สองคนนี้คงจะถูกรังแกมาไม่น้อย

“คุณลง ฉันคือเสี่ยวจุน อารู้จักผมไหม?”

อาสองเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า และส่ายหัวอย่างไม่รู้อะไรเลย

ฉินจุนถอนหายใจ และเริ่มจับชีพจรของอาที่สอง

ไม่กี่นาทีต่อมา ใบหน้าของเขาก็บึ้งตึง ชีพจรของอาสองแย่มาก

ตอนนี้ร่างกายของเขาทรุดโทรมมาก แทนไม่มีอะไรดีเลย มีแต่ปัญหา

สิบปีที่ผ่านมาคงจะต้องทุกข์ทรมานมามากมาย และสมองก็คงได้รับการกระทบกระเทือน ดังนั้นจึงจำอะไรไม่ได้ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่กำลังทำอยู่นั่นคืออะไร

นี่เป็นโรคที่รักษาได้ยากมา ซึ่งมันต้องให้ฉินจุนช่วยในการปรับตัวทีละน้อย

ฉินจุนพยุงอาของเขาขึ้น “อา ไปกับฉันนะ หลังจากนี้ฉันจะดูแลอาเอง”

ท่าทางของอาสองดูตกใจมาก เขาพูดออกมาว่า “นายอย่ามาขโมยของฉันนะ”

ฉินจุนเห็นว่าเขากำสร้อยหยกที่คอของเขาเอาไว้แน่น ราวกับว่ากำลังรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ฉินจุนจึงหยิบสร้อยที่แขวนอยู่ที่คอของตนเองออกมาและพูดว่า

“อา ผมเองก็มีเหมือนกัน”

เมื่ออาสองเห็นเช่นนั้น เขาก็ยิ้มออกมา

“นายเองก็มีเหมือนกันเหรอ เหมือนของฉันเลย พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ฉินจุนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก ในตอนนั้นอาสองถือว่าเป็นคนคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงในตงไห่ อาชีพของเขาเป็นไปด้วยดี เขาเป็นคนมีความสามารถ และกล้าหาญ แต่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นแบบนี้มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก

แต่ว่ายังมีชีวิตอยู่มาได้ก็ดีมากแล้ว อาสองรอดพ้นจากภัยพิบัติที่รุงแรงในปีนั้น ตอนแรกคิดว่าเขาจะตายไปแล้ว แต่ในที่สุดตอนนี้ก็ได้พบเขา!

หลังจากที่กลับมาแล้ว เขาจะต้องรักษาอาการป่วยของอา จากนั้นก็จัดการกับความแค้นของตระกูลฉิน!

ตอนนี้เขาพาลุกของเขาไปอาบน้ำและทำแผลให้เรียบร้อย

“ไปเอาเสื้อผ้ามาให้อาของฉันหน่อย ไม่ได้เอาที่ดีมากก็ได้แต่ขอแค่ใส่แล้วสบายก็พอ”

“ได้ครับ คุณฉิน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่นี่เป็นการไหว้วานจากฉินจุน ต้วนเป่าตงจึงไม่รอช้าและรีบไปทำทันที

ถึงแม้ว่ามันจะดึกมาแล้ว ของเหล่านี้มันก็อาจจะไม่ได้หาซื้อได้ง่ายๆ แต่ภายใต้คำสั่งของต้วนเป่าตง จะมีหรือที่เป็นไปไม่ได้?

ฉินจุนพาอาของเขาเข้าไปที่ห้องน้ำ หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าออก เขาก็หาคนอาบน้ำเข้าไปอาบให้อาของเขา

อาฉินคนรองกุมสร้อยคอที่ไว้ในมืออย่างแน่นหนา ราวกับว่ากลัวมีคนมาแย่งไป

ฉินจุนถอนหายใจและพูดออกมาว่า “อา อาอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรมาให้ทาน”

ตอนแรกคิดว่าหลังจากที่อาสองอาบน้ำเสร็จจะไปหาอะไรมาให้ทาน แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เขาตรวจชีพจรเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เนื่องจากชีพจรของคุณอาต่ำมากแถมร่างกายก็ไม่ดี เกรงว่าจะทานอะไรไม่ลง

ฉินจุนจึงออกไปจากที่อาบน้ำ เขาไปที่ภัตตาคารโกลเด้นดราก้อน สั่งข้าวต้มและอาหารมังสวิรัติอร่อยๆและเตรียมให้อาสอง

อาฉินคนรองเพิ่งอาบน้ำเสร็จและสิ่งสกปรกบนร่างกายก็หายไป และในตอนนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เขามีรูปร่างอ้วนท้วม มีสร้อยทองพันรอบคอ และมีหูใหญ่ เขาเดินด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในอาการมึนเมา น่าจะเพิ่งตื่นขึ้นมา

ทันทีที่ชายอ้วนเข้ามา เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นผมที่ยุ่งเหยิงของอาฉินคนรอง

“นี่มันอะไรกัน ทำไมทุกคนถึงได้รับอนุญาตให้เข้ามา ทำไมแรงงานต่างด้าวจึงได้รับอนุญาตให้เข้ามาด้วย?”

ผู้จัดการคนหนึ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มและพูดออกมาว่า

“ฉีเกอ นี่ก็ถือว่าเป็นแขกนะ ใครที่เข้ามาก็ถือว่าเป็นแขกทั้งนั้น พออาบน้ำแล้วก็สะอาดหมดแหละ!”

ฉีเกอยิ้มออกมา “ใครที่มาก็เป็นแขกทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ? คุณจะปล่อยให้แรงงานต่างด้าวอยู่ในที่สุดหรูได้อย่างไร? ดูสิ พื้นมันจะสกปรกหมดแล้วเนี่ย แล้วฉันจะทำอย่างไร?”