ถังหมิ่นกล่าวว่า “ลูกก็ผ่าตัดของลูกไป ให้พี่เสี่ยวจุนรอข้างนอก พูดไปนี่ก็ดึกแล้ว ลูกออกไปคนเดียวแม่ไม่สบายใจ ”
หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้วอย่างใจร้อนเล็กน้อย
“ก็ได้”
เห็นฉินจุนใส่เสื้อผ้าเสร็จ หลินเยวี่ยเหยาก็พูดอย่างเย็นชา
“คุณใส่เร็วมาก” แต่ก่อนดูท่าทางของเขาเหมือนจะไม่กระตือรือร้น ตอนนี้พอจะไปโรงพยาบาลเขากระตือรือร้นมาก
เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่หลินเยวี่ยเหยาใส่ ฉินจินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
“คุณกำลังจะไปไหน?”
หลินเยวี่ยเหยา กล่าว “มีเคสด่วน ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อประชาชน”
ฉินจุนพยักหน้า “งั้นเราไปกันเถอะ”
หลังจากพูดเสร็จฉินจุนก็เปิดประตูและเดินออกไป
หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว “แม่ดูท่าทีของเขาสิ？ หนูพาเขาออกไปเจอโลกภายนอกแท้ๆ เหมือนกับเขาพาหนูไปยังไงอย่างนั้น เฟ๊คมาก แบบนี้นะ ถ้าไปเจอเจ้านายนี่คาดว่าจะผิดใจกับเจ้านายแน่ๆ”
ถังหมิ่นกลอกตา “โอเค ไปเถอะ”
หลินเยวี่ยเหยาเห็นฉินจุนก็รู้สึกไม่พอใจจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะญาติๆ เธอคงจะละเลยเขาไปนานแล้ว
เมื่อพวกเขาทั้งสองลงบันไดและขึ้นรถ หลินเยวี่ยเหยาก็พูดขึ้นมาว่า
“ไปโรงพยาบาลครั้งนี้ ฉันอาจจะยุ่งมาก หมออัจฉริยะจะมาเพื่อทำการผ่าตัด อย่าไปไหนคนเดียว หลังจากการผ่าตัดเสร็จ ฉันจะช่วยถามเรื่องงาน”
ฉินจุนถามว่า “คุณรู้ไหมว่าหมออัจฉริยะคนไหน?”
หลินเยวี่ยเหยา กล่าวว่า “แน่นอน ก็คนที่รอบก่อนช่วยชีวิตจู้ซานเตาไง ทั้งตงไห่ ถ้าไม่ใช่เขา ใครจะกล้ารักษาให้พ่อของประธานเมิ่ง”
พ่อของประธานเมิ่งเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ไม่มียาไหนรักษาได้
ชายชราอายุมากแล้ว เราไม่กล้าทำการผ่าตัด ถ้าผ่าตัดความเสี่ยงค่อนข้างสูงและมีโอกาสเสียชีวิตได้
เมิ่งเหวินกังมีอำนาจมากในตงไห่ ไม่มีใครกล้ารุกรานเขา ดังนั้นต้องแสดงความรับผิดชอบอย่างชัดเจน
สถานการณ์นี้เกือบจะเหมือนกับสถานการณ์ของจู้ซานเตา มีเพียงหมออัจฉริยะที่สามารถออกคำสั่งได้ในตอนนี้
หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจ
“น่าเสียดาย ฉันอยู่ระดับล่าง ไม่งั้นฉันคงมีโอกาสได้เห็นหมออัจริยะแล้ว”
ฉินจุนไม่คิดว่าหลินเยวี่ยเหยาจะสนใจทักษะทางการแพทย์เป็นอย่างมาก
“คุณอยากพบหมออัจฉริยะมากไหม？ บางทีคุณเห็นเขา คุณอาจจะไม่คิดว่าจะมีอะไรพิเศษ”
หลินเยวี่ยเหยาเหลือบมองไปที่ฉินจุนอย่างเย็นชา พ่นลมหายใจ และหยุดพูดกับเขา
คนอย่างฉินจุนจะเข้าใจอะไรได้ คนที่ไม่ได้รับการศึกษา ทำงานก็ไม่สามารถจินตนาการถึงความสำเร็จของผู้อื่นได้
อายุที่เหมือนกัน แต่คนหนึ่งเหมือนกับดวงจันทร์และดวงดาวที่สว่างไสว และอีกคนหนึ่งเหมือนกับกบที่อยู่ก้นบ่อ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ระหว่างทาง ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน จนมาถึงโรงพยาบาล
“คุณรอฉันที่ล็อบบี้ อย่าเดินไปรอบๆ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วออกมาทีหลัง จำไว้ว่าอย่าเดินไปมา!”
หลังจากพูดจบ หลินเยวี่ยเหยาก็ไปที่ห้องล็อกเกอร์
แน่นอนฉินจินไม่ได้รอ เขาเป็นพระเอกในวันนี้ ดังนั้นเขาต้องไปห้องผ่าตัด
เมื่อไปถึงประตูห้องผ่าตัด ก็เห็นเมิ่งเหวินกัง
“น้องชาย!”
“ห้องผ่าตัดพร้อมแล้ว หมอเหล่านี้เป็นผู้ช่วยของคุณทุกคน ขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก”
ฉินจุนพยักหน้า “ไม่เป็นไร เราต่างก็เป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่
โรคที่รักษาไม่หายในสายตาของผู้อื่น แต่สำหรับฉินจุนแล้วเป็นเพียงเรื่องของความพยายาม
หลังจากชำเลืองมอง พวกเขาทั้งหมดเป็น “คนสนิท” เจอกันครั้งล่าสุดตอนเคสจู้ซานเตา
โดยเฉพาะหลิวปู้ฟาน
หลิวปู้ฟานดูเขินอายมากเมื่อเห็นฉินจุน แต่ก็นับถือในฝีมือ ฉินจุนทำในสิ่งที่แพทย์หลายๆคนทำไม่ได้ เขาทำได้
“อาจารย์ฉิน คราวก่อนฉันมีตาแต่ไม่มีแวว ขอโทษด้วย”
แม้ว่าหลิวปู้ฟานจะเย่อหยิ่งเล็กน้อย แต่เขาก็ยังเคารพในการรักษาที่ฉินจุนทำในสิ่งที่แพทย์คนอื่นทำไม่ได้ เขาจึงต้องยอมรับ
ฉินจุนไม่โกรธ “ไม่เป็นไร เข้าไปกันเถอะ”
เข้าไปในห้องผ่าตัด ฉินจุนเหลือบมองชายชราที่อยู่บนเตียงในโรงพยาบาล แม้ว่าร่างกายของเขาจะเริ่มแย่ลง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลินเยวี่ยเหยาพูดก่อนหน้านี้ ฉินจุนพูดกับหลิวปู้ฟานว่า
“นอกจากคุณแล้ว ยังมีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รุ่นเยาว์อยู่บ้าง มีคนหนึ่งชื่อหลินเยวี่ยเหยาใช่ไหม？”
หลิวปู้ฟานประหลาดใจ “ใช่ เธอเป็นหมอของเรา ความหมายของคุณคือ…”
“ส่งเธอมาเป็นผู้ช่วยของฉัน”
“โอเค”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิวปู้ฟานก็เลิกคิ้วขึ้น จงใจเรียกหลินเยวี่ยเหยา เป็นไปได้ไหมว่าตกหลุมรักเธอ?
…
หลินเยวี่ยเหยาเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าและรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับฉินจุน คืนนี้มีหัวหน้าโรงพยาบาลหลายคน ถ้าเขาวิ่งไปเจอกับใครก็จะสร้างปัญหา แต่ไม่เจอก็ไม่เป็นไร อย่าให้เดือดร้อนถึงเธอก็พอ
เมื่อลงไปชั้นล่างและมองเข้าไปในล็อบบี้ ฉินจุนก็หายไป!
หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้วและเริ่มมองไปรอบๆ เธอหงุดหงิดใจมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคงไม่พาเขามา ถ้ารู้แบบนี้
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ขณะที่หลินเยวี่ยเหยากำลังจะขึ้นไปชั้นบนก็มีพยาบาลตัวน้อยวิ่งเข้ามา
“พี่เยวี่ยเหยา คุณมาที่นี่ทำไม! ผู้อำนวยการหลิวตามหาคุณให้ทั่วเลย!”
หลินเยวี่ยเหยาผงะ “ผู้อำนวยการหลิวตามหา?”
“หมออัจฉริยะขอให้คุณเป็นผู้ช่วยเป็นการส่วนตัว ไปสิ”
หลินเยวี่ยเหยาเป็นผู้ช่วยของหมออัจฉริยะ? เป็นไปได้ไหมที่จะได้เห็นพระเจ้ารักษาโรคด้วยตาของฉันเอง?
หลินเยวี่ยเหยา วิ่งเหยาะๆ และรีบตรงไปที่ประตูห้องผ่าตัด
น่าเสียดายที่ห้องผ่าตัดปิด และไฟทำงานทั้งหมดเปิดอยู่
ตามกฎแล้ว หลินเยวี่ยเหยาไม่สามารถเข้าไปได้อีก
หลินเยวี่ยเหยากำหมัดและกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
ต้องโทษฉินจุน!
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอจะพลาดโอกาสที่จะเป็นผู้ช่วยแพทย์อัจฉริยะได้อย่างไร?
ความสำเร็จอยู่ตรงหน้า แต่ความล้มเหลวนั้นมาจากเรื่องที่เกินออกมา!
…
หลินเยวี่ยเหยาไม่มา ไม่มีเวลามายุ่ง หลังจากตรวจชีพจรของชายชราแล้ว เขาได้วินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งปอด
ต้องผ่าตัด
ขณะที่ฉินจุนกำลังจะทำการผ่าตัด แพทย์วัยกลางคนก็เข้ามา
“คุณเป็นใคร ใครให้คุณเข้าไปในห้องผ่าตัด”
หลิวปู้ฟานหันกลับมาและอธิบาย
“ผู้อำนวยการเฉียน นี่คือแพทย์อัจฉริยะที่ได้รับเชิญจากประธานเมิ่ง”
ผู้อำนวยการเฉียนสูดจมูกอย่างเย็นชา “หมออัจฉริยะที่เขาเชิญมา？เนื่องจากเขาจ้างหมออัจฉริยะมาเอง เขาควรกลับไปรักษาที่บ้านของตัวเอง ทำไมเขาถึงต้องทำการผ่าตัดที่โรงพยาบาล?”
หลังจากที่มองไปที่ฉินจุน ผู้อำนวยการเฉียนสูดหายใจอย่างเย็นชาอีกครั้ง
“คุณกล้าผ่าตัดก่อนที่กลิ่นนมจะแห้งไหม คนไข้เสียชีวิตบนโต๊ะผ่าตัด คุณรับผิดชอบไหม”
หลิวปู้ฟานรีบอธิบาย “ผู้อำนวยการเฉียน แม้ว่าหมออัจฉริยะตัวน้อยคนนี้อายุยังน้อย แต่เขามีความสามารถด้านการแพทย์แผนจีนสูงมาก เมื่อก่อน ฉันหวังว่าชายชราคนนั้นจะเป็นคนที่รักษาเขาให้หาย”
ผู้อำนวยการเฉียนกล่าวว่า “ฉันไม่สามารถให้หมอคนอื่นเข้ามารักษาได้ เนื่องจากชายชราคนนี้เป็นคนไข้ของฉัน
ฉันจึงปล่อยให้คนอื่นแทรกแซงไม่ได้ คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญคนเก่า ปล่อยให้เด็กนี่รักษาโรคได้อย่างไร ?”
หลิวปู้ฟานที่อยู่ตรงกลางรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
ไม่มีทางเลือก ผู้อำนวยการเฉียนเป็นหัวหน้าแผนกเนื้องอกวิทยา เขาเป็นที่รู้จักในชื่อเฉียนอี้เตา เขามีอัตราความสำเร็จในการผ่าตัดสูงมากและมีชื่อเสียงมากในวงการนี้ หลิวปู้ฟานจึงไม่กล้าที่จะโต้แย้งเขา
