ฉินจุนหัวเราะสองครั้ง และไม่พูดอะไร
เพื่อนร่วมเดินทางคนอื่น ๆ อิจฉากันมาก
“ผมอยากไปมัลดีฟตลอดเลย พี่อู่ มัลดีฟเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรน่าสนุกเหรอ?”
อู่ต้าจินกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “เหตุผลหลักคือทัศนียภาพดี มีเกาะ ให้พักผ่อน ฉันได้เรือประมงที่มาตกปลา ไม่มีอะไรก็ออกไปตกปลา จับปลาปลาแมคเคอเรลได้ตั้งสองตัวนะ
“ฉันไม่รู้ว่าคุณกินปลาแมคเคอเรลรึเปล่า นั่นคือลักษณะของมัลดีฟส์ มีเพียงทะเลนี้เท่านั้นเท่านั้นที่มีปลาแมคเคอเรล”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินจุนก็อดหัวเราะไม่ได้
อู่ต้าจินขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของฉินจุน
“คุณหัวเราะอะไร คุณไม่เคยไปที่นั่นด้วยซ้ำ”
ฉินจุนหัวเราะเยาะ “ไม่ว่าจะเคยไปที่นั่นหรือไม่ก็ตาม ก็น่าจะมีความรู้รอบตัวบ้างนะ”
“ปลาแมคเคอเรลเป็นปลาทะเลในซีกโลกใต้ เฉพาะซีกโลกใต้เท่านั้นที่สามารถมีปลาหายากนี้ได้”
“มัลดีฟส์เป็นเกาะในซีกโลกเหนือ พื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ในซีกโลกเหนือ ถ้าคุณสามารถจับปลาจากซีกโลกใต้ในซีกโลกเหนือได้ ทำไมไม่ลองหานกเพนกวินในอาร์กติกดูล่ะ?”
ตูม …
ครั้งนี้ไม่เพียงแค่เฉินเค่อเอ๋อร์เท่านั้น แต่คนอื่นๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
ฉินจุนตลกมาก การจับนกเพนกวินในซีกโลกเหนือทำให้ทุกคนหัวเราะจริง ๆ
แต่เมื่อเห็นใบหน้าของอู่ต้าจินที่น่าเกลียด พวกเขาไม่กล้าที่จะหัวเราะอย่างเกรงใจเกินไป และพวกเขาเกือบจะหายใจไม่ออกกับอาการบาดเจ็บภายใน
ใบหน้าของอู่ต้าจินอับอายอย่างยิ่ง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะอวดเรื่องนี้ และถูกคนอื่นเปิดเผย เด็กคนนี้ยังเชี่ยวชาญด้านชีววิทยาและภูมิศาสตร์?
“หึ ฉันอาจจะจำผิด มันไม่ใช่ปลาแมคเคอเรล มันอาจจะเป็นปลาอื่นก็ได้”
ทุกคนก็ร่วมมือกับเขา หัวเราะอย่างเคอะเขิน และไม่พูดอะไร
อู่ต้าจินคนนี้ไม่เคยไปมัลดีฟเลย แค่คุยโว ราวกับว่าทุกคนรับรู้โดยปริยาย พวกเขาเป็นเพื่อนเดินทางทั้งหมด
เฉินเค่อเอ๋อร์เกือบจะหัวเราะจนตาย และยื่นนิ้วโป้งให้ฉินจุนจากเบื้องล่างอย่างเงียบ ๆ พี่เขยยอดเยี่ยมมาก!
“พี่อู่ ได้ยินมาว่าปีนี้คุณไปต่างประเทศมาหลายครั้งแล้ว นอกจากมัลดีฟแล้ว คุณไปประเทศไหนมาบ้าง?”
อู่ต้าจิน ยิ้มอย่างแผ่วเบา แสร้งทำเป็นว่าสบาย ๆ หยิบหนังสือเดินทางที่เขาเตรียมไว้นานแล้ว วางลงบนโต๊ะ แล้วยื่นให้ทุกคน
“ก็ไม่ได้ไปหลายประเทศนักหรอก สิบกว่าประเทศมั้ง”
พาสปอร์ตทองของอู่ต้าจินเต็มไปด้วยตราประทับ และแสตมป์ของประเทศต่าง ๆ ในสีต่าง ๆ ดูแพรวพราว
ทุกคนแสดงความอิจฉาในทันที “ว้าว ฉันเคยไปหลายประเทศแล้ว เลยต้องได้เห็นขนบธรรมเนียมประเพณีมามากแล้ว อิจฉาจริง ๆ!”
“พี่อู่รวยมาก เพราะมันจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากในการไปหลายประเทศ?”
“ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากค่าเดินทางแล้ว ยังต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อสัมผัสขนบธรรมเนียมประเพณี พี่อู่ไม่เพียงแต่รวย แต่ยังมีพลังด้วย”
“…”
เห็นตราประทับต่าง ๆ บนหนังสือเดินทางเล่มนี้ ทุกคนอิจฉาจริง ๆ ถือเป็นความปรารถนาสูงสุดสำหรับนักเดินทางที่จะเดินทางไปประเทศต่าง ๆ เพื่อชื่นชมขนบธรรมเนียมประเพณี
ในที่สุด อู่ต้าจินก็ฟื้นคืนชีพด้วยรอยยิ้ม ที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่าบนใบหน้าของเขากล่าว
“ไม่หรอก ว่ากันว่าการอ่านหนังสือหมื่นเล่มนั้นแย่กว่าการเดินทางหนึ่งหมื่นไมล์ เฉพาะเมื่อคุณมีประสบการณ์จริง ๆ เท่านั้นจึงจะทราบความหมายได้”
เฉินเค่อเอ๋อร์ริมฝีปากของเธอ แกล้งทำเป็นว่าเป็นคนดีจริง ๆ
อู่ต้าจินเต็มไปด้วยความเหนือกว่า และพูดกับฉินจุนว่า “พี่ชาย ฉันแนะนำให้คุณออกไปมากกว่านี้ คุณอายุยี่สิบแล้ว ถ้าคุณไม่เคยไปต่างประเทศ คุณไม่เคยเห็นอะไรในโลกนี้เลย”
เมื่อครู่ฉินจุนทำให้จะทำให้อู่ต้าจินมีปัญหาเล็กน้อย ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขามีโอกาส อู่ต้าจินย่อมต้องการกลับมาเอาคืนฉินจุน
หลังจากอู่ต้าจินพูดจบ พนักงานเสิร์ฟก็มาถึง แต่งตัวสวยงามและประณีตมากในสไตล์อังกฤษ เขามาที่โต๊ะของพวกเขา และพูดภาษาอังกฤษได้สองสามคำ จากนั้นทุกคนก็นำช้อนส้อมที่เพิ่งผ่านการฆ่าเชื้อ และความร้อนมาใช้ให้ทุกคน เพื่อเช็ดมือ ผ้าขนหนู
อู่ต้าจินยิ้มจาง ๆ “ร้านอาหารในต่างประเทศหลายแห่งมีบริการดังกล่าว ซึ่งดีมาก แต่ต่างประเทศจำนวนมากมีนิสัยให้ทิป ฉันเลยชอบพกเงินทอนติดตัวไปด้วย ฉันเจอบริการแบบนี้ ก็อยากนิดหน่อย”
หลังจากพูดจบ อู่ต้าจินก็หยิบธนบัตร 10 ดอลลาร์ออกจากกระเป๋าของเขา
ในหลายประเทศ เงิน 1 ดอลลาร์เกือบจะเท่ากันสำหรับการบริโภค ลูกค้าที่ใจดีบางคนจะให้ 5 ดอลลาร์ และอู่ต้าจินจะให้ 10 ดอลลาร์เป็นหลักเพื่อดำเนินการต่อหน้าทุกคน
สิบเหรียญถูกใส่ไว้ในรถทานอาหารของบริกร
ทันใดนั้น ใบหน้าของบริกรก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ขมวดคิ้ว และมองที่อู่ต้าจินด้วยท่าทางไม่สบาย เขาผลักรถ และจากไปโดยไม่พูด
ทุกคนตกตะลึงครู่หนึ่ง ทุกคนต่างสงสัย
“บริกรนี้หยาบคายเกินไปใช่มั้ย? ให้ทิปแล้วตอบรับด้วยทัศนคตินี้ คุณไม่พูดขอบคุณหน่อยเหรอ?”
“นั่นสิ สิบเหรียญก็เป็นเจ็ดสิบหรือแปดสิบหยวนเช่นกัน ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลย”
“เราจะนั่งประเทศไหนสไตล์ไหน ไปฟ้องพวกเธอซะ!”
“…”
อู่ต้าจินยังดูโกรธ และพูดจาอย่างเย็นชา “บางทีแขกอาจคุ้นเคยกับพวกเขาเกินไป สิบหยวนนั้นเล็กเกินไปสำหรับทิป โดยปกติแล้ว การให้เงินห้าดอลลาร์ในต่างประเทศนั้นเป็นเรื่องที่ดี พวกเขาไม่รู้จักวิธีขอบคุณ”
ฉินจุนฟังคำบรรยาย และส่ายหัวอย่างแรง เขาพูดไม่ออก
อู่ต้าจินขมวดคิ้ว และถามว่า “คุณส่ายหน้าทำไม? คุณคิดว่าเธอไม่มีปัญหาเหรอ?”
อู่ต้าจินมองไปที่ฉินจุนด้วยการเสียดสี เขาเคยไปหลายประเทศ และมีความเข้าใจในประเพณีต่าง ๆ เป็นอย่างดี ฉินจุนจะไปรู้อะไร?
ฉินจุนชี้ไปที่ช้อนส้อมบนโต๊ะ และพูด
“เมื่อดูการจัดวางภาชนะบนโต๊ะอาหาร บวกกับภาษามาเลย์บนภาชนะบนโต๊ะอาหาร ก็ชัดเจนว่าตำแหน่งที่เราอยู่นั้นเป็นแบบสิงคโปร์”
“ในสิงคโปร์ การให้ทิปไม่เป็นที่นิยม และการให้ทิปก็เป็นพฤติกรรมที่ดูถูก ถ้าคุณคิดว่าเธอให้บริการได้ดี คุณเพียงแค่ต้องขอบคุณ”
“คุณเคยไปประเทศอื่น ๆ ในโลกมารึเปล่า คุณแน่ใจเหรอว่า เมื่อตอนที่คุณอยู่ที่สิงคโปร์ คุณไม่ได้ละสายตาไปจากตรงนั้น”
หลังจากฉินจุนพูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นหลายคนก็ก้มหน้าลง และเริ่มตรวจสอบโทรศัพท์ของพวกเขาทันที
ทุกคนเริ่มค้นหาด้วยโทรศัพท์มือถือของตน สิงคโปร์ ให้ทิปได้มั้ย?
ผลลัพธ์ที่ได้คือสม่ำเสมอมาก สิงคโปร์ให้ทิปไม่ได้ การให้ทิปเป็นพฤติกรรมดูหมิ่น และจะทำให้เขากลอกตาใส่
ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็น่าสนใจมาก
ไม่สามารถให้ได้จริง ๆ เหรอ?
อู่ต้าจินคนนี้ก็น่าสนใจมากเช่นกัน พาสปอร์ตล้วนเป็นตราประทับวีซ่าจากประเทศต่าง ๆ ที่สิงคโปร์ไม่สามารถให้ทิปได้ก็ไม่รู้ แล้วมาบอกว่าบริกรไม่มีมารยาท คนที่ไม่มีมารยาทคือเขาเองนั่นแหละ!
อู่ต้าจินไม่สามารถจับใบหน้าของเขาได้อีก และยิ้มอย่างเชื่องช้า
“อ่า ฮ่า ๆ ที่แท้เป็นสไตล์สิงคโปร์นี่เอง ฉันเพิ่งเริ่มอ่านข้อความมาเลย์นี้ และนึกว่าเป็นมาเลเซีย ฮ่า ๆ ๆ …”
