ซุนจงเซิ่งตะลึงงัน ชี้ไปที่บุคคลด้านล่างและก่นด่า
“แกทำอะไร! หยุด! รปภ. รปภ.!”
ซุนจงเซิ่งหันกลับมา และตะโกนบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคำ แต่การรักษาความปลอดภัยลดลงแล้ว
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยากทำ แต่มีคนจำนวนมากในทีมรื้อถอนด้านล่าง และพวกเขาทั้งหมดขับรถขุด และถือค้อนขนาดใหญ่ พวกเขาไม่กล้าทำเลย
พวกเขาสามารถปล่อยให้พวกเขาพังกำแพงเท่านั้น
ซุนจงเซิ่งยืนอยู่ในสำนักงานบนชั้น 5 มองดูผู้คนที่อยู่ด้านล่างทุบกำแพงอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ไอ้บ้า! นายฉิน แกกล้าทำลายอาคารของฉันใช่มั้ย!”
ฉินจุนเยาะเย้ย “แกคิดว่าฉันกล้ามั้ยล่ะ?”
“แก …”
ซุนจงเซิ่งเบิกตากว้าง และชี้ไปที่ฉินจุน และกล่าวว่า
“แกทำลายอาคารของฉัน แกต้องตายที่นี่ด้วย!”
ซุนจงเซิ่งเห็นว่าฉินจุนไม่ได้วิ่ง เขาไม่เชื่อว่าฉินจุนจะรื้อถอนอาคาร
เป็นไปได้มั้ยที่เขาต้องการฝังตัวเองในนั้น?
ขณะนี้เจ้าหน้าที่ในอาคารทั้งหมดได้ออกไปหมดลงแล้ว และเหลือเพียงสองคนในอาคาร ได้แก่ฉินจุนและซุนจงเซิ่ง
หากยังคงถูกรื้อถอนต่อไป ทั้งสองคนจะถูกฝังไว้ข้างในมากที่สุด
ซุนจงเซิ่งไม่เชื่อว่าฉินจุนกล้าที่จะทำลายล้าง ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาจะไม่ถูกฝังอยู่ในนั้นด้วยเหรอ
ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “แกคิดมากไปแล้วล่ะ ฉันจะไม่ตายไปพร้อมกับแกหรอก”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็เปิดหน้าต่าง และกระโดดลงลึก!
กระโดดออกมาจากชั้นห้าโดยตรง!
ซุนจงเซิ่งตกตะลึง ทำไมฉินจุนหาที่ตายเหรอ!
นี่คือชั้นห้านะ!
คนธรรมดากระโดดลงมาจากชั้น 5 และถ้าพวกเขาไม่ตายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ฉินจุนผู้นี้กระโดดลงไปจากทางหน้าต่างอย่างกะทันหันเช่นนี้ เขาแสวงหาความตายด้วยตัวเองหรือไม่?
อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา ซุนจงเซิ่งเห็นฉินจุนยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง!
การกระโดดลงมาจากชั้นห้า และลงจอดอย่างมั่นคง มันง่ายพอ ๆ กับการตกจากขั้นบันได
อาคารส่งเสียงดังกึกก้อง ซุนจงเซิ่งรีบซ่อนตัวอยู่ที่ขอบโต๊ะ ปกป้องศีรษะของเขาอย่างแน่นหนา ในเวลานี้เขาวิ่งออกไปไม่ได้
…
บูม!
ด้วยเสียงดัง อาคารพาณิชย์ 5 ชั้นพังถล่มลงมา
ผู้ชมต่างตกตะลึง ทำไมอาคารจงเซิ่งถึงถูกรื้อถอน?
นี่เพิ่งสร้างมาสองปีไม่ใช่เหรอ?
บ้านที่สร้างโดยบริษัทอสังหาริมทรัพย์จงเซิ่งนั้นไม่ค่อยดีนัก แต่บ้านที่พวกเขาสร้างขึ้นสำหรับบ้านของตัวเองนั้นดีมาก คุณภาพดี และน่าจะอยู่ได้นานหลายปี ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะพังยับเยินแบบนี้
ฉินจุนเดินเข้าไปในซากปรักหักพัง และดึงซุนจงเซิ่งออกมาจากคอนกรีตเสริมเหล็ก
โชคดีที่มีโต๊ะคอยปกป้องเขา ซุนจงเซิ่งได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนัง และมีคราบเลือดจำนวนมากบนร่างกายของเขา แต่ไม่ได้ทำร้ายร่างกายร้ายแรง และแม้แต่กระดูกของเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ
ฉินจุนเย้ยหยัน “เจ้าหนู แกตายแล้วจริง ๆ สินะ”
ซุนจงเซิ่งออกมาจากซากปรักหักพัง ราวกับว่าเขาประสบภัยพิบัติ
เมื่อเห็นซากปรักหักพังทั่วพื้น บริษัทของเขาถูกรื้อถอนลงกับพื้น ซุนจงเซิ่งคุกเข่าลงบนพื้นโดยที่ขาของเขาอ่อนแรงลง และเริ่มก้มหัวให้ฉินจุน
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ได้โปรดปล่อยฉันไป ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย!”
ตอนที่ตึกถล่มเมื่อกี้นี้ เขารู้สึกถึงความตายจริง ๆ ความกลัวตายนั้นอธิบายไม่ได้จริง ๆ เมื่อเทียบกับชีวิตของเขา สิ่งเหล่านี้คืออะไร?
ฉินจุนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้แกรู้ว่ามันผิด ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ชาวบ้านในหมู่บ้านเหลียนฮวา แกจะจัดการมัน”
“ได้ ๆ ๆ ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดแล้ว ซุนจงเซิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดหมายเลขของเพื่อน
“ฮัลโหล ประธานเฟิง พื้นที่ส่วนของบ้านบูติกที่อ่างเก็บน้ำปาอี ซึ่งเป็นของบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลินเคอทิ้งไว้ให้ฉัน ตอนนี้เปิดขายทันที ฉันจะย้ายบ้านไปให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเหลียนฮวา”
“ฉันไม่ได้บ้า ทำตามที่ฉันบอก!”
ซุนจงเซิ่งกล่าวว่า “การจัดการเสร็จสมบูรณ์ คราวนี้เป็นห้องบูติกอย่างแน่นอน ไม่ต้องกังวลมันจะไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ ”
ซุนจงเซิ่งยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น และทันใดนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกไปข้างหลังเขา ยืนข้างฉินจุน และพูดอย่างเย็นชา
“น่าเสียดายจริง ๆ ที่เรามีขยะแบบนายในอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ของเรา!”
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ ใบหน้าของซุนจงเซิ่งก็เปลี่ยนไปทันที
“เหอ … ประธานเหอ!”
เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นเหอเนี่ยนอิงในสถานการณ์เช่นนี้!
“ประธานเหอ ผมผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก”
เหอเนี่ยนอิงเป็นตัวละครแบบไหน คำคำเดียวก็ขวางทางเขาได้! สามารถพาเขาออกจากอุตสาหกรรมนี้ได้ คนที่ถูกทำร้ายก็ไม่สามารถสามารถทำร้ายเหอเนี่ยนอิงได้!”
ซุนจงเซิ่งก้มศีรษะลงอย่างสมบูรณ์ ไม่กล้าที่จะมีความคิดคดโกงอีกต่อไป
…
ภายในเวลาไม่ถึงวัน ชาวบ้านทั้งหมดในหมู่บ้านเหลียนฮวา ถูกจัดไปยังพื้นที่ห้องแบบบูติกที่หรูหรามากข้างอ่างเก็บน้ำ บ้านหลังใหญ่ กว้างขวาง และการตกแต่งก็ระดับไฮเอนด์เช่นกัน ซึ่งสูงกว่าบ้านที่ย้ายมาก่อนหน้านี้หลายเท่า
อย่างน้อยก็สามหมื่นต่อตารางเมตร
พ่อของหวังตงเสวี่ยดูตลก “พวกนายเพิ่งบ่นไม่ใช่เหรอ ไม่ได้บอกเหรอว่าลูกสาวของฉันจัดการไม่ดี? พวกนายอย่าเพิ่งอยู่เลย กลับไปอยู่เดิมของพวกนายเถอะ”
ชาวบ้านหลายคนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอโทษ
“เหล่าหวัง นายเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ เมื่อก่อนเราโกรธแล้ว พูดไม่ดี อย่าโทษมันเลย”
“ถูกต้อง ใครไม่อิจฉาคุณที่มีลูกเขยที่ดี ถ้าลูกเขยของฉันได้อย่างครึ่งหนึ่งของเสี่ยวฉิน ฉันก็จะพอใจ!”
“ครอบครัวของคุณตงเสวี่ยโชคดีจริง ๆ ที่ได้พบสามีที่ดีเช่นนี้”
“…”
ทุกคนเปลี่ยนการสนทนาและยกย่องฉินจุน ท้ายที่สุด มันคือใบหน้าของฉินจุนที่พวกเขาสามารถอาศัยอยู่ในบ้านดี ๆ แบบนี้ได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะต้องอาศัยอยู่ในบ้านที่ย้ายถิ่นฐาน
หัวหน้าหมู่บ้านมีความสุข และเชิญทุกคนไปทานอาหารที่ร้านอาหาร ทุกคนอยู่ที่นั่น และทุกคนมีช่วงเวลาที่ดี
ขึ้นบ้านใหม่ อิ่มบุญกันทั้งหมู่บ้าน
นั่งถัดจากหวังตงเสวี่ย เป็นเด็กผู้หญิงที่ดูอ่อนกว่าเธอสองสามปี และสนิทกันมาก
“พี่ตงเสวี่ย นี่คือพี่เขยของฉันใช่มั้ย?”
หวังตงเสวี่ยหน้าแดง พยักหน้า และแนะนำสั้น ๆ
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ชื่อไป่หยา ลูกพี่ลูกน้องของหวังตงเสวี่ย และจากหมู่บ้านเหลียนฮวา เธอกลับมาหลังจากทำงานข้างนอก
ไป่หยาหยิบงานฝีมือชิ้นเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าของเธอ พวงกุญแจเล็ก ๆ ที่ทอด้วยตัวเอง แล้วมอบให้กับฉินจุน
“พี่เขย เมื่อเราพบกันครั้งแรก ฉันจะให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ กับคุณ อย่ารังเกีนจนะ ฉันทำเองค่ะ”
ฉินจุนตกตะลึง และความประทับใจของเขาต่อไป่หยาก็ดีขึ้นในทันที
“ขอบคุณนะ ฉันชอบมันมาก”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หยิบพวงกุญแจมาแขวนไว้กับกุญแจโดยตรง
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของไป่หยา ฉินจุนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเฉินเค่อเอ๋อร์
ทั้งคู่แสร้งทำเป็นเป็นแฟนกันและเป็นพี่เขยด้วย ดูคนนั้นไป่หยาช่างอ่อนโยนและใจดีเพียงใด มองที่เฉินเค่อเอ๋อร์ เธอคือปีศาจดี ๆ นี่เอง
เมื่อรับประทานอาหาร ไป่หยารู้สึกหดหู่ใจเสมอ หวังตงเสวี่ยจึงเอ่ยถาม
“เสี่ยวหยา เป็นอะไรไป ทำงานไม่ราบรื่นเหรอ?”
ไป่หยาพยักหน้า “ฉันถูกไล่ออกน่ะ …”
ทุกคนหยุดตะเกียบ และดูเป็นกังวล
“เสี่ยวหยาค่อย ๆ พูดนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
