ในอีกไม่กี่วัน ห้องพยาบาลของฉินจุนจะเปิดขึ้น
อาจจะใช้ซูเหวินฉีก็ได้
“โอเค จะให้ฉันช่วยยังไง?”
ซูเหวินฉีกล่าวว่า “นายคิดหาวิธีกำจัดพวกมัน แล้วตามฉันไปที่ถนนขายของทานเล่น นับว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณนายก็แล้วกันนะ!”
“แค่นี้?”
“แค่นี้แหละ!”
ฉินจุนรู้สึกน่าสนใจ ดูเหมือนว่าชีวิตของดาราดังไม่ได้สบาย ๆ อย่างที่คนทั่วไปคิด แค่ไปที่ถนนขายของทานเล่นเมื่อไม่มีใครถูกรบกวน สิ่งง่าย ๆ แบบนี้กลายเป็นความหรูหราไปแล้ว
“โอเค”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็เดินออกไป และกลับมาในไม่ช้า ในไม่กี่นาทีต่อมา
“เสร็จแล้ว”
“ทำเสร็จแล้ว”
ซูเหวินฉีงงเล็กน้อย “นายทำยังไงเหรอ?”
ฉินจุนกล่าวด้วยใบหน้าเรียบ ๆ
“ฉันบอกพวกเขาว่าถ้าเขาไม่ไป ฉันจะฆ่าพวกเขา”
ซูเหวินฉี …
คุณเป็นหมอหรือคนขายเนื้อ?
แต่ไม่ว่ายังไง ฉินจุนก็แก้ปัญหาปาปารัสซี่ และซูเหวินฉีก็สามารถออกไปเดินเล่นได้อีกครั้ง
สวมแว่นกันแดด หมวก และชุดเดรส กล่าว
“ขอบคุณนะ คุณทำมันให้จบ ไปเดินเล่นกับฉันเถอะ มีอะไรอยากได้ก็สามารถบอกได้เลย”
ฉินจุนกล่าว “ฉันมีเพื่อนสองคนที่เป็นแฟนของคุณ โปรดทิ้งตั๋วไว้สักสองสามใบ เมื่อคุณมีคอนเสิร์ตที่ตงไห่”
“ไม่มีปัญหา เรื่องเล็ก”
ซูเหวินฉีแต่งตัวอย่างเคร่งครัด และตามฉินจุนออกจากห้อง
ระหว่างทางฉินจุนใช้โอกาสนี้ตรวจสอบข้อมูลของซูเหวินฉี การค้นหาไป่ตู๋นี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ไม่ใช่เพราะอิทธิพลและความนิยมของซูเหวินฉี แต่เป็นเพราะการประเมินของซูเหวินฉีบนอินเทอร์เน็ต
ราชินีแห่งเสน่ห์!
ว่ากันว่าซูเหวินฉีนั้นโหดเหี้ยมและมีอำนาจเหนือกว่ามาก และมีลักษณะเป็นประธานาธิบดีที่มีอำนาจเหนือกว่า เธอเข้มงวดมากกับพนักงานในวันธรรมดา และเธอก็เรียกร้องตัวเองอย่างมากเช่นกัน
ตลอดทั้งปี เธอแสดงรอยยิ้มในจำนวนจำกัด
หลังจากการแนะนำที่เรียบง่ายและทั่วถึงดังกล่าว รูปภาพโปสเตอร์ที่ไม่แยแสของซูเหวินฉีเป็นพิเศษก็ถูกเพิ่มเข้ามา
ฉินจุนหันศีรษะ และมองไปยังบุคคลจริงที่อยู่ถัดจากเขาที่กำลังวิ่งและกระโดดเหมือนนกกระจอกตัวเล็ก ๆ จากนั้นเขาก็เข้าใจว่า บุคลิกภาพของวงการบันเทิงนี้ไม่น่าเชื่อถือจริง ๆ
ช่องว่างระหว่างซูเหวินฉีกับทีวีนั้นใหญ่เกินไป
“เฮ้ หมอฉิน ถนนสายนี้มีอะไรอร่อย ช่วยฉันมองหน่อยนะ ฉันสวมแว่นกันแดดมองไม่ชัดน่ะ”
ซูเหวินฉีวิ่งออกไปก่อน และสั่งไวน์จำนวนมากที่บาร์ หลังจากดื่มเข้าไป เธอก็ตกตะลึง เธอไม่กินอะไรเลย และท้องที่หิวโหยของเธอก็คร่ำครวญ
ฉินจุนพยักหน้า “ฉันค่อนข้างคุ้นเคยกับทางนี้ ฉันจะพาคุณไปกิน”
10 ปีที่แล้ว ฉินจุนมักจะไปทานอาหารที่ตลาดกลางคืนแห่งนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดของตระกูลฉินในเวลานั้น แต่แผงลอยริมถนนแห่งนี้มีรสชาติที่พิเศษ
ทั้งสองมาถึงหน้าแผงขายเต้าหู้เสียบไม้ซุปไก่ พร้อมซื้อเต้าหู้เสียบไม้เสียบไม้ ร้านนี้เปิดมาสิบปีแล้ว กิจการยังเฟื่องฟูอยู่พอดูได้ ว่ารสชาติค่อนข้างดีทีเดียว
ซูเหวินฉีกลืนน้ำลายอย่างตะกละขณะดมกลิ่น และเดินตามฉินจุนในแถวหลังฝูงชน
ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานออกมา
“ฉินจุน?”
ฉินจุนหันศีรษะไปพบหญิงสาวที่ค่อนข้างคุ้นเคย และอีกสองสามคนดูคุ้นเคย แต่จำชื่อเฉพาะไม่ได้
“ฉินจุน! เป็นนายจริง ๆ เมื่อกี้แทบไม่กล้าทักเลย เราไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้ว และเราจำมันไม่ได้อีกแล้ว”
ฉินจุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เธอคือเกาหยางเหรอ?”
เกาหยางพยักหน้า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เจอคุณชายฉิน จำฉันได้ คุณต้องจำสิ่งนี้ด้วยสินะ? หวังซิ่งเจีย!”
เมื่อฉินจุนเห็นหวังซิ่งเจีย ทั้งสองพยักหน้าให้กัน บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อย
เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนหวังซิ่งเจียสนใจฉินจุน และตามจีบฉินจุนอยู่เสมอ แต่ฉินจุนมักจะไม่ค่อยแยแส และไม่สนใจเธอมากนัก
ต่อมาเมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวฉิน ความคิดของหวังซิ่งเจียที่จะแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยก็ถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง
ฉันคิดว่าฉินจุนตายแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่วันนี้!
หวังซิ่งเจียมองขึ้นและลงที่ฉินจุน แสดงความดูถูก
แน่นอนว่าหากไม่มีครอบครัว คนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยเหล่านี้ก็ไม่มีอะไรเลย
เมื่อเห็นเขาแต่งตัวและแต่งตัวแล้ว คนธรรมดาก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป มองแวบแรก เขาก็เข้ากันไม่ได้ ฉันเดาว่าเขาไม่มีงานจริงจังด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นมันก็เป็นงานทางกายภาพบางอย่าง
โชคดีที่ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขาในตอนนั้น มิฉะนั้น คงจะต้องร่วมชะตากรรมยากลำบากกับเขา
หน้าโทรมมาก ถ้าพาแฟนไปกินในที่แบบนี้ตอนกลางคืน
ตลอดสิบปีที่ผ่านมา หวังซิ่งเจียทำได้ดีมาก เธอได้พบกับแฟนหนุ่มที่มีความสามารถพอสมควร และตอนนี้ชีวิตของเธอก็ดีขึ้น
เมื่อหวังซิ่งเจียมาที่นี่เพื่อทานอาหาร เขาคิดถึงรสชาติของอดีต และเขาเคยชินกับการรับประทานอาหารอันโอชะของภูเขาและทะเล เพื่อสัมผัสชีวิตในระดับรากหญ้า
สำหรับฉินจุน ของว่างในตลาดกลางคืนราคาสิบยี่สิบหยวนนี้ถือว่าหรูหราสำหรับเขา
หวังซิ่งเจียมองไปที่ฉินจุนด้วยท่าทางที่สูงส่งแบบนั้น ด้วยความเหนือกว่าของสตรีผู้มั่งคั่ง และถามด้วยสีหน้าที่ขี้เล่น
“นี่แฟนนายเหรอ?”
โดยไม่รอให้ฉินจุนพูด ซูเหวินฉีก้าวไปข้างหน้า และคว้าแขนของฉินจุน
“ใช่”
ซูเหวินฉีสวมแว่นกันแดด และแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ทุกคนจึงจำไม่ได้
ไม่มีใครกล้ารับรู้ถึงแม้จะดูเหมือนกันก็ตาม
ซูเหวินฉีคือใคร เธอเป็นนักร้องชาวเอเชีย และเธอมักจะมีเสน่ห์และครอบงำ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้
หวังซิ่งเจียเยาะเย้ยและเม้มริมฝีปากของเธอ เขาหาแฟนจนได้ ผู้หญิงคนนี้มีรูปร่างที่ดี แต่เธอสวมแว่นกันแดดตอนกลางคืน และเธออาจจะดูไม่ดี
กลางดึกไม่มีใครออกมาสวมแว่นกันแดดและหมวก ต้องมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า หรือมีปาน
สรุปคือ มีบางอย่างผิดปกติ ไม่อย่างนั้น ถ้าเขาสวยมาก เขาจะตกหลุมรักเด็กยากจนอย่างฉินจุนได้อย่างไร?
ฉินจุนดูเหมือนจะรู้สึกว่าหวังซิ่งเจียและคนอื่น ๆ เป็นหยินและหยางเล็กน้อย และเขาก็ไม่ค่อยเต็มใจที่จะให้ความสนใจกับพวกเธอ หลังจากซื้อเต้าหู้เสียบไม้แล้ว เขาก็พาซูเหวินฉีออกไป
“ทำไมคุณถึงเรียกมันว่าแฟนของฉัน?” ฉินจุนถาม
ซูเหวินฉียิ้ม “นายไม่เห็นพวกเขาจ้องมาที่ฉันตลอดเวลาเหรอ? คนเหล่านี้มีงานเลี้ยงกับคุณไหม ฉันจะช่วยคุณสนับสนุนฉากนี้!”
ฉินจุนพูดไม่ออกเล็กน้อย เขาไม่สนใจเรื่องนี้
หลังจากซื้อเต้าหู้เสียบไม้แล้ว ทั้งสองคนก็พบร้านบาร์บีคิวข้างถนน นั่งบนม้านั่งเล็ก ๆ และโต๊ะเล็ก ๆ ตรงทางเข้าร้าน สั่งบาร์บีคิวและเริ่มทานอาหารกัน
ซูเหวินฉีดูเหมือนเด็กที่ขาดระเบียบวินัยที่บ้าน เธอกินมันอย่างหิวโหย ไม่มีอารมณ์แบบผู้หญิง แต่อาหารก็หอมมาก และแม้แต่ฉินจุนก็ยังได้รับผลกระทบจากการกินมาก
ทั้งสองรับประทานอาหารอย่างมีความสุข และคนสองสามคนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
“โอ้ บังเอิญจัง ฉันเจอฉินจุนอีกแล้ว นานมากแล้วที่เราไม่ได้เห็นพวกเรากินข้าวด้วยกัน!”
ฉินจุนขมวดคิ้ว “ไม่ ฉันกินกับเพื่อนได้”
“โอ้ ไม่ต้องห่วง นายไม่ต้องเกรงใจ ดูท่าทีถ่อมตัวของนายสิ!”
