ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – ตอนที่ 18 คาดไม่ถึงจริงๆ

มู่นวลนวลถึงกับผงะจากนั้นก็เอื้อมมือไปดันแว่นที่ดั้งจมูกของเธอ แล้วตอบอย่างว่างเปล่าว่า “อ๋อ”

ในความรู้ความเข้าใจของเธอ เดิมทีโม่ถิงเซียวเกลียดเธอ

ดังนั้น เมื่อโม่ถิงเซียวพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าเธอน่าเกลียด เธอก็ไม่รู้สึกโกรธหรือเสียใจ

“ไม่มีอะไร ฉันจะออกไปก่อน”

หลังจากที่มู่นวลนวลพูดจบ เมื่อเห็นโม่ถิงเซียวไม่พูด เธอก็หันกลับไปและออกไป

ประตูถูกปิด โม่ถิงเซียวหันเก้าอี้กลับมา และหันหน้าไปทางประตู

ว้าว ผู้หญิงขี้เหร่คนนี้ … คาดไม่ถึงจริงๆ

……

เนื่องจากยังไม่ใช่เวลานอนอยู่ มู่นวลนวลก็ไม่ได้วางแผนที่จะนอนเช่นกัน

เธอนั่งลงบนโซฟาในห้องโถงและเปิดทีวี

เธอมีความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ได้ในใจของเธอ

แม้ว่าโม่ถิงเซียวจะเกลียดเธอ แต่เขาก็เต็มใจที่จะพบเธอและไม่ทำให้เธอลำบากใจมากนัก

คนเดียวนี้ดีกว่าคนในตระกูลมู่ที่ไม่รู้หลายเท่า

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหวีดหวิวก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ

มู่นวลนวลหันหน้าไป มองเห็น “โม่เจียเฉิน” เดินเข้ามาหาเธออย่างเฉื่อยชา

เธอจ้องมองด้วยความตกใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

โม่ถิงเซียวมองไปที่ความตกตะลึงในดวงตาของเธอด้วยความพึงพอใจ และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มเบา ๆ : “พี่สะใภ้ เราเพิ่งเจอกันนะ พี่จำผมไม่ได้แล้วเหรอ?”

เธอมองไปที่ “โม่เจียเฉิน” อย่างกังวล: “นายมาทำอะไรที่นี่?”

” แม่ของฉันเป็นป้าของลูกพี่ลูกน้อง ฉันมาอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องของฉัน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” โม่ถิงเซียวพูดขณะที่เธอเดินเข้ามาหามู่นวลนวล

“โม่เจียเฉิน” อาศัยอยู่ในบ้านของโม่ถิงเซียวก็ไม่มีปัญหาอะไรแน่

มีปัญหาคือเธอ

เธอไม่สามารถเอาความไร้สาระของ “โม่เจียเฉิน” ที่มาประพฤติกับเธอก่อนหน้านนี้ และตอนนี้โม่ถิงเซียวอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ เธอไม่มีข้อสงสัยใด ๆ กับอารมณ์ที่ไร้ยางอายของ “โม่เจียเฉิน” ว่าจะต้องทำอะไรแน่นอน

มู่นวลนวลไม่อยากให้โอกาสเขาทำเรื่องไร้สาระ เธอจึงพูดอย่างปรานีตว่า “เปล่า”

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับก้มหน้าลง

อย่างไรก็ตาม เธอยังประเมินความไร้ยางอายของ “โม่เจียเฉิน” ต่ำเกินไป

เธอไม่ได้ก้าวต่อ เธอถูกจับข้อมือไว้ และนิ้วหัวแม่มือของเขาถูข้อมือบอบบางของเธอ เขาเอนตัวไปให้ตรงกับความสูงของเธอ โน้มตัวแนบหูและพูดว่า “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็น พี่สะใภ้ทนมองฉันหิวได้เหรอ ฉันยังเจ็บอยู่นะ”

ค่ำนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย มู่นวลนวลเกือบลืมอาการบาดเจ็บของ “โม่เจียเฉิน”

โม่ถิงเซียวจงใจเอื้อมมือไปแตะที่ศีรษะของเธอ โดยที่ริมฝีปากบางของเขาเกือบจะสัมผัสกับหูของเธอ: “ช่วยฉันทำอาหารหน่อย ฉันจะรอเธอ”

มู่นวลนวลตัวแข็งทื่อ และกำลังจะผลักเขาออกไป แต่เหลือบไปเห็นซือเย่ที่ไม่รู้ว่าเขาลงมาจากบันไดตอนไหน เธอตกใจและสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอสะบัดมือ “โม่เจียเฉิน” ออกไป

“โม่เจียเฉิน” ไม่โกรธพร้อม พลางเผยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา: “พี่สะใภ้รีบมานะ ฉันหิวมาก”

ซือเย่ที่ด้านข้างเห็นการปรากฏตัวของโม่ถิงเซียว มุมปากของเขาก็กระตุกและศีรษะของเขาหันไปทางด้านข้าง

โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วและมองไปที่ซือเย่: “นายหมายความว่าไง?”

“ ไม่ … ” เขาแค่รู้สึกว่าสิ่งที่เจ้านายทำมันไม่ใช่ผู้ชายเลย

ใช้งานไม่ได้จริงๆ ต้องแกล้งทำเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง และขืนใจภรรยาของตัวเอง

มันคือการมองหาสิ่งต้องห้ามกระตุ้นเหรอ?

ในช่วงเวลาต่อมา เขาปฏิเสธความคิดนี้

เขาอยู่กับโม่ถิงเซียวมาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยมองผู้หญิงโดยตรง

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูไม่น่าพอใจสักหน่อย แต่ … เจ้านายกลับปฏิบัติต่อเธออย่างผิดปกติ

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: "มันน่าเกลียดเกินไป" เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: "ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย" เธอจ้องเขา : "คุณ…คุณทำไม่ได้ … " ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: "ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน"

Comment

Options

not work with dark mode
Reset