ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – ตอนที่ 215 พยายามพูดออกมา พยายามทะเลาะกับเขา

มู่นวลนวลไม่รู้สึกสงสัยเเม้เเต่นิดเดียว ถ้าเธอบอกว่าตัวเองอยากได้ดาวบนฟ้า โม่ถิงเซียวก็อาจจะคิดหาวิธีเด็ดดาวมาให้เธอ

ด้วยความสามารถของโม่ถิงเซียว ไม่แน่เขาอาจจะสามารถเด็ดดาวมาให้เธอได้จริงๆก้ได้

พอคิดได้ดังนั้น มู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

พอเธอเปลี่ยนชุดลงมา ก็เจอกับป้าหู

พอป้าหูเห็นเธอ ก็ยิ้มจนตาหยี: ” ทานสักหน่อยเเล้วค่อยไปนะคะ ต่อให้ออกไปทานข้างนอก เเต่ตอนเช้าคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย ทานลองท้องสักหน่อยเถอะค่ะ ”

อาหารที่เธอถือขึ้นไปเมื่อสักครู่ พอโม่ถิงเซียวเห็นเธอ เขาก็ให้เธอเอากลับไปที่ห้องครัวทันที

ช่วงนี้มู่นวลนวลไม่ค่อยอยากอาหารสักเท่าไหร่ พอป้าหูเห็นเธอ ก็จะกล่อมให้เธอทานอาหารทุกครั้ง

เธอเองก็รู้สึกสงสัยอยู่นิดหน่อย ฝีมือของป้าหูดีมาก ทำอะไรก็อร่อยไปหมด เเถมยังถูกปากเธออีกด้วย

” ค่ะ ” พอเห็นสายตาเป็นห่วงของป้าหู มู่นวลนวลก็ไม่อยากปัดความหวังดีของเธอ จึงพยักหน้าตกลง

มู่นวลนวลไปที่ห้องอาหาร ส่วนโม่ถิงเซียวก็รอเธออยู่ที่ห้องโถง

ป้าหูยกอาหารมาที่โต๊ะ อาหารสีสันสดใสยังคงส่งกลิ่นหอม

ช่วงนี้น้อยครั้งมากที่มู่นวลนวลจะมีความอยากอาหาร เธออดไม่ได้ที่จะขยับนิ้วชี้เเละเริ่มทานทันที

ในที่สุดมู่นวลนวลก็มีความอยากอาหารเเล้ว ป้าหูจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ป้าหูเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามมู่นวลนวล เธอมองมู่นวลนวลด้วยสายตาอ่อนโยน เเละพูดออกมาจากใจ: ” ตอนเด็กคุณชายมีนิสัยอ่อนโยน มีมารยาท ใครเห็นเเล้วเป็นต้องชอบเขาทั้งนั้น ต่อมาได้เกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ขึ้น เขาจึงกลายเป็นแบบนี้ จิตใจของเขาดีนะคะ บางครั้งเขาอาจสับสนเเละทำสิ่งที่ไม่ดีลงไป คุณก็อย่าเก็บมันไว้ในใจ มีอะไรก็พยายามพูดออกมา พยายามทะเลาะกับเขาเถอะค่ะ…… ”

” เด็กคนนั้นดูเหมือนเย็นชา เเต่ความเป็นจริงเขาใจอ่อนมากเลยนะคะ ” ป้าหูดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างในอดีตได้ ในน้ำเสียงของเธอจึงมีอารมณ์บางอย่างอยู่ในนั้น

มู่นวลนวลชะงักไปทันที เธอรู้สึกร้อนที่เบ้าตานิดหน่อย

เเทบจะไม่เคยมีใครพูดเรื่องพวกนี้กับเธอเลย

ถึงเเม้ว่าเซินเหลียงจะเป็นห่วงเธอ เเต่เซินเหลียงก็กลัวโม่ถิงเซียวมาก นอกจากช่วยเธอด่าโม่ถิงเซียวเเล้ว เซินเหลียงก็ไม่มีความคิดอะไรอีก

ป้าหูเคยเห็นโม่ถิงเซียวตอนที่เขายังเป็นเด็ก เธอจึงรู้สึกสงสารเขาเป็นธรรมดา เวลามองเขาก็เหมือนกำลังมองลูกของตัวเอง

คำพูดของป้าหูเหมือนซึมเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของเธอ

ตอนที่คนอื่นมองเธอกับโม่ถิงเซียว ก็มักจะวาดวงแหวน ” คุณชายตระกูลโม่ ” ไว้บนตัวโม่ถิงเซียว เเบบนี้ ไม่ว่าโม่ถิงเซียวจะทำอะไร จะดีกับเธอหรือทำเรื่องไม่ดีใส่เธอ คนอื่นก็จะคิดว่ามู่นวลนวลควรคืนดีกับเขา

เเต่มีเพียงป้าหูคนเดียวที่พูดแบบนี้ เธอปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนวัยรุ่นสองคนที่มีความรัก และปลอบโยนเธอด้วยคำพูดที่จริงใจ

มู่นวลนวลพยักหน้า: ” ฉันรู้เเล้วค่ะ ป้าหู ”

เธอรู้ว่าจิตใจของโม่ถิงเซียวไม่ได้แย่ เเถมยังรู้ว่าการเป็นคนที่เขาสนใจมันดีขนาดไหน เเละรู้ว่าจิตใจของเขาอ่อนโยนมาก

เพียงเเต่สิ่งที่เขาทำในครั้งนี้ กลับไม่สามารถทำให้มู่นวลนวลประนีประนอมได้ง่ายๆ

บางครั้งจิตใจของมนุษย์ก็อ่อนแอมาก ประนีประนอมครั้งเเรกก็ต้องประนีประนอมครั้งที่สอง

เเต่เรื่องครั้งนี้เป็นปัญหาหลัก

ถึงเเม้ว่าโม่ถิงเซียวจะเคยเจออุบัติเหตุครั้งใหญ่มาก่อน เเต่เขาได้รับการเลี้ยงดูในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลโม่ เเละเขายังเป็นที่รักของผู้คนหลายพันคน จึงถูกเลี้ยงให้มีนิสัยยกตนข่มท่านเป็นธรรมดา

เผด็จการเเละใช้อำนาจบาตรใหญ่ เรื่องที่กำหนดไว้เเล้วก็ต้องทำให้ได้ ไม่สนใจว่าจะถูกหรือผิด

เเต่มู่นวลนวลจะไม่ตามใจเขาแบบนี้

ครั้งนี้เธอจะต้องคัดค้านให้ถึงที่สุด

เเต่เธอค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับอดีตของโม่ถิงเซียวจริงๆ: ” ป้าหูคะ ป้าช่วยเล่าเรื่องในวัยเด็กของโม่ถิงเซียวให้หนูฟังหน่อยสิคะ ”

” ตอนเด็กๆคุณชายเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน ทุกครั้งที่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยง นายท่านก็จะพาเขาไปด้วยเเละได้หน้าได้ตาเป็นอย่างมาก พวกสาวๆก็จะชอบมาหมุนอยู่รอบตัวคุณชาย เด็กผู้ชายก็เช่นกันค่ะ…… ”

พอฟังป้าหูพูดเรื่องในวัยเด็กของโม่ถิงเซียว มู่นวลนวลก็ยากที่จะนำเด็กหนุ่มคนนั้นที่ยิ้มเเละทักทายทุกคนไปทั่ว เเถมยังช่วยน้องสาวแกะลูกอมมาเชื่อมโยงกับโม่ถิงเซียวคนปัจจุบันที่พอมองคนอื่นก็สามารถทำให้หนาวตายได้เลย

กาลเวลาเป็นโจรจริงๆ

มักจะขโมยความสุขและความเยาว์วัยของผู้คนเสมอ

ป้าหูพูดเรื่องในวัยเด็กของโม่ถิงเซียวเสร็จก็หยุดลง มู่นวลนวลก็ฟังอย่างสนใจ

ไหนบอกว่าเเค่ทานลองท้องเเล้วก็ออกจากบ้าน ผลสุดท้ายคือทานไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม

ตอนที่มู่นวลนวลออกมาจากห้องอาหาร ก็พบว่าโม่ถิงเซียวกำลังนั่งงีบหลับอยู่บนโซฟา

ข้อศอกข้างหนึ่งของเขาวางอยู่บนพนักแขนของโซฟา ฝ่ามือของเขาวางอยู่บนคาง เเละใต้คางก็มีตอหนวดสีเขียวอ่อนที่เพิ่งขึ้นมาใหม่เป็นชั้นบางๆ ซึ่งไม่ชัดเจนมากนัก

เเต่ใบหน้าของเขากลับดูเหมือนจะซีดเซียวนิดหน่อย

ช่วงนี้มู่นวลนวลไม่ค่อยได้มองโม่ถิงเซียวเลย ตอนนี้พอมาสังเกตอย่างละเอียด ถึงได้รู้ว่าโม่ถิงเซียวซูบผอมลงไปไม่น้อยเลย เขาดูเหมือนจะยิ่งเย็นชาเเละดุร้ายมากกว่าเดิม

อาจะเป็นเพราะสายตาของเธอจดจ่อจนเกินไป เดิมทีผู้ชายที่ยังงีบหลับอยู่ก็ได้ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ในสายตาของโม่ถิงเซียวปรากฏความงุนงงขึ้นมาชั่วคราว หลังจากนั้นเขาก็รีบนั่งตัวตรงทันทีเเละฟื้นฟูสติกลับมาเป็นปกติ: ” ทานเสร็จเเล้วหรอ? ”

มู่นวลนวลพยักหน้า

ตอนเดินทาง มู่นวลนวลถึงจะรู้ว่าโม่ถิงเซียวไม่คิดจะพาบอดี้การ์ดไปด้วย

โม่ถิงเซียวติดเครื่องยนต์ไปด้วยเเละพูดถามเธอไปด้วย: ” อยากไปไหน? ”

มู่นวลนวลเอียงหัวครุ่นคิดอยู่สักครู่ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: ” ไปเดินเที่ยวเรื่อยเปื่อยก็ได้ ”

โม่ถิงเซียวหน้านิ่ง: ” อืม ”

หลังจากนั้นโม่ถิงเซียวก็พาเธอไปที่ร้านอาหารจินติ่ง

รถมาจอดที่ทางเข้าร้านอาหารจินติ่ง มู่นวลนวลจับมุมริมฝีปากของตัวเองอย่างอ่อนแรงเเละส่งที่อยู่ไปให้เซินเหลียง: ” ร้านอาหารจินติ่ง ”

เซินเหลียงส่งเครื่องหมายจุดไข่ปลามาให้เธอ เห็นได้ชัดว่าเซินเหลียงก็รู้สึกพูดไม่ออกเหมือนกัน

มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเซินเหลียง อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่าด้านข้างมีเงากำลังทาบทับลงมา เธอจึงหันกลับไปอย่างระเเวง เเละเห็นโม่ถิงเซียวกำลังเอียงตัวมาช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัย

เขาจ้องเข็มขัดนิรภัยโดยไม่เหล่ตาไปไหน เขาทำการปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างตั้งใจ เเละไม่ได้มองโทรศัพท์ของเธอแม้เเต่นิดเดียว ทำเสร็จเขาก็ปลีกตัวจากไป

มู่นวลนวลถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วลงจากรถพร้อมโทรศัพท์ของเธอ

ที่จอดรถอยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านอาหารจินติ่ง ถ้าทั้งสองคนจะไปที่ร้านอาหารจินติ่งก็ต้องข้ามทางม้าลาย

เธอเดินเร็วมาตลอด โม่ถิงเซียวก้าวขายาวๆเตรียมตามเธอไป เขามองไปด้านข้างราวกับรู้สึกได้ เเละเขาก็เห็นรถสีดำกำลังวิ่งไปทางมู่นวลนวลราวกับเสียการควบคุม

สีหน้าของโม่ถิงเซียวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เเต่เขากลับไม่มีเวลามาพิจารณาเเล้ว ร่างกายของเขาตอบสนองเร็วกว่าสมองของเขา

ตอนที่เขาตอบสนองกลับมา เขาก็เดินไปถึงด้านหลังมู่นวลนวลโดยก้าวเท้าเพียงไม่กี่ก้าว หลังจากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เเละทั้งสองคนก็ล้มลงไปบนพื้นด้วยความตื่นตระหนก

รถพุ่งขึ้นเหนือศีรษะของทั้งสองคนและไปชนรั้วข้างที่จอดรถ

” เกิดอุบัติเหตุรถยนต์! ”

” รีบเเจ้งตำรวจ! ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอกร้านอาหารจินดิ่งได้เห็นฉากเหตุการณ์นี้แล้ว

โม่ถิงเซียวกอดมู่นวลนวลไว้เเน่น เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองหยุดเต้นอย่างกะทันหัน ราวกับโลกทั้งใบกลายเป็นความเงียบงันในชั่วพริบตา

มู่นวลนวลได้ยินเสียงเอะอะข้างหูของตัวเอง ถึงจะรู้ตัวว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย

Status: Ongoing
พี่สาวลูกครึ่งของหมู่นวลนวลไม่ต้องการแต่งงานกับคู่หมั้นที่น่าเกลียดและไร้มนุษยธรรม มารดาผู้ให้กำเนิดคุกเข่าขอร้องเธอ:“ พี่สาวของคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า คุณช่วยเธอได้” เขารู้สึกเศร้ามาก แทนพี่สาวแต่งงาน. ในคืนแต่งงาน ชายหนุ่มรูปงามขมวดคิ้วและมองมาที่เธอ: "มันน่าเกลียดเกินไป" เธอคิดว่าทั้งสองจะเคารพซึ่งกัน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะครอบงำเธอโดยตรง: "ไม่ว่าจะน่าเกลียดแค่ไหนเธอก็เป็นผู้หญิงของผมด้วย" เธอจ้องเขา : "คุณ…คุณทำไม่ได้ … " ชายคนนั้นถอดชุดชั้นในของเธอปลอมตัวออก มองใบหน้าที่สวยงามเดิมของเธอ แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ: "ดูเหมือนว่าเราทุกคนจะมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับกันและกัน"

Comment

Options

not work with dark mode
Reset