ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย – ตอนที่ 33 แฟนของคุณก็เป็นห่วงคุณ

มู่นวลนวลยื่นแขนโอบรอบคอของเขา เธองงอยู่สองสามวินาทีก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอพยายามที่จะลงไปในอ้อมแขนของเขา: “โม่เจียเฉินคุณปล่อยฉันลง!”

แขนของโม่ถิงเซียวกอดเธอไว้แน่นโดยไม่สนใจการต่อสู้และการต่อต้านของเธอเลย และยัดเธอเข้าไปในที่นั่งของรถ

ทันทีที่มู่นวลนวลนั่งก็อยากลงจากรถ

โม่ถิงเซียวคิดว่าเธอจะลงไป เขาจับประตูรถด้วยมือเดียว ใช้มืออีกข้างหนึ่งจับวงกบประตู มองไปที่มู่นวลนวลด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าเธอกล้าลงจากรถฉันจะจูบเธอ ”

มู่นวลนวลได้ยินที่เขาพูด จึงปิดปากทันที และพูดอย่างโกรธ ๆ:”ไร้ยางอาย”

โม่ถิงเซียวปิดประตูรถ เดินอ้อมไปอีกด้านของรถ แล้วขับไปข้างหน้า

มู่นวลนวลหันหน้าไปทางด้านข้าง ไม่อยากมองผู้ชายข้างๆ มันน่ารำคาญที่เห็นเขา

โม่ถิงเซียวไม่ได้มองไปที่เธอเช่นกัน ดวงตาของเขามองตรงไปข้างหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เบา: “เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของฉัน”

มู่นวลนวลถึงกับผงะไปชั่วขณะ จำได้ว่าเขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเมื่อกี้ว่าเธอจะแบล็กเมล์เขาไหม

มู่นวลนวลหันหน้ามาจ้องเขา“ ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่อยากแบล็กเมล์มากกว่า”

โม่ถิงเซียวชำเลืองมองเธอ เขาเม้มริมฝีปากและพูดอย่างไม่ชัดเจนว่า“ สามีของคุณเป็นผู้ชายที่มีอิทธิพลที่สุดในเซี่ยงไฮ้ ฉันจะกล้าแบล็กเมล์คุณได้อย่างไร?”

ฟังดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ย แต่ดูเหมือนจริงจัง

มู่นวลนวลพบว่า “โม่เจียเฉิน” แปลกมาก

เธอมองไปที่ “โม่เจียเฉิน” พบว่าเขาก็เหมือนกับคนทั่วไปและก็ไม่พบความแตกต่างเลย

อย่างไรก็ตาม “โม่เจียเฉิน” ได้เห็นการสัมภาษณ์ของเธอเร็ว ๆ นี้ โม่ถิงเซียวก็คงได้เห็นใช่ไหม？

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ทัศนคติของตระกูลโม่นั้นชัดเจนตั้งแต่แรก หลังจากที่พวกเขาทำการจัดการข้อมูลที่เกี่ยวกับโม่ถิงเซียวแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้จัดการอะไรอีก พูดอีกอย่างก็คือตราบใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับโม่ถิงเซียว พวกเขาจะไม่สนใจเรื่องความคับข้องใจของมู่นวลนวลกับตระกูลโม่

ในการสัมภาษณ์วันนี้ นักข่าวถามคำถามถึงโม่ถิงเซียวดูมากเกินไป และคำตอบที่เธอตอบไปตามใจตัวเอง โม่ถิงเซียวจะรู้สึกรังเกียจไหม

มู่นวลนวลเรียบเรียงคำพูดและตัดสินใจถาม “มู่เจียเฉิน” เพื่อตรวจสอบ : “ลูกพี่ลูกน้องของนาย … เขาเห็นสัมภาษณ์รึยัง”

โม่ถิงเซียวได้ยินน้ำเสียงลังเลของเธอ ประหลาดใจเล็กน้อยดวงตาของเขาเป็นประกายและพูดว่า “เห็นแล้ว”

หมู่นวลนวลถามอย่างไม่แน่ใจ:“ แล้วเขา … ”

โม่ถิงเซียวกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ “เขาโกรธมาก”

เมื่อมู่นวลนวลได้ยินดังนั้น การเต้นของหัวใจของเธอก็เร่งขึ้น และเธอก็กระวนกระวายใจ

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง และพบว่ามันไม่ใช่ทางกลับ และถามอย่างระแวดระวังว่า “นายจะไปไหนฉันอยากกลับไปที่คฤหาสน์”

โม่ถิงเซียวดูเหมือนจะไม่ได้ยินเธอ และไม่สนใจเธอ เขาหยุดตรงหน้าคลินิกข้างถนน

เขาลงจากรถ และเปิดประตูรถ: “เธอลงเองได้ไหมหรือ … ต้องการให้ฉันอุ้มเธอไหม”

เมื่อได้ยินดังนั้นมู่นวลนวลก็รีบโค้งตัวและลงจากรถ

“ นายต้องการซื้อยาเหรอ?” มู่นวลนวลถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเขาเดินตรงเข้าไปในคลินิก

ผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าเธอไม่สนใจเธอและเดินเข้าไปข้างใน

มู่นวลนวลเดินตามมา และได้ยินเขาพูดกับหมอว่า“ เธอหกล้ม ช่วยดูด้วย”

มู่นวลนวลตะลึง

“โม่เจียเฉิน” ขับรถพาเธอไปคลินิก เพียงเพื่อให้หมอตรวจขาของเธอ

เมื่อได้ยินที่เขาพูด หมอมองไปที่มู่นวลนวลแล้วพูดอย่างแผ่วเบา“ ฉันจะช่วยเธอเจ็บ ตรงไหน”

” ฉันไม่ได้ล้มแรงมาก ไม่เป็นไร … ” มู่นวลนวลอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง “โม่เจียเฉิน” ขณะที่เธอพูด

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเขา และเมื่อเขาไม่ได้พูด มีความคมเล็กน้อยระหว่างคิ้วที่หล่อเหลาของเขา ไม่เหมือนลูกผู้ดีมีเงินทั่วไปเลย

“มู่เจียเฉิน” ทำให้เธอตื่นตระหนก

หลังจากฟังคำพูดของมู่นวลนวลหมอก็เหลือบมองไปที่โม่ถิงเซียวอีกครั้ง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แฟนของคุณก็เป็นห่วงคุณ คุณก็มองดูสิ”

มู่นวลนวลโต้กลับทันที“ เราไม่ได้แบบนั้น!”

โม่ถิงเซียวไม่ปฏิเสธสิ่งที่หมอพูดและชี้ไปที่แพทย์หญิงที่อยู่ไม่ไกล: “ให้คุณหมอผู้หญิงช่วยเธอด้วย”

หมอยิ้มอีกครั้งแสดงท่าทางเข้าใจแล้วเรียกหมอหญิงมา

เมื่อแพทย์หญิงเข้ามา เธอก็หน้าแดงเมื่อเห็นโม่ถิงเซียวจากนั้นก็คลึงขากางเกงของมู่นวลนวลเบา ๆ เพื่อดูหัวเข่าของเธอ

ขาของเธอเรียวสวยและเหยียดตรงแม้แต่หมอหญิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะชมเธอว่า “ขาของคุณสวยมาก”

มู่นวลนวลคิดว่ามี “โม่เจียเฉิน” ยืนอยู่ข้างๆ เธอรู้สึกอึดอัดและวางขาลง

เธอเพิ่งเข่าบวมแดงนิดหน่อย สำหรับเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่รู้ “โม่เจียเฉิน” คิดอย่างไร? ต้องให้เธอไปพบหมอ

เธอหันศีรษะไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็พบกับสายตาจ้องมองของ “โม่เจียเฉิน”

เขาแสร้งทำเป็นเหลือบไปที่ขาของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ: “คุณยังจะทนได้เหรอ”

ในเวลานั้นเขาเฝ้าดูเธอล้มลงกับพื้นและไม่ได้ยืนขึ้นเป็นเวลานานคิดว่าขาของเธอได้รับบาดเจ็บ

หายากมาก ที่เขาไม่มีคำพูดประชด แต่เขาถอนหายใจ

……

แม้ว่าขาของมู่นวลนวลจะไม่มีอะไรผิดปกติ แต่หมอก็ยังคงให้ยาแก่เธอ

หลังจากออกจากคลินิกแล้วโม่ถิงเซียวก็เดินตรงไปที่ประตูรถและหันไปรอบ ๆ ทันใดก็พบว่ามู่นวลงนวลยืนอยู่ที่ทางเข้าคลินิกและไม่ได้ตามมา

เขาหันศีรษะและเหล่ตาไปมองที่มู่นวลนวล“ ทำไมขาเจ็บมากจนเดินไม่ได้อยากให้ฉันอุ้มเหรอ”

มู่นวลนวลรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนโมโหง่าย แต่เธอไม่เคยเจอผู้ชายที่ไร้ยางอายเท่านี้ “มู่เจียเฉิน” ทำให้เธอโกรธได้ง่ายมาก

เธอทำหน้าเครียดและพูดว่า “วันนี้ขอบคุณนะ ถ้ามีอะไรนายไปทำอะไรก็ได้ ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้”

โม่ถิงเซียวมองไปที่ความอดทนบนใบหน้าของเธอ ราวกับชื่นชมเอนตัวไปในรถด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: “ฉันไม่ได้ยุ่ง แค่ไปกินข้าวกับเพื่อนเท่านั้น ไปด้วยกันเถอะ”

มู่นวลนวลหันขวับไปทางซ้าย

เธอรู้ว่าไม่มีอะไรจะพูดกับผู้ชายคนนี้และเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเอาแต่รบกวนเธอ

เขาชอบเธอที่ “น่าเกลียด” ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ภายในสองก้าวเธอ ก็ได้ยินเสียงของ “โม่เจียเฉิน” ดังมาจากด้านหลัง

ดูเหมือนว่าเขาจะโทรศัพท์

“ฉันอยู่ข้างนอก อืม ฉันเจอพี่สะใภ้ของฉันแล้ว จะไปทานอาหารด้วยกันแล้วจพกลับ พี่คงไม่รังเกียจใช่ไหม ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ … ยังไงเราก็พบกันทุกวัน … เรา … ”

หลังจากที่ฝีเท้าของมู่นวลนวลหยุดลงเธอก็หันกลับมาและเห็น “โม่เจียเฉิน” จ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มและการคุกคามนั้นชัดเจนมาก

เธอไม่สงสัยเลย ถ้าเธอก้าวไปอีกขั้นหนึ่งเขาจะพูดว่า “พี่สะใภ้หลอกล่อฉัน”

เธอกำมือแน่นและเดินไปที่ “โม่เจียเฉิน”

ประกายแห่งความพึงพอใจฉายในดวงตาของเขา: “พี่สะใภ้เข้าไปในรถก่อนเถอะ ลูกพี่ลูกน้องของฉันและฉันยังมีอะไรจะพูดต่อ”

เห็นดูมู่นวลนวลเข้าไปในรถ เขาเอาโทรศัพท์ไปที่ด้านหน้า หน้าจอแสดงเพียงการล็อกและไม่แสดงการโทร