กูจื่อหยานตามมาด้านหลัง เห็นโม่ถิงเซียวยืนอยู่ไม่เดินไป และมองตามสายตาของเขา ตกใจจนแว่นตาของเขากำลังจะหลุดออก : “นี่นี่นี่……นี่คือมู่……?”
รู้สึกถึงกลิ่นไอที่มืดมนจากโม่ถิงเซียวที่อยู่ข้างๆเขา กูจื่อหยานเงียบลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า : “มันไม่เหมือนเลยสักนิด ฉันจะช่วยนายดูนี่ไม่ใช่ภรรยาของนายแน่นอน!”
โม่ถิงเซียวทำหน้าบูดบึ้งไม่พูดอะไร กูจื่อหยานรู้ว่าเขาเห็นด้วย
จริงๆแล้วเขาก็มีความตื่นเต้นนิดหน่อย เขาเคยเห็นมู่นวลนวลไม่กี่ครั้ง แต่เขาก็มองออกว่าด้านหลังนี่ไม่เหมือนมู่นวลนวล ยิ่งไปกว่านั้นโม่ถิงเซียวและมู่นวลนวลอยู่ด้วยกันทั้งวัน เขาต้องมองออกแน่นอน
กูจื่อหยานมีความตื่นเต้น เมื่อพิจารณาจากมิตรภาพที่เขาและโม่ถิงเซียวรู้จักกันมาหลายปี จริงๆแล้วโม่ถิงเซียวก็เอาใจใส่มู่นวลนวลมาก
ถึงแม้ว่ามู่นวลนวลจะไม่สวย อาจจะคนที่ไม่เหมือนผู้หญิงอย่างที่โม่ถิงเซียวมอง แต่จิตใจเธอสวยงาม?
กูจื่อหยานเดินไป หันไปด้านข้างเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปหันใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เขาเหลือบมองไปที่เธอ ราวกับว่าเขาทนไม่ได้แล้วก็รีบมอง
เหมือนว่าจะไม่ใช่มู่นวลนวล?
เขามองอีกครั้ง หลักจากนั้นดีใจไปบอกโม่ถิงเซียว : “ไม่ใช่เธอ!”
โม่ถิงเซียวได้ยินคำนั้น ดวงตาของเขาก็กระพริบ และเขาก็เดินไปหลังจากที่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เขาก็ยิ้มอย่างเศร้าหมองบีบคอของเธอแล้วถาม : “มู่นวลนวลล่ะ?”
มู่หวันฉีไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับ “ลูกพี่ลูกน้อง” ของโม่ถิงเซียวที่นี่ เธอต้องการที่จะทำลายมือของเขา แต่ความแข็งแกร่งของชายคนนั้นมีมากเกินไป เธอไม่สามารถทำลายมันได้เลย
ชายที่กอดมู่หวันฉีอยู่ ก็ถูกขัดจังหวะ จ้องมองเขาและเขากำลังจะด่า แต่โม่ถิงเซียวเพียงแค่เหลือบมองเขาและเขาก็เงียบไปโดยไม่รู้ตัวและไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นชายที่ยืนอยู่ข้างหลังโม่ถิงเซียวคือกูจื่อหยาน ชายคนนั้นก็ทิ้งมู่หวันฉีลง
ก่อนจะจากไปเขาพูดว่า : “คุณกู ถ้าพวกคุณมีเรื่องอะไรก็พูดกันดีๆ ผมไปก่อน”
Shengding Media เป็นผู้นำในแวดวงบันเทิงและครอบครัวของตระกูลกูเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาและมีความสัมพันธ์ส่วนตัว ที่มีความซับซ้อนและมีเพียงไม่กี่คนที่กล้ายั่วยุกูจื่อหยาน
มู่หวันฉีเพิ่งจะมีความสุข เธอก็ถูกชายคนนั้นโยนทิ้งไป ตอนนี้เธอเดินปวกเปียก มองไปที่โม่ถิงเซียวด้วยสายตาที่หนาวเหน็บ เขายังคงบีบคอของเธออยู่ เสียงของเธอพูดออกมาอย่างไม่ต่อเนื่อง : “ฉัน……สวยกว่ามู่นวลนวล…..นายตามหาเธอ…..ก็เหมือนตามหาฉัน……”
โม่ถิงเซียวคิดว่าเธอสกปรก จึงปล่อยมือจากเธอ หยิบแก้วไวน์ที่อยู่ข้างๆทุบให้แตก หยิบเศษแก้วที่แตกและแหลมคมมาวางบนใบหน้าของเธอ : “ถ้าเธอไม่บอกฉัน ฉันจะกรีดหน้าของเธอให้เละ”
มู่หวันฉีรู้สึกว่ารอยบากที่แหลมคมกดใบหน้าของเธอแน่นราวกับว่าเขาสามารถกรีดแก้มอันบอบบางของเธอได้ทุกเมื่อ เธอกลัวแต่เธอรู้สึกมีความสุขมากในใจ
มู่หวันฉีเม้มริมฝีปากและยิ้มด้วยน้ำเสียงแปลกๆ : “ถ้าฉันบอกนายจะเป็นยังไง ตอนนี้เธอกำลังโดนกลุ่มผู้ชายปรนนิบัติอย่างมีความสุขอยู่! นายจะไปดู หรือเข้าร่วมกับพวกเขาเหรอ? พวกนายเคยทำไหม?”
อย่าว่าแต่โม่ถิงเซียว ขนาดกูจื่อหยานยังฟังต่อไม่ไหว
โม่ถิงเซียวเตะมู่หวันฉีเข้ากำแพง เธอเจ็บปวดจนไม่สามารถกรีดร้องได้ แต่ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
ผ่านมานานขนาดนี้ มู่นวลนวลคงถูกคนเหล่านั้นย่ำยีแล้วแน่นอน
พรุ่งนี้เช้า คนที่อยู่บนข่าวก็ต้องเปลี่ยนเป็นมู่นวลนวล เมื่อนึกถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยิ่งลึกล้ำ
โม่ถิงเซียวมองไปที่หมู่หวั่นฉีด้วยใบหน้าที่เย็นชา เขาไม่มีเวลาอยู่กับเธอ เขาต้องหามู่นวลนวลก่อน
เขามั่นใจว่าในงานเลี้ยงไม่มีมู่นวลนวลและเซินเหลียง เขาและกูจื่อหยานจึงออกไปจากงานเลี้ยง
ซือเย่รีบนำลูกน้องตามมา
“คุณชาย หานายหญิงเจอแล้วหรือยังครับ?” ก่อนที่โม่ถิงเซียวจะออกมา ก็ได้บอกเขาไว้
สายตาของโม่ถิงเซียวเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม : “ค้นหาทีละห้องให้เร็วที่สุด”
สีหน้าของซือเย่ก็เคร่งครึมขึ้นทันที
คลับจือจินคือสถานที่อะไร เขาเข้าใจโดยธรรมชาติ หลังจากนั้นไม่นาน ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องที่ไม่ดี
แต่เขายังคงไม่พูดอะไร นำลูกน้องไปหาตามคำสั่งของโม่ถิงเซียว
โม่ถิงเซียวก็ไม่ว่าง แยกหากับกู่จื่อหยาน
คลับจือจินก็นับว่าเล็ก หลังจากที่โม่ถิงเซียวค้นห้องที่ชั้นหนึ่งแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยของมู่นวลนวล
เมื่อกูจื่อหยานเข้ามา ก็เห็นเขายืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาซ่อนอยู่ในเงามืด
เมื่อก่อนเขาไม่เคยเห็น โม่ถิงเซียวเป็นแบบนี้
เขาเดินไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึมตบโม่ถิงเซียวที่ไหล่แล้วพูดว่า : “หาคนพวกนั้นเจอแล้ว”
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้น แสงวูบวาบในดวงตาสีดำมืดมนของเขา
……
กูจื่อหยานพาเขาไปที่ห้องนั้น
ซือเย่พาลูกน้องมาล้อมรอบห้อง มีชายเปลือยกายสองสามคนนั่งยองๆอยู่ที่เตียงอย่างและยังคงมีอารมณ์หื่นไม่รู้จักจบสิ้นในห้อง
สีหน้าของโม่ถิงเซียวเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างช้าๆ พร้อมกับออร่าที่น่ากลัว คนที่หยิ่งผยองก่อนหน้านี้ไม่กล้าพูดอีกต่อไป
ซือเย่เห็นสถานการณ์ เขารีบก้าวไปข้างหลังอย่างเคารพและกระซิบ : “คุณชาย ตอนเราเข้ามาเราไม่เห็นนายหญิง พวกเขาบอกว่านายหญิงกระโดดลงจากระเบียงไป เราส่งคนลงไปหาแล้ว”
โม่ถิงเซียวขยับสายตามองไปที่ผู้ชายที่นั่งยองๆอยู่ที่พื้น สายตาของเขามืดมนราวกับจะประหารชีวิต ผู้ชายคนหนึ่งทรุดลงและเขาคุกเข่าไปที่หน้าโม่ถิงเซียว : “พวกเราไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นเลย เธอกระโดดลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับพวกเราจริงๆ ปล่อยพวกเราไปเถอะ”
พวกเขาไม่ได้แตะต้องมู่นวลนวล ดังนั้นบรรยากาศในห้องนี้ ก็คือเพราะพวกเขาเล่นกันเอง…..
กูจื่อหยานมองไปที่คราบเลือดบนผ้าปูที่นอน และรู้สึกว่าเธอคงเจ็บเล็กน้อย
เวลานี้ ลูกน้องที่สั่งให้ลงไปตามหามู่นวลนวลกลับมาบอกว่า : “ไม่เจอนายหญิง”
ท่าทางของพวกเขาไม่เหมือนคนโกหก เมื่อชีวิตตกอยู่ในความเสี่ยงแบบนี้ คิดว่าคงไม่กล้าโกหก แต่ก็ไม่สามารถขจัดความโกหกได้
ดังนั้น แม้ว่าชายคนนั้นจะร้องขอความเมตตา แต่โม่ถิงเซียวก็ไม่ให้ซือเย่ปล่อยพวกเขา
เขาเดินไปที่ระเบียง มองไปที่ข้างล่าง
นี่คือตึกชั้น7 กระโดดลงไปไม่ตายก็ต้องพิการ
โม่ถิงเซียวก้มหน้ามองลงไป เห็นระเบียงที่ยื่นออกมาของห้องชั้นล่างทีละชั้น ค่อยๆพูดว่า : “ลงไปที่ห้องชั้นล่างที่ตรงกันกับห้องนี้ แล้วหาต่อไป!”
ครอบครัวตระกูลมู่ไม่ชอบมู่นวลนวล เธอเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ญาติสนิทไม่สนใจใยดี แต่เธอก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างจริงจังและอยู่อย่างจริงใจ
การร้องขอชีวิตของเธอจะต้องแข็งแกร่ง เธอจะต้องไม่เป็นอะไร!
กูจื่อหยานพาคนลงไปเริ่มหาที่ชั้นหนึ่ง ซือเย่พาคนลงไปหาที่ชั้นสอง
และโม่ถิงเซียวลงไปที่ชั้นสาม
ลูกน้องเตะเปิดประตู เขาเดินเข้าไป และเดินตรงไปที่ระเบียง
คนในห้องกำลังเล่นกันอยู่ห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงก็วิ่งออกมาและเห็นผู้คนมากมาย จึงชี้ไปที่พวกเขาและถามว่า : “อ้ายย พวกคุณเป็นใคร ทำอะไรกัน! ”
ลูกน้องของโม่ถิงเซียวพาคนนั้นเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตู
ที่ระเบียงว่างเปล่า ไม่มีอะไร มีการเคลื่อนไหวผิดปกติหลังม่านข้างๆ
โม่ถิงเซียวเดินเข้าไป มือที่ยกขึ้นหยุดกลางอากาศเล็กน้อย ก่อนจะเปิดม่าน
ที่มุมหลังผ้าม่าน มีหญิงสาวร่างเพรียวนอนขดตัวเป็นลูกบอล อยู่ในสภาพกึ่งรู้สึกตัวแล้ว
