หลังจากมู่นวลนวลส่งข้อความไปแล้ว เธอก็รอคำตอบของโม่ถิงเซียวด้วยความกระสับกระส่าย
เมื่อก่อนเธอส่งข้อความถึงซินชูฮันมาก่อน เธอไม่เคยประหม่า
เสียงกระซิบของเพื่อนร่วมงานดังมาจากบริเวณใกล้เคียง
“ ฉันได้ยินมาว่าซุนเจิ้งหัวขอลาและกลับบ้านไปพักผ่อน”
“ เขาเป็นอะไร เขาเคยอยากแกล้งทำเป็นอุทิศตนในบริษัททุกวัน! ”
“……”
มู่นวลนวลฟังแล้วสนใจ เพื่อนร่วมงานอีกหนึ่งคนเข้าร่วมการสนทนา
เสียงคำพูดของพวกเขาก็เบาลง
แต่มู่นวลนวลยังคงได้ยินไม่กี่คำ：“……นวล……ทำ……เมื่อวานนี้……”
มู่นวลนวลจามทันใด หรือพวกเขาพูดถึงเธอ?
……
Shengding Media
ห้องประชุมเงียบสงบ โม่ถิงเซียวนั่งอยู่ในตอนแรก ดวงตาของเขาลดลง ด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า เขาพลิกดูโครงการรายงานและประเมินผลในมือ
ผู้จัดการระดับสูงที่อยู่ใต้บังคับบัญชาทุกคนตกอยู่ในรังสีอันตราย พวกเขาไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ เพราะประธานใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังประธานกูคนนี้ดูจะฉุนเฉัยวเฉียวกว่าประธานกู
โลกภายนอกคิดเพียงว่ากูจื่อหยานเป็นประธานใหญ่ของ Shengding Media ของพวกเขา ในความเป็นจริงมีเพียงพนักงานอาวุโสของบริษัทเท่านั้นที่รู้ว่า นี่คือหัวหน้าใหญ่ของบริษัท ที่อยู่และตัวตนของเขาเป็นความลับมาก เมื่อใดก็ตามที่มีการตัดสินใจครั้งสำคัญในบริษัท คนคนนี้จะออกมาเป็นประธานในการประชุม.
หากโม่ถิงเซียวยังไม่มาที่บริษัท ทุกอย่างในบริษัทก็ตกอยู่กับกูจื่อหยาน มันเป็นงานหนักในการจัดการบริษัทและเข้าร่วมงานต่างๆ
มู่นวลนวลไปมู่กรุ๊ปแล้ว และเขาสามารถมาที่บริษัทเพื่อจัดการเรื่องต่างๆได้
มีผู้กำกับการแสดงหลายคนร่วมกับผู้บริหารระดับสูงที่ต้องการเงินเดือนเพิ่มขึ้นในบริษัท แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ในที่สุดหลังจากโม่ถิงเซียวอ่านเอกสารแล้ว ก็วางเอกสารบางส่วนไว้อย่างเรียบร้อย และสำเนาอื่น ๆ ก็โยนไปตรงกลางโต๊ะประชุม จนเกิดเสียง “ป๊อก”
ทุกคนตกตะลึง
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้น และค่อยๆกวาดสายตามองไปยังผู้คนที่อยู่ตอนนี้ด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน: “ทุกคนเป็นผู้คร่ำหวอดในบริษัท และเราทำงานร่วมกันมานานแล้ว ผมจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย หยิบงานของตัวเองไป และทำให้ดีเอามาให้ผมดูอีกที”
หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและออกจากห้องประชุม กูจื่อหยานเดินตามหลังเขาไปและหยิบเอกสารที่พับไว้อย่างเรียบร้อยออกไป
กลับมาที่ห้องทำงาน โม่ถิงเซียวคลายเน็คไทออกนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะแล้วลูบขมับ
กูจื่อหยานเดินตามเข้าไป วางเอกสารในมือ ขมวดคิ้วและพูดว่า “คนเก่า ๆ เหล่านั้น สามารถเชื่อฟัง และส่งมอบงานดีๆได้จริงเหรอ?”
การแสดงออกบนใบหน้าของโม่ถิงเซียวกลายเป็นเย็นชา: “บุคคลที่ถูกไล่ออกจาก Shengding บริษัทไหนในวงการจะกล้ารับ?
คำพูดของเขาฟังดูหยิ่งยโส แต่กูจื่อหยานรู้ว่าเขามีคุณสมบัติพอที่จะหยิ่งยโส
แม้ว่ากูจื่อหยานจะรู้สึกว่า โม่ถิงเซียวมีอารมณ์ร้าย และทั้งหยิ่งผยองและเย่อหยิ่ง แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนใจดี ผู้คร่ำหวอดของบริษัทในครั้งนี้ทำเกินไป
“ถ้าไม่มีนายก็ไปทำงานเถอะ” โม่ถิงเซียวกล่าวขณะที่เขาเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะ และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
หลังจากกดปุ่มเปิดปิด หน้าจอก็สว่างขึ้นพร้อมกับข้อความที่ยังไม่ได้อ่านปรากฏขึ้น
ตามที่คาดไว้ คือข้อความจากมู่นวลนวล: [ฉันชื่อมู่นวลนวล ขอบคุณที่ส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน ฉันชอบมาก ]
การจ้องมองคำสามคำ “ฉันชอบมาก” จากนั้นเขาก็ยิ้ม
กูจื่อหยานยังไม่ออกไป เมื่อเห็นโม่ถิงเซียวยิ้มให้กับโทรศัพท์ เขาอดไม่ได้ที่จะอยากรู้: “นายไม่เป็นไรใช่ไหม ยิ้มอย่างมีความสุขกับโทรศัพท์ นายเป็นแบบนี้ฉันรู้สึกกลัวนายมาก”
โม่ถิงเซียวอารมณ์ดี และพูดอย่างราบเรียบว่า “กลัวแล้วยังไม่ไปอีกเหรอ”
กูจื่อหยานเดินไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเขากำลังมองไปที่อะไร แต่โม่ถิงเซียวดูเหมือนจะมีดวงตาที่สาม เขาพลิกฝ่ามือ และปิดโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ
กูจื่อหยาน：“……”
เอาเถอะ โม่ถิงเซียวคนโหดเหี้ยม!
หลังจากกูจื่อหยานออกไป โม่ถิงเซียวก็ส่งข้อความกลับไปให้มู่นวลนวล
[คุณชอบก็ดี. ]
ที่จริงแล้ว“ โม่ถิงเซียว” ไม่อยากเห็นมู่นวลนวล ดูเหมือนจะไม่เข้ากับสไตล์ของ“ โม่ถิงเซียว”?
[ซีเย่ซื้อมา ]
จงใจเกินไป
ในท้ายที่สุดโม่ถิงเซียวก็ส่งเพียงคำเดียว: [อืม. ]
เขาวางโทรศัพท์ลง และเอนตัวลงบนเก้าอี้ ร่องรอยของการระคายเคืองที่หาได้ยากฉายผ่านดวงตาสีดำสนิท
กูจื่อหยานจากไปและกลับมา เปิดประตูเพื่อเดินไปข้างหน้าเขา: “ถิงเซียว นี่คือ IPใหญ่ที่บริษัทลงทุนเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันจะใส่ข้อมูลที่นี่ให้นาย ต่อไปนายจะดู”
“รอก่อน”
กูจื่อหยานวางของลงและออกไป ทันใดนั้นถูกหยุดโดยโม่ถิงเซียว เขาหันศีรษะไปอย่างว่างเปล่า“ มีอะไรอีก?”
โม่ถิงเซียวไอเบา ๆ เอื้อมมือเคาะโต๊ะสองสามครั้ง และพูดอย่างว่างเปล่า “นายคิดว่า ฉันควรบอกมู่นวลนวลไหมว่าฉันคือโม่ถิงเซียว”
หลังจากพูดจบ เขากล่าวอย่างเย็นชา: “ถ้านายกล้าหัวเราะ ฉันจะปล่อยให้น้องนักแสดงเล็กๆของนายไม่ได้รับบทการแสดง”
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าโม่ถิงเซียวแค่กำลังข่มขู่เขาเท่านั้น แต่กูจื่อหยานยังคงกลั้นรอยยิ้มที่มาถึงริมฝีปากของเขาแล้ว
กูจื่อหยานหน้าแดงด้วยรอยยิ้มที่หายใจไม่ออกและพูดอย่างจริงจัง: “ใช่ นายควรบอกเธอทันที”
โม่ถิงเซียวเข้าใจอย่างแน่นอนว่ากูจื่อหยานกำลังกลั้นขำเขา
เขาหยิบแฟ้มในมือและโยนมันไปที่กูจื่อหยาน: “นายออกไปไได้แล้ว”
“เอาล่ะ ฉันจะไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า … ” กูจื่อหยานไม่ได้กลั้นขำอีก เขาหัวเราะอย่างชอบใจ
กูจื่อหยานรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่อย่างไร้ประโยชน์ในชีวิตอีกแล้ว เพราะในช่วงชีวิตของเขา เขาได้เห็นโม่ถิงเซียวรู้สึกสับสนเพราะผู้หญิงแล้ว!
เขาจะแบ่งปันข่าวที่น่าสนใจนี้กับฟู่ถิงซี
โม่ถิงเซียวเฝ้ามองเขาเงียบ ๆ โดยไม่พูด และหยิบที่เสียบปากกาบนโต๊ะ รีบปาใส่กูจื่อหยานที่เดินไปที่ประตูแล้ว
“โอ้ย–”
เสียงกรีดร้องของกูจื่อหยาน ทำให้โม่ถิงเซียวรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
ทันใดนั้นเขาขมวดคิ้วอีกแล้ว ตอนนี้ถ้าบอกกับมู่นวลนวลว่าเขาคือโม่ถิงเซียว เห็นได้ชัดว่ายังไม่เหมาะแกเวลา
เขาต้องการโอกาส
……
มู่นวลนวลรออยู่นานในที่สุดก็รอจนกระทั่งโม่ถิงเซียวส่งข้อความกลับมาหาเธอ
แม้ว่าจะเป็นเพียงคำเดียว แต่มันก็ค่อนข้างดีสำหรับมู่นวลนวลแล้ว
ตอนที่ไปทานอาหารตอนเที่ยง มีเพื่อนร่วมงานผู้หญิงสองสามคนมาหาเธอ
“ นวลนวล ไปทานข้าวเย็นด้วยกันเถอะ”
ไฟซุบซิบในสายตาของเพื่อนร่วมงานหญิง ไม่รอดพ้นสายตาของมู่นวลนวล
มู่นวลนวลรู้สึกว่า พวกเธออาจจะรู้เรื่องที่เธอซ้อมซันเจิ้งหัว
เธอไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ในมู่กรุ๊ปได้นานแค่ไหน เธอจึงยิ้มและพยักหน้า: “โอเค”
แม้ว่าพวกเธอจะเป็นผู้หญิงทั้งหมด แต่มู่นวลนวลก็ยิ้มและมองไปข้างหน้าด้วยความสดใส ก็ยังทำให้เพื่อนร่วมงานหลายคนตกตะลึง
ร้านอาหารใกล้บริษัทมีไม่มากนัก แม้ว่ากลุ่มของเธอจะเพิ่งหาร้านกินข้าว แต่พวกเธอก็ได้พบกับมู่ลี่หยานและลูกสาวของเขาโดยบังเอิญ
พวกเขาทั้งหมดเป็นเจ้านาย และเพื่อนร่วมงานหญิงก็ทักทาย: “ประธาน ผู้จัดการมู่สวัสดีค่ะ”
มู่หวันฉีเป็นผู้จัดการโครงการ แน่นอนว่าเธอไม่มีความสามารถ คนที่ทำงานจริงคือคนที่อยู่ภายใต้เงื้อมมือของเธอ
มู่นวลนวลไม่ได้ทำตัวแปลกเกินไป และเดินตามมาทักทาย
“ พ่อ พี่สาว”
