ในแผนกการตลาดมีผู้หญิงอยู่จำนวนมาก พวกเธอจะเริ่มนินทาเมื่ออยู่ด้วยกัน
ในตอนเที่ยง เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเช้าถูกแพร่งพรายไปทั่วทั้งบริษัท
ใบหน้าของมู่นวลนวลบวมอย่างรุนแรง เมื่อเธอเดินมาเข้าห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงพนักงานข้างนอกคุยกัน
“เกิดอะไรขึ้น? ฉันได้ยินมาว่าคนที่ลางานวันนี้มีแต่ผู้หญิง ไม่มีผู้ชายเลย”
“เรื่องนี้ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ มู่หวันฉีและซุนเจิ้งหัวร่วมมือกันเพื่ออุ่นเครื่องมู่นวลนวล!”
“คงไม่ใช่แน่? มู่นวลนวลมาที่นี่ได้เพียงไม่กี่วัน ก็ถูกซุนเจิ้งหัวรุกรานแล้วเหรอ?”
“ซุนเจิ้งหัวเป็นคนยังไง ทุกคนรู้ ก่อนหน้านี้เรื่องที่เขาเข้าโรงพยาบาลและเรื่องที่ลาหยุด ทั้งหมดเป็นเพราะมู่นวลนวลทำทั้งนั้น!”
“มู่นวลนวลโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ฉันคิดว่ามู่หวันฉีโหดร้ายยิ่งกว่านั้น เธอตบมู่นวลนวลก่อน และฉันอยู่ไกล ๆยังได้ยินเสียงตบ ช่างน่าสงสารจริงๆ เธอช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้ … ”
มู่นวลนวลยืนพิงผนังห้องน้ำหลังจากที่ข้างนอกเงียบสนิทก็เปิดประตูและออกไป เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ เธอมองในกระจกและมองไปที่ใบหน้าของเธอเอง
มันบวมมีแล้วเขียวขึ้นมานิดหน่อย ดูแล้วน่าเกลียดเล็กน้อย
สิ่งที่มู่หวันฉีทำมันโหดร้ายพอแล้ว
ดูเหมือนว่า ช่วงเวลานี้จะทำให้มู่หวั่นฉีผิดหวังมากพอแล้ว
จากนั้นรอดูว่าใครจะหัวเราะเป็นครั้งสุดท้าย
……..
เวลาพักกลางวัน หมู่นวลนวลกำลังจะออกไปทานข้าว
กำลังลุกจากเก้าอี้ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น
เป็นสายจากโม่เจียเฉิน
มู่นวลนวลขมงดคิ้วแล้วรับโทรศัพท์ “นายมีเรื่องอะไรอีก?”
ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงไม่พอใจของเธอ โม่ถิงเซียวยังคงพูดต่อไป “ออกไปกินข้าวกัน ฉันจะรอเธออยู่หน้ามู่กรุ๊ป”
เขาออกคำสั่งและวางสาย
มู่นวลนวลมองโทรศัพท์ที่กลับเข้าสู่หน้าจอล็อค เธอเกาผมอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินออกไป
ออกมาจากประตูมู่กรุ๊ป มู่นวลนวลก็เห็นรถของ “โม่เจียเฉิน” รถที่สวยมาก เมื่อกี้เธอได้แอบตรวจสอบรถของเขาจากอินเตอร์เน็ต
ราคารถเริ่มต้นที่สิบล้านหยวน ราคาจริงควรกำหนดตามความต้องการของเจ้าของเอง
นี่เป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าสำหรับมู่นวลนวลแล้ว
แม้ว่าในตระกูลมู่ หมู่หวั่นฉีต้องการซื้อรถราคาหลายสิบล้าน มู่ลี่หยานก็ไม่เต็มใจเสมอไป
เมื่อเห็นว่าหลาย ๆ คนรอบข้างกำลังพูดถึงรถของ “โม่เจียเฉิน” มู่นวลนวลก้มหัวลงและเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้ ก็มีรถคันนึงขับผ่านมา หมู่นวลนวลรอรถคันนี้ผ่านไปก่อนค่อยเดินต่อ แต่รถนี้จอดหยุดอยู่ข้างหน้าเธอ
คนขับลงจากรถและเปิดประตูเบาะหลัง คนที่ลงมาจากข้างบนคือเสี่ยวชูเหอ
มู่นวลนวลไม่ได้เห็นเสี่ยวชูเหอมานานแล้ว ตั้งแต่เธอโกหกเสี่ยวชูเหอว่าจะไปที่ร้านอาหาร.
เสี่ยวชูเหอสั่งให้คนขับรื้อกล่องอาหารที่หุ้มฉนวนทั้งสองลง และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น มองโดยไม่ได้ตั้งใจเธอก็เห็นหมู่นวลนวลยืนอยู่ข้างรถ
เธอขมวดคิ้วตกใจมาก มองไปที่มู่นวลนวลอย่างไม่เชื่อและถามอย่างไม่แน่ใจว่า“ เธอคือนวลนวลเหรอ?”
มู่นวลนวลโค้งริมฝีปากของเธอ รอยยิ้มของเธอไม่ถึงจุดต่ำสุดของดวงตาของเธอ”แล้วคุณคิดว่า ฉันใช่เปล่าล่ะ?”
เธออาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันมากว่ายี่สิบปี แต่แม่ผู้ให้กำเนิดจำลูกสาวของเธอไม่ได้
ไม่เพียงแค่นั้น เสี่ยวชูเหอยังเห็นว่าใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป แต่เธอไม่สนใจใบหน้าของเธอที่ยังไม่หายบวม
ไม่รู้ว่านี่เป็นความเศร้าโศกของมู่นวลนวล หรือความเศร้าโศกของเสี่ยวชูเหอ
เสี่ยวชูเหอเดินเข้ามาใกล้ และมองไปที่มู่นวลนวลอย่างระมัดระวัง: “เธอ … เธอไปทำศัลยกรรมมาเหรอ เพราะงั้นนครั้งที่แล้วที่ฉันชวนเธอไปทานข้าว เธอถึงไม่ไป”
ตอนนี้มู่นวลนวลไม่สามารถแม้แต่จะยิ้มได้ และมีร่องรอยของความเศร้าอยู่บนใบหน้า“ แม่คะ หนูเป็นนวลนวลหนูเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่คุณมักจะบอกว่าหนูไม่ควรสวยกว่าพี่สาว ดังนั้นยิ่งโตหนูก็ยิ่งน่าเกลียด”
“ เป็นไปได้ยังไงที่เธอเป็นมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา … ” เสี่ยวชูเหอไม่อยากจะเชื่อมู่นวลนวลว่าเธอน่าเกลียดมาหลายปีได้อย่างไร
เมื่อมู่นวลนวลมองไปที่เสี่ยวชูเหออย่างสงบด้วยความรู้สึกเศร้าใจในน้ำเสียงของเธอ: “เพราะหนูอยากเป็นลูกสาวที่ดีของแม่ เพื่อที่จะทำให้แม่มีความสุข ขอแค่แม่ขอร้องให้หนูทำอะไร หนูก็ทำตามที่แม่ขอ”
เสี่ยวชูเหอขยับริมฝีปาก และพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ในความทรงจำนั้น มู่นวลนวลน่ารักและสวยมาก ตอนเด็ก ๆ ผลการเรียนของเธอก็ดี ต่อมาผลการเรียนของเธอก็เปลี่ยนแปลงแย่มาก ก่อนหน้านั้น เธอเคยพูดกับมู่นวลนวลว่าไม่ควรเก่งกว่าพี่สาว
แต่ในไม่ช้า เธอก็พูดด้วยท่าทางป้องกันตัวเอง”เธอทำโดยสมัครใจเอง ตอนนี้เธอไม่ต้องมาโทษฉัน!”
มู่นวลนวลตะลึง และถามเธอด้วยแววตาเจ็บแปลบ“ แม่ หนูขอถามหน่อยว่า หนูเป็นลูกสาวแท้ๆของแม่อยู่หรือเปล่า”
“เธอ……”
“ไปเถอะ กินข้าวกัน”
เสียงชายคนหนึ่งขัดจังหวะคำพูดของเสี่ยวชูเหออย่างกะทันหัน มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นและพบว่า “โม่เจียเฉิน” ไม่รู้ว่าเดินไปข้าง ๆ เมื่อไหร่.
เขาสูงจนต้องก้มหน้าเมื่อมองไปที่มู่นวลนวล
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาแมวที่สวยงามของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาที่กำลังจะปริ่มตา และเธอดูน่าสงสารมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจ้องมองสัมผัสใบหน้าครึ่งหนึ่งที่บวมของเธอ แสงที่คมชัดพุ่งเข้ามาในดวงตาของโม่เจียเฉิงและเขาปิดมันไว้ชั่วขณะ โดยไม่แสดงออก. และดึงมู่นวลนวลออกไป
เสี่ยวชูเหอจำได้ว่าคน ๆ นี้คือ “โม่เจียเฉิน” คนที่ไปเธอที่บ้านตระกูลมู่ เขามารับมู่นวลนวลได้อย่างไร?
“ที่แท้พวกเขาก็…..”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่พวกเขาทำในรถครั้งที่แล้วก็หยุดพวกเขาอย่างรวดเร็ว: “เดี๋ยวก่อน”
ทั้งสองคนหันมามองเธอ เสี่ยวชูเหอกล่าวว่า “นวลนวล ฉันเอาอาหารมาให้พ่อกับพี่สาวทำมาเยอะเลย เธออยากกินด้วยกันไหม”
มู่นวลนวลกำลังจะปฏิเสธ และโม่ถิงเซียวก็พูดว่า “โอเค ผมยังไม่ได้กินข้าวพอดีเลย”
“นี่ … ” อาหารที่เสี่ยวชูเหอนำมานั้นเพียงพอสำหรับสามคนเท่านั้น และเขารู้ว่า “โม่เจียเฉิน” เป็นลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เขาขุ่นเคืองและเธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงไปอีกสักพัก
มู่นวลนวลมองไปโม่เจียเฉิน ไม่รู้ชัดว่าเขาจะทำอะไร จึงตีเขาด้วยศอก.
โม่ถิงเซียวจับแขนของเธอไว้แน่น มองลงไปที่มู่นวลนวลและทำให้เธอดูสงบ
เป็นเรื่องแปลก คือมู่นวลนวลรู้สึกผ่อนคลายด้วยสายตาของเขาจริงๆ เธอยืนอยู่ข้างๆเขาเงียบ ๆ และหยุดส่งเสียง
เสี่ยวชูเหอเป็นภรรยาที่เต็มที่มาเกือบตลอดชีวิต นอกจากจะใช้เงินแต่งสวยเพื่อมู่ลี่หยานแล้ว เธอยังสามารถตัดสินสถานการณ์ได้เล็กน้อย เธอรู้ดีว่า “โม่เจียเฉิน” ไม่สามารถละเลยได้ ดังนั้นเธอจึงขยิบตาให้คนขับรถ และขอให้เขาแจ้งมู่ลี่หยาน.
มู่ลี่หยานลงมาอย่างรวดเร็ว และมู่หวันฉียังตามอยู่ข้างหลังเขา
เห็นได้ชัดว่ามู่หวันฉี แต่งหน้าของเธอให้สวยงามอย่างจงใจ และการแต่งหน้าของเธอก็ดูร่ำรวยเล็กน้อย
เมื่อเธอเห็น “โม่เจียเฉิน” เธอจ้องมองไปที่โม่เจียเฉิน แววตาโลภมาก ราวกับว่าโม่เจียเฉินเป็นแฟนเธอ
มู่นวลนวลสังเกตเห็นดวงตาของเธอ จึงขยับร่างกายและยืนอยู่ตรงหน้า “โม่เจียเฉิน” โดยพยายามปิดกั้นสายตาของมู่หวันฉี
