โม่ถิงเซียวยืนขึ้นอย่างช้าๆมองไปที่โม่ชิงเฟิงด้วยสายตาเย็นชาว่า: “คุณอายุมากขึ้นแล้ว ดังนั้นอย่าต่อสู้ในเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้อีกต่อไป”
ความหมายที่แฝงไว้คือ โม่ชิงเฟิงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของเขา
โม่ชิงเฟิง เป็นคนที่ฉลาดมากและเขาเข้าใจสิ่งที่โม่ถิงเซียวพูดทันที
เขาโกรธมากจนอยากโยนของ แต่เขาก็อดกลั้นไว้อีกที
เหลิ่งซูก้าวไปข้างหน้าและเทน้ำให้โม่ชิงเฟิงว่า: “ ท่านครับ ดื่มน้ำสักแก้วเถอะเพื่อสงบลง คุณชายยังเด็กอยู่ เขาจะเข้าใจเจตนาที่ดีของท่านในอนาคต”
โม่ชิงเฟิงถอนหายใจว่า: “หวังว่าเป็นอย่างนั้น”
เมื่อออกมาจากโรงน้ำชา โม่ถิงเซียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมโทรหามู่นวนนวล
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแต่ถูกใส่กลับเข้าไป
เขาคาดหวังเล็กน้อยว่า มู่นวลนวลจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร
……
มู่นวลนวลเกือบจะสาย
เธอนั่งลงในห้องตาราง เธอรู้สึกว่า ทุกคนมองมาที่เธอด้วยสายแปลก ๆ
มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและส่องใบหน้าของเธอ ไม่มีสิ่งสกปรกบนใบหน้าและดูปกติ!
เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอเมื่อเห็นเธอดูไม่รู้เรื่องก็ชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอ
มู่นวลนวลเข้าใจทันที ยิ้มให้เธอแล้วเปิดโทรศัพท์เพื่อท่องอินเทอร์เน็ต
ปกติเธอจะมีนิสัยว่าเมื่อตื่นขึ้นมาทุกก็ท่องเว็บเพื่อดูข่าวบันเทิงทุกวันนี้ เนื่องจากวันนี้เธอตื่นสายเกินไป เธอจึงไม่ได้ดูโทรศัพท์มือถือเลย
หัวข้อข่าวในส่วนบันเทิงนั้นเกี่ยวข้องกับเธอ
เธอคลิกเข้าไปดูและพบว่าเป็นรูปถ่ายของเธอและ “โม่เจียเฉิน” ที่อยู่ด้านนอกร้านอาหารเมื่อวานนี้
หลังจากที่โม่นวลนวลประหลาดใจในตอนแรก แทนที่กลับสงบลง
“โม่เจียเฉิน” ทั้งเย่อหยิ่งและกำเริบเสิบสาน ไม่ช้าก็เร็วจะถูกคนอื่นถ่ายภาพ
เธอตัวตรงไม่กลัวเงาตัวเฉียง แต่จากที่เกิดขึ้นคนในตระกูลโม่เห็นแล้วจะรู้สึกอย่างไง?
ถ้าโม่ถิงเซียวก็เห็นแล้วจะทำอย่างไรบ้าง?
ในขณะเดียวกันมู่ลี่หยานเรียกว่า: “มาที่ห้องทำงานผม”
เมื่อมู่นาลนวลไปถึง มีแค่เขาคนเดียวในห้องทำงาน มู่หวันฉี ถูกทุบตีจนบวมเป็นหัวหมูเมื่อวานนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมาทำงานในวันนี้
เมื่อมู่ลี่หยานเห็นเธอ เขาก็มีสีหน้าไม่ดีว่า: “เรื่องที่แกกับโม่เจียเฉินเป็นอะไรกัน?”
มู่นวลนวลพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมยว่า:“ ไม่มีอะไรกัน”
“ไม่มีอะไรกัน แล้วนี่คืออะไร” มู่ลี่หยานวางโทรศัพท์ต่อหน้าเธอและมีรูปถ่ายของเธอกับ “โม่เจียเฉิน”
มู่นวลนวลโค้งตัวลง วางมือที่บนโต๊ะทำงาน พูดด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าว่า:“ คำถามนี้คุณควรถามมู่หวันฉี เธอคือคนที่ถ่ายภาพนี้ไว้ เธอน่าจะรู้ดี ”
ระหว่างทางไปที่ห้องทำงานของมู่ลี่หยาน เธอคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีแค่มู่หวันฉีที่กล้าถ่ายภาพและส่งให้สื่อหรอก คนอื่นไม่กล้ายั่วตระกูลโม่
เฉพาะอย่างยิ่ง คนที่รู้จักเธอและ “โม่เจียเฉิน” มีแค่น้อยมาก
“ นวลนวล แกเมื่อไหร่กลายเป็นเด็ดบัวไม่ไว้ใย เมื่อวานหวันฉีได้รับทรมานมากแค่ไหนและแกยังอยากจะใส่ร้ายเธอหรอ!” มู่ลี่หยานยืนขึ้นอย่างดุเดือดด้วยความโกรธ
มู่นวลนวลถอยห่างออกไป แสงเย็นแฟลชภายใต้ดวงตาของเธอและรอยยิ้มของเธอก็สดใสมากขึ้นว่า: “สิ่งที่คุณพูดเมื่อวานนี้ ฉันจะช่วยคุณหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าคุณจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”
มู่ลี่หยาน เมื่อวานนี้กล่าวว่า ให้เธอไปชักชวน โม่ถิงเซียว เพื่อฉีดเงินทุนให้กับครอบครัวหมู่ เธอยังคงลังเลว่าจะหา โม่ถิงเซียว หรือไม่ แต่สิ่งที่มู่ลี่หยานพูดเมื่อกี้ ทำให้เธอตัดสินใจ
เมื่อวานนี้ มู่หวันฉี สมควรได้รับความทุกข์ แต่ในปากของ มู่ลี่หยาน ก็คือเป็นเพราะหมู่นวลนวล
เมื่อรู้ว่ามีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับการขาดงานของมู่ลี่หยาน ก็เพียงแต่ให้เรื่องนี้ผ่านไปโดยเงียบๆ ในภายหลังไม่มีคำขอสักคำเลย!
แน่นอนว่ามู่นวลนวลจะไม่ช่วยมู่ลี่หยาน
อย่างไรก็ตาม ในยามศึกต้องใช้แผนหลอกตบตาศัตรูอยู่เสมอ ดูว่าใครจะทำให้ใครตายก่อน!
แม้ว่าพวกเขาจะมีเลือดเดียวกันไหลเวียนอยู่ในร่างกาย แต่เมื่อไม่มีความผูกพันทางอารมณ์ระหว่างกัน แล้วพวกเขาก็จะไม่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
ตลอดทั้งวันไม่ว่ามู่นวลนวลจะไปที่ไหนก็ได้ยินมีคนพูดถึงเรื่องนี้
แต่เธอไม่สนใจ คนเหล่านั้นไม่อยากถามเธอ แต่พวกไม่กล้า
ในตอนที่เลิกงาน การค้นหาที่ยอดนิยมของเธอและ “โม่เจียเฉิน” ได้ถูกลบออกไปแล้ว แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากพูดคุยกันในฟอร์มหลัก
เซินเหลียงโทรหาเธอด้วย
“ครั้งหน้าที่คุณขึ้นค้นหายอดนิยม พาฉันด้วย ฉันคิดว่าคุณเปิดตัวด้วยระดับรูปร่างหน้าตาขนาดนี้ แล้วอีกขึ้นการค้นหายอดนิยมเพียงไม่กี่ครั้ง คุณจะกลายเป็นดาราแน่”
มู่นวลนวลอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาว่า: “คุณคิดว่าฉันเต็มใจที่จะขึ้นค้นหายอดนิยมหรอ?”
เซินเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างกระทันหันว่า: “พูดตามตรง ฉันเห็นรูปนั้นแล้ว แม้ว่าจะมีคนจำนวนมากว่า รูปเหล่านั้นคือถ่ายโดยยืมที่ บอกได้ว่า ฉันถ่ายละครมากจนรู้ได้ทันทีว่ามันไม่ได้ยืมที่! ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าผู้ชายที่ชื่อ “โม่เจียเฉิน” กำลังวางแผนกระทำมิดีมิร้ายกับคุณใช่ไหม … ”
“เปล่าสักหน่อย!” มู่นวลนวลโต้กลับอย่างรีบร้อนว่า: “คุณถ่ายละครเสร็จก็รีบกลับบ้านเถอะ ฉันจะเลิกงานก่อนนะ บายๆ”
หลังจากวางสายแล้วมู่นวลนวลก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกและเก็บข้าวของกลับบ้าน
พอเธอออกจากบริษัท เธอยังไม่ได้ตอบสนองก็เห็นผู้สื่อข่าวจำนวนมากเดินเข้ามา
“ คุณมู่ ข่าวลือเกี่ยวกับคุณและลูกพี่ลูกน้องของสามีคุณทางอินเทอร์เน็ตเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”
“ นอกเหนือจากการที่คุณยุ่งเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องแล้ว ยังมีผู้ชายคนอื่นอีกไหม?”
“… ” แกจึงมี!
โชคดีที่มู่นวลนวลตอบสนองอย่างรวดเร็วและปกปิดใบหน้าของเธอ
เธอไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะถูกสกัดกั้นโดยผู้สื่อข่าว
ในความสับสนวุ่นวาย มู่นวลนวลสวมหน้ากากแล้วไว้แล้วเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“ ไม่มีอะไรจะเล่าเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่จริงและฉันไม่ได้เป็นคนในวงการบันเทิง ฉันไม่มีหน้าที่ตอบคำถามของคุณ”
ผู้สื่อข่าวบางคนจับคีย์เวิร์ดในคำพูดของเธออย่างระมัดระวัง
“คุณมู่ คุณเพิ่งพูดว่า: ‘ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นคนในวงการบันเทิง” หมายขึงว่าคุณจะเข้าวงการบันเทิงในอนาคตหรอ?”
หลังจากนั้นผู้สื่อข่าวคนอื่น ๆ ก็เริ่มตั้งข้อถามว่า:“ มีข่าวลือว่าเนื่องจากเหตุผลส่วนตัว สามีของคุณอาจไม่สามารถสืบทอดตระกูลโม่ได้ คุณจึงเข้าสู่วงการบันเทิงเพื่อหาทางออกด้วยตัวเองใช่ไหม?”
“ในช่วงไม่กี่ครั้งที่ผ่านมา คุณได้ทำขึ้นการค้นหาที่ยอดนิยม ในความเป็นจริงมีส่วนประกอบการโฆษณาเกินจริงหรือ”
“……”
มู่นวลนวลถูกล้อมรอบด้วยนักข่าวในศูนย์ ไม่สามารถออกไปได้
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเข้มข้นดังขึ้นและเจ้าหน้าที่มี ร.ป.ภ. กลุ่มหนึ่งก็เข้ามาขับไล่ผู้สื่อข่าวทั้งหมดออกไป
ก่อนที่มู่นวลนวลจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆซินชูฮันก็ออกมาดึงข้อมือของเธอแล้วก้าวไปที่ลานจอดรถ
เมื่อมู่นวลนวลนึกถึง มือของเขาเคยคลำร่างกายของมู่หวันฉี เธอรู้สึกคลื่นไส้และเอามือออกจากมือของเขา
ซินชูฮัน ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดกับเธอว่า: “นวลนวล ผู้สื่อข่าวเหล่านั้นจะตามมาทันที ขึ้นรถก่อน ผมส่งคุณไปก่อน”
มู่นวลนวนลังเลสักพัก แล้วเดินตามเข้าไปที่รถ
เธอไม่กล้าที่จะดูถูกพลังการต่อสู้ของนักข่าวเหล่านั้น ออกจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน
