ซือเย่ โทรหามู่นวลนวลอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เขากำลังจะโทรหาโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวก็โทรมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์พอดี
“ ทำไมยังไม่กลับมาล่ะ หาเธอไม่เจอเหรอ”
ประโยคหลัง รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่เย็นลงของโม่ถิงเซียว
“ครับ โทรหานายหญิงเธอก็ไม่ได้รับสาย ผมสงสัยว่าเธออาจจะจากไปนานแล้ว หรือว่า … ”
เขาไม่กล้าพูดต่อไป
ผ่านไปสักครู่ เสียงที่ระงับความโกรธของโม่ถิงเซียวก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ว่า: “แล้วทำไมนายไม่ไปตามหา”
“ครับผม”
หลังจากวางสายแล้ว โม่ถิงเซียวก็หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาและออกไป
หลังจากขับรถออกไปเขาจึงมีเวลาคิด
เสี่ยวชูเหอมาหาเขาในวันนี้ ต้องทำให้มู่นวลนวลได้รับกระทบอย่างรุนแรงแน่
แม้ว่าเธอจะดูดุร้าย แต่จริงๆแล้วเธอก็เป็นเสือกระดาษ เขาใช้มือเดียวก็บดขยี้ได้
ไม่น่าจะเกิดอุบัติเหตุ แต่เธอน่าจะซ่อนตัวเองไปแอบเสียใจมากกว่า
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เมื่อมองลงไปพบว่าเป็น กูหยานจือโทรมา
“ว่าไง?”
กูหยานจือ ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงไม่เคร่งขรึมว่า: “น้ำเสียงของนายดูณแย่มาก นายไปกินดินปืนหรือยัง?”
โม่ถิงเซียวขี้เกียจคุยกับเขาและวางสายโทรศัพท์ไป
ในมุมของบาร์ กูหยานจือมองไปที่โทรศัพท์ที่ถูกวางสาย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปมู่นวลนวลซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล แล้วส่งให้โม่ถิงเซียว
วางสายฉันเหรอ?
โม่ถิงเซียวต้องโทรหาฉันทันทีแน่นอน!
เป็นอย่างที่คิดว่า โทรศัพท์ของโม่ถิงเซียวโทรมาอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาว่า: “ที่อยู่ไหน”
“นี่คือท่าทางนายที่จะขอความช่วยเหลือหรอ” กูหยานจือมีโอกาสที่หาได้ยากที่จะใช้ประโยชน์จากโม่ถิงเซียว และไม่ยอมที่จะบอกเขาอย่างรวดเร็ว
“ยังมีตำแหน่งงานว่างสำหรับการขยายธุรกิจในแอฟริกา”
“Fuck !” กูหยานจือด่าเขาไปหนึ่งคำ แล้วบอกที่อยู่ของบาร์
โม่ถิงเซียวขู่เขาด้วยเรื่องนี้ทุกครั้ง แต่มันก็ได้ผลทุกครั้ง
เพราะโม่ถิงเซียวเคยทำสิ่งนี้มาก่อน เนื่องจากความประมาทของกูหยานจือทำความผิดพลาดใหญ่ เขาจึงถูกโม่ถิงเซียว ส่งไปยังแอฟริกาโดยตรง
ในพจนานุกรมของ โม่ถิงเซียวไม่มีคำว่า“ แค่พูดเฉยๆ” เขาจะทำตามที่พูดเสมอ!
ในบาร์
หลังจากที่มู่นวลนวลกินไวน์ในแก้วหมด เธอก็ยังไม่เมา จึงไปขอเบียร์อีกโหล
เกิดมาความสามารถในการดื่มเหล้าก็ดีมาก ไม่เมาง่าย ซึ่งเป็นเรื่องดีในปกติ แต่ตอนนี้มู่นวลนวลมาเพื่ออยากเมา
มู่นวลนวล สวยโดดเด่น มาคนเดียว เธอวางโหลเบียร์ต่อหน้า ดูออกได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี ผู้ชายหลายคนมองมาที่เธอบ่อยๆ พวกเขาพร้อมที่จะมานั่งข้างๆเธอ
ในที่สุด มีผู้ชายสองคนก็เข้ามาใกล้เพราะอยากคุยกับเธอ
“ คนสวย มาคนเดียวเหรอ”
มู่นวลนวลชำเลืองมองผู้ชายทั้งสองคนที่สวมสูท ดูเหมือนผู้บริหารในบริษัท
มู่นวลนวลไม่สนใจพวกเขาและดื่มกับตัวเอง
ไม่ได้ปฏิเสธก็คือยอมรับโดยนัย
ผู้ชายสองคนนั้นคิดว่าพวกเขาเข้าใจความหมายของมู่นวลนวลแล้วนั่งลงข้างๆเธอ
เสื้อคลุมของมู่นวลนวลถูกถอดออก เสื้อไหมพรมถักแบบบางที่เธอสวมอยู่นั้นแสดงให้เห็นส่วนโค้งของร่างกายที่สวยงาม
ผู้ชายสองคนอยู่ข้างๆเธอมองไปตรงๆ
“คนสวย ดื่มคนเดียวมันไม่สนุกหรอก ดื่มด้วยกันเถอะ!”
มู่นวลนวลรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่และยิ้มว่า:“โอเค ดื่มด้วยกัน เล่นอะไรสนุกๆ”
ผู้ชายสองคนนั้นถามเธอว่า: “เล่นอะไร?”
มู่นวลนวลเอียงหัวและยกมือขึ้นหนุนคาง เธอดูมีเสน่ห์และไร้เดียงสา: “เล่นลูกเต๋า”
เมื่อทั้งสองคนได้ยินคำพูดนั้น พวกเขามองหน้ากันและยิ้มแสดงรอยยิ้มที่มั่นใจว่า: “ได้”
ผู้หญิงคนนี้ยังอยากเล่นลูกเต๋ากับพวกเขาเหรอ? เมื่อเธอเมา พวกเขาก็เล่นเธอ
ในตอนแรกทั้งสองคนมีความมั่นใจในตัวเอง แต่หลังจากเล่นเกมติดต่อกันไปหลายรอบ พวกเขาพบว่าเหล้าที่อยู่ตรงหน้าของมู่นวลนวลเธอไม่ได้ดื่มสักคำ พวกเขาก็ดื่มไปหลายขวดแล้วและดื่มจนเต็มกระเพาะ ฟังคำพูดของผู้คนก็มีเสียงสะท้อนกลับแล้ว
มู่นวลนวลยิ้มอย่างไร้เดียงสา:“ พวกคุณดื่มเก่งจริงๆ”
เธอพูดไปเทเหล้าให้พวกเขาไป
กูหยานจือซึ่งอยู่ด้านข้าง อยากมาหาเธอเมื่อทั้งสองคนเข้ามาคุยกับเธอ แต่เมื่อเห็นมู่นวลนวลใจเย็นมาก เขาก็ไม่ได้ขยับและวางแผนที่จะเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลง
เมื่อเห็นว่าชายทั้งสองกำลังจะไม่ไหวแล้ว ทำให้เขารู้สึกคันที่จะอยากเข้ามาเล่นกับมู่นวลนวลด้วย
ในขณะนี้มีความวุ่นวายที่ประตูของบาร์
กูหยานจือเงยหน้าขึ้นและเห็นโม่ถิงเซียวเดินมาทางด้านนี้
โม่ถิงเซียวทั้งตัวสูงและหล่อ เมื่อเดินเข้าไปในฝูงชนก็สามารถจำเขาได้ในพริบตา ราวกับว่าเขาสามารถส่องแสงได้
แสงไฟในบาร์มืดสลัวและเขามองไม่เห็นใบหน้าของโม่ถิงเซียว แต่เขารู้สึกคลุมเครือว่าอารมณ์ของโม่ถิงเซียวไม่ค่อยดี
กูหยานจือรู้สึกไม่ดีและรีบเดินไปหามู่นวลนวล
แต่เขาไม่ได้เดินเร็วเท่าโม่ถิงเซียว
พอโม่ถิงเซียวเดินเข้ามาก็เห็นมู่นวลนวล
เห็นเธอยิ้มเต็มหน้าและนั่งอยู่กับผู้ชายคนอื่น ๆ เล่นลูกเต๋าและดื่มเหล้าดูเหมือนดีใจมาก
เขากังวลมากจนขับรถเหมือนบินมา ไม่นึกเลยว่าเธอกำลังเล่นกับผู้ชายคนอื่น ๆอย่างสนุกๆ
มู่นวลนวลหันหลังกลับไปที่ประตู โดยธรรมชาติเธอไม่ได้เห็นโม่ถิงเซียว แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ เธอรู้สึกหนาวเล็กน้อยที่หลังเธอและกลิ่นอายที่คุ้นเคยก็เข้ามาใกล้มากขึ้น เธอก็หันหลังกลับไป
โม่ถิงเซียวเพิ่งเดินถึงหลังเธอ มู่นวลนวลก็พูดว่า: “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
ทั้งสองคนเมาไปครึ่งหนึ่ง เมื่อเห็นชายอีกคนเข้ามา พวกเขาก็ถามว่า: “นี่ใคร”
มู่นวลนวลหันกลับมามองพวกเขาพูดด้วยจริงจังว่า:“ ลูกพี่ลูกน้องของฉัน หล่อมาก มีผู้หญิงหลายคนจีบเขา”
ใบหน้าของโม่ถิงเซียวมืดมน มองไปที่ขวดเปล่าตรงหน้าเธอ คิดว่าเธอดื่มมามากแค่ไหนแล้ว
หลังจากพูดแล้ว เธอก็ยื่นมือออกไปดึงแขนของ “โม่เจียเฉิน”: “มานั่งลง!”
“มู่นวลนวล กลับบ้าน!” ใบหน้าของโม่ถิงเซียวเย็นเฉียบ ราวกับน้ำแข็งปกคลุมใบหน้าของเขา ทำหน้าตึง เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธแล้ว
“ ไม่อยากกลับ ไม่มีบ้าน” มู่นวลนวลก้มหัวดื่มเหล้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปทันที เหลือเพียงความเศร้าโศก
ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ก็ไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ ในที่สุดฉันก็โตขึ้นฉันยังเคยใฝ่ฝันที่จะหาคนที่มีนิสัยดีเพื่อจัดครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีความสุข แต่แม่ของฉันบังคับฉันแต่งงานกับโม่ถิงเซียวแทนมู่หวันฉี
เธอมีบ้านที่ไหน?
เธอไม่มี
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่ถิงเซียวก็จ้องมองเธอสักพัก ขยับริมฝีปาก สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดคำปลอบโยนใด ๆ เขานั่งลงข้างๆเธอเงียบ ๆ ว่า: “อยากดื่มเหล้า ผมดื่มเป็นเพื่อน”
เสียงของเขาทุ้มและเป็นแม่เหล็กตามปกติ เมื่อเข้าหูมู่นวลนวล เธอรู้สึกว่ามันฟังดูดีกว่าปกติ
