มู่นวลนวลเหลือบมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า:“ ฉันจะไม่ลงมา พวกเขาอยากกลั่นแกล้งนายไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยระบายความแค้นเคืองของนาย!”
เมื่อเพิ่งเกิดความวุ่นวายขึ้น กูหยานจือที่แอบมองอยู่ได้ยินคำพูดของมู่นวลนวลและหัวเราะออกมา
โม่ถิงเซียวรังแกผู้อื่นเสมอ ไม่มีใครจะรังแกเขาหรอก
หลังจากที่มู่นวลนวลพูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองคนเหล่านั้นอีกครั้งว่า:“ ได้ยินที่ฉันพูดแล้ว ก็รีบเรียกคุณปู่สิ!”
ผู้ชายเหล่านั้นไม่เคยถูกผู้หญิงยั่วยุ เมื่อพวกเขาได้ยินเธอพูดแบบนี้ พวกเขาก็พับแขนเสื้อขึ้นและอยากต่อสู้กัน
พอดีซือเย่พาผู้คุ้มกันรีบเข้ามา พวกเขาถูกจัดการโดยแปปเดียว
ซือเย่เดินไปที่หน้า โม่ถิงเซียวและถามด้วยความเคารพว่า “คุณชาย จะทำอย่างไรต่อ”
โม่ถิงเซียวเหลือบมองไปที่มู่นวลนวล ซึ่งยังคงถือขวดเหล้าอยู่และเรียกว่า “สู้กันดี” เขาพูดว่า: “ให้พวกเขามาสำนึกผิดกับเธอ”
ซือเย่คิดว่าฟังผิดว่า:”อ๋า”
จากนั้น มีภาพต่อไปนี้ก็ปรากฏขึ้นในบาร์
ชายกลุ่มนั้น คุกเข่าลงบนพื้นสารภาพความผิดของตนกับมู่นวลนวลและพูดว่า “คุณปู่ ผมผิดเอง”
……
ระหว่างทางกลับ ซิเย่ขับรถอยู่ข้างหน้าและโม่ถิงเซียวนั่งอยู่ด้านหลังโดยกอดมู่นวลนวลที่หลับไปแล้ว
ซือเย่มองไปที่สถานการณ์ด้านหลังจากกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว
เขามองเห็นคุณชายย่างชัดเจนว่า กอดคุณหญิงไว้ในอ้อมแขนเหมือนเด็กทารก แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นการแสดงออกของเขาอย่างชัดเจน แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าอารมณ์ของคุณชายดีจากบรรยากาศที่สงบในรถ
เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในบาร์ที่ทำให้คุณชายรู้สึกดีขนาดนี้?
ไม่นาน รถก็มาถึงประตูคฤหาสน์
โม่ถิงเซียวกอดมู่นวลนวลลงจากรถ เมื่อขึ้นไปชั้นบน เขาก็หยุดอยู่ที่ประตูห้องตัวเองสักพัก แล้วยังคงอุ้มมู่นวลนวลกลับห้องของเธอ
เมื่อก่อนอยู่ที่บาร์รุนแรงขนาดนี้ แต่ตอนนี้หลับไป ก็น่ารักมาก
ตอนที่ถือขวดเหล้าและตะโกนเหมือนนักเลง ไม่รู้เรียนมาจากใคร
มู่นวลนวลหลับลึกไปเล็กน้อย ริมฝีปากที่สดใสของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย ดึงดูดความสนใจของเขามาก
โม่ถิงเซียวโน้มตัวจ้องมองเธอสองสามวินาที แต่ไม่สามารถกอดได้และจูบริมฝีปากของเธอ
จูบเสร็จ โม่ถิงเซียวพูดว่า: “เหม็นจัง”
แล้วช่วยเธอปรับอุณหภูมิความร้อน คลุมผ้านวมแล้วหันตัวออกไป
วันถัดไป
เมื่อมู่นวลนวลตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนหน้ามืดหัวหมุน
เธอหลับตาอีกครั้งและลืมตาอีกครั้งหลังจากผ่านนาทีหนึ่ง เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก
เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองไปที่ห้องที่คุ้นเคยอย่างงงงวย แล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ
เมื่อคืนเธอกลับมาได้ยังไง?
เธอจำได้ว่า “โม่เจียเฉิน” ไปที่บาร์ ตามหาเธอและทั้งสองคนก็ดื่มด้วยกัน หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น … เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำ!
แต่งตัวเรียบร้อย ก็เปิดประตูและลงไปชั้นล่าง มองไปรอบ ๆ เหมือนโจร
เธอเคยดื่มกับ เซินเหลียง มาก่อนเท่านั้น ตามที่ เซินเหลียงพูดว่า หลังจากฉันดื่มเหล้ามันแตกต่างกันมากกับปกติ
ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรมากเกินไปกับ “โม่เจียเฉิน” หรือไม่
หลังจากเดินไปที่ห้องโถง มู่นวลนวลไม่เห็น “โม่เจียเฉิน” จึงรู้สึกโล่งใจ
“อรุณสวัสดิ์ พี่นวลนวล”
เสียงชายดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้มู่นวลนวลสะดุ้งและหัวใจเต้นเร็วขึ้น
เธอมองตามทางที่ออกเสียงและเห็น “โม่เจียเฉิน” เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถือแก้วน้ำ
มู่นวลนวลยิ้มอย่างฝืนใจว่า:“อรุณสวัสดิ์”
โม่ถิงเซียวเดินเข้ามาและเห็นว่าสีหน้าของมู่นวลนวลดีมา ใช้น้ำเสียงด้วยไม่พอใจที่ไม่อาจสังเกตได้ว่า: “เมื่อคืนคุณนอนหลับสบายดีมากหรอ”
มู่นวลนวลตอบตามความเป็นจริงว่า:“ ก็ดี … ”
โม่ถิงเซียวยิ้มเยาะและเดินผ่านเธอ
เธอนอนหลับสบาย ซแต่ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคือ
มู่นวลนวลเดินตามไปและพูดอย่างไตร่ตรองว่า: “เมื่อวานนายดื่มกับฉัน … ขอบคุณมาก”
ขณะที่เธอพูด เธอก็สังเกตการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของ “โม่เจียเฉิน”
เธอจำไม่ได้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน
โม่ถิงเซียวมองไปที่เธอและเห็นว่าเธอดูเหมือนเป็นปกติ เขาจึงเข้าใจว่าเธอจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เขาพูดอย่างไม่ชัดเจนว่า: “อย่าดื่มแบบลวก ๆกับคนอื่น ในอนาคต โชคดีที่ผมไปรับคุณเมื่อคืน ถ้าเป็นคนอื่น … ”
หัวใจของมู่นวลนวลจมลงด้วยสีหน้าลังเลของโม่ถิงเซียว
สุดท้ายเมื่อคืนเธอทำอะไรไว้อา?
แต่ “โม่เจียเฉิน” ดูเหมือนว่าไม่อยากพูดมาก เธอเดาได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน เธอจึงไม่กล้าถามเขา
โม่ถิงเซียวมองไปที่มู่นวลนวลด้วยความพึงพอใจ แล้วขึ้นไปชั้นบน
ปกติผู้หญิงคนนี้จะดูอ่อนแอและสงบ แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะรุนแรงมากหลังจากเมา
ถ้าเขาไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ใครจะจัดการปัญหาที่เธอสร้าง?
มู่นวลนวลแค่เศร้าเกินไปเมื่อวานนี้ เซินเหลียง ไม่ได้อยู่ที่เมืองเซี้ยงไฮ้ เธอเล่นละครก็เหนื่อยมาก มู่นวลนวลไม่อยากรบกวนเธอด้วยเรื่องเลวร้ายเหล่านี้
ยกเว้นการดื่มเหล้าแก้กลุ้ม ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีอื่นที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น
ตอนนี้ใจเย็นลงมา ก็รู้สึกมันไร้ประโยชน์เหมือนกัน
เสี่ยวชูเหอคงไม่รู้สึกว่าเธอเสียใจต่อมู่นวลนวลและมีแค่มู่นวลนวลคนเดียวที่จะเสียใจ
มู่นวลนวลเป็นคนที่แบ่งแยกรักและเกลียดอย่างชัดเจน
เมื่อก่อนเธอเชื่อฟังเสี่ยวชูเหอมาก เธอก็เป็นเพียงรอคอยที่จะได้รับความสนใจและความรักจาก เสี่ยวชูเหอเท่านั้น
เธอเข้าใจแล้วว่า ความหวังที่น่าสงสารนั้นของเธอเป็นไปไม่ได้
เธอมีความขัดแย้งใหญ่กับมู่หวันฉี มู่หวันฉีก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
พอดี มาถึงวันนี้ เธอก็อยากไม่ยอมแพ้ง่ายๆเหมือนกัน
พวกเขาใช้เธอให้เป็นประโยชน์อย่างละเอียด มีเรื่องดีแบบนี้ที่ไหนในโลกนี้?
……
เมื่อมู่นวลนวลมาถึงบริษัท เธอก็ไปที่ห้องทำงานของมู่ลี่หยานโดยตรง
เมื่อมู่ลี่หยานเห็นมู่หลานนวล เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีว่า: “แก มาที่นี่ทำอะไร?”
“ ฉันไม่สามารถทำงานในตำแหน่งนักวิจัยการตลาดได้ดี ฉันขอย้ายไปที่แผนกโครงการและอยากเรียนรู้เพิ่มเติมจากพี่สาว” มู่นวลนวลพูดด้วยสีหน้าจริงใจ ทำให้มู่ลี่หยาดูไม่ออกว่า นี่เป็นความจริงใจหรือเปล่า
นักวิจัยการตลาดเป็นบุคลากรระดับรากหญ้า แต่แผนกโครงการเป็นแผนกที่สำคัญที่สุดของบริษัท
มู่ลี่หยานให้มู่นวลนวลไปอยู่ฝ่ายการตลาดตั้งแต่แรก เพียงเพราะไม่อยากให้เธอติดต่อกับโครงการ ด้วยวิธีนี้แม้ว่าเธอจะถือหุ้นของมู่กรุ๊ปไว้ในมือ แต่ก็ไม่มีประโยชน์
“ แม้ว่างานที่นักวิจัยการตลาดแกก็ทำไม่ได้ แกยังอยากเรียนกับหวันฉีหรอ แกคิดว่าแกจะทำได้ดีหรอ?” มู่ลี่หยานคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่เชื่อมู่นวลนวลด้วย
มู่นวลนวลยิ้มด้วยใบหน้าจริงจังว่า:“ ฉันคิดว่าพี่สาวเป็นคนที่ฉลาดดี ฉันจะเรียนรู้อะไรได้มากมาย ถ้าติดตามเธอตลอด”
ฉันชื่นชมความสามารถของพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วตอนเด็ก ๆ ฉันชอบเธอมาก ช่วงนี้ … ฉันคิดผิด … ”
เมื่อพูดถึงสุดท้าย เสียงของมู่นวลนวลก็ลดลงและเธอบีบน้ำตาสองหยดออกอย่างฝืนใจ
