บทที่ 134 กลัว
เมื่อเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากภายในคฤหาสน์ดิโอก็เดินเข้ามาอย่างสบายๆ
ที่เนินเขาแห่งหนึ่ง แฟรงค์ คาสเซิล มองเห็นทุกสิ่งด้วยกล้องสไนเปอร์!
เขาถอดสไนเปอร์ออกอย่างรวดเร็วและใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าเดินทางสีดำของเขาแล้วเดินกลับไปที่เชิงเขา
“ฉันไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”
ดิโอมีพลังมากกว่าที่เขาคิด!
เขาไม่พบเหตุผลใดๆ ว่าคอของพวกมันถูกเชือดเปิดอย่างไรในขณะที่ไม่มีอะไรอยู่ใกล้พวกมัน!
เดอะพันนิชเชอร์รู้ดีว่าถ้าคิงพินอยู่ที่นั่นจริงๆไม่มีทางที่เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป!
ในเวลาเดียวกันดิโอก็เดินเข้ามาพร้อมกับตะโกนว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อส่งพัสดุให้วิลสัน ฟิสก์!
“มีใครอยู่บ้านไหม ฉันมีพัสดุสำหรับคุณคิงพิน กรุณาลงนามและตรวจสอบ”
แต่ไม่มีใครตอบกลับไม่มีการซุ่มโจมตีหรือมีใครพยายามแอบดูเขาหรืออะไรทั้งสิ้น!
“ดูเหมือนว่าฉันต้องส่งพัสดุนี้ด้วยตัวเอง”
ที่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ภายในห้องลับคิงพินกำลังสูบบุหรี่ของเขาในขณะที่เฝ้าดูดิโอด้วยกล้องวงจรปิดรอบคฤหาสน์
“ยังมีคนเหลืออยู่ที่นี่มั้ย?”
“ใช่ครับ “ใช่. คนเหล่านี้ทั้งหมดที่เรามีส่วนที่เหลือคือ…ตาย”
คนของคิงพินมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวหากพวกเขาต่อสู้กับกองทัพพวกเขายังคงคิดวิธีที่จะต่อสู้กับพวกเขาได้ แต่คราวนี้มันเป็นสัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นโจมตีพวกเขา!
ไม่มีทางสู้อะไรแบบนั้นได้!
“คุณกลัวไหม?” คิงพินถามคนของเขาด้วยสายตาที่ตัดสิน!
“….ไม่…ไม่ครับ”
จู่ๆคนที่เหลือของคิงพินก็กลืนน้ำลายลงคอขณะที่คิงพินถามเรื่องที่ชัดเจน แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเขากลัวนั่นจะเป็นเวลาที่คิงพินเองจะฆ่าพวกเขา!
“ผมขอโทษ! ผมไม่กลัวเลย!”
แต่คิงพินไม่สนใจและยิงชายคนนั้นทันทีระหว่างดวงตา!
“ถ้าคุณกลัวจงเป็นเจ้าของและเอาชนะมันให้ได้! คุณไม่ได้โกหกฉัน! ตอนนี้ทุกคนเข้าใจทุกสิ่งที่ฉันพูดหรือไม่? คุณจะตายในที่สุดนั่นคือความเสี่ยงที่คุณได้รับแล้วเมื่อตัดสินใจเข้าสู่สายงานนี้! ตอนนี้ยกอาวุธของคุณ! ฉันจะให้เงินหนึ่งล้านดอลลาร์กับครอบครัวของคุณถ้าคุณตายและอีกร้อยล้านดอลลาร์สำหรับใครก็ตามที่ฆ่าผู้ชายคนนั้น!” คิงพินกล่าวขณะชี้ไปที่ภาพของดิโอในจอภาพเฝ้าระวัง
ด้วยความมั่นใจของคิงพินชายที่เหลือจึงพยายามให้กำลังใจตัวเองและก้าวลงบันไดลับเพื่อฆ่าดิโอ
พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงในขณะที่เล็งอาวุธไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง
สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ [Hanged Man] ได้เห็นพวกเขาแล้วจากโคมระย้าแก้วด้านบนพวกเขา
ทันใดนั้นระเบิดมือถูกโยนไปที่บันไดจากด้านล่างและในไม่ช้าพวกเขาก็กระจัดกระจายไป
“ระเบิด! หลบ!”
แต่ผ่านไปไม่กี่วินาทีระเบิดก็ไม่ระเบิด!
“เย็ดแม่!”
นักเลงบางคนโกรธที่ถูกหลอก แต่บางคนก็ระวังตัวเพราะคิดว่ามีอะไรแปลกๆ!
หนึ่งในฝูงชนที่โกรธจัดเดินไปข้างหน้าเพื่อเอาระเบิดมือและโยนมันกลับไปทางดิโอแต่ในขณะที่เขาก้มลงไปรับระเบิดศีรษะของเขาก็หลุดออกจากไหล่ของเขา!
นั่นเป็นเหมือนฉากในหนังสยองขวัญที่สร้างความหวาดกลัวให้กับฝูงชนที่เหลืออย่างสิ้นเชิง!
พวกเขารู้ดีว่าไม่ว่าจะทำอะไรพวกเขาก็ไม่มีทางรับมือกับดิโอได้!
“อ๊าก! ขาของฉัน!”
“หยุด…หยุดเถอะ! อ๊าก!”
“อ้าก!!!….”
ในขณะที่นาฬิกากำลังเดินในที่สุดพวกเขาก็ยอมจำนนต่อความกลัว!
พวกเขาตะโกนหยาบคายทันทีและวิ่งกลับไปที่ห้องของคิงพินพร้อมกับยิงไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมายไปที่บันได!
พวกเขาหลายคนถึงกับกระสุนลูกหลงจากพวกเดียวกัน แต่พวกเขาก็ไม่หยุดวิ่งไปที่ห้องของคิงพิน เพราะความกลัวเกาะกุมหัวใจของพวกเขาไว้แน่น!
……………
