บทที่ 31 ไร้ปราณี
ในจักรวาล Jojo แสตนด์เป็นผู้พิทักษ์ซึ่งมีเพียงผู้ใช้แสตนด์เท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้
เหตุผลที่ว่าแสตนด์เป็นการแสดงให้เห็นถึงความเข้มแข็งทางจิตใจของคนๆหนึ่ง หากปราศจากความอดทนทางจิตใจที่แข็งแกร่งก็เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะเห็นแสตนด์เห็นได้ชัดว่าผู้ที่มีจิตใจเข้มแข็งส่วนใหญ่เป็นผู้ใช้แสตนด์ แต่ก็มีข้อยกเว้นบางประการ
(หมายเหตุผู้แต่ง: นี่เป็นเพียงการเพิ่มสีสันให้กับเรื่องราวหากไม่มีใครเห็นแสตนด์นอกเหนือจากตัวเอกเรื่องนี้จะน่าเบื่อเกินไปดังนั้นอย่าให้ความสำคัญกับการเปลี่ยนแปลงที่กำหนดเองนี้มากเกินไป)
ในสายตาของริคตันแม้ว่าจะมีเหยื่อมากกว่าหลายสิบคนแล้ว แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นสิ่งอื่นนอกจากสิ่งที่คล้ายกับระลอกคลื่นในอากาศโดยไม่รู้ว่ามันคืออะไร ในขณะเดียวกันสหายของพวกเขาได้ตกเป็นเหยื่อของสัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นตัวนี้ทีละคนเลือดของพวกเขากระเซ็นอย่างบ้าคลั่งบางคนก็จำไม่ได้อีกต่อไป
เสียงปืนดังขึ้นในอากาศ แม้ว่านี่จะเป็นสถานที่หลบภัยที่ริคตันเลือกมาโดยเฉพาะเนื่องจากมันหายากและแทบจะไม่มีใครออกไปรอบๆในสถานที่เช่นนี้และแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ริคตันและคนของเขาก็จะได้เปรียบอย่างแน่นอนเพราะที่ซ่อนนี้ตั้งอยู่อย่างมีกลยุทธ์ แต่… สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้กลับไม่มีเหมือนที่เขาคิด
ริคตันจนมุมมากจนเขากำลังคิดที่จะบุกเข้าไปในตัวเมืองซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานตำรวจ ณ จุดนี้เขาขอนอนเน่าอยู่ในคุกมากกว่าที่จะตายด้วยวิธีที่น่าสยดสยองภายใต้เงื้อมมือของสัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นตัวนี้
ริคตันและคนของเขาอาจเสียใจกับการตัดสินใจทั้งหมดของพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขามาถึงช่วงเวลานี้ในตอนนี้
“ออกมาเจ้าสัตว์ประหลาด! แสดงตัวซะ!” ดวงตาของริคตันเต็มไปด้วยความกระหายเลือดเขาตะโกนและยิงไปทั่วเหมือนคนบ้า
เขาคิดว่าการเผชิญหน้ากับเดอะพันนิชเชอร์จะเป็นฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดและสุดท้ายของเขา แต่หลังจากออกจาก Hell’s kitchen เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับฝันร้าย และไร้สาระยิ่งกว่าในความเป็นจริง
“ถ้านี่เป็นฝันร้ายจริงๆทำไมฉันถึงยังไม่ตื่น ความตายเป็นทางออกเดียวงั้นเหรอ?” ริคตันหมดหวังและค่อยๆสูญเสียสติไป ประสบการณ์ชีวิตและทักษะการวิเคราะห์ของเขาใช้ไม่ได้เลยในสถานการณ์นี้
ริคตันในฐานะหัวหน้าแก๊งบุชเชอร์ใกล้จะมีอาการทางจิตหลังจากเห็นคนของเขาถูกฆ่าทีละคน
ในบางสถานการณ์ความตายไม่ใช่สิ่งเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นกับใครบางคน ความหวาดกลัวของสัตว์ประหลาดล่องหนที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืดและคุณไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สัตว์ประหลาดตัวนั้นจะโผล่ขึ้นมาและเอาชีวิตคุณอาจเลวร้ายยิ่งขึ้น
“ฉันทนไม่ได้อีกแล้ว!” สมาชิกคนหนึ่งของบุชเชอร์กำลังสูญเสียความอดทนและสติสัมปชัญญะโยนปืนในมือและวิ่งผ่านตรอกแคบๆอย่างสุดกำลัง
“กลับมาเจ้าโง่! มันวางแผนไว้!” ริคตันรู้ดีว่านี่เป็นแผนของศัตรูมาโดยตลอดเพื่อลดจำนวนลงอย่างช้าๆและแยกพวกมันออกจากกัน แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาไม่มีค่าอีกต่อไปเขาไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องชีวิตของตัวเองได้ในตอนนี้นับประสาอะไรกับชีวิตของผู้อื่น
“อ้ากกกกก!” ชายที่วิ่งด้วยกำลังทั้งหมดของเขาก่อนหน้านี้ถูกส่งตัวกลับไปในทันทีพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่วร่างกายของเขาดวงตาของเขาเบิกกว้างและหน้าอกของเขาถูกบดขยี้อย่างสมบูรณ์ราวกับว่าเขาถูกรถบรรทุกกระแทก
พลังแบบไหนที่สามารถสร้างความเสียหายให้กับใครบางคนได้ขนาดนี้!
มีสมาชิกบุชเชอร์เพียงไม่กี่สิบคนที่เหลืออยู่
ดิโอรู้สึกโล่งใจหลังจากฆ่าผู้ชายคนนั้นในตอนนี้เพราะปรากฎว่าเขากำลังวิ่งไปหาดิโอที่ซ่อนตัวอยู่หลังรถที่ถูกทิ้ง และเมื่อเหลือสมาชิกของบุชเชอร์เหลือเพียงไม่กี่สิบคนเขาก็มั่นใจมากพอที่จะช่วยเหลือวิลล์ได้ เขาสังเกตเห็นว่าเขาใช้พลังงานฮามอนไปแล้วหลายพัน แต่โชคดีที่ [The World] มีความอดทนระดับ A มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้
“หยุดเถอะ! เรายอมแพ้แล้ว!”
หลังจากที่ดิโอตั้งใจแน่วแน่ที่จะเข่นฆ่าคนเหล่านี้ทันใดนั้นริกตันและคนของเขาก็โยนปืนทิ้งและยกมือขึ้น
ไม่มีใครกล้าขยับกล้ามเนื้อบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด
ดิโอไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์นี้ โดยปกติเขาจะทำทุกอย่างเพื่อป้องกันตัวเองรวมถึงสังหารศัตรูที่เขาพบ ตอนนี้เขาเห็นศัตรูตัดสินใจยอมจำนน
เขาไม่อาจปล่อยให้เรื่องหลอกลวงเหล่านี้ไปได้พวกเขาอาจวางแผนแก้แค้นในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ทราบว่าดิโอเป็นใครยิ่งไปกว่านั้นหากพวกเขาหนีไปก็มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจคุกคามชีวิตของวิลล์อีกครั้ง
แต่เขาต้องทำถึงขนาดนั้น ทั้งที่พวกเขายอมจำนนแล้วงั้นเหรอ?
ดิโอลังเลก่อนคืนนี้เขาเป็นแค่ผู้ชายที่ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนในชีวิต แต่หลังจากฆ่าชายผิวขาวสองคนแรกที่เขาพบก่อนหน้านี้ราวกับว่าสวิตช์ภายในตัวเขาถูกพลิกเขาก็ไม่มีอาการคลื่นไส้และความรู้สึกผิดตามมาหลอกหลอนเขาอีกต่อไปและเขาค่อยๆไม่สนใจการสังหารผู้คนโดยเริ่มจากหนึ่งสองสิบคน, ยี่สิบ…
เนื่องจากความแข็งแกร่งที่ผิดปกติของ [The World] เขาสามารถฆ่าคนได้อย่างง่ายดายแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเขาทำให้เขากลัวราวกับว่าชื่อดิโอ แบรนโดเป็นสัญลักษณ์ของความไม่แยแสต่อชีวิต
ความเงียบเช่นนี้เป็นเหมือนการทรมานริกตันและคนของเขาราวกับว่าพวกเขากำลังรอคำตัดสินคำตัดสินของชีวิตหรือความตาย… แต่พวกเขาโล่งใจเล็กน้อยที่ศัตรูยังไม่โจมตีพวกเขาในตอนนี้
แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาถูกตัดสินประหารชีวิตในวินาทีต่อมา!
“ความกรุณาต่อศัตรูจะย้อนกลับมาหาตัวเองในที่สุดและทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากขึ้นในกระบวนการนี้ฉันขอโทษ แต่ฉันยอมรับการยอมแพ้ของแกไม่ได้!”
ในขณะที่ดิโอกำลังพูด [The World] ได้เดินไปหาริคตันและคนของเขาแล้วและหลังจากที่ดิโอพูดจบปีศาจสีทองก็เหวี่ยงหมัดนับไม่ถ้วนอีกครั้งเพื่อเป็นการฆ่าอีกรอบ!
“ตรงนั้น!”
หนึ่งในพวกเขาที่รอดชีวิตมาได้อย่างปาฏิหาริย์คิดว่าเสียงนั้นมาจากไหนหยิบปืนที่เขาซ่อนไว้ในกระเป๋าออกมา แต่เมื่อเขากำลังจะเหนี่ยวไก [The World] ก็บิดคอของชายคนนั้นอย่างรวดเร็วและกระแทกศีรษะของมันลงกับพื้น
หนี?
เปล่าประโยชน์!
ขอความเมตตา?
เปล่าประโยชน์!
สู้กลับ?
เปล่าประโยชน์!
น่าแปลกที่คนของเขาถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นริคตันยิ้มและมันเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก
“แกจะต้องตายไปกับฉันไอ้สัตว์ประหลาด!”
ริคตันกำระเบิดมือที่ถูกดึงสลักทิ้งไว้
ปรากฎว่าเมื่อดิโอตัดสินประหารชีวิตพวกเขาริคตันก็พร้อมที่จะทำเช่นเดียวกัน! ทันทีที่ [The World] ชกเข้าที่หน้าอกระเบิดในมือของเขาก็ตกลงมาส่องแสงระยิบระยับไปรอบ ๆ ก่อนที่มันจะระเบิด!
………..
