พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – ตอนที่ 356 อุปกรณ์ติดตาม

“ไม่รู้ครับ ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสว่าใครจับตัวคุณผู้หญิงไป ปาจรีย์แจ้งความแล้ว ประธาน พวกเราก็ส่งคนไปตามหาเถอะ”
“ไป ไปที่โรงพักก่อน พวกเขามีกล้องวงจรปิด สามารถตามหาเส้นทางขับรถคันที่พาวารุณีไปได้จากกล้องวงจรปิด”นัทธีลุกขึ้น คว้าโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วออกไปจากห้องทำงาน
มารุตรีบตามไป
บนรถ นัทธีลองโทรหาเบอร์ของวารุณี
อย่างไรก็ตามกลับไม่มีคนรับ
สำหรับผลลัพธ์แบบนี้ นัทธีไม่แปลกใจ ในเมื่อจับตัววารุณีไป ก็ต้องปิดอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ตัวเธออยู่แล้ว
ยังไงตอนนี้ก็เป็นยุคอินเทอร์เน็ต แค่มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ไว้ที่ตัว ก็สามารถหาอีกฝ่ายได้
นัทธีกำโทรศัพท์ไว้แน่น สีหน้านั้นดูเย็นชาและดูไม่ดี ในใจก็ยิ่งวิตกกังวล
ครั้งที่แล้ววารุณีถูกจับตัวไป ก็เกือบจะตาย และก็ทำให้เขาตกใจเกือบจะตาย
ครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก
“ไป ไปสืบว่าสองสามีภรรยาสุภัทรมีสิ่งผิดปกติอะไรไหม”นัทธีกัดฟันกราม สั่งการไปอย่างเย็นชา
มารุตมองเขา“ประธาน คุณคิดว่า เรื่องของคุณผู้หญิงครั้งนี้ เป็นพวกสุภัทรทำเหรอครับ？”
“รายละเอียดว่าเป็นใครยังไม่รู้ แต่พวกเขาก็ดูน่าสงสัย”
“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะให้คนไปสืบ”
พูดไป มารุตก็หยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อให้คนไปสืบค้นสุภัทรกับขยานีทั้งสองคน
เวลานี้ ก็มาถึงโรงพัก
นัทธีลงจากรถแล้วเดินเข้าไป
ปาจรีย์ก็อยู่ด้านใน มองเห็นเขามา ก็รีบเข้าไป“ประธานนัทธี คุณต้องช่วยวารุณีนะ”
“เธอคือภรรยาของผม ผมต้องช่วยเธออยู่แล้ว”นัทธีมองเธอแล้วตอบ
ปาจรีย์กำมือทั้งสองข้างไว้ รู้สึกโล่งอก“งั้นก็ดี งั้นก็ดีค่ะ”
“ผมได้ยินมารุตบอกว่า คุณเกือบโดนรถชน ไม่เป็นไรใช่ไหม？”จู่ๆนัทธีก็ถาม
ผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนของวารุณี ไปเอาพัสดุกับวารุณี
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พาเธอไปด้วย งั้นก็หมายความว่าเป้าหมายนั้นมีแค่วารุณีคนเดียว เกือบจะถูกรถชน นั่นก็เกือบจะมีปัญหาเพราะวารุณีไปด้วย ถ้าเธอบาดเจ็บ วารุณีต้องเสียใจมากแน่
ปาจรีย์ส่ายหน้าอย่างปลื้มปีติและประหลาดเล็กน้อย“ฉันไม่เป็นไร ตอนที่รถคันนั้นเกือบชนฉัน จู่ๆก็เลี้ยวขับไป”
“งั้นก็ดี”นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ถามอีก เดินไปตรงหน้าตำรวจคนหนึ่ง แล้วสอบถามสถานการณ์ตำรวจ
ตำรวจพูดว่า ได้ล็อกกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่อยู่รอบๆแล้ว เชื่อว่าแป๊บเดียวจะได้เส้นทางขับรถมา
รอไปประมาณสองสามนาที ภาพเส้นทางขับรถก็ออกมา
อย่างไรก็ตามมีข่าวไม่ดีอย่างหนึ่ง นั่นก็คือมีภาพสองเส้นทาง
“ทำไมถึงมีสองได้ล่ะ？”ปาจรีย์ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจสุดๆ
มารุตดันแว่น“น่าจะเป็นรถของคนที่พาคุณผู้หญิงไป กับรถที่ชนคุณขับออกไปจากโรงจอดรถแล้ว ก็แยกกัน ดูเหมือนว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังจะเดาได้อยู่แล้วว่าพวกเราจะต้องดูกล้องวงจรปิดและสกัดเส้นทางไว้ ดังนั้นจึงแยกกันไป ให้พวกเราไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงอยู่บนรถคันไหนกันแน่”
“เปล่า รถสองคันนั้นเป็นรถสีดำหมด ยังไม่มีเลขทะเบียนรถ ถ้าแยกกัน ก็ยากที่จะแน่ใจได้ว่าเธออยู่ไหน”ตำรวจที่นั่งทำหน้าคอมพยักหน้าตอบ
นัทธีจับแผนที่ทั้งสองเส้นทางในมือแน่น“งั้นก็แยกกันตาม！”
“กลัวว่าจะไม่ได้น่ะสิ”ตำรวจส่ายหน้า“รถสองคันนี้ต่างขับออกไปนอกจังหวัด และจากถนนที่พวกเขาขับแล้ว อีกสิบกว่ากิโลเมตรข้างหน้า ก็จะไม่มีกล้องวงจรปิดแล้ว ดังนั้นพวกเราไม่สามารถแน่ใจเส้นทางขับรถต่อไปของพวกเขาได้”
“งั้นความน่าจะเป็นในการหาวารุณีเจอ จะไม่ยิ่งน้อยลงเหรอ？”สีหน้าปาจรีย์ซีดขาว
ตำรวจพยักหน้า“ถูกต้อง นอกจากพวกเราจะหยุดพวกเขาไว้ ก่อนหน้ารถของพวกเขาจะขับออกไปจากพื้นที่กล้องวงจรปิด”
“จะเป็นไปได้อย่างไรกัน”ปาจรีย์ชี้ไปที่คอม“ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจเส้นทางนี้นัก แต่จุดแดงกับจุดน้ำเงินฉันรู้ดี จุดแดงสองจุดนี้คือรถสองคันนั้น ส่วนจุดฟ้าคือพวกเรา พวกเราอยู่ห่างพวกเขาสามถึงสี่สิบกิโลเมตร ตามไม่ทันอยู่แล้ว”
พูดคำนี้ออกไป ในห้องทำงานก็เงียบลง
นัทธีบีบภาพเส้นทางในมือจนดังออกมา
มารุตถอดแว่นลงแล้วขยี้ตาที่ดูคอมพิวเตอร์จนอ่อนล้าหน่อยๆ“ถ้าที่ตัวคุณผู้หญิงมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ติดตามอะไรพวกนั้นก็คงดี”
“อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ติดตาม？”ปาจรีย์ได้ยินคำนี้ ดวงตาก็เป็นประกายทันที
นัทธีหรี่ตาลง จ้องเธอเขม็ง“คุณรู้อะไรใช่ไหม？”
ปาจรีย์พยักหน้าด้วยความตื่นเต้นดีใจ“ผู้ช่วยมารุต คุณเตือนฉันแหละ ที่ตัววารุณีมีจริงๆ！”
“ไม่มั้ง？”มารุตอ้าปาก“คุณรู้ได้อย่างไร ประธานพวกเรายังไม่รู้เลย”
พูดไป เขาก็มองนัทธี
หรือจะอย่างที่ในโลกออนไลน์พูดกันว่า เพื่อนรักสนิทยิ่งกว่าสามี？
ถึงแม้นัทธีไม่รู้ว่าในใจมารุตกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็เดาได้ว่าน่าจะไม่ดีเท่าไหร่ จึงขมวดคิ้วไป“พอแล้ว รีบว่ามาเถอะ”
เขาเร่งปาจรีย์
ปาจรีย์ตบแก้มตัวเอง พอปรับอารมณ์ได้แล้ว ก็ตอบกลับอย่างจริงจังว่า：“คือแบบนี้ ครั้งที่แล้ววารุณีถูกจับตัวไปใช่ไหมคะ？ฉันเป็นห่วงว่าเธอจะมีปมในใจ เลยพาเธอกับเด็กทั้งสองคนไปเดินเล่น จากนั้นก็มอบต่างหูอันหนึ่งให้เธอ”
นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย
เรื่องนี้เขาก็รู้
วันถัดมา วารุณีก็สวมต่างหูนั้น
“คุณติดอุปกรณ์ติดตามที่ต่างหูนั้นเหรอ？”มารุตมองปาจรีย์อย่างตกใจ
ปาจรีย์ส่ายมือ“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอารัณค่ะ อารัณเป็นห่วงว่าต่อไปวารุณีจะเกิดเรื่อง ดังนั้นเลยให้ฉันไปซื้ออุปกรณ์ติดตามขนาดเล็กมาให้เขา เขาจึงติดอุปกรณ์ติดตามใส่ต่างหูของวารุณีไว้ จากนั้นจึงให้ฉันเอาให้วารุณี เรื่องนี้วารุณีก็ไม่รู้ค่ะ”
เพราะว่าวารุณีไม่ชอบให้อารัณโชว์ความสามารถด้านนี้ต่อภายนอก ดังนั้นอารัณจึงได้แต่แอบๆ
และยังให้เธอปิดเป็นความลับกับวารุณี อย่าบอกวารุณี
มารุตตกใจอีกครั้ง“อารัณฉลาดมาก จู่ๆเขาก็ติดต่ออุปกรณ์ติดตามเป็น ประธาน คุณรู้ไหมว่าอารัณทำเรื่องนี้เป็น？”
สีหน้านัทธีนั้นนิ่งไป ไม่ตอบเขา แต่ในใจกลับภูมิใจมาก
เขาไม่ใช่แค่รู้ แต่ยังรู้ว่าเด็กชายคนนี้มีพรสวรรค์ขั้นสูง ในด้านแฮ็กเกอร์จริงๆ
เดือนที่แล้ว เพื่อหยั่งเชิงว่าเทคนิคแฮ็กเกอร์ของอารัณนั้นไปถึงระดับไหน เขาจึงตั้งใจให้อารัณไปจู่โจมระบบความปลอดภัยของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป และอารัณก็จู่โจมอย่างง่ายดาย ไม่ใช่แค่นี้ ยังบอกอีกว่าระบบของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปนั้นแย่มาก ดังนั้นจึงอัปเกรดให้ระบบของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป
ตอนนี้คนกลุ่มนั้นที่รับผิดชอบดูแลระบบของบริษัท ก็ยังแจ้งมาทุกวันว่า ให้เขารับอารัณเข้ามาบริษัท
“ตอนนี้พวกคุณจะตามรอยของภรรยาผมได้หรือยัง？”นัทธีละความคิดกลับคืน แล้วมองตำรวจ
ตำรวจยิ้มอย่างมั่นใจ“แค่มีอุปกรณ์ติดตามจริงๆ จะต้องทำได้แน่”
พูดไป เขาก็ถามรหัสอุปกรณ์ติดตามของวารุณีกับปาจรีย์ให้ชัดเจน แล้วเริ่มกดไปที่แป้นพิมพ์ อย่างรัวๆ
ปาจรีย์กับมารุตก็มองเขาอย่างคาดหวัง
อย่างไรก็ตามผ่านไปประมาณสิบนาที ความมั่นใจที่ใบหน้าของตำรวจก็หายไป กลับเป็นความเคร่งขรึมมาแทนที่
ปาจรีย์เห็นแบบนี้ ความคาดหวังที่ใบหน้าก็หายไป กำฝ่ามือแน่นถามว่า“เฮ้ ไม่ใช่ว่าคุณติดตามไม่ได้หรอกนะ？”
มารุตก็ซีเรียสขึ้นมา
สีหน้านัทธียิ่งเยือกเย็น
“ขอโทษครับ”ตำรวจไม่ค่อยกล้ามองทั้งสามคนเท่าไหร่นัก ตอบกลับไปอย่างละอายใจ：“จากรหัสแล้วผมพบว่า อุปกรณ์ติดตามนั้นยังทำงานจริงๆ แต่ว่าอุปกรณ์ติดตามนั้นกลับมีไฟร์วอลล์ที่ปกป้องอย่างแน่นหนา ผมจู่โจมไม่ได้ ดังนั้นจึงปลดล็อกอุปกรณ์ติดตามไม่ได้”
“แล้วเมื่อกี๊คุณยังจะบอกอีกว่าทำได้”ปาจรีย์โกรธจนหน้าอกกระเพื่อมไปมา
ตำรวจก้มหน้าลง“ขอโทษครับ……”
“ประธาน ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี？”มารุตมองนัทธี