1.2
Chapter 1.2
เราใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึงคอนโดสุดหรูกลางใจเมืองอันเป็นที่พักส่วนตัวของพระเอกคนดัง ฐาปนัทจึงไม่รอช้าเดินตรงเข้าโซนห้องครัวเพื่อค้นหาของสดและอุปกรณ์ต่างๆ มาปรุงอาหารด้วยความเคยชินทันที ก็จะไม่ให้เคยชินได้ยังไงล่ะในเมื่อตั้งแต่อีกฝ่ายเซ็นสัญญาเข้ามาเป็นเด็กในสังกัดเขาก็ได้มาที่ห้องชุดสุดหรูแห่งนี้บ่อยครั้ง หรือจะพูดให้ถูกคือมาแทบทุกวันเลยต่างหาก เมื่อเขาต้องมาปลุกมาลาก มาจัดเตรียมเสื้อผ้าเครื่องประดับและอาหารง่ายๆ ให้พระเอกในคราบคุณชาย แถมบางครั้งยังต้องจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางกับข้าวของสารพัดอย่างให้เจ้าตัวเวลาไปทำงานต่างจังหวัดหรือต่างประเทศอีกด้วย จนเขาเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองเป็นผู้จัดการหรือเป็นเบ๊ให้ชายหนุ่มเรียกใช้งานกันแน่
ทั้งที่เขาอุตส่าห์เสียเงินจ้างผู้ช่วยอย่าง ‘หวาย’ เด็กหนุ่มท่าทางคล่องแคล่วที่โตกว่าจิรัฎฐ์ไม่กี่ปีให้มาคอยดูแลเจ้าตัว เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ในสังกัดที่เขาก็ส่งผู้ช่วยไปดูแลเช่นกัน แต่พ่อพระเอกกลับไม่ยินยอมให้คนอื่นเดินเข้าเดินออกห้องพักส่วนตัวนอกจากเขาที่เป็นผู้จัดการเท่านั้น อีกฝ่ายถึงขนาดบอกรหัสผ่านประตูดิจิตอลล็อกให้เขาด้วยซ้ำเพื่อจะได้ใช้เข้าออกห้องนี้ตามความต้องการโดยไม่ต้องเคาะเรียกให้เสียเวลา ส่วนหวายซึ่งเป็นผู้ช่วยประจำตัวก็ได้ทำหน้าที่แค่คอยดูแลอำนวยความสะดวกเวลาออกกองถ่ายหรือไปทำงานอีเวนต์ต่างๆ เท่านั้น เรียกว่าหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายสบายกว่าผู้ช่วยคนอื่นๆ พอสมควร
ส่วนเขาที่มีฉายาเป็นนักปั้นมือทองและควรทำหน้าที่แค่ขายงานหรือดูแลภาพลักษณ์ให้เด็กในสังกัด กลับต้องมาตัวติดกับพระเอกหนุ่มแทบทุกวันจนมีเวลาไปดูแลเด็กคนอื่นๆ น้อยมาก ซึ่งเขาก็ไม่สามารถบอกปัดความต้องการนี้ของจิรัฎฐ์ได้จริงๆ เมื่อตอนที่ตามตื๊อให้อีกฝ่ายมาเซ็นสัญญาเข้าสังกัด เขาที่ในขณะนั้นจนปัญญาไม่สามารถหว่านล้อมคนที่ไม่สนใจงานในวงการให้ตอบตกลงได้ จึงเสนอเงื่อนไขว่าจะเป็นฝ่ายดูแลเจ้าตัวทุกอย่างออกไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ขนาดไหน จะทำอะไรหรืออยากได้อะไรเขาจะเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ทำให้เด็กหนุ่มที่จู่ๆ ก็เกิดถูกใจเงื่อนไขเอื้อประโยชน์ตอบตกลงทันที แถมยังชอบยกคำพูดนี้มาย้ำเตือนเขาทุกครั้งเวลาไม่สามารถทำตามสิ่งที่รับปากไว้ได้
ฐาปนัทใช้เวลาพักใหญ่เตรียมอาหารให้เด็กในความดูแล ซึ่งจังหวะที่กำลังยกอาหารจานสุดท้ายมาวางบนโต๊ะ หูก็ได้ยินเสียงรองเท้าสลิปเปอร์ของคนที่หายเข้าไปอาบน้ำเดินออกมาพอดี “อาหารเสร็จแล้วครับคุณชาย พี่เตรียมแต่เมนูที่เราชอบให้เลยนะ มาทานสิ”
“หอมจังครับ กลิ่นลอยเข้าไปถึงในห้องน้ำเลย” จิรัฎฐ์ก้มลงไปสูดดมกลิ่นอาหารด้วยท่าทางมีความสุข เมื่อเมนูข้าวต้มร้อนๆ พร้อมกับสามจานบนโต๊ะที่เน้นผักไม่มันและรสไม่จัด บ่งบอกว่าคนทำใส่ใจสุขภาพของเขาขนาดไหน แต่ยังไม่ทันได้ลงมือทานรสชาติที่แสนคิดถึงให้สมใจ เขาก็ถูกคนโตกว่าที่เพิ่งล้างไม้ล้างมือเสร็จบ่นเข้าซะก่อน
“ทำไมอาบน้ำเสร็จแล้วไม่เช็ดผมดีๆ ฮะ ดูสิน้ำยังหยดติ๋งๆ อยู่เลย” ฐาปนัทว่าพลางเดินตรงดิ่งมาคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่บ่าชายหนุ่มแล้วช่วยเช็ดเส้นผมที่เปียกชื้นให้ทันที ส่วนฝ่ายที่ถูกดูแลอย่างดีก็ระบายยิ้มอย่างมีความสุขจนหน้าบานไปหมด
“ก็รู้ว่ามีนจะทำให้เลยไม่ทำเองไง”
“ทำเองบ้างเถอะคุณชาย พี่ไม่ได้มีเวลามานั่งเช็ดผมให้นายทุกวันนะ พี่มีงานมีการต้องทำเหมือนกัน”
“แต่การดูแลผมก็เป็นงานของมีนไม่ใช่เหรอ มีนเป็นคนรับปากเองนะว่าจะดูแลผมทุกอย่าง”
พระเอกหนุ่มย้ำเงื่อนไขสำคัญเป็นรอบที่ล้าน ทำเอาฐาปนัทที่เป็นคนเสนอมันขึ้นอดกลอกตามองบนแล้วทำปากขมุบขมิบบริภาษเจ้าตัวในใจไม่ได้ เมื่อการยอมทุกอย่างของเขาในครั้งนั้นยังตามมาหลอกหลอนอยู่ทุกวันว่าต้องรักษาคำพูดให้ได้ ซึ่งเขาก็ไม่ใช่ไม่อยากดูแลอีกฝ่ายอย่างที่เคยพูดเอาไว้ แต่บางเรื่องมันไม่ใช่สิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำเลยน่ะสิ อย่างสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่เขาทำมาตลอดสามปีเหมือนกัน แม้จะพยายามทักท้วงไปหลายครั้งแล้วแต่พ่อพระเอกคนดังก็มักทำหน้าบูดหน้างอกลับมาตลอด เขาที่ขี้เกียจทะเลาะด้วยเลยเลือกยืนเงียบๆ แล้วทำ ‘หน้าที่’ ของตัวเองให้เสร็จแทน
“อะแห้งแล้ว แต่ก่อนนอนก็เป่าลมอุ่นเพิ่มอีกหน่อยแล้วกันหัวจะได้ไม่ชื้น”
“ขอบคุณครับ” จิรัฎฐ์เอ่ยเสียงนุ่มพร้อมใบหน้าที่เคลือบรอยยิ้มสุขใจ ก่อนไม่กี่วินาทีต่อมารอยยิ้มนั้นจะถูกหุบลงทันควันเมื่อได้ฟังคำพูดของอีกคน
“พี่กลับแล้วนะ กินเสร็จก็วางจานไว้ที่ซิงค์เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านเข้ามาจัดการให้ แล้วก็รีบนอนล่ะรถมารับตีหะ…” ผู้จัดการมือทองพูดยังไม่ทันจบ มือที่เอื้อมไปหยิบกระเป๋าคลัชก็ถูกยื้อไว้ก่อน
“อะไรอีกครับคุณไต้ฝุ่น”
“ไม่กินด้วยกันเหรออุตส่าห์ทำตั้งนาน”
“นายกินไปเถอะพี่มีงานต้องกลับไปเคลียร์ต่อ”
“มีน~ วันนี้ผมได้รางวัลนะจะไม่อยู่ฉลองกับผมเหรอ” พระเอกหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อย ส่วนมือก็ดึงรั้งคนที่เตรียมจะกลับให้เข้ามาใกล้
“มีนจะทิ้งผมให้กินข้าวคนเดียวจริงๆ เหรอ”
ได้ยินแบบนั้นฐาปนัทก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบกลับไปเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมใจอ่อน “ไต้ฝุ่น นายอายุยี่สิบห้าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะกินข้าวคนเดียวไม่ได้ และพี่ก็มีงานต้องกลับไปทำจริงๆ ไว้ครั้งหน้าเดี๋ยวพี่ชดเชยให้ได้ไหม”
“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเถอะนะครับ มีนก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่หิวเหรอไง กว่าจะกลับถึงห้องมีนก็ทำงานต่อเลยและคงไม่หาอะไรทานแน่ๆ เพราะกลัวนอนไม่หลับ งั้นก็อยู่กินด้วยกันก่อนนะครับกลับถึงห้องจะได้ย่อยพอดี” จิรัฎฐ์ออดอ้อนพลางอ้างอิงสิ่งที่คนโตกว่าเป็นมาตลอด เมื่อคุณนักปั้นมือทองผู้มีงานรัดตัวต้องมาอยู่คอยดูแลเขาทั้งวัน ทำให้เวลาที่ควรได้พักได้ผ่อนถูกเอามาใช้เคลียร์งานนู่นนี่นั่นแทนเสมอ แถมอาหารก็ไม่เคยได้ทานครบสามมื้อเพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการคุยเงื่อนไขรับงานให้เด็กในสังกัดอยู่ตลอด ขนาดมีผู้ช่วยฝีมือดีที่ไว้ใจได้ถึงห้าคนคอยช่วยเหลือตรวจเช็กทุกอย่างอย่างละเอียดรอบคอบ แต่เจ้าตัวก็ไม่วายขอเช็กขั้นสุดท้ายเพื่อความมั่นใจอีกรอบอยู่ดี
ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของคนเด็กกว่าทำให้ผู้จัดการคนดังทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ กันในที่สุด และนั่นก็ทำให้คุณพระเอกถึงกับแย้มยิ้มไม่หุบและคอยบริการตักอาหารฝีมือเขาใส่จานให้ตลอด แม้ตอนนี้จิรัฎฐ์จะกลายเป็นซุปตาร์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปไกลแล้วแต่ก็ยังปฏิบัติตัวกับเขาอย่างดีเสมอ ชายหนุ่มมักคอยใส่ใจดูแลเขาไม่ต่างจากที่เขาดูแลเจ้าตัว จนหลายๆ คนที่เห็นความสัมพันธ์แบบนี้อดชื่นชมในความน่ารักและไม่ลืมตัวของพระเอกหนุ่มไม่ได้
“วันเกิดปีนี้จะจัดแฟนมีตเหมือนเดิมใช่ไหม พี่จะได้ให้ออแกไนซ์เสนอแผนงานและกิจกรรมต่างๆ มาให้” ระหว่างมื้ออาหารฐาปนัทที่ไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเปล่าก็เลือกจะคุยเรื่องแพลนงานในอนาคตไปด้วย
“ตามนั้นได้เลยครับ แต่วันเกิดผมไม่รับงานนะ”
“พี่เคลียร์ไว้ให้แล้วล่ะวันเกิดฝุ่นจะว่างทั้งวัน ให้เป็นวันของครอบครัวไป” ผู้จัดการคนดังกล่าวพลางตักอาหารใส่ปาก เพราะตลอดสามปีที่ดูแลกันมาชายหนุ่มมักใช้วันสำคัญอยู่กับคนในครอบครัวเสมอ ส่วนแฟนมีตติ้งที่จัดทุกปีก็จะจัดก่อนวันเกิดจริงๆ หนึ่งวันมาตลอด
“ว่าแต่ปีนี้จะเตรียมเซอร์ไพรส์อะไรให้แฟนคลับรึเปล่าฝุ่น”
“ผมอยากแต่งเพลงให้แฟนคลับครับ เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณทุกคนสำหรับสามปีที่ผ่านมา”
จิรัฎฐ์บอกสิ่งที่แอบคิดมานาน เมื่อเขาพอมีทักษะด้านการร้องและเล่นดนตรีมาบ้างเพราะที่บ้านส่งให้เรียนตั้งแต่เด็กๆ และที่สำคัญเขาอยากตอบแทนทุกคนที่คอยซัปพอร์ตมาตลอด ทั้งที่เขาไม่เคยมีความคิดอยากทำงานในวงการนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาเลือกมายืนในจุดนี้ แถมยังไม่เคยคิดว่าจะได้รับความรักและกำลังใจจากแฟนๆ มากมายขนาดนี้ เขาเลยอยากถ่ายทอดทุกความรู้สึกผ่านบทเพลงกลับไปให้ทุกคนเป็นของขวัญ
“ไอเดียนี้ดีนะ เรามีเวลาอีกตั้งหกเดือนกว่าจะถึงวันเกิดฝุ่น พี่ว่าเรามาทำเป็นสเปเชียลซิงเกิลมีเอ็มวีสวยๆ ให้แฟนคลับด้วยเลยดีไหม”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะแต่งเพลงออกมาได้ดีรึเปล่า”
“ยังไงเพลงมันก็ต้องออกมาดีอยู่แล้วเพราะฝุ่นแต่งมันออกมาจากใจ พี่เชื่อว่ายังไงแฟนๆ ก็ต้องชอบแน่นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ลองติดต่อโปรดิวเซอร์เพลงให้นะนายอยากร่วมงานกับใครเป็นพิเศษรึเปล่า” ฐาปนัทถามในขณะมือที่ละจากช้อนทานข้าวไปแล้ว ก็กำลังง่วนกับการพิมพ์รายละเอียดของงานที่คิดว่าต้องประสานลงไอแพดไม่หยุด
“ไม่มีครับมีนเลือกมาได้เลย”
พระเอกหนุ่มมองคนโตกว่าที่หายใจเข้าออกเป็นเรื่องงานตลอดเวลาแล้วยกยิ้มบางๆ เมื่อระบบการทำงานที่มีแต่คำว่าเพอร์เฟกต์ที่สุดของอีกฝ่ายทำให้ไม่ว่างานเขาจะเยอะและยุ่งขนาดไหนก็จัดสรรได้ดีมาตลอด แถมทุกงานยังออกมาราบรื่นไร้ที่ติไม่เคยมีข้อผิดพลาดสักครั้ง ทุกคนจึงขนานนามให้ฐาปนัทเป็นผู้จัดการสุดเนี้ยบของวงการไปแล้ว เพราะทุกอย่างที่ผ่านมือเจ้าตัวจะไม่มีทางมีปัญหาแน่นอน แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยการอดหลับอดนอนแล้วพักผ่อนน้อยอย่างทุกวันนี้เหมือนกัน
จิรัฎฐ์มองคนตรงหน้าอย่างเพลิดเพลินอยู่สักพัก ก่อนหนึ่งความคิดที่เขาแพลนไว้จะถูกเอ่ยออกจากริมฝีปากสวยเป็นกระจับ “มีนครับ วันเกิดผมเราไปดินเนอร์กันนะ”
“อ้าว! แล้วไม่อยู่กับที่บ้านเหรอ”
“ก็อยู่กับที่บ้านตอนเช้าอยู่กับมีนตอนเย็นไงครับ ได้ไหมครับ”
“ได้สิไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ว่าแต่วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม พี่จะได้เตรียมให้ถูกใจ”
เมื่อเห็นฐาปนัทตอบรับอย่างง่ายดายชายหนุ่มก็แย้มยิ้มกว้างทันที แถมของขวัญวันเกิดที่อีกฝ่ายถามถึงยังทำให้เขาที่วาดฝันถึงมันมาตลอดใจเต้นไม่เป็นจังหวะด้วย “ขอได้ทุกอย่างเลยรึเปล่า”
“อืมทุกอย่างเลย” คนโตกว่ามองท่าทางประหม่านิดๆ ของพระเอกหนุ่มด้วยความสนใจ เมื่อจิรัฎฐ์เรียกว่ามีพร้อมในทุกๆ ด้านเขาจึงอยากรู้ว่าสิ่งที่เจ้าตัวต้องการคืออะไรทำไมถึงได้ดูตื่นเต้นขนาดนี้ แต่พอได้ฟังคำขอนั้นจริงๆ ก็ทำให้เขาอึ้งจนพูดไม่ออกเหมือนกัน
“งั้น… ขอหัวใจมีนได้ไหม”
ดวงตาเรียวสวยทรงอัลมอนด์ของผู้จัดการคนดังเบิกกว้างขณะจ้องมองหนุ่มหล่อระดับประเทศตรงหน้า เมื่อเขาไม่คาดคิดว่าสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการคือเรื่องนี้ แถมอาการหูวิ้งสมองเบลอที่กำลังสัมผัสอยู่ดูเหมือนจะไม่จบแค่นี้ เมื่อประโยคต่อมาของเจ้าตัวที่ถูกเอ่ยพร้อมสายตาสื่อความหมายกำลังทำให้วิญญาณเขาหลุดออกจากร่าง
“วันเกิดผมปีนี้… คบกับผมนะ”
————————–
#พ่ายหัวใจคุณซุปตาร์
#ไต้ฝุ่นมีน
