บนยอดภูเขาหลงไห่ ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้าง
ถึงแม้จะเป็นฤดูร้อน แต่ด้วยความสูงระดับนี้ก็ยังมีลมหนาวพัดมา
“ฟู้ววว….” ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั่งมานานแค่ไหนแล้ว แต่ในที่สุดเขาก็ลืมตาและถอนหายใจออกมา
“จิตวิญญาณของภูเขาหลงไห่นี่ช่างเบาบางเหลือเกิน” ฉินเฉิงขมวดคิ้วและพูดออกมา
หลังจากที่ฝึกฝนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง ก็ยังไม่รู้สึกถึงการพัฒนา
แต่ยังโชคดีที่มรดกที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้นั้นยังมีอีกหลายขบวนยุทธ หนึ่งในนั้นก็คือขบวนยุทธของพลังวิญญาณ เขาสามารถรวบรวมพลังวิญญาณจากทุกที่มารวมที่เขาในรัศมี 100 ไมล์
ฉินเฉิงยืนอยู่บนยอดเขาและมองออกไปไกลๆ
ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่เขาหลับตาจะมีใบหน้าของซูวานปรากฎขึ้นมาในหัวของเขา
“ฉันคงไม่ได้ชอบเธอเข้าแล้วใช่ไหม?” ฉินเฉิงแอบตกใจเล็กในหัวใจ และยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ตนเองที่เคยมีประสบการณ์การหย่าร้างมา จะไปเหมาะสมกับผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น?
เขากำหมัดและรับรู้ได้ถึงพละกำลังในร่างกายของเขาเอง
“ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่ฉันจะได้ยืนอยู่บนจุดยอดของพีระมิด” ฉินเฉิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
…….
วันถัดมา เมื่อฉินเฉิงตื่นขึ้นมาเขาก็ได้เห็นจะข้อความที่ซูวานส่งให้ “ฉินเฉิง วันนี้คุณปู่ของฉันเข้าผ่าตัด ถ้าหากนายสะดวกมาหาฉันหน่อย มีนายอยู่ข้างๆแล้วฉันรู้สึกสบายใจมากกว่า!”
มีที่อยู่ต่างๆเขียนอยู่ด้านหลัง ฉินเฉิงไม่คิดอะไรทั้งนั้นเขารีบลุกชึ้นและเดินทางไปโรงพยาบาลทันที
คุณปู่ซูเข้าผ่าตัด แน่นอนว่าจะต้องเข้าผ่าตัดในห้องพิเศษ ระหว่างทางเดินฉินเฉิงก็ได้พบกับคนของตระกูลหลินที่หน้าห้องฉุกเฉิน
“นายมาที่นี่ทำไม?” เมื่อเห็นฉินเฉิง หลินชิงเฉิงก็รีบเดินเข้ามาหาฉินเฉิงทันที
“นายบ้าไปแล้วหรือไง ตอนนี้นายไม่ใช่คนของตระกูลหลินแบบพวกเราแล้ว!” หลินชิงเฉิงกล่าวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“ใช่ คุณปู่เขาโรงพยาบาลแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!” หลินชิงด่าออกมา
“คุณปู่เข้าโรงพยาบาล?” ฉินเฉิงตกใจจนใบหน้าดูไม่ได้ เขาจึงถามออกไปด้วยความรีบร้อนว่า “เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้คุณปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”
“ฉันบอกไปแล้ว ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย!” หลินชิงเฉิงตวาดออกมา
“ฉินเฉิง เรื่องที่นายล่วงเกินลูกสาวของฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย รีบไสหัวไปซะ!” หลินเว่ยที่เป็นพ่อของหลินชิงเฉิงด่าออกมา
ในตอนนั้นประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก จากนั้นก็มีนายแพทย์เดินออกมา
“คุณหมอ เป็นอย่างไรบ้าง?” สมาชิกของตระกูลหลินทุกคนถามออกมาอย่างร้อนรน
หมอถอนหายใจและพูดออกมาว่า “ผู้ป่วยมีภาวะหลอดเลือดแดงแข็งตัว และกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด เกรงว่าโรงพยาบาลของเราจะไม่มีความสามารถ….”
เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าของทุกคนก็ขาวซีด ร้องไห้โฮออกมา
“คุณหมอ มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆเหรอ?” หลินเว่ยถามออกมาอย่างรีบเร่ง “แค่สามารถช่วยคุณพ่อของฉันได้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ฉันก็ยอม!”
คุณหมอถอนหายใจและพูดออกมาอีกครั้งว่า “หมอพูดไปแล้ว ว่าด้วยความสามารถของพวกเราไม่สามารถผ่าตัดให้เขาได้ นอกเสียจากจะพาเขาไปที่เมืองหลวงหรือเมืองใหญ่”
“เปลี่ยนโรงพยาบาลตอนนี้ยังทันไหม?” หลินเว่ยถามออกมาอย่างร้อนรน
หมอพูดด้วยความเสียใจ “เกรงว่าจะไม่ทัน”
“แล้วแกยังจะพูดออกมาทำไมวะ!” หลินเว่ยตวาดออกไปด้วยความโกรธ
หมอมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น และพูดออกมาว่า “ใครใช้ให้พวกคุณยืดเวลามาตั้งขนาดนี้หละ? พวกคุณอยู่ด้วยกัน คนแก่คนหนึ่งไม่สบายนานขนาดนี้แล้วยังไม่มีใครรู้เรื่อง แล้วยังมีหน้ามาโทษพวกเรา?”
หลินชิงเฉิงขยับปากแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
ส่วนทางด้านของหลินชิงก็นั่งลงกับพื้นร้องไห้โฮออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยที่หยาบกร้าน แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อคุณปู่หลินนั้นลึกล้ำมาก
ใบหน้าของฉินเฉิงน่าเกลียดกว่าเดิมมาก และในตอนที่เขากำลังจะลองใช้เทคนิคการคืนชีพ คุณหมอที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมาว่า “ยังมีอยู่อีกวิธีหนึ่ง”
หลินเว่ยรีบเดินออกไปทันที เขาพูดออกมาว่า “วิธีอะไร? ขอแค่ช่วยพ่อของฉันกลับมาได้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายสักเท่าไหร่ฉันก็ยอม!”
“ได้ยินว่ามีหมอที่มีชื่อเสียงมาจากเมืองหลวงท่านหนึ่ง ตอนนี้กำลังรักษาให้กับแขกคนสำคัญอยู่ ถ้าหากพวกนายมีอำนาจมากพอก็ลองไปบอกให้เขาช่วยดู” คุณหมอพูดออกมา
“นี่มัน…พวกเราไม่รู้จักใครที่โรงพยาบาลแห่งนี้เลย….” หลินเว่ยพูดออกมาด้วยความอึดอัด
“พ่อของฉันเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้ ฉันจะลองช่วยดู” ในตอนนั้นหยางอี้ที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดออกมา
“งั้นดีมากเลย ดีมากเลยจริงๆ!” หลินเว่ยรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “ดีมากเลยลูกเขย งั้นต้องรบกวนนายแล้ว!”
หยางอี้พยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มและพูดออกมาว่า “พวกคุณไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวฉันจะไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการของโรงพยาบาลตอนนี้เลย”
พูดจบหยางอี้ก็เดินออกไปทันที
“เป็นลูกเขยที่ดีจริงๆ!” จากนั้นหลินเว่ยก็หันหน้ามาทางฉินเฉิงและพูดออกมาว่า “ไม่ได้ไร้ประโยชน์เหมือนกับคนแถวนี้”
“ใช่ ดีนะที่พี่เลิกกับเขาแล้ว” หลินชิงพูดเสริมออกมา
ฉินเฉิงในตอนนี้ไม่มีเวลาไปสนใจพวกเขา เพราะในสมองของเขาในตอนนี้มีแค่เรื่องของคุณปู่หลินเท่านั้น
และในตอนนั้นโทรศัพท์ของซูวานก็ดังขึ้นมา
เธอพูดออกมาจากโทรศัพท์ว่า “ฉินเฉิง ทำไมนายถึงยังไม่มา? ปู่ของฉันจะผ่าตัดเสร็จอยู่แล้ว!”
เมื่อฉินเฉิงได้ยินแบบนั้น เขาก็รีบตอบกลับไปทันทีว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ปู่ของฉันก็ไม่สบาย…ใช่แล้ว ตอนนี้คุณหมอซุนว่างไหม? ถ้าหากสะดวกหละก็ บอกให้เขามาช่วยผ่าตัดให้คุณปู่ของฉันหน่อยได้ไหม?”
“มีนายอยู่ทั้งคน ยังต้องการคุณหมอซุนอีกเหรอ?” ซูวานถามออกมา
ฉินเฉิงหัวเราะแบบขมขื่นและพูดออกมาว่า “พวกเขาไม่มั่นใจในตัวฉัน”
ซูวานคิดแล้วคิดอีกจากนั้นก็พูดออกมาว่า “งั้นฉันจะให้คุณหมอซุนไปที่ห้องฉุกเฉินเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ” ฉินเฉิงกล่าวขอบคุณออกไป ไม่ทันรู้ตัวเขาก็ติดหนี้บุญคุณกับซูวานไว้ตั้งมากมาย
หลังจากที่วางสายไปได้ไม่นาน คุณหมอซุนก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นบน
“คุณหมอซุน คุณมาแล้ว!” หลังจากที่เห็นคุณหมอซุนลงมา หมอคนเดิมก็รีบกล่าวทักทายทันที
หมอซุนโบกมือและพูดว่า “เอาละ อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก รีบรักษาคนไข้ก่อนเร็ว!”
หลังจากที่พูดประโยคนั้นออกมา เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“คุณหลิน นายนี่มีลูกเขยที่ดีจริงๆ” หมอคนที่อยู่ข้างๆถอนหายใจและพูดออกมาว่า “คุณหมอซุนถือว่าเป็นหมอที่มีความสามารถสูงมาก ถ้าเขาเป็นคนผ่าตัดก็สามารถวางใจได้เลย!”
เมื่อหลินเว่ยได้ยินแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
จากนั้นเขาก็พูดออกมาอย่างภูมิใจ “แน่นอน ลูกเขยดีๆแบบนี้หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว!”
ยิ่งคิดหลินเว่ยยิ่งมีความสุข มีความสุขที่ลูกสาวของเขาได้หย่าร้างกับฉินเฉิง ไม่อย่างนั้นจะไปมีลูกเขยที่ดีขนาดนี้ได้อย่างไร?
แต่ในตอนนั้นหยางอี้ก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่อึดอัด
เขาเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการของโรงพยาบาล แต่ผู้อำนวยการก็ไม่สนใจเขาเป็นเรื่องธรรมดา
“คุณพ่อ ชิงเฉิง ฉันต้องขอโทษด้วย พอดีผู้อำนวยการเขา…..”
“ไอ๊หยา หยางอี้ ครั้งนี้ต้องขอบคุณนายจริงๆ ถ้าหากไม่มีนาย ฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไง!” หยางอี้ยังไม่ทันพูดจบ หลินชิงเฉิงก็พูดออกมาด้วยความชอบใจ
หยางอี้ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจความหมายของประโยคที่หลินชิงเฉิงพูดออกมา
“ใช่ คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางเชิญคุณหมอซุนลงมาได้ ฉันนี้นับถือคุณหยางจริงๆ!” คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
หยางอี้ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณหมอซุนหน้าตาเป็นอย่างไร?
