ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม – ตอนที่ 172 ชายชราลงมือด้วยตัวเอง

แม้ว่าจินชือจะไม่รู้ว่าการเคลื่อนไหวของเค้า ฉินเฉิงสามารถป้องกันมันได้ยังไงกัน แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจชายชราที่มาปรากฎตัวต่อหน้าของเค้าเลย

เพราะว่ามันก็แค่คนธรรมดาก็เท่านั้น คนธรรมดาเค้าก็แทบจะมองข้ามไป!

ยิ่งกว่านั้นร่างกายของมันก็ไม่มีความผันผวนของพลังปราณอะไรเลยมันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามันก็แค่คนธรรมดาก็เท่านั้นแล้วก็เป็นแค่คนธรรมดาที่สามารถบีบให้ตายได้ด้วยปลายนิ้ว!

การปรากฎตัวขึ้นมาของชายชราลึกลับ มันก็ทำให้ฉินเฉิงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น เค้าเลยมองไปที่จินชือแล้วหัวเราะขึ้นมาว่า: “คนเซ่อเอร้ย ฉันว่าวันนี้แกน่าจะไม่ได้ฆ่าฉันแล้วหละ”

คำพูดนี้มันก็ยิ่งทำให้จินชือโกรธมากขึ้นไปอีก เค้าจ้องไปที่ฉินเฉิงแล้วกัดฟันพูดออกมาว่า: “ฉันอยากจะเอาตัวแกกลับไปที่สำนักชื่อหลงจริงๆ! แต่ก็น่าเสียดายที่แกจะต้องมาตายที่นี่…”

ในตอนที่เค้าพูดนี้เอง พลังปราณภายในร่างของเค้าก็พลุ่งพล่านราวกับคลื่นของท้องทะเล การบีบบังคับที่น่าสะพรึงกลัวก็ตรงเข้ามาหาฉินเฉิงในทันที!

พลังของจอมยุทธ์มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้ามเลย แม้แต่ฉินเฉิงเองก็ยังต้องพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะต่อต้านมัน

ชายชราลึกลับที่อยู่ข้างๆกลับดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เค้าเอามือไขว้ไปที่ด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเค้า

จินชือก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเค้าก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เฉยชาว่า: “ชายชรานี่…ดูบางอย่างไม่ชอบมาพากลนะ”

ก่อนที่เค้าจะคิดเรื่องนี้ได้ เสียงของเค้าก็ดังขึ้นมาท่ามกลางอากาศที่ว่างเปล่าว่า: “ยิง ฆ่าพวกมันซะ!”

น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบกลับเค้าเลย

มือปืนที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดหายไปตั้งนานแล้ว

สีหน้าของจินชือก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง จู่ๆเค้าก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

ความวิตกกังวลนี้มันทำให้เค้าหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เค้าเป็นจอมยุทธ์ที่สง่างาม มันมีเพียงแค่ไม่ที่คนในโลกนี้ที่สามารถทำร้ายเค้าได้ ความกลัวมันเป็นคำพูดของคนอ่อนแอเท่านั้น!

“ไอ่แก่ แกไม่ฟังที่ฉันพูด อย่างงั้นก็อย่ามาหาว่าฉันเสียมารยาทก็แล้วกัน!” จินชือตะโกนขึ้นมา จากนั้นเค้าก็วิ่งเข้าหาชายชราลึกลับ!

ลมแรงบนหมัดของเค้ามันเปรียบเสมือนใบมีดคมที่ส่งเสียงแหลมไปในอากาศ จากนั้นความแข็งแกร่งภายในของหมัดของเค้ามันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มันก่อตัวขึ้นเป็นบาเรียที่แข็งแกร่งและหนากว่าห้าเซนติเมตร!

ด้วยความแข็งแกร่งภายในมหาศาลแบบนี้ มันมีเพียงแค่จอมยุทธ์เท่านั้นที่ทำได้!

“ไปลงนรกซะ!” จินชือตะโกนออกมาด้วยความโกรธแล้วหมัดนี้ก็เหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งเข้ามา!

ชายชราคนนี้เค้าไม่ขยับเขยื้อนเลย จากนั้นในที่สุดเค้าก็ขยับตัวในตอนที่หมัดกำลังจะชกเข้าไปที่หน้าของเค้า

เค้ายกฝ่ามือผอมบางขึ้นมาแล้วบีบนิ้วเบาๆ จากนั้นความแข็งแกร่งภายในที่ควบแน่นอยู่ในมือของจินชือก็ระเบิดออกในทันที!

แล้วร่างกายของเค้าก็แข็งอยู่นิ่ง เค้าไม่สามารถขยับได้เลย!

“ทำไม… มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน!” สีหน้าของจินชือก็เปลี่ยนไป เค้ารู้สึกสยดสยองเพราะว่าพลังปราณในร่างกายของเค้ามันไม่สามารถใช้ได้เลย!

ทันทีหลังจากนั้น นิ้วของชายชราก็ค่อยๆคลายลงไปแล้วจินชือที่ลอยอยู่ในอากาศก็ตกลงไปที่พื้นในทันที!

“พัฟ!”

จินชือที่มีร่างกายเปรียบได้กับเหล็กกล้า ในตอนนี้เค้าก็กระอักเลือดออกมา กระดูกและกล้ามเนื้อของทั้งตัวดูเหมือนจะหัก เค้ารู้สึกเจ็บปวด!

“อ๊า…นี่มันเกิดอะไรขึ้น…” จินชือพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด

เขาคิดไม่ออกเลย ชายชรานั่นพึ่งจะยกมือขึ้นมา ทำไมเค้าถึงปราบตัวเองได้?

“หรือว่า… แกคือจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่!” จู่ๆจินชือก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ เค้ารู้สึกเย็นวูบไปหมดที่สันหลัง มันเย็นไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจของเค้า!

ชายชรายังคงนิ่ง เค้าไม่มีท่าทีว่าจะปฎิเสธหรือยอมรับเลย

“ผมขอร้องหละ จอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ไว้ชีวิตผมเถอะ!” จินชือพูดขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด “เป็นผมเองที่มีตาหามีแววไม่ ผมไม่รู้ว่าคุณคือจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ จอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะ…”

นี่มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ปรมาจารย์ระดับจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ แม้แต่สำนักชื่อหลงก็ยังไม่กล้ายั่วยุ! ว่ากันว่าจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่สามารถทำลายล้างกองกำลังชั้นยอดได้อย่างง่ายดาย!

ชายชราไม่ได้พูดอะไร ในตอนนี้เองเหงื่อเย็นๆบนหน้าผากของจินชือก็เริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

สำหรับจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่แล้ว แค่ยกมือขึ้นมามันก็สามารถเอาชีวิตของเค้าได้ในทันที!

หลังจากนั้นไม่นาน ชายชราก็โบกมือขึ้นมาเบาๆแล้วความแข็งแกร่งภายในของจินชือก็ฟื้นกลับมาในทันที

เค้ารีบลุกขึ้นคุกเข่าแล้วพูดว่า “ขอบคุณจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีเมตตา!”

ชายชราพูดเบาๆขึ้นมาว่า : “ไสหัวไปซะ”

หลังจากที่จินชือโดนปล่อยตัวแล้ว เค้าก็ขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นเค้าก็วิ่งหนีไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง!

ในตอนนี้เอง เค้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมคนในทีมไม่ตอบกลับเค้าเลย มันเป็นเพราะชายชราฆ่าพวกเค้าทั้งหมดไปแล้ว!

“เค้าน่ากลัวเกินไป” หลังจากหลบหนีไปได้กว่าสิบกิโลเมตร ในใจจินชือก็ยังคงรู้สึกกลัว

“ต้องเราเรื่องนี้ไปรายงานกับนายท่านจิ้วเจี่ยแล้ววว่าเบื้องหลังของฉินเฉิงยังมีจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ยอดเยี่ยม!” จินชือก็ไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เค้ารีบกลับไปที่โรงแรมในทันที

…

ในคฤหาสน์ ฉินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า: “ผู้อาวุโส เมื่อไหร่ผมจะได้พบกับซูวาน”

ชายชราโบกมือขึ้นมา เค้ายิ้มอย่างอ่อนโยน: “ในตอนที่นายแข็งแกร่งมากพอ”

คำพูดนี้ พ่อของฉินเฉิงเองก็พูดเหมือนกัน! แต่ฉินเฉิงไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งที่มากพอนี่มันคืออะไรกันแน่?

“ผู้อาวุโส ได้โปรดอธิบายให้ชัดเจนด้วย!” ฉินเฉิงไม่ต้องการปล่อยโอกาสนี้ไป เค้าก็เลยรีบถามขึ้นมา

ชายชราจ้องไปที่ฉินเฉิงอยู่นาน แต่เค้าก็ไม่ตอบอะไร

แต่เค้ากลับพูดขึ้นมาว่า: “ไปกันเถอะ”

“อ๊า? จะไปไหน?” ฉินเฉิงก็งุนงงขึ้นมา

ชายชราไม่ตอบ เค้าเดินตรงไปข้างหน้า

ฝีเท้าของเค้ามันเบามาก ดูเหมือนว่าการเดินปกติจะไม่แตกต่างกัน แต่ความเร็วนั้นมันก็เร็วมาก!

ฉินเฉิงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามเค้าไปอย่างไม่เต็มใจ

ชั้นบนสุดของโรงแรมฮิลตัน ในห้องร้บรองประธาน

“นายท่านจิ้วเจี่ย!” จินชือก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

จิ้วเจี่ยยืนอยู่หน้าต่าง หันหน้ามาหาจินชือแล้วพูดว่า “ภารกิจเรียบร้อยดีไหม”

จินชือตัวสั่น: “ล้ม…ล้มเหลวครับ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ แก้วในมือของจิ้วเจี่ยก็แตกออกในทันที!

จู่ๆจินชือก็คุกเข่าลงกับพื้น เค้าคำนับแล้วเค้าหัวไปแตะที่พื้นและอธิบายว่า: “นายท่านจิ้ยเจี่ย สายของเรารายงานผิดพลาดครับ เบื้องหลังของฉินเฉิงคือจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่! ลูกน้องทั้งแปดคนของเราล้วนแล้วแต่ตายด้วยเงื้อมมือของเค้า!”

“จอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่?” จิ้วเจี่ยก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยแล้วหันหลังกลับไป

ทันใดนั้นเอง เค้าก็ตบจินชือสองครั้ง

ด้วยการตบนี้เอง มุมปากของจินชือก็มีเลือดออก เค้าถึงกับเซ

“ไอ่*** เพื่อที่จะหนีความรับผิดชอบ แกก็คิดจะโกหกแบบนี้จริงๆเหรอ!” จิ้วเจี่ยพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

จินชือคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง เค้าไม่สนใจเลือดบนใบหน้าเลย เค้าพูดขึ้นมาอย่างกังวลว่า: “ผมไม่ได้โกหกนะครับ! มันมีชายชราที่น่ากลัวอยู่ข้างหลังของฉินเฉิง! นายท่านจิ้วเจี่ย พวกเรารีบถอนตัวเถอะครับ!”

“ถอนตัว?” จิ้วเจี่ยก็เยาะเย้ยขึ้นมา “แกรู้ไหมว่าจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่มันหมายถึงอะไร แม้ว่าหัวหน้าสำนักของเราจะไม่ใช่จอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ตาม! แต่มันก็มีจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่ถึงสิบคนหรอกนะ?”

จินชือไม่รู้ว่าจะเถียงอย่างไร เค้าก็เลยคุกเข่าลงบนพื้นโดยไม่พูดอะไร

“พาฉันไปหาฉินเฉิง” จิ้วเจี่ยก็สูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นชา

“ไม่ต้อง เรามาแล้ว” ในตอนนี้เอง เสียงของฉินเฉิงก็ดังขึ้นมาจากที่ด้านนอกของประตู

ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิด ฉินเฉิงกับชายชราก็ค่อยๆเดินเข้ามา

เมื่อเห็นชายชราคนนี้ จินชือก็กลัวจนแทบจะเยี่ยวราด เค้าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “จะ…จะเจอกันอีกแล้วจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่…”