ซูวานมองดูอย่างไม่สนใจไยดี เธอมองไปที่ฉินเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ
สายตาของฉินเฉิงดูเย็นชามาก
“เอิ่ม…คุณซู ผมต้องขอโทษจริงๆ…” หยางอี้พยายามพูดอีกว่า “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณขุ่นเคือง ผมหวังว่าคุณจะไให้อภัย…”
หลังจากพูดจบหยางอี้ก็สะบัดแขนของหลินชิงเฉิงออกอย่างแรง
หลินชิงเฉิงรีบพูด “คุณซู ฉันหวังว่าคุณยกโทษให้ฉัน…”
“คุณยังคิดว่าจะมาขอโทษฉันอีกเหรอ?” ซูวานถามพร้อมกับหัวเราะ
หลินชิงเฉิงไม่ใช่คนโง่ เธอเข้าใจความหมายของประโยคนี้ชัดเจน
แม้ว่าสถานะของฉินเฉิงจะแตกต่างไปจากเดิม แต่หลินชิงเฉิงรู้ว่าสามปีเต็มที่ยืนอยู่บนที่สูงนี้
แม้ตอนนี้ มันเป็นเรื่องน่าละอายที่จะทำให้เธอขอโทษฉินเฉิง
หลินชิงเฉิงยืนอยู่นานโดยไม่พูดอะไร ซูวานก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะความสง่างามของการเลี้ยงดูตระกูลหลิน คุณคิดว่าตอนนี้คุณยังยืนต่อหน้าฉันได้ไหม?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินชิงเฉิงก็ตกใจและเริ่มพูดทันที
อย่างไรก็ตามฉินเฉิงโบกมือและพูดว่า “ฉันจะไม่ยอมรับคำขอโทษของคุณ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องมาขอโทษ ยิ่งไปกว่านั้น การก้มหัวของคุณ มันไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจนัก ”
ใบหน้าของหลินชิงเฉิงแดงก่ำ เธอก็กระทืบเท้าของเธออย่างแรง เธอได้รับความอับอายขายหน้าอย่างมาก
แต่หยางอี้ไม่คิดอย่างนั้น เขารีบพูดว่า “ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ”
หยางอี้จับหลินชิงเฉิง และหันหลังกลับ
หลังจากเดินจากไป หลินชิงเฉิงก็พูดอย่างโกรธเคือง “มันช่างอวดดีนัก มีแต่ตัว จริงๆไม่มีอะไรเลยถ้าไม่มีตระกูลซู!”
หยางอี้ดึงหลินชิงเฉิง และส่ายหัว: “โอเค คุณก็อย่าไปยุ่งกับเขาอีก เข้าใจไหม?”
หลินชิงเฉิงจึงเงียบปากทันที
งานเลี้ยงกินเวลานาน แต่ฉินเฉิงพูดไม่กี่คำ เมื่อนั่งอยู่ก็รูสึกเบื่อๆ
และงานเลี้ยงนี้ยังให้ฉินเฉิงเห็นสิ่งต่างๆมากมาย
แค่งานเลี้ยงเล็กๆ ที่มีคนไม่กี่สิบคน แต่กลับสามารถทำให้แยกแยะผู้คนได้
คนที่นั่งด้วยกัน บางคนอยู่ในระดับเดียวกัน บางคนชิงดีชิงเด่น แต่ส่วนใหญ่จบลงด้วยความล้มเหลว
สี่โมงเย็นงานเลี้ยงก็จบลง
หลายต่อหลายคนเริ่มแลกนามบัตรกัน ฉินเฉิงได้รับนามบัตรจากตระกูลใหญ่หลายสิบใบ
“รู้สึกยังไงบ้าง? ยังประหม่าอยู่ไหม? ” ซูวานพูดติดตลก
ฉินเฉิงโบกมือและกล่าวว่า “ไม่เลย”
“หึ” ซูวานมองไปที่ฉินเฉิง
เมื่อความสนุกสนานสิ้นสุดลง ประตูของงานเลี้ยงก็เปิดออก
ทันใดนั้น ฉันก็เห็นชายหน้าตาบูดบึ้งเดินเข้ามา
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เขา และดวงตาก็เต็มไปด้วยการแสดงออกไร้อารมณ์
เขารีบเดินไปหาคุณปู่ซูอย่างรวดเร็ว เขาโค้งคำนับและกล่าวว่า “คุณซู ฉันขอโทษจริงๆ ที่ขัดจังหวะงานเลี้ยงของคุณ แต่เรื่องระหว่างฉันกับจินฮู่จะต้องจบลงในวันนี้”
คุณปู่ซูมองเขา และพูดว่า: “เรื่องของนายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน การที่นายเข้ามาในงานและรบกวนแขกของเรา มันไม่หยาบคายเกินไปเหรอ?”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเหลือบไปที่ฝูงชนและพูดว่า “วันนี้จะมีการแสดงมาโชว์ให้ดู”
ใบหน้าของคุณปู่ซูเย็นชา และเขาก็กล่าวว่า “นายจะไม่ไว้หน้าฉันเลยเหรอ?”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าหัวเราะและกล่าวว่า “คุณซูที่ความเคารพอย่างสูง ฉันไม่ต้องการที่จะก้าวล่วงคุณ แต่วันนี้ฉันจะจัดการกับจินฮู่ให้ได้ ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันจะจัดการเอง?”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฉินเฉิงก็ลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ซูวานส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไร กับอาจารย์หวงอยู่ ปู่ของฉันไม่เป็นไร”
“จินฮู่!” ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าตะโกนและเดินไปทางจินฮู่
ใบหน้าของจินฮู่ดูตกใจ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขามีศัตรูนับไม่ถ้วน ดังนั้นไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาต้องพาคนติดตามไปด้วย
วันนี้มาร่วมงานประชุมธุรกิจที่จัดขึ้นโดยตระกูลซู เขาคิดว่าจะไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาที่นี่ เขาจึงเข้าไปงานเลี้ยงเพียงลำพัง
แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีคนกล้าเข้ามา
“แก…แกอย่านะ” จินฮู่ทำได้แค่กัดฟันพูด
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเยาะเย้ยและกล่าวว่า “จินฮู่ ฉันตามหาแกมานานแล้ว ในที่สุดฉันก็เจอตัวแกสักที”
หลังจากนั้น ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น เขาเตะไปที่ท้องของจินฮู่ จินฮู่ก็ถอยห่างออกไป นั่งลงบนพื้น เลือดไหลออกเต็มปาก
อาจารย์หวงรีบเข้ามาขวางตรงหน้าคุณปู่ซู เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณปู่ซู ลงมือเลยไหมครับ”
คุณปู่ซูผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย เขาไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆแบบนี้
“ค่อยๆดูกันไป” คุณปู่ซูโบกมือ
จินฮู่พยายามลุกขึ้นจากพื้น คว้าเก้าอี้ข้างๆ แล้วฟาดไปที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
แต่เห็นได้ชัดว่าชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้านี้ได้รับการฝึกฝน และทักษะของเขาก็ดีมาก เขาหลบเก้าอี้ได้ทัน และคว้าคอของจินฮู่ แล้วยกเขาขึ้นจากพิ้น
“จินฮู่ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว” ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดอย่างเย็นชา
จินฮู่ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ตาของเขาจับจ้องไปที่ฉินเฉิง ก่อนจะหมดแรงเขารีบตะโกนว่า “คุณฉิน… ช่วยฉันด้วย … ”
ฉินเฉิงขมวดคิ้วทันที เขาสัญญากับจินฮู่ว่าจะช่วยเขากำจัดศัตรูตัวฉกาจของเขา
ดังนั้นฉินเฉิงจึงหายใจเข้าลึก ๆ และเตรียมจะสู้
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูวานก็รีบกล่าวว่า “คนๆนี้เตรียมตัวมาดีแน่ๆ ดังนั้นอย่าเพิ่งวู่วาม”
“แต่… ฉันสัญญากับจินฮู่ไว้” ฉินเฉิงขมวดคิ้ว
ซูวานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ววิ่งไปหาหวงหลงและพูดว่า “คุณหวง ช่วยด้วยนะคะ”
แม้ว่าหวงหลงจะไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะฟังคำพูดของซูวาน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้า กำหมัดของเขาและวิ่งไปที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า
หมัดนี้ทั้งแรงหรือเร็วไม่ตายก็บาดเจ็บ!
แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเอนหลังหลบและหนีออกมาอย่างง่ายดาย
ทำให้คนที่ดูอยู่หายใจไม่ทั่วท้อง!
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้านี่ใครกัน? มีทักษะการต่อสู้ดีมากๆ?
“นักต่อสู้เหรอ?” หวงหลงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเขวี้ยงจินฮู่ทิ้งไป โค้งคำนับแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณซู วันนี้เป็นเพียงความคับข้องใจส่วนตัว ฉันหวังว่านายจะไม่เข้าไปยุ่ง”
หวงหลงกล่าวอย่างเย็นชา: “หยุดพูดเรื่องไร้สาระ จะออกไปจากที่นี่เองหรือจะให้ฉันโยนนายออกไป”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันอาจทำให้คุณลำบากใจนะ”
หวงหลงไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งหมัดตรง ๆ เข้าใส่เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าไม่ได้หลบ ไม่ได้หลีก พร้อมเผชิญหน้ากับหมัดนั้น
เมื่อหมัดทั้งพุ่งเข้าไปก็มีเสียงที่คมชัดดังขึ้น
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าถอยไปเพียงสามก้าว แต่หวงหลงถอยไปเกือบห้าก้าว กำปั้นของเขาสั่นสะท้าน
ใบหน้าของฉินเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย และทักษะของใชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้านี้น่าจะเหนือกว่าหวงหลง!
ถ้ามันไม่ได้ก้าวเข้าสู่พลังลมปราณระดับที่สามเมื่อคืน คงเป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะ !
“ถ้าอาจารย์หวงแพ้ คงจะทำให้คุณปู่หวงเสียหน้า” ฉินเฉิงอดคิดในใจไม่ได้ “แต่ถ้าฉันลงมือตอนนี้ ก็จะทำให้อาจารย์หวงเสียหน้าเช่นกัน”
นี่…เจ้าหน้าบาก มันเรื่องอะไรกันแน่?” มีคนอุทานขึ้น คุณปู่ซูเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“มีทักษะที่ดี” หวงหลงหรี่ตาลง
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดอย่างเย็นชา “ฉันหวังว่าพวกนายจะไม่เข้ามายุ่ง ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“เป็นคำเตือนที่น่ากลัวเหลือเกิน!” หวงหลงโกรธจัดและรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เดี๋ยวก่อน!” ในขณะนั้นฉินเฉิงก็ตะโกนและเดินไปหาหวงหลงอย่างรวดเร็ว
เขาจ้องไปที่ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ และพูดเบา ๆ ว่า: “พวกอันธพาลแบบนี้ ไม่สมควรปล่อยให้อาจารย์จัดการ ปล่อยให้ลูกศิษย์ทำเพื่ออาจารย์เถอะ”
หวงหลงขมวดคิ้วและตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“เจ้าหนุ่ม อย่าเลย นายไม่คู่ควรกับคู่ต่อสู้แบบเขา ดังนั้นออกไปให้พ้นทางกันเถอะ” หวงหลงกล่าวอย่างเย็นชา
ซูวานถึงกับจับแขนของฉินเฉิงและพูดอย่างกังวลว่า “ฉันรู้ว่านายเก่ง แต่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่อาจารย์ยังแทบสู้เขาไม่ได้ นายไม่เห็นเหรอ?”
