ใบหน้าของหยานรัวหยูเปลี่ยนไปมาก เธอรีบดึงแขนของเจ้าสำนักหวงเอาไว้และพูดออกมาว่า “ยัง…ยังไม่ต้องดีกว่าไหม? ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พวกเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่าไหม?”
เจ้าสำนักหวงหันมามองหยานรัวหยู รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ผุดออกมาจากริมฝีปากของเขา “เจ้าสำนักหยาน ไม่ใช่ว่าใต้น้ำนี้จะมีอะไรซ่อนอยู่หรอกนะ? ทำไมคุณต้องกังวลขนาดนั้น?”
หยานรัวหยูฝืนยิ้มออกมา “มี…มีที่ไหน แถมหลังจากนี้ก็ยังเหลือเวลาอีกตั้งมากมาย ทำไมต้องมาทำตอนนี้ด้วย ไม่สู้หาเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยมา ไม่ดีกว่าเหรอ?”
เจ้าสำนักหวงหัวเราะออกมา “ได้ งั้นก็เอาตามที่เจ้าสำนักหยานพูด พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ”
เขาเอื้อมมือไปที่เอวของหยานรัวหยู และเดินออกไปที่ห้องอาหารของสำนักหลิงตง
เจ้าสำนักหวงคนนี้เป็นคนที่น่ารังเกียจมาก บอกเลยว่าความน่ารังเกียจของเขาไม่มีขีดจำกัน เขาจะทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ
ในระหว่างหยานรัวหยูต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก เธอเกือบจะอาเจียนออกมาหลายครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็พาเจ้าสำนักหวงไปจนถึงห้องอาหาร
“ยังไม่รีบไปเตรียมอาหารอีกนะ” หยานรัวหยูดุออกมา
“ได้คะ….” ลูกศิษย์ของสำนักหลิงตงรีบไปทันที
ดวงตาทั้งสองข้างของเจ้าสำนักหวงจ้องไปที่หยานรัวหยูตลอดเวลา ผิวของหยานรัวหยูนั้นเนียนละเอียด สวยราวกับเทพธิดา
ใบหน้าที่งดงามของเธอเป็นที่ใฝ่ฝันของชายหลายคน และมันทำให้เจ้าสำนักหวงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในความฝัน
“เจ้าสำนักหยาน คุณก็อายุ 30 กว่าแล้ว เราสองคนอายุต่างกันไม่มาก ไม่สู้มาอยู่ด้วยกันจะดีไหม!” เจ้าสำนักหวงหัวเราะออกมา “เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะให้คุณเป็นรองเจ้าสำนักอูยา และเป็นรองแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น!”
ถึงแม้ว่าหยานรัวหยูจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เพื่อที่จะทำให้เจ้าสำนักหวงไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้เธอจึงยิ้มและพูดออกมาว่า “เจ้าสำนักหวง คุณไม่เห็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเลย เรื่องนี้ยังมีเวลาอีกนาน พวกเราเพิ่งจะร่วมมือกันเอง ไม่สู้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปจะดีกว่าไหม…..”
เมื่อเจ้าสำนักหวงได้ยินอย่างนั้นหัวใจของเขาก็พองโตขึ้นทันที
เห็นได้ชัดเจนว่าที่หยานรัวหยูพูดออกไปแบบนั้นเป็นแค่การแสดง!
“ได้ งั้นก็ตามที่เจ้าสำนักหยานบอกเลย!” เจ้าสำนักหวงลุกขึ้นและเข้ามานั่งข้างๆหยานรัวหยู
เขาหรี่ตาลงและพูดออกมาว่า “ที่รัก คุณดูสิตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว คืนนี้ให้ฉันนอนที่นี้เป็นยังไง….”
หยานรัวหยูส่ายหน้าและพูดออกมาทันทีว่า “ไม่ได้!”
“ทำไมหละ?” เจ้าสำนักหวงพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น “เจ้าสำนักหยาน นี่มันหมายความว่าอย่างไง?”
สีหน้าของหยานรัวหยูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรีบยิ้มและพูดออกมาว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าสำนักหวง วันนี้คุณพาลูกน้องมาด้วยมากมาย สำนักหลิงตงของฉันเล็กนิดเดียว แบบนั้นพวกเขาคงจะต้องนอนข้างนอกแน่เลย มันจะดีเหรอ?”
เจ้าสำนักหวงตอบกลับมาว่า “แล้วมันจะยังไง พวกเราล้วนเป็นนักต่อสู้ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน”
“แต่ว่า…วันนี้ไม่ค่อยสะดวก…” หยานรัวหยูพยายามจะหลีกเลี่ยง “เป็นวันพรุ่งนี้แทนได้ไหม?”
เจ้าสำนักหวงยิ้มออกมาด้วยความชั่วร้าย “จะเอาแบบนั้นก็ได้ แต่ว่า คุณต้องให้ฉันจูบหนึ่งครั้ง”
หยานรัวหยูรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาทันที
แต่เพื่อที่จะเอาใจเจ้าสำนักหวง เธอจึงสูดหายใจและตอบออกไปว่า “ได้สิ!”
เจ้าสำนักหวงรู้สึกดีใจมาก ท่าทางของเขาเหมือนกับหมาป่าที่หิวโหย เขารีบเข้ามากอดหยานรัวหยูทันที
หยานรัวหยูรู้สึกปวดใจมาก เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดเหมือนกับตายทั้งเป็น
“เจ้าสำนักหยาน เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว…” โชคดีที่ลูกศิษย์ของเธอเดินเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟพอดี จึงทำให้ยืดชีวิตของหยานรัวหยูได้อีกครู่หนึ่ง
“เจ้าสำนักหวง พวกเรามาทานข้าวกันก่อนเถอะ” หยานรัวหยูค่อยๆผลักเจ้าสำนักหวงออกไปและพูดออกมา
เจ้าสำนักหวงหัวเราะและพูดออกมาว่า “ได้! ฉันเองก็อยากชิมอาหารของสำนักหลิงตงเหมือนกันว่ามารสชาติเป็นอย่างไร!”
หยานรัวหยูหยิบเหยือกเหล้าขึ้นมาและรินให้กับเจ้าสำนักหวงหนึ่งแก้ว ยิ้มและพูดออกมาว่า “เจ้าสำนักหวง ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง”
เจ้าสำนักหวงยกแก้วขึ้นมา จากนั้นหรี่ตาลงและพูดว่า “พวกเราสลับแก้วกัน”
“เจ้าสำนักหวง คุณสงสัยในตัวฉันเหรอ?” หยานรัวหยูพูดออกไป
เจ้าสำนักหวงไม่พูดอะไรทั้งนั้น เขาแย่งแก้วในมือของหยานรัวหยูมาและยื่นแก้วในมือของเขากลับไปให้หยานรัวหยู
“ดื่มมัน!” เจ้าสำนักหวงพูดออกมา
หยานรัวหยูยิ้มและพูดออกมาว่า “ได้ ในเมื่อเจ้าสำนักหวงให้ฉันดื่ม ฉันก็จะดื่มมันให้ดู”
เธอยกแก้วขึ้นและดื่มมันจนหมด
ในตอนนั้นเจ้าสำนักหวงถึงจะยิ้มออก เขายื่นมือออกไปคว้าแขนของหยานรัวหยูเอาไว้ ยิ้มและพูดออกมาว่า “คืนนี้ฉันอยากจะลิ้มรสชาติของคุณจริงๆ….”
หยานรัวหยูผลักเจ้าสำนักหวงออกไปเบาๆ จากนั้นพูดออกมาว่า “เหล่าลูกน้องก็ยืนอยู่มากมาย เจ้าสำนักหวงอย่ารีบร้อน เดี๋ยวมันจะเสียของเอานะ….”
เจ้าสำนักหวงหัวเราะออกมาดังลั่น “ที่รักพูดถูก! มา พวกเรามาดื่มเหล้ากัน!”
หลังจากที่ดื่มกันไปได้สามเหยือก เจ้าสำนักหวงก็ลุกขึ้นและเตรียมตัวที่จะกลับ
ก่อนที่เขาจะกลับ เขาก็ได้ฝากรอยไว้ที่แก้มของหยานรัวหยู
“ที่รัก พรุ่งนี้ฉันจะมาหาคุณใหม่” เจ้าสำนักหวงยิ้มและพูดออกมา
หลังจากที่เจ้าสำนักหวงกลับไป ใบหน้าของหยานรัวหยูก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที
เธอพิงกับกำแพง จากนั้นก็อาเจียนอาหารค่ำที่ทานลงไปออกมาทั้งหมด
“เจ้าสำนัก คุณเป็นอะไรไหม?” เหล่าผู้อาวุโสที่อยู่รอบๆรีบวิ่งเข้ามา
หยานรัวหยูโบกมือ สีหน้าของเธอขาวซีดดูไม่ดีสักเท่าไหร่
เมื่อเธอนึกถึงคำว่าที่รักของเจ้าสำนักหวง เธอก็รู้สึผะอืดผะอม
“เจ้าสำนัก พวกเราจะเอายังไงดี หรือว่าคุณจะแต่งงานกับเจ้าสำนักหวงจริงๆ?” ผู้อาวุโสใหญ่เดินเข้ามาถาม สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
หยานรัวหยูสูดลมหายใจเข้า เธอพูดออกมาว่า “เมื่อกี้ฉันก็แค่เล่นไปตามน้ำเท่านั้น ตอนนี้ฉันรอเวลาที่จะดูดกลืนแก่นแท้จากจิตวิญญาณจากบ่อน้ำพุ รอฉันมั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้เมื่อไหร่ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะฆ่าเขาด้วยมือของฉันเอง!”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” ทุกคนต่างถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
หยานรัวหยูออกคำสั่งมาว่า “อย่ารอให้เสียเวลา ฉันจะลงบ่อพุเดี๋ยวนี้เลย ทุกคนจัดการเรื่องที่เหลือให้เรียบร้อย อย่าให้ใครมารบกวนฉันเป็นอันขาด”
“ครับ!” เหล่าลูกศิษย์ของเธอตะโกนออกมา
หลังจากนั้นหยานรัวหยูก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเธอออกมาทีละชิ้น และค่อยๆก้าวลงไปในบ่อน้ำพุ เรือนร่างของเธอช่างดูงดงามไร้ที่ติ
ในตอนนี้ฉินเฉิงกำลังนั่งอยู่กับต้นเชียนเทียนที่ใต้น้ำ
ตอนนั้นในมือของเขาได้ถือแก่นแท้ของพลังวิญญาณที่สำนักหลิงตงเก็บสะสมเอาไว้เป็นสิบๆปี
“ของสิ่งนี้มันก็น่าจะมีประโยชน์กับฉัน” ฉินเฉิงพึมพำออกมา
หลังจากนั้นเขาก็อ้าปากและกลืนแก่นแท้ของพลังวิญญาณเข้าไปในร่างกาย
“อืม ไม่เลวๆ” ฉินเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย
ตอนนี้ออร่าในร่างกายของเขาเกือบจะระเบิดออกมา แต่มันก็ยังไม่มีสัญญาณของการพัฒนาเลยแม้แต่น้อย
“เอาต้นเชียนเทียนนี้กลับไปศึกษาให้ละเอียดดีกว่า” ฉินเฉิงพูดออกมา
จากนั้นเขาก็ถือต้นเชียนเทียนไว้ในมือและกลับขึ้นมาด้านบน
และในระดับน้ำลึกประมาณ 300 เมตร ก็มีร่างของผู้หญิงที่งดงามดูเหมือนว่ากำลังจะหาอะไรอยู่ด้วยความตื่นตระหนก
“เป็น….เป็นไปได้อย่างไง!” หยานรัวหยูพูดออกมาอย่างหมดหวัง “ก็เห็นๆกันอยู่ว่าแก่นแท้ของพลังวิญญาณมั้นอยู่ตรงนี้ แต่ทำไมตอนนี้ถึงไม่มีแล้ว มันมีอะไรเลยด้วยซ้ำ!”
เธอจึงไปอยู่ตรงพื้นใต้น้ำและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
และในตอนนั้นฉินเฉิงที่ถือต้นเชียนเทียนไว้ในมือก็กำลังว่ายน้ำขึ้นมา
“เธอจะร้องไห้ทำไม? เอ้า แล้วทำไมถึงไม่ใส่เสื้อผ้า!” หลังจากที่ฉินเฉิงเห็นหยานรัวหยู ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที
