หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เสียวหยู่เชี้ยน ก็ทนไม่ไหว
เธอยกเท้าขึ้นและกระทืบใบหน้าของฉินเฉิง พร้อมตะโกนด่า “ด่าฉันต่อสิ ด่าฉันต่อ!”
อาการคลั่งของเสียวหยู่เชี้ยน ทำให้ผมของเธอกระเซอะกระเซิง
และเธอก็เป็นแค่คนธรรมดา ฉินเฉิงที่ถูกเหยียบไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย
ฉินเฉิงหัวเราะออกมาในที่สุด
เสียวหยู่เชี้ยนเมื่อเห็นแบบนี้ ก็รู้ว่าตัวเองแพ้แล้ว
พ่อบ้านอดไม่ได้ที่จะเตือนว่า “คุณผู้หญิง อย่าทำแบบนี้เลย…”
เสียวหยู่เชี้ยนคืนสติ เธออ้าปากค้างและชี้ไปที่ฉินเฉิง แล้วพูดว่า “เอาล่ะ พอละ! นายเป็นอมตะเหมือนกับไอ้แก่นั่นจริงๆสินะ!”
ฉินเฉิงกำลังจะหมดแรง เขานอนอยู่บนพื้นและเกือบจะสลบ
“แต่แล้วยังไงล่ะ?” เสียวหยู่เชี้ยนเยาะเย้ย “ตระกูลซูก็สามารถไล่เขาออกไปได้ แลนายก็เช่นกัน!”
“โยนเขาออกไป!” เสียวหยู่เชี้ยนตะโกนเสียงดัง
“ครับ คุณผู้หญิง” พ่อบ้านตอบรับ จากนั้นเขาก็ลากฉินเฉิงและโยนออกไปจากบ้านของตระกูลซู
ตอนนั้นก็ดึกแล้ว เซิ่นหยุนวิลล่าที่เป็นบ้านพักของบรรดาเศรษฐี ก็เงียบสงบมาก
“ฉินเฉิง!”
ตรงข้างถนน ฟางเสี่ยวเต๋อตะโกนเรียกเขา
เธอรีบเข้ามาและนั่งยอง ๆ ข้างฉินเฉิง
เมื่อเห็นฉินเฉิงในสภาพแบบนั้น ฟางเสี่ยวเต๋อเริ่มสะอื้นด้วยความตกใจ
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามา แต่ก็ไม่ยอมฟัง…” ฟางเสี่ยวเต๋อเช็ดน้ำตา ใช้แรงที่มีค่อยๆลากฉินเฉิง
ด้วยแรงของฟางเสี่ยวเต๋อที่มีไม่มาก เธอหมดแรงและไม่สามารถพาฉินเฉิงออกไปจากวิลล่าได้
ตอนนั้นเองฟางเสี่ยวเต๋อก็นึกถึงใครบางคน
เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของฉินเฉิง และโทรหาหยูเหม่ยเหริน
“พี่ฉิน?” หลังจากเห็นฉินเฉิงโทรมา หยูเหม่ยเหรินก็แปลกใจเล็กน้อย
ฟางเสี่ยวเต๋อร้องไห้และพูดว่า “รีบมาที่เซิ่นหยุนวิลล่าที ฉินเฉิงกำลังจะตาย … ”
“ฉัน… ตายไม่ได้…” ฉินเฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม
“หยุดพูด เก็บแรงไว้ และอย่าหลับนะ” ฟางเสี่ยวเตี๋ยพูด
อีกฝั่ง เมื่อได้ยินดังนี้ ใบหน้าของป๊อปปี้ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและถอนหายใจเล็กน้อย
“ไปเจอกันจนได้” หยูเหม่ยเหรินพึมพำ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
หยูเหม่ยเหรินอยู่จิงตูมานานหลายปี รับรู้ได้ถึงสิ่งที่ตระกูลซูทำ
เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่า พลังของฉินเฉิงตอนนี้ ไม่สามารถทำอะไรตระกูลซูได้
“เห้อ” สักพักก็มีรถมาที่เซิ่นหยุนวิลล่า
“รีบมาช่วยฉินเฉิงเร็ว เขากำลังจะตาย …” ฟางเสี่ยวเต๋อร้องไห้ออกมาหลังจากเห็นหยูเหม่ยเหริน
หยูเหม่ยเหรินแตะหัวของฟางเสี่ยวเตี๋ยและยิ้ม: “เขาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น โอเคๆ ไปช่วยเขาขึ้นรถกันเถอะ”
แม้ว่าหยูเหม่ยเหรินจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ
หลังจากพาฉินเฉิงขึ้นรถ และขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล
…
ณ ใบหน้าของเสียวหยู่เชี้ยนเย็นชามาก
เธอรู้สึกละอายใจกับการบ้าคลั่งของเธอ
“โครม!”
เสียงหยู่เชี้ยนตบโต๊ะแต่งหน้าอย่างแรง และเครื่องสำอางทั้งหมดบนโต๊ะก็กระจัดกระจาย
“ไอ้สารเลวนี่… กล้าทำให้ฉันคลั่ง…” เสียวหยู่เชี้ยนเริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ
ในเวลานั้นพ่อบ้านก็เข้ามา
เขายืนข้างเสียวหยู่เชี้ยนและกล่าวว่า “คุณผู้หญิง อย่าโกรธเลย ระวังสุขภาพด้วย”
เสียวหยู่เชี้ยน เหลือบมองเขาและพูดว่า “นายคิดว่าเจ้าฉินเฉิงนั่นเป็นยังไง?”
พ่อบ้านเงียบไปครู่ แล้วก็พูดว่า “คุณผู้หญิง ให้ฉันพูดความจริงใช่ไหม?”
“ใช่” เสียงหยู่เชี้ยนพยักหน้า
พ่อบ้านพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉินเฉิงคนนี้มีบุคลิกพิเศษ เขาไม่เกรงกลัวอำนาจ และเขามีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา”
“คนอย่างเขา มักจะผลลัพธ์อยู่สองอย่าง” พ่อบ้านกล่าวต่อ
“สองอย่าง อะไรบ้าง?” เสียวหยู่เชี้ยนถาม
พ่อบ้านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดช้าๆ ว่า “ไปได้ครึ่งทางและตายอย่างอนาถ หรือจะไปถึงขั้นสูงจนถึงขั้นบรรลุได้”
“อ่อ” เสียวหยู่เชี้ยนหัวเราะ “ในความเห็นของคุณ ไม่ควรเก็บฉินเฉิงไว้ใช่ไหม?”
“ครับคุณผู้หญิง” พ่อบ้านตอบ “ฉันมีเรื่องจะเสนอ ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่”
เสียวหยู่เชี้ยนขมวดคิ้วและพูดว่า “ถ้ามีอะไรก็พูดมาสิ!”
พ่อบ้านก้มศีรษะลงและพูดว่า: “ไม่ว่าการต่อสู้ของฉินเฉิงกับนายน้อยซูหยู่จะชนะหรือแพ้ ก็ไม่สามารถให้ฉินเฉิงใช้ชีวิตอยู่ต่อในจิงตู ไม่เช่นนั้น..จะเกิดปัญหาไม่รู้จบ!”
เสียวหยู่เชี้ยนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของเธอบูดบึ้ง
เธอมองไปที่พ่อบ้านอย่างเย็นชาและพูดว่า “หรือว่าซูหยู่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา?”
“ไม่ใช่ คุณผู้หญิง ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” พ่อบ้านรีบก้มหน้าลง “ฉันแค่… ยกตัวอย่าง”
เสียวหยู่เชี้ยนถอนหายใจ เธอจ้องไปกระจก แล้วพูดว่า “แต่… การต่อสู้ครังนี้โลกศิลปะการต่อสู้ให้ความสนใจมาก ทุกสายตาคงจับจ้อง ตระกูลซุคงทำอะไรไม่ได้”
พ่อบ้านยิ้ม และพูดว่า “คุณผู้หญิง ถ้าตระกูลซูต้องการจัดการกับเขา มีหลายวิธีที่จะทำ ไม่จำเป็นต้องเลือกที่จะต่อสู้”
เสียวหยู่เชี้ยนหรี่ตาลงและพูดเยาะเย้ย: “เอาล่ะ ตามนั้นก็แล้วกัน”
…
ฉินเฉิงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในคืนนั้น
เขาเสียเลือดมากเกิน แม้แต่จอมยุทธชั้นสูงก็คงทนไม่ได้
คืนนั้นฟางเสี่ยวเต๋อนั่งอยู่ที่ประตูและร้องไห้ไม่หยุด ตาของเธอแดงก่ำ เต็มไปด้วยน้ำตา ดูแล้วค่อนข้างน่าสงสาร
“เขาไม่ตายหรอก อย่าเศร้าไปเลย” หยูเหม่ยเหรินเช็ดน้ำตาให้ฟางเสี่ยวเต๋อ
ฟางเสี่ยวเต๋อสะอื้น เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกกลัวตลอด”
“กลัวอะไร” หยูเหม่ยเหรินถามด้วยความแปลกใจ
ฟางเสี่ยวเต๋อ ตอบว่า “ฉันกลัวว่า… ฉันจะไม่ได้เจอเขาอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยูเหม่ยเหรินก็ตกตะลึง
จากนั้นหยูเหม่ยเหรินก็ถอนหายใจ
หรือว่าเธอจะชอบฉินเฉิงเข้าแล้ว
“ทั้งยังหนุ่มยังแน่น ทั้งมีความรับผิดชอบ สาวๆที่ไหนก็ต้องชอบเนอะ” หยูเหม่ยเหรินอดยิ้มออกมาไม่ได้
แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดกับฟางเสี่ยวเต๋อ
“โอเค พรุ่งนี้เช้าฉันเชื่อว่าเขาจะออกมาอยู่ตรงหน้าเธอเลย” หยูเหม่ยเหรินหัวเราะ
ฟางเสี่ยวเต๋อเช็ดน้ำตาของเธอและพยักหน้า
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินเฉิงก็ตื่นขึ้นมา
แต่ตอนนี้ใบหน้าก็ยังคงบวมแดงอยู่
“เสียวหยู่เชี้ยน…” เมื่อนึกถึงความอัปยศที่เขาได้รับเมื่อคืนนี้ ฉินเฉิงก็มีสีหน้าเย็นชา
“ตบไป 32 ที เสียวหยู่เชี้ยน ฉันจะตอบแทนเป็นสองเท่าแน่นอน” ฉินเฉิงจับใบหน้าของเขาและพูดอย่างเย็นชา
