ซูวานค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของฉินเฉิงก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้น
ร่างกายของซูวานนั้นหอมมาก มันไม่ใช่กลิ่นของน้ำหอม แต่มันคือกลิ่นกายของเธอ
กลิ่นนี้ราวกับกลิ่นไวน์แดงที่ราคาแพงที่สุดในโลก แต่ได้ชิมแค่จิบเดี๋ยวก็เมาจนทำอะไรไม่ถูก
ฉินเฉิงราวกับผู้หญิงตัวน้อย เขาหลับตาลงและรออย่างประหม่าสำหรับช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นนี้
“ดูสิ”
ในตอนนั้นเสียงของซูวานก็ดังขึ้นมาข้างๆหูของฉินเฉิง
ฉินเฉิงลืมตาขึ้นและพบว่าทั้งห้องสว่างไสว
และซูวานถือคริสตัลสีขาวไว้ในมือของเธอ
คริสตัลนี้เปล่งประกายระยิบระยับและแสงศักดิ์สิทธิ์ทำให้ผู้คนไม่สามารถลืมตาได้
“นี่มันคืออะไร?” ฉินเฉิงถามออกไปด้วยความสงสัย
“ไครโอไลต์ ฉันมอบให้เป็นของขวัญของนาย” ซูวานยิ้ม
ฉินเฉิงตะลึงงัน เขาพูดออกไปด้วยความเขินอายว่า “คุณเรียกฉันมา เพื่อจะให้ของสิ่งนี้กับฉันเหรอ?”
“ใช่สิ ไม่อย่างนั้นจะเรียกมาทำไม” ซูวานกลอกตา “นายอย่าดูถูกไครโอไลต์ ถึงแม้มันจะเล็กแค่นิดเดียว แต่ถ้าเอาไปขายก็ได้หลายร้อยล้านเลย บางที่อาจจะประเมินราคาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
ฉินเฉิงเคยได้ยินชื่อของไครโอไลต์ และได้บันทึกไว้ในมรดกของเขา แท้จริงแล้วมันเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่หายาก
ว่ากันว่าหินก้อนนี้ตั้งอยู่ในที่เย็นจัดและอาจไม่สามารถหาได้จากภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่
หากใช้ในการสร้างอาวุธ อย่างน้อยก็สามารถสร้างอาวุธของเวทีลึกลับหรือแม้แต่เวทีโลกได้
แต่…นี่มันไม่เหมือนกับที่ฉินเฉิงคิดเอาไว้!
ไม่รู้ว่าของที่ได้มาจะเป็นอะไร แต่ของที่ดีที่สุดสำหรับเขามันก็ต้องเป็นซูวานอยู่แล้ว!
“ทำไมฉันว่านายไม่ค่อยดีใจเลย” ซูวานพูดอย่างผิดหวังเล็กน้อย พลางอมแก้มทั้งสองข้างไว้
ฉินเฉิงรีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ฉันดีใจมาก แต่แค่ยังไม่มีปฏิกริยาตอบสนอง….”
“งั้นก็ดีแล้ว” ซูวานพูดออกมา
“คุณไปเอาของสิ่งนี้มาจากไหน?” ฉินเฉิงถามออกไปด้วยความสงสัย “และทำไมคุณถึงไปสนใจกับของพวกนี้?”
“ไม่ต้องถาม” ซูวานยื่นนิ้วออกมาและจิ้มไปที่ปากของฉินเฉิง
ฉินเฉิงผงะ เขาพยักหน้าและพูดออกมาว่า “ได้ ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็จะไม่ถาม”
ด้านนอก ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ากำลังนั่งดื่มชากับฉูเป่ยชวน
“เอ๋ นายคิดว่าไง อาจารย์คงกำลังทำเรื่องแบบนั้นกับนายหญิงอยู่ไหมนะ?” ฉูเป่ยชวนยิ้มและพูดออกมา
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ไม่รู้”
“พวกเราลองมาเดากันหน่อยไหม?” ฉูเป่ยชวนเขย่าแขนของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าและพูดออกมา
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้ายังคงตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ฉันไม่สนใจ”
“ชิ นายนี่มันคนไร้ความรู้สึกจริงๆ” ฉูเป่ยชวนโบกมือและพูดออกมา
และในตอนนั้นฉินเฉิงกับซูวานก็เดินออกมา
ฉูเป่ยชวนรีบลุกขึ้นทันที “อาจารย์ นายหญิง เสร็จแล้วเหรอ? รีบดื่มชาเพื่อรักษาสุขภาพเร็ว”
ฉินเฉิงหน้าแดง จากนั้นก็แกล้งทำเป็นโกรธและพูดออกมาว่า “ไป ไปให้ไกลเลย!”
ฉูเป่ยชวนแอบยิ้มออกมา หลังจากที่เขารินชาให้ฉินเฉิงสองแก้ว เขาก็เดินออกไปอยู่อีกด้านหนึ่ง
ในคือนนั้นฉินเฉิงเป็นคนลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง อาหารเต็มโต๊ะ และเขาก็เอาน้ำชาที่ท่านผู้อาวุโสใหญ่ให้มาออกมาชง
หลังจากนั้นฉินเฉิงกับซูวานก็มานั่งอยู่ที่โซฟา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ที่ฉินเฉิงดูก็คือ การอภิปรายของสมาคมศิลปะการต่อสู้ในประเทศ การอภิปรายครั้งนี้มียอดฝีมือเข้าร่วมการอภิปรายมากมาย และกำลังเป็นข่าวที่น่าสนใจในช่วงนี้
เมื่อเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ลงมา เขาก็เห็นโพสน์ของตงเทียนหนานโพสน์ออกมาอยู่หลายอัน
เขาโห่ร้องทางอินเทอร์เน็ตโดยอ้างว่าฉินเฉิงแย่งลูกศิษย์ของเขาไป
มีโพสต์ดังกล่าวจำนวนมาก อย่างน้อยเจ็ดหรือแปดและแต่ละโพสต์ก็แตกต่างกัน
“เจ้าคนเลวฉินเฉิง กล้ามาแย่งศิษย์รักของฉันไป ฉันจะต้องจัดการกับแกแน่!”
“ฉันได้ส่งหนังสือท้าประลองไปแล้ว แต่ยังไม่เห็นฉินเฉิงตอบอะไรกลับมา พฤติกรรมเช่นนี้มันน่ารังเกียจจริงๆ!”
“ถ้าฉินเฉิงกล้าเข้ามาเหยียบที่ซีหนาน ฉันจะไปฆ่าเขาด้วยมือของฉันเอง!”
หลังจากที่อ่านโพสน์เหล่านั้น ใบหน้าของฉินเฉิงก็แดงก่ำ
สุดท้ายซูวานที่นั่งอยู่ข้างๆก็เห็นโพสน์ในโทรศัพท์ของเขา
ถ้าเป็นเรื่องปกติฉินเฉิงจะไม่สนใจต่อคำพูดหรือคำด่าพวกนี้เลย แต่ผู้ชายทุกคนล้วนแต่อย่างเป็นฮีโร่ของคนที่ตัวเองรัก
และฉินเฉิงเองก็เช่นกัน
“เจ้าตงเทียนหนาน มันกำลังจะยั่วยุฉันจริงๆ” ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา
และในตอนนั้นก็มีโพสน์โพสน์หนึ่งเด้งขึ้นมาด้านบนทันที
เนื้อหาในโพสน์นั้นมีอยู่ว่า อาจารย์ของฉันสามารถฆ่าตงเทียนหนานได้ เหมือนกับการเหยียบมดตาย!
ฉินเฉิงรีบเปิดเข้าไปดูในโพสน์นั้นทันที พบว่าเจ้าของ ID ใช้ชื่อว่า เป่ยชวนอู๋ตี้
เห็นได้ชัดเจนเลยว่าคนที่โพสน์ข้อความนี้ก็คือ ฉูเป่ยชวน
ข้อความในโพสน์อื่นๆทำให้ฉินเฉิงไม่รู้จะพูดกับมันอย่างไรดี
“ตงเทียนหนานเป็นแค่หมาแก่ที่รอเวลาตาย ยังกล้ามาพูดแบบนี้กับอาจารย์ของฉันอีกงั้นเหรอ?”
“แค่ฉันยกมือขึ้นก็สามารถฆ่าเขาได้แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องถึงมืออาจารย์ของฉันเลย!”
“ตงเทียนหนาน ล้างคอรอไว้ได้เลย เดี๋ยวฉันจะไปตัดคอของแกแล้วแล่เนื้อไปให้หมากิน!”
ความคิดเห็นด้านล่างต่างบอกกันว่าฉูเป่ยชวนไม่ดูลังของตัวเอง และตอนนี้ฉูเป่ยชวนก็กลายไปเป็นคนที่ทำให้โลกทางอินเตอร์เน็ตวุ่นวาย คนจำนวนไม่น้อยที่ไม่พอใจกับคำพูดของเขา
สิ่งที่ทำให้ฉินเฉิงพูดไม่ออกมากที่สุดก็คือ คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้เองก็ออกมาตักเตือนฉูเป่ยชวน แต่กลับถูกฉูเป่ยชวนด่าไปอย่างไม่ใยดี
“นี่มัน…” นี่ทำให้ฉินเฉิงไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
เขามองไปที่ฉูเป่ยชวนและพูดออกมาว่า “นายดูว่านายทำอะไรลงไป ตอนนี้นายกำลังสร้างความขุ่นเคืองในที่สาธารณะ”
ฉูเป่ยชวนพูดออกมาว่า “ตงเทียนหนานคนนี้เอาแต่ว่าอาจารย์ทุกวัน ผมทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“นายไม่กลัวเขามาจัดการนายเหรอ?” ฉินเฉิงถาม
ฉูเป่ยชวนพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่สนใจอะไร “เขาสามารถมาฆ่าผมด้วยสัญญาณอินเตอร์เน็ตหรือไง?”
ฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดออกมาว่า “ก็จริง”
ก็ยังดี ถึงแม้ว่าฉูเป่ยชวนจะทำให้ผู้คนไม่พอใจมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไงกับเขา เขาก็จะให้เกียรติฉินเฉิงอยู่เสมอ
ในตอนนี้ก็มีอีกโพสน์หนึ่งเข้ามาในสายตาของฉินเฉิง
โพสต์นี้ออกอย่างเป็นทางการโดยสมาคมศิลปะการต่อสู้ความว่า “พบบัวหิมะเทียนซานอายุ 10,000 ปีบนพื้นผิวของดินแดนขั้วโลกเหนือ แต่ตอนนี้มันตกไปอยู่ในมือของคนร้าย”
เมื่อเห็นโพสต์นี้ ดวงตาของฉินเฉิงก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น แต่มันก็หายวับไป
“บัวหิมะเทียนซานอายุ 10,000 ปี ไม่รู้ว่าจะมีพลังวิญญาณสะสมมามากเพียงใด” ฉินเฉิงอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้
ซูวานซึ่งอยู่ข้างๆฉินเฉิงกระพริบตาและถามว่า “นายชอบมันเหรอ?”
ฉินเฉิงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ของแบบนี้สำหรับนักต่อสู้ขั้นกลางแล้ว มันมีค่ามากกว่าเงินทองหลายเท่า แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่มีปัญญาไปคว้ามันมาได้”
กลุ่มผู้ร้ายในดินแดนขั้วโลกเหนือ แม้แต่หน้าที่ยังจัดการไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับฉินเฉิง?
ซูวานยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร
ในตอนนั้นบนเกาะเล็กๆที่ดินแดนขั้วโลกเหนือ
ผู้หญิงที่สวมชุดขาวคนหนึ่งค่อยๆลืมตาขึ้น
เธอลอยขึ้นไปในอากาศ และในชั่วพริบตาเธอก็มาถึงฝั่ง
จากนั้น ขลุ่ยก็ปรากฏขึ้นในมือของเธอ และเมื่อเป่าขลุ่ย ภายในไม่กี่นาที เรือขนาดยักษ์หลายลำก็เข้ามา!
