ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม – ตอนที่ 59 ล้วงคองูเห่า

ในบ้านหลังหนึ่ง ณ ชุมชนภูเขาหลงไห่

หยางอี้เดินไปรอบ ๆ บ้าน ดูประหม่าและตื่นเต้น

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

หยางอี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถามด้วยความตื่นเต้น “เป็นยังไงบ้าง?”

“เขาถูกฉันมัดไว้แล้ว” เสียงเย็นชาดังมาจากอีกฝ่าย

“เยี่ยมมาก” หยางอี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่มีใครเห็นใช่ไหม?”

“วางใจได้ นี่เป็นงานที่ฉันถนัด ไม่มีใครรู้แน่ๆ ” อีกฝ่ายบอก

หยางอี้ตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างตื่นเต้น: “หลังจากงานทุกอย่างเสร็จสิ้น เงินจะโอนเข้าบัญชี! ยังมีอีกเรื่อง จำไว้ ห้ามแตะต้องซูวาน!”

“เข้าใจแล้ว” หลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบ เขาก็ตัดสายไปทันที

ทันใดนั้นหยางอี้ก็กดโทรศัพท์ไปหาตี๋เชา

“นายน้อยตี๋ ทุกอย่างราบรื่น ” หยางอี้พูดด้วยความตื่นเต้น

ตี๋เชาดีใจมาก เขาวางโทรศัพท์ เอามือมาแตะที่คาง แล้วคิดกับตัวเองว่า “ฉันเดาว่าคุณปู่ซูน่าจะรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆ?”

…

บนภูเขา ซูวานเงียบจนน่าแปลกใจ

เธอหลับตาลงภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้เธอดูสวยและสงบมาก

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้” ซูวานกล่าวอย่างเย็นชา

ชายร่างกำยำขึ้นหัวเราะแล้วพูดว่า “แล้วไง? เรื่องนี้ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน? ฉันก็แค่รับเงินเสร็จก็ไปแล้ว”

“นายไม่กลัวถูกจับหรือไง” ซูวานถาม

ชายร่างกำยำหัวเราะและพูดว่า “สบาย ฉันทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ไม่มีใครหาฉันเจอเลย”

“จริงเหรอ?”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีเสียงมาจากข้างหลังเขา

สีหน้าของชายร่างกำยำเปลี่ยนไป เขารีบกลับไปมองคนข้างหลัง

ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีแต่มองไม่เห็นใบหน้ายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ไหนบอกว่าสองวัน” คนแข็งแรงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

ฉินเฉิงไม่ตอบอะไร เพียงชั่วพริบตา เขาก็เดินไปหาชายร่างกำยำและใช้หมัดซัดไปที่หน้าท้องของเขา

ทันใดนั้นชายร่างกำยำก็รู้สึกเจ็บปวด เขารู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ความเจ็บปวดทำให้เขาคุกเข่าลงกับพื้น

“นาย…นายเจอที่นี่ได้ไง…” ชายร่างกำยำตอบสนองอย่างรวดเร็ว ความกลัวก็เริ่มขึ้น

ตอนนั้นฉินเฉิงโกรธมาก เขามองไปที่ซูวานที่ถูกมัดอยู่ ความโกรธแทบทำให้เขาอยากจะฆ่าชายผู้นั้นสะ

“ตู้บ!”

ฉินเฉิงเตะไปที่เข่าของเขาอย่างจัง ขาของชายที่แข็งแกร่งทั้งแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงร้องคร่ำครวญดังไปทั่วหุบเขา

“พูดมา ใครสั่งให้นายทำ” ฉินเฉิงถามด้วยความโกรธพร้อมจิกผมเขาไว้

ชายร่างกำยำตัวสั่นและพูดด้วยความหวาดกลัว: “นี่…เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันได้รับคำสั่งให้ผูกคุณซูไว้ที่นี่ ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย…”

“ฉันถามว่าใครสั่งนายมา!” ฉินเฉิงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ชายคนนั้นกลัวจนเยี่ยวแตกเยี่ยวแตน

เขาร้องไห้และพูดว่า “โปรดไว้ชีวิต… ให้อภัยฉันด้วย ฉันบอกแล้ว ฉันบอกแล้ว!”

“คือ… เขาคือหยางอี้ ลูกชายของตระกูลหยาง สั่งให้ฉันทำ…” ชายร่างกำยำดทนต่อความเจ็บปวดและกัดฟันพูดออกมา

“หยางอี้?”ท่าทีของฉินเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วพูดอย่างโกรธจัด: “ฉันอุตส่าห์ปล่อยเขาไปในเส้นทางของเขา แต่เขาก็ยังกล้าที่จะลักพาตัวซูวาน?”

ฉินเฉิงโมโหจนแทบอยากจะฆ่าใครสักคน และแม้แต่ซูวานก็รับรู้ได้

“ท่านผู้กล้า.. ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณซู ฉันแค่ต้องการเงิน… ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…” ชายร่างกำยำอ้อนวอนขอความเมตตา

ฉินเฉิงชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “นายทำเรื่องร้ายแรง เพราะนายลักพาตัวซูวาน”

ชายร่างกำยำชะงักไปครู่หนึ่ง น้ำตานองหน้าด้วยความตกใจ เขาตะโกนสุดเสียงว่า “ฉันพลาดไปแล้ว ฉันพลาดไปแล้วจริงๆ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉัน…”

“้เพี๊ยะ!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินเฉิงก็ตบหัวของเขาจนสมองกระจาย

เลือดกระเด็นไปโดนหน้าของฉินเฉิง ดูแล้วน่าสังเวช

ชายร่างกำยำผู้นี้ไม่เคยคาดคิดว่าวันสุดท้ายของชีวิตจะมาถึง

“ฉันขอโทษ เป็นความผิดของฉันเอง” ฉินเฉิงรีบเดินไปหาซูวาน ก้มลงแล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด

ซูวานกลัวมาก แม้ว่าเธอจะผ่านเรื่องราวมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นการคนตาย

ฉินเฉิงเช็ดเลือดจากใบหน้าของเขา จากนั้นแกะเชือกที่มัดซูวาน และกอดเธอไว้

“ไม่ต้องห่วง ฉันโอเค” ซูวานส่ายหัว

ฉินเฉิงเหลือบมองที่ซูวานที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ฉันรับรองกับคุณว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”.

ซูวานตอบกลับ เธอเอื้อมมือไปจับหน้าฉินเฉิง และยิ้ม “อย่าโทษตัวเองเลย ฉันไม่เป็นไรจริงๆ …”

ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มซูวานไปที่รถ “ฉันจะพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

ไม่ช้ารถขับมาจนถึงชุมชนภูเขาหลงไห่

ทีมรักษาความปลอดภัยยังคงยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางกังวลใจ ในขณะที่จินฮู่ก็รีบกลับมา

นอกจากนี้ ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ทราบข่าวเช่นกัน เขายืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางรู้สึกผิด

“คุณฉิน ฉันขอโทษ…” ใบหน้าของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าไม่สู้ดี

ฉินเฉิงส่ายหัวไม่พูดอะไร

“คุณฉิน เราไม่พบ… คุณซู? คุณกลับมาแล้วเหรอ?” จินฮู่ตกตะลึงก่อนจะพูดจบ

เข้าใช้ความสัมพันธ์ที่มีทั้งหมด เพื่อตามหาซูวาน แต่ก็ไม่รู้ว่าซูวานอยู่ที่ไหน ฉินเฉิงทำไมใช้เวลาเพียงนิดเดียวเพื่อตามเธอกลับมา?

ฉินเฉิงเหลือบมองเขาและพูว่า “ช่วยหาสักสองสามคนมาเฝ้าซูวาน”

“ครับ!” จินฮู่รีบตอบรับ

ฉินเฉิงยืนอยู่ตรงเชิงเขา เขาพูดกับซูวานว่า “คุณกลับไปรอฉันก่อน”

“นายจะไปไหน” ซูวานคว้าแขนของฉินเฉิง

ฉินเฉิงมองไปทางบ้านของตระกูลหยางและพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฆ่าคน”

“ตระกูลซูจะจัดการเรื่องนี้เอง” ซูวานส่ายหัวอย่างเร่งรีบ “นายกลับไปกับฉันเถอะ”

ฉินเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “ตระกูลซูก็ส่วนของตระกูลซู ในส่วนของฉัน ต้องจัดการเรื่องนี้เอง”

หลังจากพูดจบ ฉินเฉิงก็เดินไปที่บ้านตระกูลหยาง

…

ณ มณฑลใหญ่ ตี๋เชายืนอยู่หน้าตี๋รุ้ยเจี๋ยด้วยความตื่นเต้น

“เจ้าโง่! ใครบอกให้แกลักพาตัวคุณหนูซู” ตี๋รุ่ยเจี๋ยกระวนกระวาย อยากจะตบตี๋เชาให้ตาย

ตี่เชาพูดอย่างขุ่นเคือง “พ่อ ฉันจัดการเรื่องนี้อย่างดี ไม่มีใครรู้หรอก…”

“ไอ้เวรเอ้ย!” ตี๋รุ้ยเจี๋ยหยิบหนังสือบนโต๊ะแล้วโยนมันใส่หน้าตี๋เชา

“แกคิดว่าคุณปู่ซูจะโง่เหมือนแกหรือไง? วิธีการของนาย ทำไมไอ้แก่นั่นมันจะดูไม่ออก? ” ตี๋รุ้ยเจี๋ยแทบทรุดตัวลงด้วยความโกรธ

ทุกคนต่างรู้ว่า ซูวานเป็นหัวใจของคุณปู่ซู ใครแตะต้อง ต้องตายสถานเดียว

“งั้น…ต้องทำอย่างไง” เต๋อเชาถามด้วยความกลัว

ตี๋รุ้ยเจี๋ยเหลือบมองเขา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเย็นชา: “ต่อจากนี้ไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับแก ไม่ว่าใครมาถามอะไรแก แกต้องปฏิเสธ เข้าใจไหม?”

“ดี ดี” ตี่เชาพยักหน้า

“อีกเรื่อง หาคนไปจัดการกับหยางอี้ด้วย ” ดวงตาของตี๋รุ้ยเจี๋ยฉายแววดูชั่วร้าย

ไม่ว่าอย่างไงก็ตาม ปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้