หลังจากที่หลี่ฉีโดยตบ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที
ที่ผ่านมาหลิวหยางให้เกียรติเธอมาโดยตลอด ไม่เคยแม้แต่จะว่าอะไรเธอสักครั้งเดียว!
“นายทำร้ายฉันเพราะเจ้าเศษดินคนนี้เหรอ?” หลี่ฉีจับหน้าของตัวเองและพูดออกมา “ได้ พวกเราจบกันแค่นี้! และก็ที่นายตบฉันครั้งนี้ฉันจะจำเอาไว้ นายรอฉันก่อนเถอะ!”
หลังจากที่เธอทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ เธอก็เดินจากไป
ใบหน้าของหลิวหยางซีดลงและอารมณ์ของเขาหดหู่อย่างมาก
ในฐานะที่เขาเป็นทายาทรุ่นที่สอง การที่เขาทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
“น่าอายชะมัด!” ฉินเฉิงโบกมือและพูดออกมา “พวกเราดื่มกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเธอแล้ว”
“อ่า” ฉินเฉิงก็ไม่ได้คิดจะยื่นมือเข้าไปช่วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขากับหลิวหยางเต็มที่ก็แค่คนรู้จัก ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น
เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้หลิวหยางรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก และทำให้เขาดื่มเบียร์ไปเป็นจำนวนมาก
หลังจากดื่มมากเกินไป กล่องสนทนาของหลิวหยางก็เปิดออก
เขาเอาแต่บ่นกับฉินเฉิงเกี่ยวกับพ่อของเขา และบอกว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขเลย
แต่คำบ่นที่เขาพูดออกมา เมื่อคำเหล่านั้นมาถึงหูของฉินเฉิง ทำให้เขารู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก
การที่มีพ่อแม่คอยดูแลมันเป็นเรื่องที่มีความสุขและดีมากๆ…แต่น่าเสียดาย ฉินเฉิงไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนั้น
เขามองไปทางจิงตูอีกครั้ง สายตาของเขาแอบแฝงถึงความมุ่งมั่น
“หวังว่าตนเองจะมีโอกาสได้พบกับแม่ของตนเอง” ฉินเฉิงบ่นอยู่ในใจ
“พี่ปิน นั่นเขา!” ในตอนที่ฉินเฉิงคิดไปเรื่อยเปื่อย หลี่ฉีก็เดินกลับมา
เธอเดินกลับมาพร้อมกับผู้ชายหนึ่งคน ร่างกายเต็มไปด้วยเครื่องประดับ ดูแล้วน่าจะเป็นคนร่ำรวย
“หลิวหยาง นายใช่ลูกผู้ชายหรือเปล่า ทำไมถึงทำร้ายผู้หญิง?” พี่ปินเดินเข้ามาหาเรื่องหลิวหยาง
หลิวหยางยืนขึ้นและตอบกลับไปว่า “อะไรของแก ฉันทำร้ายผู้หญิงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก?”
พี่ปินตะลึงงัน จากนั้นก็หัวเราะออกมา “หลี่ฉีเป็นแฟนของนายหรือไง? งั้นฉันพี่ปินขอสวมเขาให้แกและกัน!”
หลังจากพูดจบ คนรอบข้างก็พากันหัวเราะคิกคัก
หลี่ฉีหัวเราะออกมาอย่างไรละอายใจ “ที่จริงฉันอยากจะบอกนายมาตั้งนานแล้ว คนขี้เหนียวอย่างนาย ฉันไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกแล้ว! พี่ปินดีกว่านายตั้งเยอะ ทั้งซื้อรถและบ้านให้กับฉัน!”
หลิวหยางโกรธมา เขาคว้าขวดเบียร์ที่อยู่ข้างๆขึ้นมาเพื่อที่จะไปฟาดไปที่หลี่ฉี แต่ในตอนนั้นเองพี่ปินก็เข้ามาและกดเขาลงกับโซฟา
“เจ้าหนุ่ม พี่ปินสวมเขาให้ก็ถือว่าเป็นเกียรติกับนายเป็นอย่างมาก ทำไมนายจะต้องโกรธด้วย?” พี่ปินพูดออกมาอย่างหยาบคาย
หลิวหยางกัดฟันและพูดออกมาว่า “แม่งเอ้ย ฉันจะฆ่าแก!”
เรื่องที่เกิดขึ้นสำหรับทุกคนแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่แปลกอะไร
การที่ทายาทรุ่นที่สองออกมาดื่มเหล้าเขาจะไปเกรงกลัวใคร การมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นถือว่าเป็นเรื่องที่ปกติมาก
ฉินเฉิงเองที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้นทำให้เขานึกถึงหลินชิงเฉิงกับหยางอี้
ในตอนแรก…เขาเองก็เคยประสบกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
“พี่ปิน เขาทำร้ายฉัน! พี่จัดการเขาให้ฉันที!” หลี่ฉีที่อยู่ข้างๆพูดใส่ไฟเข้าไป
พี่ปินยิ้มแบบเยาะเย้ยออกมาและพูดว่า “งั้นฉันควรจะจัดการกับเขาอย่างไงดี?”
หลี่ฉีกระพริบตาพร้อมกับยิ้มออกมา “พี่ปินอยากจะจัดการเขาอย่างไงก็ตามสบายเลย….”
พี่ปินยิ้มและพูดออกมาอีกครั้ง “หลิวหยางคนนี้ไม่ใช่แฟนของเธอเหรอ พูดแบบนี้ต่อหน้าเขามันจะดีเหรอ?”
หลี่ฉีตอบกลับมา “พี่คิดว่าเขาอยากจะโดนสวมเขาอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำว่า “สวมเขา” อีกครั้ง หัวใจของฉินเฉิงก็เริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา
เขามองไปที่พี่ปินด้วยความเยือกเย็น “ให้โอกาสในตอนที่ฉันยังไม่โกรธ รีบไสหัวไปซะ”
พี่ปินเหลือบตามามองที่ฉินเฉิง และพูดออกมาว่า “พี่ชาย นายเป็นใคร?”
“นี่คือเพื่อนของหลิวหยาง เขามาจากปีนัง ก็แค่พวกบ้านนอก! ” หลี่ฉีที่อยู่ข้างๆพูดออกมา “ที่หลิวหยางทำร้ายฉันก็เพราะเขาคนนี้!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นพี่ปินก็รู้สึกโล่งใจ
เขาหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “นายนี่มันก็กล้าดีนะ กล้ามาขู่ฉัน? นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
ฉินเฉิงมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น จู่ๆเขาก็โบกฝ่ามือของเขาออกไปตบที่หน้าของเขา
ฝ่ามือที่เขาปล่อยออกไปนั้นทำให้พี่ปินกระเด็นออกไปหลายเมตร และฟันกรามของเขาก็หลุดออกมาหลายซี่
“นายกล้าทำร้ายฉัน?!” พี่ปินลุกขึ้นมาจากพื้น จับไปที่หน้าของตัวเองและพูดออกมาด้วยความโกรธ “จัดการมันซะ!”
ไม่มีใครกล้าขยับเลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างตกใจเมื่อเห็นฉากที่ฉินเฉิงตบพี่ปิน
“เจ้าพวกขยะ!” พี่ปินอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “รอฉันเรียกคนมาก่อนเถอะ!”
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไรตอบโต้ไป เขานั่งลงที่เดิมและดื่มเบียร์ต่อ
ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาจากทางหน้าประตู
“พี่ นั่นไงมัน!” พี่ปินชี้ไปที่ฉินเฉิงและพูดออกมา
ลูกพี่ลูกน้องของเขามองมาที่ฉินเฉิง ในตอนที่เขากำลังอ้าปากและพูดอะไรออกมา ฉินเฉิงก็ยกเท้าขึ้นและถีบไปที่ท้องของเขา
เพียงชั่วพริบตา ลูกพี่ลูกน้องของเขากระเด็นออกไปแล้วนอนอยู่กับเพื่อนแบบไม่ขยับ
“แม่งเอ้ย กล้าทำร้ายพี่ของฉัน?” คนที่เขาพามาด้วยพูดออกมา พวกเขาหยิบกระบองไม่พูดไม่จาและมุ่งเข้ามาหาฉินเฉิง
“ใครกันที่มาสร้างปัญหาที่นี่? อยากตายกันมากนักใช่ไหม?” ในขณะนั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากไม่ไกล
หลังจากนั้นก็เห็นจี้เซียงเดินเข้ามา
ในมือของเขาถือขวดเบียร์และเห็นได้ชัดว่าเขาดื่มหนักมาก
“พี่…พี่เซียง!” หลังจากที่เห็นจี้เซียง การแสดงออกของพี่ปินก็เปลี่ยนไป
จี้เซียงถูกปี้เสี่ยวเหยาตำหนิในวันนี้ และเขารู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงพาเพื่อนสองสามคนมาดื่ม
คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาที่นี่จะมีคนทะเลาะกัน
“พี่เซียง เจ้าหนุ่มคนนั้นเป็นคนลงมือก่อน…” พี่ปินพูดออกไปด้วยความกลัว
เมื่อจี้เซียงมองมาที่เขา จู่ๆก็เอาขวดที่อยู่ในมือฟาดไปที่หัวของเขาทันที
“ฉันไม่สนใจว่าใครจะเป็นคนถูกหรือคนผิด กล้ามารบกวนในตอนที่ฉันกำลังดื่มเหล้า แกฟังไม่เข้าใจหรือไง?” จี้เซียงตะโกนออกมา
พี่ปินถูกตีจนเลือดไหล แต่เขาก็ไม่ได้โกรธเลยวักนิด ยิ่งไปกว่านั้นเขากลับก้มหน้าลงและพูดออกมาว่า “ผมรู้แล้วครับพี่เซียง ผมจะไปเดี๋ยวนี้…”
หลังจากนั้นจี้เซียงก็หันหน้ามาทางฉินเฉิงและด่าออกมาว่า “แกเองก็ด้วย กล้ามารบกวนในตอนที่ฉันกำลังดื่มเหล้า อยากตายมากนักใช่ไหม?”
จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบขวดที่อยู่บนโต๊ะและวิ่งเข้ามาหาฉินเฉิงทันที
และในตอนที่ขวดกำลังจะกระทบเข้ากับศีรษะของฉินเฉิง จู่ๆจี้เซียงก็นึกขึ้นได้ถึงใบหน้าที่น่าหวาดกลัวนี้ได้อย่างชัดเจน
เขาขยี้ตาของเขา เพราะเกรงว่าเขาอาจจะมองผิดไป
“พี่…พี่ฉิน?” จี้เซียงตัวสั่นและตื่นขึ้นมาจากความมึนเมา
ฉินเฉิงใช้คางของเขาชี้ไปที่ขวดในมือของจี้เซียงและพูดออกมาว่า “ฟาดลงมาสิ ทำไมไม่ฟาดหละ?”
“ฉัน…ฉันไม่กล้า…” จี้เซียงพูดออกมาด้วยความอึดอัด “พี่ใหญ่ ทำไมพี่ถึง ทำไมพี่มาที่นี่ถึงไม่บอกฉันก่อน ฉันจะได้จัดการเตรียมการให้พี่เป็นอย่างดี”
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาแค่จ้องไปที่จี้เซียง
เมื่อจี้เซียงถูกมองด้วยสายตาแบบนี้เขาก็ทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงเอาขวดที่อยู่ในมือฟาดไปที่ศีรษะของพี่ปินอีกครั้งและด่าออกมาว่า “แกกล้าดียังไงมามีเรื่องกับพี่ใหญ่ของฉัน?”
