มหาจอมเวทย์ผู้กลับมาอีกครั้งหลัง 4000 ปี The Gr…
บทที่ 120 องค์หญิงที่ 3 (4)
แม้ว่าเฟรย์จะพูดแบบนั้น แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเชื่อเขาอย่างง่ายดาย
เขาเป็นที่รู้จักของสาธารณชนว่าอยู่ในระดับ 7 ดาว ไม่ต้องพูดถึงการปกป้องจากเดมิก็อดเขาเทียบไม่ได้กับเหล่าเซอร์เคิลด้วยซ้ํา
จากลักษณะที่ละเอียดถี่ถ้วนของเจ้าหญิงมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะสงสัยในคําพูดของเขาในตอนแรก
นี่ไม่ใช่ปัญหา แต่เป็นความตั้งใจของเฟรย์ตั้งแต่เริ่มต้น
ท้ายที่สุดผลพวงของมันจะใหญ่กว่านี้ถ้าหากเธอมีข้อสงสัยล่วงหน้า
อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของเจ้าหญิงคาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง
“อา.
ทําไมเธอถึงมองเฟรย์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างในขณะที่ใบหน้าของเธอแดงราวกับมะเขือเทศ
เมื่อเห็นสิ่งนี้เวโรนิก้าซึ่งอยู่ข้างๆเธอก็ใช้นิ้วจิ้มไปที่ด้านข้าง
….องค์หญิง”
“อา? อ่า ฉัน..ฉันเข้าใจแล้วขอเวลาสักครู่
ฟิโอเร่พยายามสงบสติอารมณ์ในขณะที่เอามือลูบหน้า
เวโรนิก้าถอนหายใจและพึมพําเสียงต่ํา
องค์หญิงเลิกแสดงออกว่าคุณเป็นสาวขึ้นคานดีกว่านะ”
“ หุบปาก!”
หลังจากนั้นครู่หนึ่งฟิโอเร่ก็มองเฟรย์ด้วยสีหน้าสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณพูดถูก ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมมากกว่าที่ดูเหมือนจะเป็น”
ดูเหมือนว่าเรตาจะเชื่อว่าฟิโอเร่จะปลอดภัย ตราบเท่าที่เธออยู่ในราชวงศ์แต่เธอกลับคิดผิด
ราชวงศ์อิมพีเรียลไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยสําหรับฟิโอเร่เลย
ในทางกลับกันที่นั้นอันตรายมากสําหรับเธอ
ไม่ใช่เพียงเพราะเหล่าเซอร์เคิลหรือเดมิก็อด
มีการต่อสู้แย่งชิงอันดับที่มองไม่เห็นความบาดหมางระหว่างกลุ่มและการตรวจสอบอย่างต่อเนื่อง
เธอจําไม่ได้ด้วยซ้ําว่าครั้งสุดท้ายที่เธอนอนหลับสนิทคือเมื่อไหร่
เธอรอดชีวิตมาได้ในสนามรบเช่นนี้และเธอได้สร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองมาบ้างแล้วในระดับหนึ่ง
นี่คือสิ่งที่ฟิโอเร่ภาคภูมิใจ
“ แต่ถึงกระนั้นพวกเดมิก็อดก็ไม่สามารถฆ่าฉันได้ง่ายๆ”
“ หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ด เป็นเพราะเขาหรือเปล่า”
คุณรู้จักเขาเช่นกัน?”
ฟิโอเร่ยิ้มอย่างขมขึ้นขณะที่เธอพูดคําเหล่านั้น แต่เธอก็ไม่แปลกใจเลย
มีคนไม่มากนักที่รู้จักมาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ด แต่ในจํานวนนั้นก็ยังค่อนข้างมาก
ผู้พิทักษ์ลับๆของราชวงศ์อิมพีเรียล
ตัวช่วยที่แม้แต่เดมิก็อดก็ยังแตะต้องได้ไม่ยาก
นั่นคือคนที่ยืนอยู่ข้างหลังปกป้องเธอ
ด้วยการอาศัยข้อเท็จจริงดังกล่าวฟิโอเร่จึงสามารถเอาชนะภัยคุกคามมากมายในราชวงศ์อิมพี เรียลได้
“ถูกต้อง เหตุผลที่ฉันสามารถอยู่รอดในราชวงศ์อิมพีเรียลได้เพราะฉันได้รับการสนับสนุนจากเขา”
แน่นอนว่ามันเป็นความสามารถของเธอที่ดึงดูดความสนใจของมาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ดได้
เฟรย์อยากรู้เกี่ยวกับเขา
“ ฉันอยากจะพบเขาบ้าง”
” คือ…”
“ ฉันพบเขาไม่ได้?”
ฟิโอเร่สายหัว
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถตัดสินใจได้เอง สาเหตุคือฉันไม่รู้ว่าอาจารย์ของฉันอยู่ที่ไหน”
“ แม้แต่เจ้าหญิงก็ทําไม่ได้?”
“ใช่”
นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด
เฟรย์คิดว่าเขาจะสามารถพบกับหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดโดยใช้ฟิโอเร่เป็นคนกลางได้
“ แม้จะกล่าวเขาว่า “อาจารย์” แต่ฉันไม่คิดว่าเจ้าหญิงจะเรียนรู้เวทมนต์”
“ เขาเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันรู้จัก แต่ความรู้ของอาจารย์ไม่จําเป็นต้อง จํากัดอยู่แค่วิทยาศาสตร์เวทย์มนต์ ฉันได้เรียนรู้มากมายจากอาจารย์ของฉัน ฉันไม่เชื่อว่าจะตอบแทนพระคุณของเขาได้แม้ว่าฉันจะทํางานหนักตลอดชีวิตก็ตาม”
“ อื่ม…”
“ อย่างไรก็ตาม..อา!”
ตอนนั้นเอง
ฟิโอเร่ขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนจะหยิบหินอ่อนขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าของเธอ
ดวงตาของเฟรย์ส่องประกายเล็กน้อยเมื่อเขาเห็น
“ไอเทมวิเศษ”
จากนั้นฟิโอเร่ก็พูดด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ
“ อาจารย์ของฉันกําลังติดต่อฉัน เขาแทบไม่เคยทํามันมาก่อน…”
“ ผมควรออกไปสักพักไหม?”
“ ไม่ไม่จําเป็น ฉันคิดว่า…บางที่อาจารย์ของฉันก็อยากจะคุยกับคุณนะเฟรย์”
จากนั้นฟิโอเร่ใช้นิ้วชี้แตะหินอ่อนก่อนจะพึมพําเสียงเบา
“ เชื่อมต่อ”
อูววว
จากนั้นแสงเล็กๆ ก็ฉายขึ้นจากหินอ่อนก่อนจะก่อตัวเป็นรูปร่างที่พร่ามัวของผู้ชาย
ร่างนั้นสวมเสื้อคลุม แต่รูปลักษณ์ของเขาไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนเนื่องจากภาพนั้นมืดมาก
[ยินดีที่ได้พบคุณเฟรย์เบลค]
น้ําเสียงนั้นแปลกประหลาด
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเดาเพศของคนที่พูดอยู่นับประสาอะไรกับอายุ
ฮัดของเสื้อคลุมไม่ลึกพอที่จะปกปิดได้เต็มที่ดังนั้น มันน่าจะเป็นไอเทมวิเศษที่บดบังรูปลักษณ์ของพวกเขา
นี่หมายความว่าบุคคลนั้นไม่มีเจตนาที่จะเปิดเผยตัวตนซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา
แม้แต่เฟรย์เองก็ยังใช้หน้าตาของเคนริกซ์ตัน
“ มาสเตอร์แห่งหอคอยที่สิบเอ็ด?”
[ถูกต้อง ฉันได้ยินบทสนทนาของพวกคุณ]
เขาแอบฟังการสนทนาของเขากับฟิโอเรโดยใช้หินอ่อน?
สิ่งนี้ไม่ได้ทําให้เฟรย์รู้สึกดีเลย
ฟิโอเร่รู้เรื่องนี้หรือไม่?
เฟรย์เหลือบไปเห็นเธอแวบหนึ่ง
แต่ฟิโอเร่ดูเหมือนจะประหลาดใจพอๆ กับเขา
“เธอไม่รู้หรือว่าหินอ่อนสามารถดักฟังเธอได้
เห็นได้ชัดว่ามาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ดไม่ได้อธิบายการทํางานของหินอ่อนให้ฟิโอเร่อย่างครบถ้วน
อาจมีเหตุผลที่ซ่อนอยู่ แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นเล็กน้อย
จากนั้นหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดก็พูดต่อ
[การครอบงําของพวกเดมิก็อดทั่วทั้งทวีปจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ปีนี้ “ผมไม่คิดว่านั่นจะไกลจากความจริงมากเกินไป]
“ เป็นไปได้มาก”
เฟรย์พูดอย่างลวกๆ
มันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการใช้คําพูดที่ให้เกียรติอย่างสุภาพของฟิโอเร่ แต่หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดไม่ใช่ชื่อที่มีอยู่อย่างเป็นทางการตั้งแต่แรก
และเฟรย์ยังไม่เห็นเหตุผลที่จะต้องสุภาพตั้งแต่แรก
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดดูเหมือนจะไม่สนใจท่าทางการพูดของเขา
[กองทหารอัศวินมังกรดําของอาณาจักรลัวโนเบิลถูกทําลายในชั่วข้ามคืน]
“ อืม”
เฟรย์สงสัยว่าเขาเรียนรู้ข้อมูลนั้นได้อย่างไร
แน่นอนว่าเฟรย์รู้ดีเพราะเขาอยู่ข้างๆนอชด็อกในขณะที่เขาทําลายล้างกลุ่มอัศวิน
[อัศวินมังกรดําแข็งแกร่งพอที่จะทําลายป้อมปราการเล็ก ๆ ในหนึ่งวัน กระนั้นหลังจากที่พวกเขาได้รับภารกิจบางอย่างจากราชวงศ์ พวกเขาก็หายไปราวกับว่าพวกเขาระเหยไป เท่าที่ผมรู้มีเพียงสิ่งมีชีวิตเดียวที่สามารถทําสิ่งนี้ได้ในทั้งทวีปคือเดมิก็อด]
“ มันเป็นเดมิก็อดที่มีพลังแห่งความตาย”
ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการปกปิด
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดพยักหน้า
[งั้นก็เป็นนอซด็อกสินะ ผมไม่คิดว่าจะเป็นหนึ่งในอะโพคาลิปส์]
อะโพคาลิปส์ทั้งสามที่เซอร์เคิลได้ระบุไว้คือเดมิก็อดแห่งคมดาบพิษและความตาย
ดูเหมือนว่าหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดก็รู้เรื่องของนอซด็อกด้วย
[..ไม่มีใครรู้ว่าทําไมเดมิก็อดถึงอยู่ในเงามืดมานาน แต่ผมมั่นใจในสิ่งหนึ่ง เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้เข้าควบคุมทวีปมาก่อน ไม่ใช่เพราะพวกเขาขาดความมั่นใจ
มันเป็นการวิเคาะที่ถูกต้อง
ท้ายที่สุดมันปลอดภัยที่จะบอกได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตเพียงไม่กี่ตัวในทั้งทวีปที่สามารถคุกคามเดมิก็ อดได้หลังจากที่มังกรได้หายตัวไป
ถึงอย่างนั้นก็มีเหตุผลหนึ่งที่พวกเขายังคงซ่อนอยู่
เพราะกลัวการลงโทษจากกฏของโลก
แต่อิลูมิเนียมที่เรย์รินสร้างขึ้นทําให้พวกเขามีโอกาสที่จะหลอกลวงต่อกฏของโลก
แม้ว่าจะมีเวลาจํากัดแต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นใหญ่
และนั่นหมายความว่าพวกเขาไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป
[การสังหารอัศวินมังกรดําถือเป็นการสังหารหมู่ที่โดดเด่นที่สุดครั้งหนึ่งของ เดมิก็อดในรอบหลายทศวรรษ ไม่ใช่ผ่านอัครสาวกหรือผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขา เป็นการสังหารหมู่ด้วยมือของพวกเขาเอง]
“ แล้วการโจมตีของนอชด็อกก่อนหน้านี้ล่ะ? มีผู้เสียชีวิตหลายพันคนในเหตุการณ์นั้น”
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดส่ายหัว
[พวกเขาพบว่านอชด็อกอยู่ที่ไหนและเซอร์เคิลเป็นคนที่เคลื่อนไหวก่อน ความมันเป็นการกระทําที่โง่เขลาที่จะไปแตะจมูกของสิงโตที่กําลังหลับอยู่
ดวงตาของเฟรย์เป็นประกายเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น
คุณรู้เรื่องเกี่ยวกับเซอร์เคิลเป็นอย่างมาก ข้อมูลที่คนนอกไม่สามารถรู้ได้”
[…อืมม]
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดหยุดชั่วขณะก่อนที่จะถอนหายใจและพูด
[ฉันถูกจับได้แล้วสินะโอเคคุณพูดถูกแต่เดิมนั้นเป็นสมาชิกของเซอร์เคิล]
ฟิโอเร่รู้สึกประหลาดใจที่สุดในเรื่องนั้น
นี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้ยินข้อมูลนี้
เฟรย์คิดสักครู่ก่อนที่จะพูด
“ คุณเป็นสมาชิกของสโตรว์เน็คลิซสินะ”
[…ทําไมคุณคิดแบบนั้น?]
“ หินอ่อนนั่นน่าจะเป็นของคุณ”
เขาชี้ไปที่หินอ่อนฟิโอเร่ที่ถืออยู่
“ ดูเหมือนมันถูกสร้างขึ้นด้วยการเล่นแร่แปรธาตุ แต่มันเป็นเครื่องมือวิเศษที่แม่นยําซึ่งไม่สามารถสร้างได้หากไม่มีความรู้เวทย์มนตร์ระดับสูงสุด ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้โดยคนที่ไม่ได้อยู่ในการเล่าเรียนของกลุ่มสโตรว์ ซึ่งมีความรู้อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับมหานักปราชญ์และเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเล่นแร่แปรธาตุ”
นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
เขาไม่แน่ใจเพราะความพร่ามัวของภาพ แต่เฟรย์ก็เกือบจะแน่ใจแล้วว่าเสื้อคลุมที่หัวหน้า หอคอยที่สิบเอ็ดสวมอยู่ก็เป็นเครื่องมือวิเศษเช่นกัน
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดพยักหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะปฏิเสธการสังเกตของเฟรย์
[ผมเคยเป็นเซอร์เคิลมาสเตอร์แห่งสโตรว์เน็คลิซ]
เฟรย์อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจกับข้อมูลนี้
เขาเชื่อว่าอย่างน้อยว่าหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดจะเป็นผู้บริหาร แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นผู้นําคนก่อนของหนึ่งในสามเซอร์เคิลที่ยิ่งใหญ่
“ ทําไมคุณถึงออกจากเซอร์เคิลละถ้าคุณเป็นถึงเซอร์เคิลมาสเตอร์”
[ผมไม่ได้ออกแต่ถูกไล่ออก]
“ คุณหมายถึงอะไร”
[เฟรย์เบลค ผมเห็นในสายตาของคุณว่าคุณกําลังคิดอย่างจริงจังที่จะเอาชนะเดมิก็อด มันเป็นรูปลักษณ์ที่ทําให้ผมนึกถึงโอเซล]
“ คุณรู้จักโอเซลอาร์เจนโต้ด้วยหรือ”
โอเซลอาร์เจนโต้
พ่อบุญธรรมของเบเนียงอาร์เจนโต้ และชายผู้ซึ่งนั่งอยู่บนเบาะเซอร์เคิลมาสเตอร์ของโทร์วแมนริงส์ เมื่อครั้งหนึ่งเคยเป็นในกองกําลังที่โดดเด่นที่สุดในเซอร์เคิล
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดพยักหน้า
[โอเซลเป็นเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่ง เราสัญญาว่าจะฟื้นฟูเซอร์เคิลไปด้วยกันและสักวันหนึ่ึงก็รอดพ้นจากเงื้อมมือของเหล่าเดมิก็อดได้ในที่สุด
น้ําเสียงของเขาขมขื่น
[การตายของเขาเป็นสิ่งที่เน้นให้เห็นว่าเหล่าเซอร์เคิลนั้นเน่าเฟะเพียงใด ถ้าเขาฟังผมและลาออกจากเซอร์เคิลเร็วกว่านี้ เขาอาจไม่ได้พบกับจุดจบที่น่าสยดสยองเช่นนี้…]
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฟรย์ก็นึกถึงคําพูดของอีวาน
โทร์วแมนริงส์ผมได้ยินมาว่าพวกเขาได้รับความเสียหายอย่างมากระหว่างการต่อสู้กับอะโพคาลิปส์แห่งความตาย กระทั่งมีข่าวลือว่าสามเซอร์เคิลที่ยิ่งใหญ่อาจจะเกี่ยวข้องอยู่ในนั้น…]
“ ฉันไม่แน่ใจ แต่นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินมา”
ในเวลานั้นเฟรย์รู้สึกว่าการตายของมาสเตอร์โอเซลค่อนข้างน่าสงสัย
อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ปฏิกิริยาของหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ด ดูเหมือนว่าการตายของโอเซลจะมีอะไรมากกว่าที่คิด
[ตอนที่ฉันถูกไล่ออกจากเซอร์เคิลผมตั้งใจจะพาเบเนียงไปด้วย มันไม่ได้ผล แต่คาดไม่ถึงว่าผมจะมีโอกาสใหม่อีกครั้ง]
“โอกาส?”
[ผมจะยื่นข้อเสนออย่างเป็นทางการ คุณต้องการนําโทร็วแมนริงส์ออกจากเหล่าเซอร์เคิลมั้ย?]
[ด้วยระดับความเข้าใจของคุณผมมั่นใจว่าคุณรู้ว่าเหล่าเซอร์เคิลนั้นเน่าเปื่อยจนถึงแก่น หากคุณอยู่ที่นั่นคุณจะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้]
“ และการเข้าร่วมคุณจะแตกต่างออกไปหรือไม่?”
[แน่นอน
มาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ดกล่าวถ้อยคําเหล่านั้นด้วยความมั่นใจ
[เป็นเวลา 50 ปีแล้วที่ผมถูกขับไล่ออกจากเซอร์เคิล และในช่วงเวลานั้นผมพยายามสร้างกลุ่มที่สืบทอดเจตจํานงของวีรบุรุษในอดีตอย่างแท้จริง และเมื่อไม่นานมานี้ผมพึ่งทําได้สําเร็จ
เสียงของเขาซึ่งสงบลงจนกระทั่งถึงตอนนี้ และมันเต็มไปด้วยความหลงใหลและความแข็งแกร่ง
[ฉันมีพันธมิตรที่แข็งแกร่งเฟรย์ มันจะไม่กลายเป็นเหมือนกับพวกเซอร์เคิล ไม่สิพันธมิตรของเราอาจมีพลังมากกว่านี้อยู่แล้วด้วยกัน การเอาชนะเดมิก็อดอาจไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน!]
ข้อเสนอของหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดนั้นสมบูรณ์แบบ
ยิ่งไปกว่านั้นพฤติกรรมของเขาเป็นสิ่งที่เฟรย์เข้าใจได้
เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ที่ใครบางคนยังคงมีไฟและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เผาไหม้ อยู่ภายใน แม้ว่าจะถูกไล่ออกจากเซอร์เคิลก็ตาม
“นอกจากนี้
มาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ดต้องเป็นพ่อมดระดับ 8 ดาวเป็นอย่างน้อย
ถ้าไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถดํารงตําแหน่งเซอร์เคิลมาสเตอร์ของหนึ่งในสามเซอร์เคิลที่ยิ่งใหญ่ได้ และเขาจะไม่สามารถต่อกรกับเดมิก็อดได้
กลุ่มที่เขาอยู่อาจจะแข็งแกร่งกว่าเซอร์เคิล ดังนั้นจึงไม่จําเป็นต้องพูดไปไกลกว่านี้
กลุ่มนี้จะสามารถเคลื่อนไหวเพียงลําพังโดยปราศจากคําแนะนําของเฟรย์ และพวกเขาจะสามารถก้าวไปสู่การทําลายล้างเดมิก็อดซึ่งเป็นความปรารถนาอันยาวนานของเฟรย์
ในทางกลับกันเซอร์เคิลนั้นแตกต่างออกไป
จําเป็นต้องได้รับการแก้ไข
ถ้ามันถูกทิ้งไว้อย่างนั้นมันจะใช้เวลาเพียงสั้นๆ จากเดมิก็อดเพื่อทําลายพวกเขาอย่างสมบูรณ์
เนื่องจากเซอร์เคิลเป็นหนามที่ใหญ่ที่สุดในฝั่งของเดมิก็อด สิ่งแรกที่พวกเขาจะทําเมื่อได้รับอลูมิเนียมเพียงพอ ก็คือการทําลายพวกมัน
แม้แต่เขายังไม่สามารถทําได้
แม้ว่าจะเป็นความจริงที่ว่าเซอร์เคิลนั้นเน่า เฟรย์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันน่าเสียดายพลังและศักยภาพที่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น
“ ฉันซาบซึ้งกับข้อเสนอนี้ แต่ฉันตั้งใจจะแก้ไขเหล่าเซอร์เคิลจากภายใน”
หัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดตกใจกับคําพูดเหล่านั้น แต่แล้วเขาก็หัวเราะอย่างขมขื่น
โฮโฮๆ ….ปฏิรูปเซอร์เคิลจากภายใน คุณนี้เหมือนโอเซลจริงๆ)
[นั่นไม่ง่ายอย่างที่คิด ในอดีตโทร็วแมนริงส์มีพลังพอ ๆ กับสามเซอร์เคิลที่ยิ่งใหญ่แต่กลับใช้เวลาไม่ถึง 10 ปีในการล่มสลาย]
จากนั้นเขาก็ยิ้มเล็กน้อย
[ข้อเสนอของผมยังคงอยู่ เรายินดีต้อนรับคนที่มีพรสวรรค์อย่างคุณเสมอ…ผมแค่หวังว่าคุณจะไม่พบจุดจบแบบเดียวกับโอเซล]
“ นั่นจะไม่เกิดขึ้น”
[ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น แล้วก็เราจะได้พบกันอีกสักวันเราค่อยมาสนทนากันอย่างจริงจังเมื่อถึงเวลานั้น]
จากนั้นเขาก็หันศีรษะและพูดกับฟิโอเร่
(ฟิโอเร่พยายามช่วยเขาอย่างเต็มที่ แม้ว่าตอนนี้เรากําลังเดินไปสองเส้นทางที่แตกต่างกัน แต่จุดหมายปลายทางของเราก็ยังคงเหมือนกัน…]
* …คะอาจารย์”
หลังจากที่ฟิโอเร่พยักหน้าภาพลักษณ์ของหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดก็มืดมนและเริ่มหายไป
เห็นได้ชัดว่าเขากําลังตัดการเชื่อม ” ต่อ”
เฟรย์เปิดปากของเขาก่อนที่เขาจะหายไป
“ บอกชื่อของคุณหน่อยได้ไหม”
[ผมมีนามว่า “ไคโรไวลส์แมน]
“ …!”
ด้วยคําพูดเหล่านั้นร่างของหัวหน้าหอคอยที่สิบเอ็ดก็หายไปอย่างสมบูรณ์
อย่างไรก็ตามเฟรย์ยังคงจ้องมองไปที่จุดที่เขายืนอยู่
“ไคโรไวลส์แมน.
ไวลส์แมน
นั่นคือนามสกุลของชไวเซอร์ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนชื่อเป็นสโตรว์น
