เฟรย์ต้องการมุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนของเขาเพียงอย่างเดียว
‘ฉันตัดสินใจว่าจะใช้เวลาหนึ่งเดือน’
ในความเป็นจริงนั้นก็ค่อนข้างยาก ยกเว้นการตอบสนองความต้องการของร่างกายทั้งหมดของเขาจะต้องทุ่มเทให้กับการฝึกฝน
แม้แต่นักเวทย์ที่มีประสบการณ์ก็ไม่สามารถรับมือกับความทรมานเช่นนี้ได้ แต่สำหรับเฟรย์ที่ต้องทนทุกข์ทรมานมานานถึง 4,000 ปีนั้นไม่ยากเลย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาสถานที่ฝึก
และสถานที่นั้นต้องเป็นไปตามข้อกำหนดสองประการ
‘มันควรปลอดภัยและควรมีความเข้มข้นมานามากพอ
การค้นหาสถานที่ที่เหมาะสมนั้นใช้เวลานาน
เฟรย์เริ่มมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ
มันไม่ราบรื่น
มีสัตว์ประหลาดมากมายที่เหมาะกับชื่อ ‘สวรรค์ของสัตว์ประหลาด’
สองวันต่อมาในที่สุดเฟรย์ก็พบสถานที่ที่เขาคิดว่าเหมาะสม
มันเป็นน้ำตกที่งดงาม
สถานที่ฝึกนี้ให้ความรู้สึกที่คลาสสิก แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำสมาธิในขณะที่น้ำตกลงบนหัวของเขา สิ่งที่เฟรย์สังเกตเห็นคือถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่หลังน้ำตก
มันเป็นสถานที่ที่สัตว์ประหลาดไม่กี่ตัวอยากจะเข้ามานับประสาอะไรกับมนุษย์
ด้านหลังน้ำตกมืดมาก แต่ก็เฟรย์ก็สามารถสร้างแสงสว่างได้ด้วยเวทย์
‘แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว’
สิ่งที่ดีที่สุดคือมันสามารถรองรับความต้องการของเขาสองอย่างได้ในเวลาเดียวกัน
ถ้ำเป็นที่พักพิงที่ดีเพราะเขาหาน้ำและอาหารได้ง่าย นั่นหมายความว่าเขาจะไม่ต้องกังวลแม้ว่าอาหารที่เขานำมาจะหมดลงก็ตาม
“ดีละ”
เฟรย์จงใจพูดออกมาดังๆ ในขณะที่เขาตัดสินใจ
การฝึกแบบการต่อสู้นั่นยากมาก (Editor note: ในไทยผู้แปลมังงะ เรียกว่าการเผชิญหน้า ผมจะขอเปลียนการฝึกการต่อสู้ว่าการเผชิญหน้าแทนละกันครับ )
เป็นเพราะมันอันตรายมากจนเฟรย์ไม่ได้บอกอิซาเบลเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเธออยากรู้อยากเห็นเพราะมันจะเสี่ยงเกินไป
อันดับแรกเขาต้องรวบรวมมานา
รอยยิ้มเหยียดไปทั่วใบหน้าของเฟรย์ขณะที่เขาเริ่มดูดซับมานาจากอากาศ
‘มานาที่นี่หนาแน่นน้อยกว่าที่ฉันจำได้’
เขาเคยฝึกบนภูเขาอิสปาเนียในอดีต
ความทรงจำของเขาในช่วงเวลานั้นพร่ามัว แต่เขาแน่ใจว่ามานานั้นหนาแน่นกว่าในตอนนี้
มานาเริ่มรวมตัวกันในร่างของเฟรย์
หลังจากที่มันเข้าสู่ร่างกายของเขามานาก็รวมตัวกันอยู่ในห้องมานา ใต้ท้องน้อยของเขา
เฟรย์รวบรวมมานาจนเกือบเต็ม
ดวงอาทิตย์ขึ้นและตก
และเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นอีกครั้ง เฟรย์ก็สามารถรวบรวมมานาสุดท้ายที่เขาต้องการเพื่อเติมเต็มแกนพลังของเขาได้
ความรู้สึกพึงพอใจซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกอิ่มดูเหมือนจะห่อหุ้มร่างกายของเขาไว้ในอ้อมกอด
“ ฮู…”
ขั้นตอนที่ 1 เสร็จสมบูรณ์
เฟรย์ลืมตาขึ้นและหยิบน้ำดื่มจากกระเป๋าทันทีขณะที่เขาหายใจเข้าออกยาว ๆ
มันช่วยไม่ได้ที่จะกระหายน้ำหลังจากที่ไม่ได้เติมความชุ่มชื้นให้ร่างกายหลังจากผ่านไปทั้งวัน
เขาไม่รู้สึกหิวแต่นั่นเป็นเพียงความรู้สึกของมานาที่ทำให้ร่างกายของเขาสับสน
เขาบังคับตัวเองให้กิน และเก็บส่วนที่เหลือไว้ หลังจากนั้นเขาก็พบตำแหน่งที่สบายและเข้านอน
หลังจากนอนหลับไปห้าชั่วโมงเฟรย์ก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เขาหลับนานกว่าที่คิดไว้มาก
‘ต่อจากนี้มันจะยากขึ้นมากนี่จึงถือเป็นช่วงพักสุดท้ายของฉัน’
เขาลุกขึ้นนั่งอีกครั้งก่อนจะหยุดพักลึก
การรวบรวมมานาเป็นเพียงขั้นตอนเตรียมการเท่านั้น
จากนั้นเฟรย์ก็แบ่งห้องมานาของเขาออกเป็นสองห้อง
กระบวนการนี้อธิบายได้ง่าย แต่กระบวนการจริงนั้นยากอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากที่มันเข้าสู่ร่างกายมานามักจะเกาะติดกัน แต่เฟรย์แยกห้องมานาของเขาออกเป็นสองส่วนเท่า ๆ กันอย่างชำนาญ
50/50 มานาของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนเท่าๆ กัน
ในที่สุดเขาก็พร้อมที่จะเริ่มการต่อสู้
‘ ฮู…’
จากนี้ไปมันคงไม่มีอะไรนอกจากความเจ็บปวด
เฟรย์สร้างมานาทางด้านขวาเพื่อรับคุณสมบัติของไฟ ในทางกลับกันเขาทำให้มานาทางด้านซ้ายรับคุณสมบัติของน้ำ
กึกๆ
“ …”
มานาซึ่งตอนนี้มีคุณสมบัติตรงกันข้ามกำลังต่อต้านกันและเริ่มพยายามปราบปรามกันทันที
เฟรย์ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการขมวดคิ้วได้เนื่องจากความเจ็บปวดรุนแรงปะทุขึ้นจากใต้สะดือของเขา
“มันผ่านมาสักพักแล้วมันจึงควบคุมได้ยาก”
นี่คือการฝึกการต่อสู้
ตอนนี้ห้องมานากลายเป็นสนามรบแทนที่จะเป็นแค่โกดังและแต่ละฝ่ายกลายเป็นกลุ่มที่ทหารที่เริ่มทำสงคราม
หากเขาไม่ใส่ใจมากพอ มานาก็จะหลุดจากการควบคุมและในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเขาก็จะตาย
เฟรย์สังเกตเห็นการต่อสู้โดยให้ความช่วยเหลือด้านหนึ่งเล็กน้อยหากเขารู้สึกว่าพวกเขาอ่อนแอเกินไป
เมื่อปรับสมดุลมานาก็ถูกขัดเกลาเพิ่มเติมในขณะที่มานากำลังเคลื่อนไหวอย่างเมามัน
“ …”
เหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของเฟรย์
