มังกรซ่อนเล็บเนี่ยฟง – บทที่ 55

เสียงเฮ เสียงโห่ร้องดังขึ้นมาอีกครั้ง ร่างของเนี่ยฟงกระเด็นออกไปด้านหลังร่วงลงพื้นลานประลอง ดาบสีดำไร้คมในมือหลุดกระเด็น เนี่ยฟงนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น หยางเฟยหัวเราะออกมาอย่างสะใจ จงเหวินป้าแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หยางเวยแทบเป็นลมล้มลงไปนั่งกับพื้น เจ้าสำนักถึงกับขมวดคิ้วแน่น เทียนสือยกยิ้มยืนกอดอกอยู่ ไม่ถึงสามลมหายใจเนี่ยฟงก็กระโดดม้วนตัวขึ้นมา ปัดฝุ่นตามเสื้อผ้า พร้อมกับส่ายศีรษะไปมา เดินไปหยิบดาบดำไร้คมขึ้นมาถือไว้เช่นเดิม ผู้คนด้านล่างต่างเฮดังลั่น

หยางเฟย และจงเหรินป้าหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย หยางเวยถึงกับกระโดดตะโกนดีใจ เทียนสือขมวดคิ้วทั้งสองข้างขึ้นกำชับหอกสามง่ามในมือแน่น เนี่ยฟงค่อยๆเดินเข้าหาพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เทียนสือกวัดแกว่งหอกสามง่ามในมืออย่างรวดเร็ว เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงยังคงเดินหน้าต่อไปใช้ดาบดำไร้คมที่หักในมือปัดป้อง ไม่นานเนี่ยฟงก็ยกมือซ้ายออกมาป้องปากทำท่าทางง่วงนอน เทียนสือถึงกับหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เพิ่มพลังปราณลงไปในหอกสามงามอีกหลายส่วน

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เนี่ยฟงยังคงก้าวเดินต่อเป็นเทียนสือที่ต้องถอยรนไปด้านหลัง เหงื่อหลังไหลเย็นเฉียบเทียนสือถูกกดดัน ทั้งๆที่ตนเป็นฝ่ายลงมือ หยางเฟยถึงกับกำหมัดในมือแน่นจ้องมองการประลองอย่างไม่วางตา จงเหรินป้าเพียงแค่หลี่ตามองเพียงแค่นั้น กลุ่มต่างๆเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เทียนสือตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าหาเนี่ยฟง เคร้ง ดาบสีดำไร้คมหักอีกครั้งกระเด็นร่วงลงพื้น เปรี้ยง เพียงแค่ครั้งนี้เนี่ยฟงหาได้ถูกซัดฝ่ามือ แต่กลับเป็นเทียนสือที่ถูกเนี่ยฟงต่อยเข้าที่ท้องอย่างถนัดถนี่

เทียนสือตัวงอเป็นกุ้ง แขนขาอ่อนแรงหอกสามง่ามถึงกับหลุดมือร่วงลงพื้น เนี่ยฟงไม่ปล่อยโอกาสงามทิ้งโดยง่าย กระหน่ำต่อยไปที่ท้องของเทียนสือ เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ทุกครั้งที่หมัดของเนี่ยฟงปะทะร่าง เทียนสือร่างกายกระตุกทุกครั้ง เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากปาก เทียนสือรวบรวมพลังปราณต่อยหมัดขวาออกไป เปรี้ยง เนี่ยฟงชกหมัดซ้ายเข้าปะทะ เทียนสือร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จงเหรินป้าจากที่หลี่ตามองถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ หยางเฟยถึงกับนั่งนิ่งค้าง หยางเวยกระโดดโลดเต้นไปมา เจ้าสำนักกลับมายกยิ้มได้อีกครั้ง

เนี่ยฟงค่อยๆเดินเข้าหาเทียนสือ ที่ตอนนี้นั่งลงกับพื้นจับไปที่มือขวาของตน จ้องมองเนี่ยฟงด้วยความหวาดกลัว หมัดขวาใช้การไม่ได้ไปอีกหลายเดือน อีกทั้งไม่สามารถลงชิงอันดับได้เพราะพ้ายแพ้ เทียนสือหันไปมองจงเหรินป้าและหยางเฟย เนี่ยฟงก็หันไปมองด้วยเช่นกัน เพียงแต่เนี่ยฟงแสยะยิ้มและผายมือทั้งสองข้างออก ทันทีที่เทียนสือจะกล่าวสิ่งใด เนี่ยฟงก็พุ่งทะยานเข้าเตะเท้าขวาเข้าที่ใบหน้าของเทียนสือ เปรี้ยง เทียนสือกระเด็นตกไปจากลานประลอง มีศิษย์สำนักหลายคนค่อยรับไว้ เนี่ยฟงหันไปมองจงเหรินป้าและหยางเฟย พร้อมกับเดินเข้าไปหาทั้งสอง ท่ามกลางเสียงตะโกนโห่ร้องอันดังสนั่น

“ ตอนนี้ข้าไม่คงไม่คิดที่จะประลองกับเจ้าแล้วหยางเฟย ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าขอท้าประลองเจ้าจงเหวินป้า เจ้าจะปฏิเสธก็ได้หากไม่กลัวถูกเรียกว่าลูกเต่า ”

“ บัดซบไอ้ลูกหมา ”

จงเหรินป้าถึงกับสบถออกมาเสียงดัง เป็นหยางเฟยที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ กระโดดขึ้นมาบนลานประลอง ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นก็เรียกอาวุธออกมา เป็นดาบขนาดใหญ่มีรูปสลักของพยัคฆ์ติดอยู่ที่ใบดาบ ยกขึ้นชี้ไปที่เนี่ยฟง

“ ไอ้ลูกหมา ข้าขอท้าประลองเจ้า ”

เนี่ยฟงเพียงแค่แสยะยิ้มยกมือขวาขึ้นมากวักเรียกหยางเฟย

“ เข้ามาเถอะ เรื่องของเราจะได้ถูกจัดการเสียที อย่าให้คนอื่นต้องมาเจ็บตัว เพราะมีหัวหน้าเป็นเพียงไอ้โง่คนหนึ่งเท่านั้น ”

ปราณดาบสีแดงพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เนี่ยฟงต่อยหมัดขวาออกไปต้านรับ ปราณดาบสีแดงถูกทำลายลงโดยง่าย เนี่ยฟงพุ่งเข้าหาทันที หยางเฟยถูกความโกรธเข้าครอบงำ ฟาดฟันดาบในมือดุจคนสิ้นสติ ปราณดาบสีแดงปลิวว่อนไปทั่วลานประลอง ตูม ตูม ตูม ตูม เนี่ยฟงหลบหลีกไปมาซ้ายขวาเข้าประชิดตัวหยางเฟย กำลังจะง้างหมัดขวาต่อยก็ต้องกระโดดหลบออกมาเสียก่อน เป็นหยางเฟยที่ซัดฝ่ามือซ้ายออกมา เนี่ยฟงยังคงวิ่นวนไปมานานเกือบสองเค่อ หยางเฟยก็แสดงอาการเหนื่อยหอบออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เนี่ยฟงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์รีบพุ่งเข้าประชิดตัว เปรี้ยง หมัดขวาต่อยเข้าที่ชายโครงด้านซ้าย เสียงกระดูกร้าวดังลั่น หยางเฟยกระเด็นออกไปทางขวาพร้อมกับกระอักเลือดออกมา เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดอีกครั้ง เปรี้ยง หมัดซ้ายต่อยเข้าที่หัวไหล่ด้านซ้าย แขนซ้ายปูดปวดใช้การไม่ได้อีกต่อไป เนี่ยฟงโยกตัวมาทางซ้าย เปรี้ยง เท้าเข้าเตะเข้าที่หน้าอกของหยางเฟย เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา หยางเฟยลงไปนอนกับพื้นดิ้นทุรนทุรายไปด้วยความเจ็บปวด เนี่ยฟงเดินไปหยิบดาบของหยางเฟยขึ้นมา

“ เป็นดาบที่ดี เสียทีที่อยู่กับนายไม่ได้เรื่อง เช่นนั้นข้าขอก็แล้วกัน ”

หยางเฟยได้ยินเช่นนั้นก็หันมาจ้องมองเนี่ยฟงด้วยความเคียดแค้น แล้วหันไปมองจงเหรินป้าด้วยสายตาอ้อนวอน เนี่ยฟงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ฟันดาบออกไป ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานปะทะกับพื้นลานประลอง ตูม

“ เจ้าจะมองไปทางไหนกัน เรื่องของเรามันยังไม่จบไม่ใช่รึ ศิษย์พี่หยางเฟย ”

หยางเฟยหันไปมองเนี่ยฟงด้วยความหวาดกลัว เนี่ยฟงเดินเข้าหาหยางเฟยอย่างช้าๆพร้อมกับกวัดแกว่งดาบไปมา เมื่อรู้สึกตัวก็สายไปเสียแล้ว หยางเฟยถูกความโกรธเข้าครอบงำเป็นไปตามแผนของเนี่ยฟง เปรี้ยง หมัดขวาของเนี่ยฟงต่อยเข้าที่ใบหน้าของหยางเฟย ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดอีกศิษย์สำนักรีบขึ้นมานำร่างอันไร้สติของหยางเฟยลงไป

“ บัดซบไอ้ลูกหมา ”

เสียงตะโกนด้วยความโกรธแค้นดังมาจากด้านล่างเวทีกลบเสียงเฮ และเสียงโห่ร้องจนหมด ศิษย์สำนักหลายคนรีบหลบออกไป จงเหรินป้าตะโกนออกมาด้วยความโกรธ กระทืบเท้าพุ่งขึ้นไปที่ลานประลอง พร้อมกับซัดฝ่ามือออกไป ฝ่ามือสีขาวขนาดใหญ่พุ่งลงมากดทับเนี่ยฟง เนี่ยฟงหาได้สนใจต่อยหมัดขวาออกไป เปรี้ยง