มังกรซ่อนเล็บเนี่ยฟง – บทที่ 73

ไม่มีเสียงใดกล่าวตอบจากเด็กหนุ่มผู้เป็นเป้าหมาย ไม่ถึงสองลมหายใจหมัดขวาถูกต่อยออกไปอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง แต่ทว่าถึงแม้พลังลมปราณจะหดหายแต่ความสามารถทางเพลงยุทธยังอยู่ ชายชุดดํายกมือซ้ายขึ้นมากันได้อย่างทันท่วงที เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ทั้งสองแลกหมัดกันอย่างรวดเร็ว หมัดทั้งสี่เข้าปะทะกันเกิดเสียงดังลั่น ทั้งสองต่างยกยิ้มด้วยความตื่นเต้น ไม่นานทั้งสองก็แยกออกจากกัน หอกปลายแหลมถูกถือไว้ในมือขวาของชายชุดดํา ไม่นานก็ได้ยินเสียงจ้วงแทงดังออกมา ชายชุดดํากระหน่ำจ้วงแทงหอกปลายแหลมอย่างรวดเร็ว

มีดสั้นถูกเรียกมาอยู่ในมือ ไม่นานก็กลายเป็นดาบ แน่นอนว่าชายชุดดํารู้สึกตื่นตกใจไม่น้อยพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ดาบในมือถูกตวัดป้องกันหอกปลายแหลมที่ถูกจ้วงแทงเข้ามาประดุจห่าฝน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง แต่ทว่าเด็กหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายกลับเดินเข้าหาไร้ซึ่งความหวาดกลัว ชายชุดดําจึงเปลี่ยนกระบวนท่าโดยเพิ่มพลังปราณเข้าไป ปราณหอกสีขาวพุ่งเข้าหาประดุจห่าฝนอีกครั้ง เนี่ยฟงถีบเท้ากระโดดหลบออกมาอีกทั้งยังฟาดฟันดาบออกไป ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาปราณหอกสีขาว เปรี้ยง ปราณหอกสีขาวถูกทําลายจนหมดสิ้น

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะกับหอกปลายแหลมเสียงดังสนั่น เสื้อผ้าแต่ละคนล้วนฉีกขาด แต่ทว่าไร้ซึ่งบาดแผล ปราณดาบและปราณหอกทําลายต้นไม้โดยรอบจนสิ้น ชายชุดดํายิ่งต่อสู้ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะเสียเปรียบบ้างแล้ว มือทั้งสองเริ่มด้านชาเพราะถูกประกายสายฟ้า ไม่นานก็ฟาดหอกเป็นแนวขวางหวังหลบออกมา เนี่ยฟงรับรู้อยู่ก่อน แล้วพุ่งออกไปด้านหน้ารีบโคจรลมปราณฟันดาบออกไปที่ปลายหอก เคร้ง หอกปลายแหลมถูกฟันขาดเป็นสองท่อนกระเด็นหลุดออกไป ชายชุดดําตกตะลึงไปชั่ววูป แต่นั่นก็เพียงพอสําหรับเนี่ยฟงแล้ว

หมัดซ้ายถูกต่อยออกไปปะทะที่หน้าท้องของชายชุดดําอย่างถนัดถนี่ หอกในมือขวาหลุดร่วงลงพื้นเพราะความเจ็บปวดไม่น้อย ไม่ถึงสองลมหายใจ หน้าท้องก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เนี่ยฟงเก็บดาบต่อยหมัดทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ชายชุดดําถึงกับกระอักเลือดออกมา รีบตั้งสติฟาดฝ่ามือขวาเข้าสกัดกั้น เปรี้ยง ฝ่ามือปะทะกับหมัดขวา ชายชุดดําถึงกับกระเด็นออกไปด้านหลัง การเปิดช่องว่างเพียงน้อยนิดส่งผลให้ชายชุดดําได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เนี่ยฟงค่อยๆเดินเข้าหาพร้อมกับแสยะยิ้ม 

สัตว์อสูรรูปร่างคล้ายมนุษย์ด้านบนเป็นศีรษะคล้ายวัว มีหางเป็นงู เดินออกมาจ้องมองศัตรูของผู้เป็นนายด้วยความเคียดแค้น มันรีบพุ่งเข้ามาง้างหมัดต่อยออกมา เปรี้ยง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับอย่างทันท่วงที ชายชุดดําถึงกับสบถเสียงดัง

* บัดซบเจ้าเป็นผู้ใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ด้วยอย่างงั้นรึ ” 

“ ใช่หรือไม่ตัวท่านเองก็คงรับรู้เองแล้วใช้หรือไม่”

“ บัดซบไอ้สารเลว ”

ชายชุดดํารีบลุกขึ้นถือดาบไว้ที่มือขวา

“ข้าจะบอกอะไรให้ ข้าเชี่ยวชาญเรื่องเพลงดาบที่สุด” 

แต่ทว่าเด็กหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายไม่กล่าวตอบ พุ่งทะยานเข้าต่อยสัตว์อสูรของตน เปรี้ยง สัตว์อสูรกลายเป็นแสงพุ่งกลับเข้าร่างชายชุดดํา

“ เจ้าทําอันใดกับสัตว์อสูรของข้า ข้าจะสังหารเจ้าไอ้ลูกหมา ”

ปราณดาบสีขาวพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งทะยานเข้าหา กระโดดซ้ายขวาไม่นานก็เข้าประชิด เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบปะทะกันเสียงดังสนั่นอีกครั้ง เพราะอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี จึงเสียท่าให้เด็กหนุ่มอีกครั้ง ปราณดาบสีฟ้าวาดฝ่าแขนขวา แขนขวาถูกฟันขาดกระเด็น เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉุดออกจากบาดแผล เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น เปรี้ยง ดาบในมือขวาถูกเก็บ กลายเป็นหมัดต่อยเข้าที่ใบหน้าของชายชุดดําอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง กระเด็นออกไปด้านหลังกระแทกลงพื้น ชายชุดดําค่อยๆรวบรวมลมปราณลุกขึ้น

ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมหัวใจ เด็กหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เดินเข้าหาอย่างช้าๆ วาบแรกในความคิดที่จะหลบหนี เสียงโบกสะบัดมือดังขึ้นมาเสียก่อน ขาทั้งสองข้าประดุจเหมือนถูกพันธนาการไว้ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงขยับตัว เหงื่อเย็นไหลผ่านหลังเย็นเฉียบ ความเงียบเข้าปกคลุมได้ยินเพียงเสียงลมหายใจด้วยอาการหวาดกลัวของตัวเองเท่านั้น ชั่วน้ำเดือดความรู้สึกเจ็บปวดที่ต้นขาข้างขวา เลือดสีแดงสดไหลออกจากมีดสั้นที่เสียบแทง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น ไม่นานเสียงก็เงียบลง

* บัดซบไอ้ลูกหมา ปล่อยข้าเดียวนี้”

มีดสั้นถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉุดออกมา ไม่ถึงสองลมหายใจมีดสั้นก็เสียบแทงไปที่ต้นขาข้างซ้าย เสียงสบถดังลั่นออกมาแทนเสียงร้องโหยหวน

“ บัดซบไอ้ลูกหมา ปล่อย ปล่อยข้าเดียวนี้ ”

“ ไม่เอาน่า เมื่อครู่ท่านยังคิดจะสังหารข้า เหตุใดข้าจะปล่อยท่าน”

มีดสั้นถูกดึงออกมาอีกครั้ง เสียบแทงไปที่ท้องน้อยจุดตันเถียน ความเจ็บปวด ความหวาดกลัวเกาะกุมหัวใจถึงขีดสุด เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากรอยแผล ร่างกายสั่นกระตุกสองสามครั้งไม่นานก็สิ้นใจนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ไม่ลืมที่จะรูดทรัพย์สิ้นของชายชุดดํา ผงสลายซากศพถูกนํากลับมาใช้อีกครั้ง เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานกลับสํานัก

“ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะคิดทําแบบนั้นได้ในช่วงเวลานั้น”

“ข้าเพียงแค่ทดลองทําดูขอรับ ซึ่งมันก็ได้ผลดีเสียด้วย ใช้วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สะกดพลังปราณ ”

“ ว่าแต่เจ้าจะทําอย่างไรต่อไป ทางโน้นเป็นถึงเจ้าสํานัก ” 

“ ในงานประลองเขตทั้งแปด ข้าจะสังหารบุตรชายของมันในงานประลอง ”

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าชอบใจเจ้ายิ่งนัก ”

ระหว่างทางกลับสํานักเนี่ยฟงก็แวะค้นหาสมุนไพรไปตลอดทาง โดยไม่รู้ว่าหยางเวยรีบกลับสํานักรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น เจ้าสํานักถึงสั่งผู้อาวุโสในสํานักออกติดตาม หยางเวยกลับมาดูแลหลันเซ่ออยู่ที่บ้านพร้อมกับเร่งฝึกโคจรลมปราณพร้อมกินยาเพิ่มพลังปราณไปด้วย เจ้าสํานักฉีหวังลู่เริ่มรู้สึกแปลกๆที่มือสังหารที่ส่งไปจัดการหาได้กลับมา อีกทั้งยังปล่อยให้ศิษย์อีกผู้หนึ่งกลับไปยังสํานัก ไม่นานก็ส่งมือสังหารอีกผู้หนึ่งออกไปจัดการ แต่ทว่าเมื่อส่งออกไป เนี่ยฟงก็กลับมาที่สํานักเสียแล้ว

ทันทีที่กลับมาก็เข้าพบเจ้าสํานักเป็นการด่วน เนี่ยฟงบอกกล่าวถึงผู้บงการมือสังหาร เจ้าสํานักถึงกับมีอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด เจ้าสํานักส่งเนี่ยฟงให้ไปอยู่ที่ผาสํานึกตนเพื่อความปลอดภัยก่อนที่จะถึงวันประลองจัดอันดับผู้มีรายชื่อในทําเนียบการต่อสู้ เพื่อคัดเลือกตัวแทนสิบคนไปประลองที่งานประลองเขตทั้งแปด