มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 30 กลุ่มโจรในอพาร์ตเมนต์ (3)
แต่ตอนนี้หน้าเขาขาวซีดเพราะความกลัวในคําว่า “บอส”
“อะ..ขอโทษ ขอโทษ!”
หัวหน้าพัคที่ทําเป็นล้างหน้าตัวสั่นอย่างแรง เขาเหมือนกับประสบปัญหาทางจิตใจอย่างรุนแรง
“ให้ตายเถอะ”
สิ่งหนึ่งเข้ามาในหัว
ตั้งแต่เกมเริ่มต้น คนของแก๊งพัคได้มารวมตัวกันเพราะการประชุมใหญ่ พวกเขารอดชีวิตมาได้อย่างไม่ยากเพราะว่ามีห้าคนในแก๊งรวมถึงหัวหน้าพัคที่กลายเป็นผู้เล่น
แต่หัวหน้าพัคนั้นรีบร้อนเกินไป เขาไปที่ร้านสะดวกซื้อหน้าอพาร์ตเมนต์และบอกว่าจะกวาดบุหรี่ทั้งหมดมา เผื่อว่าโลกจะล่มสลาย
“ฮ่า ฮ่า…”
ในตอนนั้น เขาได้เจอกับชายที่ถูกเรียกว่า “บอส” หัวหน้าพัคต้องกลับมาพร้อมกับเลือดที่เต็มตัว
“ยังชอล”
“ว่าไงพี่!”
“รู้จักคนชื่ออาจารย์แดงไหม?”
ยังชอลสับสน อาจารย์แดง? เขาได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนสักแห่ง
ไม่นานเขาก็จําได้
“ไม่ใช่ไอ้ฆาตกรบ้าที่อยู่แถวโซลกับคยองกี่เหรอ?”
เขาเป็นฆาตกรต่อเนื่องและเป็นนักฆ่าโรคจิตที่ทําการฆาตกรรมติดต่อกันถึง 16 ครั้งในกังนัมและคยองกี เขาตัดขาคนที่ฆ่าแขวนคอและเขียนคําพูดอวดเก่งบนตัวเหยื่อ ซึ่งทําให้เขาได้ฉายาว่า “อาจารย์แดง”
เขาไม่ถูกจับมาตลอดสามปีตั้งแต่ฆาตกรรมครั้งแรก ไม่มีใครรู้ตัวจริงของเขา
“เจ้าบ้านั่นแหละคือบอสของเรา”
“จริงเหรอ?”
เขาพูดแต่ละคําอย่างชัดเจน หัวหน้าพัครู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็ว
“เขายังต้องการเลือดอีก”
“หืม? พี่พูดว่าอะไรนะ?”
“เปล่า ไม่ได้พูด! ไอ้บ้าเอ้ย!”
หัวหน้าพัคตาแดงก่ํา เหงื่อเย็นแตกพลั่ก เขาผสานมือจับคอตัวเอง
เขารู้สึกแสบร้อนที่คอด้านซ้าย เขาเริ่มเห็นภาพหลอน ที่ร้านสะดวกซื้อนั่น มีคนกัดคอเขา แต่แล้วทําไมเขาถึงรู้สึกดีกันล่ะ…?
-คุณได้กลายเป็นสมุนของ “แวมไพร์ลอร์ด”
-อาชีพคุณเปลี่ยนเป็น “สมุนแวมไพร์
“ว่าไงล่ะ? ไม่น่าตื่นเต้นเหรอ? กัดคนแล้วรู้สึกดีนะ”
ใบหน้าของเขาถูกเงาบดบังใบหน้าของคนขับรถของหัวหน้าพัคยืนอยู่ใกล้ ๆ
หัวหน้าพัคเดินเข้าใกล้และรู้สึกหิวกระหายราวกับสัตว์ป่า
“พี่? พี่เป็นอะไร? ช่วยด้วย! พี่! อ๊ากกก!”
เลือดกระจายเต็มใบหน้า เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
“ดี ทําดีมาก แกเป็นของชั้น แข็งแกร่งขึ้นต่อไปจนชั้นกลับมา เข้าใจไหม?”
“อ๊ะ! อ๊ะ อา…พี่ ได้โปรด…”
เสียงของชายคนนั้นและกลิ่นเลือดช่างหอมหวาน..
หัวหน้าพัคเงยหน้ามองคนที่ตะโกน เขากลับมาสู่ความจริงอีกครั้ง
“…”
คนในแก๊งยืนอยู่ด้านข้างกระจกคนนั่ง
“หา ว่าไง?”
หัวหน้าพัคกล่าว
“เหยื่อมาถึงแล้ว ไอ้ 157 มีสามคนในคอมเมนต์ พวกมันอยู่ในสวนสารธารณะ”
เขายื่นโทรศัพท์ให้หัวหน้าพัคดู
-kor-157 : กําลังจะถึง H อพาร์ตเมนต์แล้ว พวกเรามีกัน 3 คน จะถึงในอีก 10 นาที!
Kor kor-157 : พวกเราถึงแล้ว เราอยู่ในสวนสาธารณะ รีบมาเร็ว
Kor kor-4884 (ผู้เขียน) : เข้าใจล่ะ ชั้นกําลังไป
“โอเค.เหยียบคันเร่งได้แล้ว!”
หัวหน้าพัคตะโกนและกลืนน้ําลายด้วยความตื่นเต้น ยังชอล เหยียบคันเร่ง
บรื่นนน!
มี 16 คนที่ตายเพราะถูกล่อมาแบบนี้ พวกเขาถูกรถชนจน ปางตายและตายไปในที่สุด จากนั้นหัวหน้าพัคจะดูดเลือดแต่ละคนไป อพาร์ตเมนต์นั้นใช้ล่อคนได้ดี และไม่มีใครที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์อีกแล้ว
ทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าหยุดเขา รถที่เปื้อนเลือดขับไปอย่างรวดเร็ว
บรื่นนน!
แพะรับบาปทั้งสามคนยืนอยู่ที่ทางเข้าสวนสาธารณะอีกครั้ง
บรีนนน!
ครั้งนี้เป็นกลุ่มคนร่างกํายําที่สวมชุดคลุมสีดํา พวกเขาถือขวานและไม่สนใจอะไร
“เลือด เลือด! เลือดสด ๆ !
ไม่ว่าร่างกายจะแข็งแรงแค่ไหน พวกมันก็จะกลายเป็นเหยี่อชั้นดีเมื่อถูกรถชน
ปัง! ปัง!
รถตู้ชนทั้งสามที่รวมตัวกันในที่เดียว ทั้งสามที่โดนชนไม่หนีด้วยซ้ํา
แต่ในตอนนั้นก็ได้มีเศษชิ้นส่วนกระจายเข้าผ่านกระจกรถที่เปิดเอาไว้
“กระดูกเหรอ?”
แน่นอนว่ามันคือกระดูกสีขาว
ในเวลาต่อมา กระดูกที่ถูกชนก็ได้กระเด็นกลับไปรวมตัวกันอีกครั้ง มันกลายเป็นอาวุธแหลมอย่างหอก ดาบ และขวาน
ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!
กระจกรถแตก กระโปรงรถโดนฟัน เช่นเดียวกับใต้รถตู้ กระดูกคมๆ ได้ทําลายตัวรถตู้ไป
เอี๊ยด!
ยางรถถูกฟันไม่เหลือลม เครื่องยนต์ถูกฟันจนพังยับ สุดท้ายรถตู้ก็หยุดลง
ควันสีเทาลอยออกมาจากฝากระโปรงรถ
“นี่มันบ้าอะไรกัน?”
หัวหน้าพัคมองรอบๆเพราะสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ในตอนนั้นเองได้มีโล่ห์ลอยมาทะลุหน้าต่างรถ
“ลั่ก!”
หัวหน้าพัคยกมือขึ้นปิดหน้า มีคนปลดล็อคประตูรถ หัวหน้าพัคถูกลากคอเสื้อออกมา เขาถูกลากไปกับพื้นคอนกรีต และพยายามเงยหน้ามองคนที่จู่โจมเขา
“แกเป็นใคร…”
“เฮ้ 4884..”
ชายหนุ่มถือโล่ห์ที่มือซ้ายและชักดาบยาวที่มือขวา
“แกคือไอ้สารเลว 4884 ใช่ไหม?”
โครงกระดูกขาวเริ่มล้อมรอบเขา
ทีแรก ซองอูเพียงแค่คิดว่าคอมเมนต์ที่ถูกลบไปนั้นน่าสงสัย
เขาคิดว่าตอนที่มีคนใช้ทองล้ําค่าเพื่อโพสต์คอมเมนต์ก่อก วน ผู้เขียนสามารถทําแบบเดียวกันเพื่อบอกสิ่งที่ถูกต้องแทนค นก่อกวนได้แทนที่จะไล่คอมเมนต์พวกนั้นออกไป และเจ้าของ คอมเมนต์ก่อกวนก็จะลบโพสต์ไปเองเพราะรู้สึกผิดในตอนที่ อ่านโพสต์
“ไม่ว่าจะคิดทางไหน ทําแบบนี้ก็มีเหตุผลดีกว่า”
ซองอูจึงได้เตรียมแผนมาก่อนล่วงหน้าที่จะมาจุดนัดพบ เขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจเป็นพวกอันธพาลที่พยายามปล้นเงินจากคนบริสุทธิ์ เขาจึงส่งโครงกระดูกสามตัวที่สวมชุดปลอมเป็นคนไปยืนรอ ส่วนเขานั้นแอบซ่อนอยู่ใกล้ๆ
ปัง! ปัง!
“หา?”
ซองอูไม่คิดเลยว่ารถตู้จะพุ่งเข้าใส่โครงกระดูกโดยตรง เขาจึงรีบเปลี่ยนเศษกระดูกเป็นอาวุธเหมือนกับตอนที่เขาล่าผู้เฒ่าสไลม์
อาวุธจากกระดูกได้ทําลายรถตู้ในหลายจุด จนสุดท้ายมันก็หยุดลง
ซองอูรีบลากคอชายที่นั่งอยู่ข้างคนขับออกมา
“แกคือไอ้สารเลว 4884 ใช่ไหม?”
ชื่อในแอพของเขาคือ kor-4884 ชายคนนี้ล่อผู้รอดชีวิตมาฆ่าแม้ซองอูจะไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร
“แกเป็นใคร?”
ซองอูเตะหน้าเขาแทนคําตอบ
ในขณะเดียวกัน เหล่าโครงกระดูกไปลากคอลูกน้องบนที่นั่งคนขับออกมา เขานอนราบไปกับพื้นและตัวสั่นอย่างบ้าคลั่ง
“แกมีลูกน้องกี่คน? ถ้าไม่ชอบ ชั้นจะบี้หัวแกซะ”
ซองอุยกดาบขึ้นขณะที่จ้องหน้าหัวหน้าพัค แต่หัวหน้าพัคเองก็มองเขาอย่างเย้ยหยัน
“อะ ฮ่า! หัวชั้นเรอะ? ให้ตายสิ แกเคยฆ่าคนมาก่อนรึเปล่า? หาาาาาา! จะมาบลัฟกันแบบนี้เหรอ.หา?”
ในตอนนั้นเอง เขาหน้าแข็งที่อ เขาก้มลงมองมือซ้ายของตัวเอง มันถูกฟันเป็นรอยแผลอันสวยงาม เลือดทะลักออกมา
“อ้าาาาาา!”
“ตอนนี้แกคงรู้แล้ว ดีล่ะ ชั้นน่ะใจเสาะ จะบี้หัวแกทันทีคงทําไม่ได้ แต่พวกนั้นน่ะไม่เหมือนกัน”
ซองอูหลีกทางเล็กน้อย ออคโครงกระดูกตัวหนึ่งสาวเท้าเดินมาหาหัวหน้าพัค
ในสองมือของมันถือขวานอยู่หนึ่งเล่ม
* อ้าาาาาาาา!”
แต่ถึงอย่างนั้น หัวหน้าพัคก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับเสียสติ เขาสติแตกเพราะความเจ็บปวดเหรอ? ซองอูมองชายตัวใหญ่อีกคน
“แล้วแกล่ะ? ไม่คิดจะตอบเหรอ? แขนหรือขา จะให้ชั้นฟันอะไรก่อน?”
อีกฝ่ายรีบตอบในทันที
“โอ้! พวกเราหมดแปดคนอ้ากกก!”
แต่เขาพูดไม่ทันจบ เพราะเขาถูกตัดหัวในตอนนั้นเอง
“หา?”
