ตอนที่ 1378 ทะเลาะเบาะแว้ง (5)
ตัวตนของอวิ๋นลั่วเฟิงมีอะไรเกี่ยวข้องกับนางที่ไหน เป็นนิสัยของนางต่างหากที่หงหลวนยอมรับ
“พวกเราไปกันเถอะ” อวิ๋นลั่วเฟิงยักไหล่ “พรุ่งนี้พวกเราจะเริ่มออกเดินทางจากนครเทียนเย่ว์”
หงหลวนไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากหันกลับไปมองโถงโอสถ ดวงตานางเป็นประกายเย็นชา ถ้านางและท่านพ่อคาดผิด อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่คนของตระกูลจวิน นางก็ไม่มีทางยอมให้ตระกูลจวินทำร้ายอวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ดี!
…
โถงโอสถ
ในที่สุดชายชราทั้งสองคนก็หยุดสู้กัน พวกเขาหมดแรงและเหงื่อผุดไหลเต็มหน้าผาก แต่เมื่อพวกเขาหันไปมองรอบๆ พวกเขาก็รู้สึกตัวว่าอวิ๋นลั่วเฟิงหายไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับศิษย์ข้า” มู่ต้งเดินกลับมา
“นางไปแล้วเจ้าค่ะ” หลิงเอ๋อร์เบิกตากลมโตสดใสของนาง “ข้าเห็นพวกท่านจดจ่ออยู่กับการต่อสู้เลยคิดว่าพวกท่านคงกำลังสนุกกันอยู่ จึงไม่ได้แจ้งเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ” มู่ต้งสะดุ้งแล้วรีบถาม “ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้ไหมว่านางไปทางตะวันออกหรือตะวันตก”
“ตะวันตกเจ้าค่ะ” หลิงเอ๋อร์โกหกโดยตาไม่กะพริบ
ในความคิดของผู้อาวุโส หลิงเอ๋อร์เป็นเด็กซื่อสัตย์ ดังนั้นมู่ต้งจึงไม่สงสัยอะไรแล้วรีบพุ่งไปทางตะวันตก
“ท่านปู่ แม่นางอวิ๋นไปทางตะวันออก นางคงยังไปไม่ได้ไกล ท่านควรรีบไปก่อนที่ท่านปู่มู่จะหานางเจอนะเจ้าคะ”
ผู้อาวุโสมู่หัวเราะลั่นแล้วลูบศีรษะหลิงเอ๋อร์ “เจ้ามันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ หลังจากปู่รับศิษย์คนนี้แล้ว ปู่จะอนุญาตให้เจ้ากลับบ้านสองสามวัน”
“ท่านปู่ หลิงเอ๋อร์อยากติดตามท่านปู่เจ้าค่ะ”
“เด็กน้อย อย่าคิดว่าปู่ไม่รู้ว่าเจ้าคิดถึงครอบครัว ปู่ทำผิดต่อเจ้าแล้ว อีกสองสามวันปู่จะให้เจ้ากลับไปหาพวกเขาสักพักหนึ่ง”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านปู่” รอยยิ้มของนางเจิดจ้าจนส่องเข้าไปในจิตใจของผู้อาวุโสจวิน “แต่หลิงเอ๋อร์ชอบติดตามท่านปู่เดินทางรอบโลกนะเจ้าคะ อ้อ ใช่ เราต้องไล่ตามแม่นางอวิ๋นก่อน ไม่อย่างนั้นตอนที่ท่านปู่มู่รู้ว่าถูกหลอก เขาต้องมุ่งหน้าไปทางตะวันออกแน่เจ้าค่ะ”
“ตกลง ฮ่าๆ” ผู้อาวุโสจวินหัวเราะเบาๆ แล้วร่างในอาภรณ์ขาวของเขาก็หายไปจากโถงโอสถอย่างรวดเร็ว
ตอนนั้นเอง ทุกคนภายในโถงโอสถต่างเหงื่อไหลชื้นทั่วร่าง ไม่มีใครคิดว่าเด็กสาวใสซื่อไร้เดียงสาจะรู้วิธีหลอกลวงผู้คนด้วย มู่ต้งน่าสงสาร แต่ก็เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่มีหลานสาวฉลาดเฉลียวและมีพวกมากกว่า
โชคไม่ดีที่หลิงเอ๋อร์ประเมินความฉลาดของมู่ต้งสูงเกินไป กว่าเขาจะรู้ว่าถูกหลอก เขาก็ค้นหาอวิ๋นลั่วเฟิงจนทั่วเขตตะวันตกของเมืองแล้ว
ผลก็คือวันนั้นถนนในนครเทียนเย่ว์สั่นไหวจากการตะโกนด้วยความโกรธของชายชรา “จวินหลิงเทียน! จวินหลิงเอ๋อร์! พวกเจ้าทั้งคู่รวมหัวกันหลอกข้า! ดี! ดีมาก! ข้าต้องการตัดขาดกับเจ้า! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราเป็นศัตรูกัน!”
…
ผู้อาวุโสจวินตามรอยถูกจนเจออวิ๋นลั่วเฟิงและหงหลวนขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าโรงเตี๊ยม เขาขวางทางอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วฉีกยิ้มกว้าง “แม่นางอวิ๋น ทักษะวิชาแพทย์ของเจ้าทำให้ข้าตะลึง ข้าอยากรู้ว่าเจ้ายินดีมาเป็นศิษย์ของข้าหรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตา ประกายบางอย่างพาดผ่านดวงตา “ข้ามีอาจารย์มากพอแล้ว ข้าคงไม่สามารถเป็นศิษย์ท่านได้ แต่หากท่านไม่ถือสา พวกเราสามารถถกกันเรื่องยาได้”
“ฮ่าๆ” เมื่อเห็นว่าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาด ผู้อาวุโสจวินก็หัวเราะเสียงใส “ข้าจะรับโอกาสนี่ไว้ก็แล้วกัน! ข้าเห็นว่าเจ้าอายุเท่าหลานสาวข้า ถ้าเจ้าไม่คิดมากก็เรียกข้าว่าท่านปู่เถอะ ให้ข้าได้มีหลานสาวเพิ่มอีกสักคน”
ตอนที่ 1379 หัวใจที่เจ็บปวดของนาง (1)
“ตกลง” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแล้วเรียก “ท่านปู่”
เมื่อได้ยินคำเรียกของนาง อะไรบางอย่างก็ทำให้ผู้อาวุโสจวินของรู้สึกหวั่นไหว ถ้าเด็กคนนี้เป็นหลานสาวของเขาจริงๆ ก็คงดี เขาคงมีความสุขจนเป็นบ้า…
โชคร้ายที่เขาไม่รู้ว่าจวินเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แล้วก็ไม่รู้ว่านางมีบุตรหรือเปล่า
หงหลวนยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไร นางรู้เป้าหมายของอวิ๋นลั่วเฟิง ชายชราคนนี้เป็นคนของตระกูลจวิน ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงต้องการหาข่าว นางก็ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนตระกูลจวิน
“ฮ่าๆ!” ผู้อาวุโสจวินระเบิดหัวเราะอีกครั้ง “สาวน้อย ถ้าเจ้ายินดี เจ้าไปกับข้าเลยก็ได้นะ”
“ไม่จำเป็นเจ้าค่ะ” อวิ๋นลั่วเฟิงส่ายหน้าแล้วพูด “ข้ายังมีบางอย่างที่สำคัญมากต้องทำก่อน หากข้าจัดการเสร็จแล้วข้าจะไปหาท่านปู่เจ้าค่ะ”
“ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้น ตาแก่คนนี้ก็คงไม่รบกวนเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าต้องการอะไรก็ไปหาข้าที่จวนตระกูลจวินนะ” ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสจวินจะไม่ได้อวิ๋นลั่วเฟิงเป็นศิษย์ แต่เขาก็ได้หลานสาวมาแทน ดังนั้นจึงจากไปอย่างพอใจ ทว่าเมื่อเขากลับไปที่จวนตระกูลมู่ เขาก็ต้องพบกับพายุอารมณ์ลูกใหญ่
“จวินหลิงเทียน เจ้าบ้าหน้าไม่อาย!” มู่ต้งโมโหจนตาลุกเป็นไฟขณะมองผู้อาวุโสจวิน “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนแบบนี้ ข้าหลงผิดมาตลอดหลายปี!”
ผู้อาวุโสจวินไม่โกรธแล้วยังยิ้มไม่หุบ “มู่ต้ง อย่าโกรธเลย ข้าหาเด็กสาวคนนั้นเจอก็จริง แต่นางบอกว่านางมีอาจารย์เยอะแล้วเลยปฏิเสธข้า”
เมื่อได้ยินแบบนั้น มู่ต้งก็รู้สึกดีขึ้น ถึงแม้เขาจะไปช้าแต่ผู้อาวุโสจวินก็รับนางเป็นศิษย์ไม่สำเร็จ
“แต่ว่า…” ตอนนั้นเอง คำพูดของชายชราก็เปลี่ยนอารมณ์อีกครั้ง “เด็กหญิงตัวน้อยนั่นรับข้าเป็นปู่นางแล้ว”
“อะไรนะ!” มู่ต้งระเบิดความโกรธ ครั้งนี้เขาไม่ต้องเสียเวลาหาคำพูดอะไรพูดกับผู้อาวุโสจวินแล้วลงมือทันที เขาปล่อยกลิ่นอายหนักแน่นเหมือนกระบี่ที่ชักออกจากฝักแล้วระเบิดพลังออกมา
ผู้อาวุโสจวินขยับหลบการโจมตีของมู่ต้ง แต่พื้นที่เขาพึ่งยืนอยู่เมื่อครู่ก็เกิดเป็นหลุมลึกอยู่ดี ทำให้รู้เลยว่ามู่ต้งใช้พลังในการโจมตีมากแค่ไหน
“มู่ต้ง เจ้าเอาจริงหรือ” ผู้อาวุโสจวินไม่คิดว่ามู่ต้งจะจริงจังขนาดนี้ เขาทำได้แค่เบิกตากว้าง “ถ้าไม่ใช่เพราะข้ารู้สึกผิดต่อเจ้า ข้าคงตอบโต้ไปแล้ว!”
“ฮึ่ม!” มู่ต้งส่งเสียงขึ้นจมูก “ไสหัวไป! ตั้งวันนี้เจ้าไม่ใช่สหายข้าอีกต่อไป!” ใครจะรู้ว่าผู้อาวุโสจวินจะขโมยศิษย์ที่เขาชื่นชอบอีกหรือไม่ ถ้าพวกเขายังเป็นสหายที่ดีต่อกันอยู่
“มู่ต้ง พวกเราทั้งคู่เป็นสหายที่ดีต่อกันมาหลายปีทำไมพวกเราต้องทะเลาะกันเรื่องน่าเบื่อแบบนี้ด้วย” ผู้อาวุโสหน้าไม่อายเดินมาหามู่ต้งด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้าสูงวัยของเขา
เมื่อเห็นท่าทางยั่วโมโหของเขา มู่ต้งก็ไม่อยากทำอย่างอื่นนอกจากพุ่งไปต่อยเขาสักหมัด เขาได้รางวัลไปแล้วก็ไม่แปลกที่เขาไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกัน ถ้าเปลี่ยนเป็นมู่ต้งที่ฉวยเด็กผู้หญิงคนนั้นไปได้ ตาแก่ผู้นี้ก็คงประกาศสงครามกับเขาโดยไม่เจรจาสักคำแน่นอน
“ตอนที่ข้าออกไป ข้าเอาปัญหาที่เด็กอวิ๋นตัวน้อยตอบมากับข้าด้วย พวกเรามาศึกษาด้วยกันดีกว่าว่านางตอบถูกหรือไม่” แน่นอนว่าผู้อาวุโสจวินรู้วิธีดึงความสนใจของมู่ต้งจึงทำตัวหน้าหนาโบกกระดาษคำตอบที่เขาถือไว้ในมือ
