เมื่อเย่เชียนถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจนำตัวเข้าห้องคุมขังแล้วเหล่านักโทษที่อยู่ข้างในเมื่อพวกเขาเห็นเย่เชียนต่างก็ตัวสั่นเพราะพวกเขาเคยสัมผัสกับความแข็งแกร่งของเย่เชียนมาก่อนหน้านี้แล้วและเขาก็เอาชนะพวกนักโทษทั้งหมดได้อย่างง่ายดายเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่อุกอาจและแปลกประหลาดเล็กน้อย ตั้งแต่ที่เย่เชียนถูกปล่อยตัวพวกเขาเหล่านั้นก็สามารถผ่อนคลายได้ในที่สุด พวกเขาต่างก็คิดกันว่าหากจะต้องเผชิญหน้ากับเย่เชียนอีกครั้งพวกเขายอมที่จะถูกยิงตายยังดีเสียกว่า ใครจะคิดว่าอสูรร้ายตนนี้จะหวนกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปเพียงไม่นาน เมื่อพวกเขาเห็นหน้าของเย่เชียนพวกเขาก็เริ่มสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หากว่าเย่เชียนอารมณ์ดีก็จะไม่มีปัญหาอะไรแต่เมื่อไหร่ที่เขาอารมณ์เสียแล้วล่ะก็เขาอาจจะระเบิดโทสะออกมาแล้วจะมีใครที่เดือดร้อนนอกจากพวกเขาอีก
เมื่อเย่เชียนเข้าไปข้างในห้องขังเขาก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะทุกคน”
“ลูกพี่เชิญนั่งก่อนครับ..นี่บุหรี่ครับ!” นักโทษรีบวิ่งเข้าไปและบริการอย่างดีพร้อมความหวาดกลัว
เมื่อเห็นทุกคนปฏิบัติตัวดีเย่เชียนจึงเริ่มรู้สึกสนุก เขาเอนกายลงบนเตียงและสูบบุหรี่ขณะที่นักโทษบางคนนวดให้เขา เห็นได้ชัดว่าเขาใช้ชีวิตอย่างราชาในคุกนี้ ตอนนี้สิ่งที่เขาขาดอย่างเดียวก็คือผู้หญิง “ลูกพี่ทำไมลูกพี่ถึงกลับมาล่ะ?” นักโทษถามในขณะที่ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ฉันตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม!” เย่เชียนตอบอย่างเฉยเมย
“ฆาตกรรม?” นักโทษทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ในประเทศจีนนั้นการฆาตกรรมมีโทษถึงชีวิต แต่เย่เชียนยังคงสงบได้กับสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับความตายและยังคงสงบเยือกเย็นอยู่ได้สิ่งนี้ทำให้เหล่านักโทษรู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกที่ด้อยค่าในทันที ในความเป็นจริงพวกเขามักจะวางท่าและหยิ่งยโส แต่เมื่อเห็นเย่เชียนที่สงบเยือกเย็นต่อหน้าประตูแห่งความตายอย่างไม่เกรงกลัวความตาย พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปถึงกระดูก
เย่เชียนลืมมันไปนานแล้วว่าความตายคืออะไร สำหรับเขาที่เดินอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตายมาตลอดเกือบทั้งชีวิต เขาคือผู้ที่เคยก้าวเท้าเข้าสู่อาณาจักรของเทพแห่งความตายมาแล้ว สำหรับเขานั้นชีวิตและความตายไม่ได้ต่างกันมากนัก เหมือนที่คนในสมัยโบราณกล่าวเอาไว้ว่า ความสุขของการมีชีวิตอยู่คืออะไรและความโศกเศร้าของความตายคืออะไร
ไม่ใช่ว่าเย่เชียนไม่กลัวตายแต่เพียงเพราะเขาไม่กลัวความตาย ในทุกภารกิจทุกปฏิบัติการของเขาต้องเดินบนเส้นทางแห่งความตายและความตายก็สามารถคลืบคลานมาได้ทุกวินาที ถ้าหากเขากลัวความตายแล้วโอกาสที่เขาจะมีชีวิตรอดได้นั้นก็ยิ่งริบหรี่และน้อยนิดเท่านั้น การลืมความตายเท่านั้นที่จะสามารถเอาชนะศัตรูได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เย่เชียนหรี่ตาลงขณะที่เขาเอนตัวลงบนเตียงและตั้งสมาธิกับสิ่งที่อยู่นอกห้องขังและเขาบังเอิญเห็นหยางเหว่ยเดินไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่เฝ้าเวรอย่างมีพิรุธ เย่เชียนจึงส่งสัญญาณให้พวกนักโทษเงียบและแอบฟังอย่างตั้งใจ
“อย่าลืมหาวิธีที่จะพาเขาเข้าไปใกล้ที่ประตูเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม..ฉันจะได้ทำมันอย่างสะดวกเข้าใจมั้ย?. หยางเหว่ยกระซิบราวกับว่าเขากลัวคนอื่นจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขากำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรบางอย่าง
“พี่หยางคุณจะทำมันในสถานีตำรวจนี่จริงๆเหรอ? นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ! ไม่เพียงแค่เราจะตกงานแต่เราจะต้องติดคุกเลยนะพี่!” เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรพูดด้วยความกังวลและกระวนกระวายอย่างมาก
“นายจะกลัวอะไร? นี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ถ้าเรากำจัดเขาให้เขาตายได้แล้วล่ะก็หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้วเราจะไม่เพียงแค่ไม่ติดคุกแต่เรายังได้รับการเลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งอีกด้วยมันประจวบเหมาะกับช่วงพิจารณาเลื่อนขั้นข้าราชการที่ใกล้จะมาถึงพอดี!” หยางเหว่ยตอบด้วยกิเลศความโลภ
“ตราบใดที่เราทำตามแผนที่วางเอาไว้มันจะทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังวางแผนที่จะหลบหนีออกจากคุกและเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องวิสามัญและจับตาย! เท่านั้นไม่พอบวกกับแรงกดดันและการสนันสนุนจากเบื้องบน ถึงแม้ว่าอธิการกระทรวงความมั่นคงสาธารณะรัฐที่เป็นพี่ชายของเขาจะเข้ามาแทรกแทรงแต่เขาก็ไม่มีทางทำอะไรพวกเราได้อย่างแน่นอน!”
“แล้วนักโทษคนอื่นๆล่ะ?” เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรถาม
“ถ้านายสงสัยว่าจะทำให้พวกเขาเหล่านั้นปิดปากได้อย่างไรนั้นมันก็เป็นเรื่องง่ายมาก ไม่ต้องกังวลไปตราบใดที่เราทำตามแผนแล้วล่ะก็ มันจะไม่มีอะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นและถึงแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถึงยังไงเราก็ได้รับการสนับสนุนจากเบื้องบนอยู่ดี!” หยางเหว่ยตอบอย่างผึ่งผายและมั่นใจ
เมื่อเย่เชียนได้ยินเรื่องนี้แล้วเขาก็เข้าใจทุกอย่าง พวกนั้นวางแผนที่จะปิดปากเขาเพื่อไม่ให้เขาพูดเพราะคนตายนั้นพูดไม่ได้ แต่หลังจากที่เย่เชียนตระหนักดูแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้จากท่าทางก่อนหน้านี้ของหยางเหว่ยถึงแม้ว่าเขาจะเล่นละครตบตาได้ดี แต่ดูเหมือนว่าเขาจงใจให้เย่เชียนได้ยินมิเช่นนั้นพวกเขาก็คงจะไปพูดเรื่องแผนการกันที่อื่น นอกจากนั้นสถานีตำรวจก็ค่อนข้างใหญ่มันไม่จำเป็นเลยที่จะต้องพูดใกล้กับทางเข้าห้องขัง หากเป็นเช่นนั้นคำอธิบายเพียงอย่างเดียวก็คือพวกเขาจงใจที่จะต้องการให้เย่เชียนพยายามหาทางหนีออกจากคุกด้วยวิธีใดก็ได้เพื่อที่พวกเขาจะได้มีโอกาสฆ่าเย่เชียน และไม่ว่ามันจะเป็นไปในสถานการณ์ใดทั้งหมดก็ล้วนเสี่ยงสำหรับเขา แต่อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ เหตุผลที่เขาเข้าไปในสถานีตำรวจด้วยความเต็มใจโดยไม่เปิดเผยความจริงที่ว่าเขามีจ้าวเทียนห่าวเป็นพยานเพราะเขาต้องการให้คนอยู่เบื้องหลังเดินหน้าต่อไป และตอนนี้พวกเขาก็กำลังจะเคลื่อนไหวตามแผนและสิ่งที่เย่เชียนจะต้องทำก็คือใช้โอกาสนี้สาวหาตัวผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเหล่านั้นให้โผล่ออกมา
ไม่ว่าคำพูดของหยางเหว่ยจะเป็นความจริงหรือเรื่องโกหกก็ตาม เย่เชียนก็รู้สึกว่าเขาต้องออกจากที่นี่แล้ว ประการแรกเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะนั่งรอศัตรูวิ่งกรูเข้ามาหาเขาอยู่ฝ่ายเดียว ประการที่สองเมื่อเขาออกจากสถานที่แห่งนี้แล้วศัตรูก็จะเดินหน้าตามแผนต่อไปอย่างแน่นอนและโอกาสที่พวกนั้นจะฆ่าเขาก็มีมากขึ้นเช่นกัน แต่แน่นอนว่าเย่เชียนจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องพบกับจุดจบเช่นนั้นอย่างแน่นอน เพราะวิธีการที่จะออกจากที่นี่ได้นั้นเขาได้วางแผนเอาไว้นานแล้ว..
หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่เฝ้าเวรคนนั้นก็เดินเข้ามาเคาะกรงเหล็กของห้องขังด้วยกระบองขณะที่เขาตะโกนว่า “เย่เชียนมานี่!”
เย่เชียนยิ้มอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “คุณสั่งผมเหรอ? ถ้าผมไปเพราะคุณสั่งผมก็เสียหน้าสิ!”
เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรจ้องมองอย่างตกตะลึงและคิดว่า ชายคนนี้ยะโสโอหังจริงๆไม่น่าแปลกใจเลยที่มีคนต้องการให้เขาตาย และตนต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพียงเพื่อผลประโยชน์ของคนอื่นแต่มันก็มีผลต่อหน้าที่การงานของเข้าเช่นกันและคิดว่า อย่างไรก็ตามหากมีอะไรผิดพลาดเกินขึ้นกับตนยังไงก็ต้องมีคนจากเบื้องบนสนับสนุนตนอย่างแน่นอน “หัวหน้าของฉันต้องการสอบปากคำนายคืนนี้..ออกมา!” น้ำเสียงของเขายังคงดูแข็งกร้าวแต่ก็น้อยกว่าเดิมมาก
เย่เชียนหัวเราะในใจเพราะคิดว่าการเล่นละครตบตาของชายคนนี้ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ เนื่องจากอีกฝ่ายต้องการทำตามแผนเย่เชียนก็ต้องการเล่นไปตามน้ำด้วย เย่เชียนฉีกยิ้มและยืนขึ้นจากนั้นก็เดินไปที่ประตูห้องขัง “หัวหน้าของคุณตั้งใจทำงานมากเลยดึกดื่นป่านนี้เขายังต้องการที่จะสอบสวนอีกเหรอ? ช่างเป็นตำรวจที่ดีของประชาชนเสียจริง?” เย่เชียนพูดอย่างประชดประชัน
ในขณะที่เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรเปิดประตูห้องขังออกทันใดนั้นหยางเหว่ยก็รีบวิ่งมาแล้วชักปืนออกมาอย่างรวดเร็ว เย่เชียนไม่สามารถคิดได้ว่าหยางเหว่ยตั้งใจจะฆ่าเขาจริงๆหรือไม่ในตอนนี้ เย่เชียนก็หลบอย่างรวดเร็วมือของเขาราวกับใบมีดที่เหวี่ยงออกไปและสับเข้าไปที่ท้ายทอยของหยางเว่ยและทำให้เขาหมดสติทรุดตัวลงไปนอนกองกับพื้นในทันที เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรก็ตกตะลึงและหมดหนทางเขาไม่ได้คาดหวังว่ามือของเย่เชียนจะรวดเร็วขนาดนี้ และเขาก็คิดว่าในวินาทีที่เขากำลังจะชักปืนออกมาในตอนนี้มันก็หมดเวลาสำหรับเขาเสียแล้ว ทันใดนั้นเย่เชียนก็เหวี่ยงมือของเขาไปที่ท้ายทอยของเจ้าหน้าที่เฝ้าเวรเช่นกันจากนั้นก็หมดสติลงไปกองกับพื้นเหมือนหยางเหว่ย
.
