เมื่อออกมาจากร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ เซิ่งอี่เจ่อก็เดินนำหน้าไประหว่างที่อันซย่าซย่ายังยืนคอตกอยู่กับที่
เขาขมวดคิ้ว “มัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น กลับบ้านกันเถอะ”
หญิงสาวรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เอ่อท้นขึ้นในอก รู้สึกดีเหลือกันที่ได้รับความเป็นห่วงและมีคนดูแล
เธอจิ้มปลายนิ้วชี้ทั้งสองข้างเข้าด้วยกันพลางพึมพำบอก “ฉันต้องไปเอากระเป๋า… ฉันต้องกลับไปที่โรงเรียนก่อนน่ะ”
เซิ่งอี่เจ๋อคิดครู่หนึ่ง “ฉันจะไปกับเธอ”
“ฮะ”
อันซย่าซย่ายังคงลังเลเมื่อซูเสี่ยวมั่วรีบเข้ามาหาเธอพร้อมกับลากตัวคังเจี้ยนตามหลังมาด้วย “ซย่าซย่า ชนะหรือเปล่า”
“ชนะสิ” อันซย่าซย่าพยักหน้า
“ฮ่าๆ ฉันรู้อยู่แล้ว! เพราะแบบนี้ไงฉันกับคังเจี้ยนเลยไปซื้อคอเป็ดมาฉลอง!” เธอยัดเยียดกล่องคอเป็ดใส่มือเพื่อนสาวขณะที่คังเจี้ยนบ่น “ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไปดูซย่าซย่าเมียฉันเล่นเกม ทำไมเธอถึงลากฉันไปซื้อคอเป็ด”
“หุบปากเจ้าโง่!” ซูเสี่ยวมั่วเตะก้นเขาอย่างไม่ปรานี
เซิ่งอี่เจ๋อนิ่วหน้าเล็กน้อย คิดว่าคำเรียก “ซย่าซย่าเมียฉัน” ของคังเจี้ยนฟังดูขัดหู
อันซย่าซย่าเป็นภรรยาเขาได้ยังไง
เมื่อซูเสี่ยวมั่วสั่งสอนคังเจี้ยนเสร็จก็ส่งกระเป๋านักเรียนให้อันซย่าซย่า “เอ้านี่ ฉันหยิบมาให้เธอแล้ว เราขึ้นรถบัสกลับบ้านด้วยกันไหม”
“ได้สิ” อันซย่าซย่าตอบ จากนั้นก็จำได้ว่าเธอทิ้งเซิ่งอี่เจ๋อไว้ข้างหลัง
หญิงสาวหันกลับไปยิ้มแห้งๆ “เอ่อ พวกเราไปละนะ…”
ซูเสี่ยวมั่วและคังเจี้ยนเดินล่วงหน้ากันไปไกลแล้วตอนนี้ ทิ้งให้อันซย่าซย่ากับเซิ่งอี่เจ๋อยืนจ้องหน้ากันไปมาอยู่ตรงนั้น
เซิ่งอี่เจ๋อถาม “ทำไมไม่ไปกับฉัน”
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคำถามนั้นโผล่มาจากไหน เขารู้เพียงแค่ว่าเขาไม่มีความสุขเอามากๆ เลยถ้าไม่ได้กลับบ้านกับอันซย่าซย่า!
หญิงสาวตกตะลึง สายตาพลันเหลือบไปมองรถปอร์เช่คันหรูซึ่งอยู่จอดอยู่ห่างออกไป แล้วสีหน้าของเธอก็เจือความเจ็บปวดอยู่นิดๆ
เขากับเธออยู่กันคนละโลก ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะง่ายขึ้น แต่ก็ไม่มีทางที่จะได้ลงเอยกัน ใช่ไหม?
“มันจะดูไม่ดีถ้าหากมีคนแอบถ่ายรูปพวกเราอยู่ด้วยกัน ฉันไปละ บ๊ายบาย” อันซย่าซย่ากอดกระเป๋านักเรียนไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งตามซูเสี่ยวมั่วกับคังเจี้ยนไป
“อันซย่าซย่า เธอหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!” เซิ่งอี่เจ๋อสั่งด้วยเสียงแผ่วเบา และเธอก็หันหลังกลับมาด้วยความงุนงง
เขาเลือกใช้คำอย่างระมัดระวังและยื่นข้อเสนอที่น่าเร้าใจ “เธออยากเป็นเจ้าหน้าที่ในกองถ่ายหรือเปล่า”
อันซย่าซย่ากัดเล็บพลางพยักหน้าหงึกๆ
เธออยากจะไปจริงๆ! อยากไปเหลือเกิน! เธอจะได้เจอโอปป้าหรงเช่อที่นั่น คนที่เธอชอบมาหลายปีแล้ว
เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะออกมา เขาดูมีเสน่ห์มากจนอันซย่าซย่ายืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
ริมฝีปากบางๆ ของเขาขยับ “แล้วฉันก็ช่วยกันเจ้าเสี่ยวไป๋ออกจากเธอเมื่อครั้งที่แล้ว เธอสัญญาไว้ไม่ใช่เหรอว่าจะทำทุกอย่างที่ฉันขอ”
หญิงสาวพยักหน้า ท่าทางเหมือนอยู่ในภวังค์
“ดี…” เขาพูดเหมือนกับตัดสินใจได้แล้วและยื่นมือให้อันซย่าซย่า “ทีนี้ก็จับมือฉันไว้แล้วไปด้วยกัน”
“ไปไหน” อันซย่าซย่าถามอย่างงงๆ
“เธอบอกว่าจะทำทุกอย่างไม่ใช่เหรอ” เซิ่งอี่เจ๋อย้อนถาม “แล้วถามทำไม”
อันซย่าซย่าเกาศีรษะ มันก็ฟังดูมีเหตุผลดี
เธอวางมือลงบนฝ่ามือของเขาอย่างเบามือ แล้วฝ่ามืออันใหญ่โตของเขาก็กุมมือเธอไว้ทันที
“ฉันจะพาเธอไปกองถ่ายด้วย และเธอจะต้องเป็นเพื่อนฉันกลับบ้านทุกวัน จำได้ไหม” จอมวางแผนของเราแนะเธออย่างอ่อนโยน
อันซย่าซย่ากะพริบตาก่อนพยักหน้าอย่างแข็งขัน!
“ได้เลย งั้นนายต้องสัญญาว่าจะพาฉันไปที่นั่น!”
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มและตอบอย่างอ่อนโยน “ได้เลย”
