ตอนที่ 196 คำสารภาพรักท่ามกลางหิมะแรก (5)
“เซียวเหยี่ยน” อันซย่าซย่าโบกไม้โบกมือให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ห่างไปไม่ไกล
เซียวเหยี่ยนหันกลับมาและยิ้มให้เธอ
แสงแดดอบอุ่นสาดส่องลงมาเน้นกรอบใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มผู้นั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขานั้นช่างดูอบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิซ้ำยังมีความเขินอายเจืออยู่ในนั้นด้วย มันเหมือนกับชายที่ได้พบกับคนที่เขารัก
“ซย่าซย่า”
“นายมาเช้าจังเลย!” หน้าอกของเธอกระเพื่อมจากการหอบหายใจ เซียวเหยี่ยนเมินหน้าไปทางอื่นหลังจากเหลือบมองแวบหนึ่ง “ไม่หรอก ฉันเพิ่งมาถึงน่ะ”
“อ้อ…” อันซย่าซย่าลูบศีรษะ “ไปซื้อตั๋วกันเถอะ!”
“ได้เลย”
ทั้งสองเดินไปเข้าแถวที่หน้าห้องขายตั๋ว อันซย่าซย่ากำลังจะหยิบเงินมาจ่ายเมื่อเซียวเหยี่ยนรีบแย่งจ่ายเงินเพื่อซื้อตั๋วสำหรับเขาและเธอ จากนั้นก็พาเธอเข้าไป
“เดี๋ยวก่อน ฉันจ่ายเงินคืนให้” อันซย่าซย่ารู้สึกเกรงใจ เธอไม่เคยนึกเอาเปรียบคนอื่นๆ
เซียวเหยี่ยนยิ้ม “งั้นเอาเป็นว่าฉันจ่ายค่าตั๋วให้เธอ แล้วเธอก็เลี้ยงมื้อเที่ยงฉันดีไหม”
หญิงสาวเอียงคอ แล้วก็คิดว่ามันก็เป็นคำแนะนำที่สมเหตุสมผล
“อ๋อ ก็ได้!” เธอพยักหน้าหงึกๆ
ร่างร่างหนึ่งตามติดทั้งสองคนเป็นเงาอย่างเงียบๆ : จีบหญิงด้วยลูกไม้โบราณอย่างนั้นเหรอ บ้าบอ!
ทั้งสองเดินเล่นไปรอบๆ สวนสนุกก่อน จากนั้นก็ตัดสินใจเล่นเครื่องโรลเลอร์โคสเตอร์
อันซย่าซย่ามั่นใจมากว่าจะขึ้นไปเล่นแน่ๆ แต่แล้วก็อดกรีดร้องไม่ได้เมื่อเครื่องเล่นเริ่มขยับ
อุแม่เจ้า! ทำไมมันถึงสูงขนาดนี้!
เธอคิดในใจว่าคงจะต้องน้ำตาร่วงแน่ๆ เมื่อขึ้นถึงจุดสูงสุด ในตอนนั้นเองเซียวเหยี่ยนก็กุมมือเธอเอาไว้ ราวกับเขาจะพยายามปลอบใจเธอด้วยอุณหภูมิจากร่างกายตัวเอง
เพียงแค่ไม่กี่นาทีบนนั้นแต่ทรมานที่สุด
อันซย่าซย่าเดินออกมาด้วยแข้งขาสั่นเทา มือก็ตบหน้าอกไปด้วยเพราะยังคงตกใจอยู่
“ซย่าซย่า เป็นอะไรไหม อยากพักหน่อยไหม” เซียวเหยี่ยนดูท่าทางเป็นห่วงเป็นใย
หญิงสาวส่ายหน้า แต่ใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะหายดี
“งั้นพวกเราไปเล่นอันนั้นต่อไหม” เซียวเหยี่ยนชี้ไปที่ม้าหมุนซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล
อันซย่าซย่าชอบความคิดนั้นมาก ม้าหมุนมีวงกลมอยู่สองวงและได้รับการตกแต่งด้วยสีชมพูอย่างหรูหราสง่างาม มีเด็กหลายคนกำลังต่อคิวรอเล่น
แต่ว่า… พวกผู้ชายอย่างเซียวเหยี่ยนไม่ชอบเล่นนี่นา
เมื่อรู้สึกว่าอันซย่าซย่าไม่กล้าตัดสินใจ เขาก็ยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงฉันก็อยากเล่นเหมือนกัน”
พออันซย่าซย่าได้รับคำยืนยันอย่างนั้นจึงวิ่งเหยาะๆ ไปเข้าแถว
แต่ทำไมไม่รู้เธอกลับรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลังตลอดเวลาที่ยืนเข้าคิวรอ ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่…
รู้สึกไปเอง! ต้องรู้สึกไปเองแน่ๆ! เธอปลอบใจตัวเอง
ที่มุมมุมหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล เซิ่งอี่เจ๋อยืนพิงกำแพงเอามือกอดอก ไม่มีใครบอกได้ว่าสีหน้าของเขาเป็นเช่นไรเพราะผ้าปิดปากที่เขาสวมอยู่ แต่ร่างกายเขากำลังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ฉันไม่แฮปปี้!
อารมณ์เสียสุดๆ!
ยัยซื่อบื้อนั่นกล้าดียังไงไปขึ้นม้าหมุนกับเจ้าหน้าละอ่อนนั่น!
คงกำลังคิดว่าตัวเองเป็นคู่รักหวานแหววหรือยังไง
เขานึกอยากจะเดินดุ่มๆ ออกไปยิ่งกว่าอะไรดี แต่ขามันกลับไม่ยอมขยับ
แรงกระตุ้นตะโกนบอกให้แย่งตัวอันซย่าซย่ามา แต่ความเป็นเหตุเป็นผลกลับบอกตรงกันข้าม
ระหว่างที่เขากำลังถูกทรมานด้วยความขัดแย้งภายในใจนั้น อันซย่าซย่าก็กำลังมีช่วงเวลาแห่งความสนุกสนานเต็มที่
เซียวเหยี่ยนเป็นคนช่างคิดรอบคอบ เขาพาเธอไปเล่นแต่เครื่องเล่นที่ไม่ค่อยผาดโผน จากนั้นในตอนที่อันซย่าซย่ากำลังสนุกสนานเต็มที่ เซียวเหยี่ยนก็ยื่นดอกกุหลาบที่เขาซ่อนไว้ข้างหลังราวกับนักมายากลออกมา และเริ่มพูดอย่างช้าๆ กับอันซย่าซย่าผู้กำลังตกตะลึง “ซย่าซย่า ฉันรู้ว่ามันเร็วไปหน่อย แต่ฉันไม่สามารถลบภาพเธอออกไปจากใจได้เลยตั้งแต่วันแรกที่เจอเธอที่โรงเรียน ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ได้ดีพอ แต่ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเธอ ฉันชอบเธอนะ เป็นแฟนฉันได้ไหม”
ตอนที่ 197 คำสารภาพรักท่ามกลางหิมะแรก (6)
อันซย่าซย่าตกตะลึงไป
ตั้งแต่โตมา เธออาจจะไม่ได้มีใครมาตามจีบมากนัก แต่อันที่จริงแล้ว มีหนุ่มๆ มากมายคอยส่งโน้ตมาให้หรือให้ของขวัญเธอมากพอดู แต่มันเป็นเพราะว่าเธอยังเด็กอยู่มาก และการตกหลุมรักใครสักคนก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกับการเล่นขายของ
เธอไม่เคยคบใครเป็นจริงเป็นจัง นับประสาอะไรกับการได้ยินคำสารภาพรักอย่างจริงจังจากเซียวเหยี่ยนแบบนี้
ด้วยความว้าวุ่นใจ เธอกัดริมฝีปากพลางพูดอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “ฉัน.. ฉะ-ฉะ-ฉัน เซียวเหยี่ยน ยะ อย่าพูดอย่างนั้นเลยนะ…เรามาคุยกันแบบธรรมดาๆ เถอะ เอาดอกไม้ออกไปก่อน!”
เซียวเหยียนเก้อไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ย้ำประโยคเดิมอย่างตื๊อ “ซย่าซย่า ฉันสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเอ็ดเซ็นฯ หนักหกสิบเจ็ดกิโลฯ ฉันไม่ดื่มและไม่สูบบุหรี่ นิสัยที่ไม่ดีก็ไม่มี ถึงแม้ฉันจะไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยและไม่ใช่ทายาทเศรษฐีอย่างฉีเหยียนซี แต่ฉันก็พอจะมีฐานะอยู่ ได้โปรดเป็นแฟนกับฉันเถอะ ฉันจะรักเธอ ดูแล เคารพยกย่อง และเชื่อใจเธอ ให้โอกาสฉันได้ไหม”
อันซย่าซย่ารู้สึกหัวหมุน โอยตาย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปไหม
พอมาคิดๆ ดูแล้ว เซียวเหยี่ยนก็เป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างดีทีเดียว เขาทั้งหล่อเหลา นิสัยดีและยังเป็นประธานกรรมการนักเรียนอีกด้วย
ตำแหน่งนั้นมักจะมอบหมายให้นักเรียนรุ่นพี่ปีสองหรือปีสามเท่านั้น ความจริงที่ว่าเซียวเหยี่ยนได้รับการคัดเลือกตั้งแต่เพิ่งเข้ามาเรียนในปีแรก เป็นข้อพิสูจน์ถึงความสามารถของเขาได้อย่างแท้จริง
อันซย่าซย่าไม่สามารถหาเหตุผลอะไรมาคัดง้างเกี่ยวกับเด็กหนุ่มประเภทนี้ได้เลย
แต่อย่างไรก็ตาม ร่างร่างหนึ่งซึ่งคอยแต่เย้ยหยันเธอระหว่างที่แบกดาบยักษ์พาดอยู่เหนือไหล่คอยแต่จะแวบผ่านเข้ามาในหัวของเธอ…
ภาพน่าสยดสยองนั้นจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากเซิ่งอี่เจ๋อ
ซ้ำยังมีเขาปีศาจสองเขาโผล่ออกมาจากหัวของเขาด้วย เขาเดาะดาบเล่มนั้นไว้ในมือปากก็พูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ แต่เย็นยะเยือก “อันซย่าซย่า เธอตายแน่ถ้ากล้าไปชอบคนอื่น!”
จากนั้นเขาก็ตวัดดาบขนาดใหญ่เล่มนั้นลงมาที่เธอ
อันซย่าซย่าสะดุ้งกับความคิดนั้นพลางถอยหลังไปหลายก้าว
ให้ตายเถอะ มันหลอนสุดๆ!
เซิ่งอี่เจ๋อล้างสมองเธอไปแล้วหรือยังไงนะ ทำไมเธอถึงได้คอยแต่จะคิดถึงเขาเรื่อยเลย!
เซียวเหยี่ยนสับสน “ซย่าซย่า มีอะไรเหรอ”
อันซย่าซย่าตื่นจากฝันกลางวัน ก่อนจะกลับไปมองที่เขาด้วยความละอายใจ เธอถูมือกันไปมา พลางตอบ “เซียวเหยี่ยน ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ควรจะเป็นเรื่องของความรู้สึกที่ตรงกัน เอ่อ…ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดอาจจะเจ็บปวด แต่คนคนหนึ่งจะกระโดดจากไม่ได้ชอบไปเป็นชอบกันไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากจะโกหกเธอ และฉันก็ไม่อยากเอาเปรียบความใจดีของเธอด้วย มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป… พวกเรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ถ้าเธอไม่คิดว่าฉันโง่เกินไป แต่ฉันไม่ได้…เอ่อ ฉันจะพูดยังไงดี ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอน่ะ…”
เธอทำไม้ทำมือไปด้วยระหว่างที่พูดไป แล้วสีหน้าคาดหวังของเซียวเหยี่ยนก็สลดลง
การสารภาพรักครั้งแรกของเขาจะลงเอยแบบนี้น่ะเหรอ ด้วยความผิดหวัง
เซิ่งอี่เจ๋อเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ ห่างไปไม่ไกล
เขาไม่คาดว่ายัยตัวจิ๋วจะฉลาดพูดขนาดนี้
มุมปากเขาขยับขึ้นเป็นรอยยิ้ม โชคดีแล้วที่เขาตกหลุมรักคนถูก อย่างน้อยยัยนี่ก็ฉลาดมากเมือพูดกันถึงด้านความรู้สึก
อย่างไรก็ตาม เขากลับเสียใจกับการด่วนสรุปนั้นในอีกวินาทีต่อมา
พอเห็นสีหน้าเศร้าสลดของเซียวเหยี่ยน อันซย่าซย่าก็เต็มตื้นไปด้วยความเห็นใจ อีกอย่าง เธอมักจะชินกับการไปไหนมาไหนกับซูเสี่ยวมั่วและคังเจี้ยน เธอตบไหล่เซียวเหยี่ยนตามความเคยชินราวกับว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน
การกระทำดังกล่าวกลับยิ่งนำความฮึกเหิมกลับเข้ามาภายในแววตาของเขา ซึ่งทำให้เซิ่งอี่เจ๋อตกใจทันที
ผู้ชายเหมือนกันจึงเดาทางกันออกได้อย่างง่ายดาย
อย่างที่คาดไว้ เซียวเหยี่ยนจับมืออันซย่าซย่าไว้ในอุ้งมือเขา
ก่อนที่เธอจะทันได้รั้งมือกลับ เซียวเหยี่ยนก็ยื่นมือข้างที่ว่างอยู่ไปประคองหลังต้นคอเธอไว้ แล้วริมฝีปากบางของเขาก็โน้มลงมาหาเธอ!
