“งั้นเรามาเล่นตัวต่อตัว เกมเดียวไปเลย!” อันซย่าซย่าเชิดคางจิ้มลิ้มน่ารักของเธอ ไม่สะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้น
เรียวคิ้วทั้งคู่ของเซิ่งอี่เจ๋อขมวดเข้าหากันขณะที่เขายังสงวนท่าทีไม่พูดอะไร ฉือหยวนเฟิงสะกิดเขาพลางเบาเสียงพูดลง “พี่ จะไม่ทำอะไรสักอย่างเหรอ ซย่าซย่าตัวเล็กจิ๋วเดียว จะไปชนะฉีเหยียนซีได้ยังไงกัน”
เขาเกือบจะลากยัยจิ๋วออกไปอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นแววความมั่นใจฉายวาบอยู่ในดวงตาของเธอ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง จึงทำให้เขาไม่เข้าไปสอดแทรก ได้แต่เพียงแค่ขยับเข้าไปใกล้ขึ้น
จากตรงนี้ เขาสามารถหยุดฉีเหยียนซีได้ทันหากเขาตั้งใจจะใช้กำลังกับเธอ
ถ้าหากอันซย่าซย่าถูกต้อนเข้ามุม เขาก็จะกันเธอออกมา
แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่อันซย่าซย่าและฉีเหยียนซีทำก็คือการเดินออกไปจากรั้วโรงเรียนด้วยกัน แล้วเกมตัวต่อตัวที่ว่านั้นล่ะ
เขาไม่ใช่คนเดียวที่งง แต่ทุกๆ คนก็อึ้งไปเหมือนกัน
ด้วยเพราะไม่มีทางเลือก เซิ่งอี่เจ๋อจึงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมหมวกและหน้ากากผ้าปิดปาก จากนั้นก็เดินตามพวกเขาไปอย่างลับๆ
ฉีเหยียนซีพาพวกเขามาที่ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่และวางบัตรเครดิตลงกับเคาน์เตอร์ร้านอย่างวางมาด “ฉันเหมาทั้งห้อง!”
ใบหน้าพนักงานกระตือรือร้นขึ้นโดยพลัน “อืม พ่อหนุ่ม เราคิดสามเท่านะ”
“บัตรไม่มีรหัส จะรูดเท่าไหร่ก็คิดไป!”
อันซย่าซย่ามองดูเหตุการณ์ด้วยความทึ่งในสีหน้า เธอพูดประชดประชันด้วยความหงุดหงิด “พวกคนรวยที่โหดร้าย…กับวิถีชีวิตอันหรูหราฟู่ฟ่าของชนชั้นกลาง…”
“พวกชนชั้นล่างก็ควรจะเงียบไว้ซะ!” ฉีเหยียนซีเย้ยหยัน เขานึกถึงข้อเสนอของอันซย่าซย่าแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาในทันใด
ผู้หญิงคนนี้ต้องการท้าเขาให้เล่นเกมคอมแบตในคอมพิวเตอร์!
ฮึ่ม เขาโตมาด้วยการเล่นเกมออนไลน์มาตลอดและไม่เคยแพ้ ยัยตัวจิ๋วกล้าขู่เขาเหรอ
กระนั้นก็ตาม เขาก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล ซ้ำยังวางแผนไว้เรียบร้อยแล้วด้วยว่าจะทำยังไงกับเธอหลังจากที่เขาชนะ!
จับนึ่งในน้ำซุป ตุ๋นในซอสถั่วเหลือง ปรุงรสด้วยน้ำส้มสายชู ผัดแห้ง… โดยสรุปแล้ว ยัยตัวเล็กจะได้รับสิ่งที่สมน้ำสมเนื้อ
เขาหรี่ตาพลางยิ้มมาดหมาย ซึ่งส่งผลให้พวกนักเรียนคนอื่นๆ ซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังเขาถึงกับเสียวสันหลังวาบ
ให้ตายเถอะ! ทุกคนแทบมองเห็นเขาปีศาจกำลังงอกออกมาจากหัวของฉีเหยียนซีจริงๆ! น่ากลัวสุดๆ!
เซิ่งอี่เจ๋อซึ่งยืนอยู่ที่มุมหนึ่งถึงกับอดยิ้มนิดๆ ไม่ได้
เธอติดอินเทอร์เน็ตเอาจริงๆ — ถึงกับพลิกการท้าเล่นกีฬาระทึกใจแบบตัวต่อตัวมาเป็นเกมออนไลน์ได้
ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ค่อยๆ ทยอยให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปได้ในเวลาไม่นาน แล้วพนักงานร้านก็พาพวกเขาไปนั่งที่คอมพิวเตอร์สองเครื่องซึ่งมีสเปกแรงสุด กลุ่มนักเรียนที่เหลือก็ตามพวกเขามาเช่นกัน
ฉีเหยียนซีคลิกเปิดเกมที่กำลังร้อนแรงที่สุดในขณะนั้น ซึ่งชื่อว่า “สายลมและเมฆหมอก” แล้วก็เข้าสู่ระบบด้วยชื่อบัญชีที่เด่นสะดุดตาของเขา
ชื่อเขาคือ “วาฬสีขาวในตำราเรียนของคุณ” – ชุดเสื้อผ้าในรูปตัวอวตารของเขาช่างระยิบระยับจนตาแทบพร่าเมื่อมองดูมัน
อันซย่าซย่าก็ล็อกอินด้วยชื่อบัญชีหนึ่ง แต่ว่าเป็นของอันอี้เป่ยพี่ชายเธอ ชื่อว่า “มุ่งหน้าขึ้นเหนือ”
วินาทีที่เธอเข้าสู่ระบบสำเร็จ เซิร์ฟเวอร์ทั้งหมดก็ได้รับข้อความแจ้งเตือน—
[ระบบ] : ผู้เล่น “มุ่งหน้าขึ้นเหนือ” แห่งหอเกียรติยศออนไลน์แล้ว
หึ—
ฉีเหยียนซีอ้าปากค้างกับข้อความนั้น
แม่-เอ๊ย! ผู้เล่นติดอันดับท็อปเชียวเหรอ ยัยคนนี้เป็นใครกัน
ในเกม “สายลมและเมฆหมอก” ชื่อของวาฬขาวไม่ได้มีอันดับในการต่อสู้มากมายนัก แต่คนที่จะเข้าสู่หอเกียรติยศได้นั้นจะต้องโดดเด่นทั้งด้านอาวุธและการควบคุมตัวอวตารในเกมด้วย ในเซิร์ฟเวอร์ทั้งหมดมีเพียงสิบสองคนเท่านั้นที่ผ่านเข้าไปอยู่ในหอนั้นได้!
“เข้าสนามประลอง!” อันซย่าซย่าสร้างห้องขึ้นมา ฉีเหยียนซีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะคลิกเข้าไป
อันซย่าซย่าเลือกแผนที่ที่เรียบง่ายที่สุด ซึ่งคือห้องฝึกซ้อม จากนั้นก็ควบคุมตัวอวตารในเกมและเข้าจู่โจม “ดาบไร้สัตย์” ของฉีเหยียนซี
ฉีเหยียนซีกำลังตกตะลึงจึงตอบโต้ช้า กระบวนยุทธ์ของอันซย่าซย่ายอดเยี่ยมมากเสียจนเขาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย!
เพียงสี่นาทียี่สิบหกวินาทีต่อมา เลเวลพลังของดาบไร้สัตย์ก็ลดลงจนเหลือศูนย์แล้วอวตารของเขาก็ล้มลงบนพื้น!
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง
