จิวโมไป๋ที่ได้ยินก็นิ่งไปเล็กน้อย
อมตะ เป็นคำที่ผู้บ่มเพาะพลังต่างโหยหาและรังเกียจในเวลาเดียวกัน อมตะหรือผู้มีชีวิตนิรันด์ ผู้ไม่ต้องตกลงไปในวังวนแห่งวัฏสงสาร ชีวิตนิรันดร์ใครๆก็ต้องการ ทุกคนต่างก็กลัวที่จะตาย พวกเขาไม่กลัวตายจากการต่อสู้ แต่กลัวที่จะสิ้นอายุขัย โดยไม่ได้ทำอะไร
ผู้บ่มเพาะพลังจะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นเมื่อทะลวงผ่านแต่ละระดับพลัง แต่อายุขัยของพวกเขาก็มีขีดจำกัด ในแต่ล่ะระดับการบ่มเพาะพลัง แม้แต่เทพยุทธก็ไม่สามารถมีอายุขัยนิรันดร์ได้ พวกเขามีวันตายเช่นกัน
ทำให้ผู้บ่มเพาะพลังต่างก็รู้ว่า อมตะไม่มีจริง จากโหยหาเป็นรังเกียจ พวกเขาไม่เชื่อว่าอมตะมีจริง
ที่จิวโมไป๋นิ่งเป็นเพราะว่า เขาไม่คิดเลยว่าทาคาฮิโระจะพูดว่าตัวเองเป็นอมตะออกมา ถ้าไปพูดในโลกแห่งการบ่มเพาะ ทาคาฮิโระจะต้องถูกไล่ล่าอย่างบ้าคลั่ง
เขาสังเกตเห็นร่างกายของทาคาฮิโระดูซีดผิดปกติ เหมือนไม่มีเลือดในร่างกาย เขาคิดว่าเพราะเลือดในร่างถูกย่อยเป็นพลังในการเป็นอมตะ มันอาจเป็นความสามารถในการฟื้นฟูที่ผิดปกติ
การที่หัวใจถูกทำลายแล้วยังไม่เป็นอะไร มันเป็นความสามารถที่น่าตกใจ เพราะว่าแม้แต่เขาที่มีความสามารถสุดยอดการฟื้นฟูก็ไม่สามารถทำได้ ถ้าหัวใจของเขาถูกทำลาย เขาไม่สามารถฟื้นฟูได้ รอความตายเพียงอย่างเดียว
ดวงตาของจิวโมไป๋เป็นประกายวูบหนึ่งก่อนหายไป
ทาคาฮิโระสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่อันตราย กลิ่นอายแห่งความตายล้นทะลักออกมาจนชั้นบรรยากาศขุ่นมัว
เหล่าภูติสายฟ้าที่เข้ามาแข็งค้าง เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นจับ พวกมันแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้
ทาคาฮิโระดึงดาบคาตานะออกจากฝักและโยนฝักทิ้งและจับดาบด้วยสองมือ พลังกดดันที่บ้าคลั่งแปรเปลี่ยนเป็นคมกริบ ก่อนที่คลื่นพลังจะกระจายออก เหล่าภูติสายฟ้าถูกตัดเป็นชิ้นๆ
จิวโมไป๋ขมวดคิ้วรัศมีกระบี่ปกคลุมโดยรอบ เมื่อคลื่นพลังอันแหลมคมปะทะกับรัศมีกระบี่ มันก็ถูกทำลายลง
ทาคาฮิโระยกเท้าก่อนจะกระทืบพื้นอย่างแรง จนเกิดหลุมลึก ร่างของเขาพุ่งเข้าหาจิวโมไป๋อย่างรวดเร็วราวกับจรวด พริบตาเดียวทาคาฮิโระก็เข้าประชิดร่างของจิวโมไป๋ ดาบคาตานะยกขึ้นกฎแห่งธาตุสายฟ้าไหลไปรวมกันที่ดาบ และฟันลงมาอย่างดุดัน คลื่นพลังดาบสายฟ้าอันคมกริบม้วนตัวก่อนจะเกิดเงาลวงตาคมดาบยักษ์สีม่วงฟันลงมา
“ตาย!”
จิวโมไป๋มองการโจมตีของทาคาฮิโระอย่างใจเย็น ก่อนที่จะเกิดประกายแสงสีเทาแทงออกไปด้วยความเร็วสูง พริบตาเดียวคมกระบี่ก็แทงไปที่คอของทาคาฮิโระอย่างแม่นยำ จากนั้นก็ใช้ท่าร่างพุ่งตัวหลบดาบสายฟ้ายักษ์ มือที่ถือกระบี่ก็สะบัดตัดหัวของทาคาฮิโระอย่างเด็ดขาด
หัวของทาคาฮิโระลอยกลางอากาศโดยที่เขาไม่กรีดร้องซักนิด ดวงตามองไปที่จิวโมไป๋ไม่ละสายตา ดวงตาฉายเจตนาฆ่าอันเข้มขน
ในตอนนั้นเองร่างของทาคาฮิโระก็ขยับโดยที่ไม่มีหัว มันยกดาบกำลังจะฟัน
จิวโมไป๋ยกมือขึ้นก่อนจะฟาดลงไปที่ร่างของทาคาฮิโระ ฝามือของเขามีพลังที่มองไม่เห็นแผ่ออกมา
เปรี้ยง! ร่างไร้หัวของทาคาฮิโระกระเด็นออกไปหลายสิบเมตรก่อนจะล้มลง
ใบหน้าของทาคาฮิโระเปลี่ยนไป เขาอ้าปากพะงาบๆจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะหัวของเขาหลุกจากตัว หลอดลมและปอดถูกตัดแยกทำให้ไม่สามารถพูดได้
“แม้จะไม่ใช้อมตะจริงๆ แต่ความสามารถก็น่าสนใจดี แต่โชคร้ายที่นายมาเจอกับฉัน”จิวโมไป๋พูดอย่างเชื่องช้าก่อนจะปากระบี่เลือนเล้นออกไป เสียกับหัวของทาคาฮิโระ ดวงตาของทาคาฮิโระเบิกกวางก่อนไร้ประกาย
จิวโมไป๋โบกมือเถาวัลย์ก็พุ่งไปรัดร่างกายและหัวของทาคาฮิโระที่มีกระบี่เสียบอยู่กลับมา
จิวโมไป๋มองร่างอมตะของทาคาฮิโระด้วยความสนใจ ก่อนที่เขาจะเก็บลงแหวนมิติเก็บของ รอออกไปจากที่นี่ก่อนเขาจะมีเวลาศึกษาความลับ
จากนั้นเขาก็เก็บยันต์พลังจิตที่ทาคาฮิโระวางกลับมาทั้งหมด ที่เขารีบฆ่าทาคาฮิโระเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะบ้าคลั่งใช้ระเบิดและตายไปพร้อมกัน
ภูติสายฟ้าก็เข้าโจมตี จิวโมไป๋ฆ่าภูติสายฟ้าดูดซับกฎแห่งสายฟ้าอย่างเมามัน ในบางครั้งหันสายฟ้าก็ตกลงมา จิวโมไป๋ถอนหายใจอย่างน้อยนี้ก็เป็นร่างวัลปลอบใจ
เวลาผ่านไปก็หมดเวลาเข้าโบราณสถาน
หมอกสายฟ้าที่แลบแปลบปลาบหยุดลงอย่างกระทันหัน แม้แต่ภูติสายฟ้าที่กำลังจะเข้ามาก็แข็งค้างอยู่กลับที่ราวกับถูกแช่แข็ง สรรพสิ่งหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง ในเวลาต่อมาภาพตรงหน้าก็ม้วนเป็นวงกลมก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง
พริบตาต่อมาจิวโมไป๋ก็ปรากฏตัวบนปากหลุมทางเข้าโบราณสถาน รอบข้างมีร่างของอิโทซะ อิซาชิ ทาเคยูชิ สองพี่น้องไดอิจิที่หมดสติ และหงเฟยที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ หงเฟยลืมตาขึ้นดวงตาเป็นแระกายเต็มไปด้วยพลัง เขาทะลวงผ่านขั้นที่ 6 โลหิตเมื่อลงไปในโบราณสถาน ไม่รู้ว่าเขาผ่านประสบการณ์อะไรมา
“คิยูมิ!”ใบหน้าของอิโทซะซีดเผือดเขากวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นน้องสาวของตัวเอง แสดงว่าเธอไม่ได้ออกมาพร้อมกับพวกเขา นั่นแสดงว่าเธอได้เสียชีวิต!
“เป็นไปไม่ได้! ถ้าจะมีใครที่จะสามารถรอดชีวิตมาได้ เธอจะต้องเป็นคนแรก เธอจะตายได้ยังไง”อิโทซะบ้าไปแล้ว
คลืนนนนน
เสียงฟ้าร้องดังสนั่น คลื่นอันน่ากลัวกวาดผ่านร่างของพวกเขาจนแทบจะพลิวตกลงไปในหลุม
พวกเขาพึ่งรู้ตัวว่ามีอะไรผิดปรกติเพราะไม่มีใครอยู่เฝ้าทางเข้าโบราณสถาน
พวกเขาเงยหน้าขึ้นใบหน้าก็เปลี่ยนสี
บนท้องฟ้าถูกแบ่งเป็นสองส่วน ด้านซ้ายเมฆสีดำแลบไป สายฟ้าสีม่วงที่รวมตัวเป็นมังกรสายฟ้าขนาดใหญ่
ทางด้านขวาท้องฟ้ากำลังลุกไหม้ราวกับกำลังถูกเพลิงเผาไหม้ มีดาบยาวสีแดง 6 เมตรกำลังกวัดแกว่งไปมา
คบดาบเพลิงและมังกรสายฟ้า ต่อสู้กันอย่างดุเดือดบนท้องฟ้า
คลื่นพลังสาดกระจายเป็นวงกว้างพวกเขาที่อยู่ห่างออกมาหลายกิโลเมตรยังถูกคลื่นพลังทำลายได้
“เกิดอะไรขึ้น! พลังระดับนั้นมัน…”อิซาชิอ้าปากกว้าง
“หึ! การที่พวกนายออกมาได้ แสดงว่าทาคาฮิโระล้มเหลวสินะ”เสียงเย้ยหยันดังขึ้นขัดจังหวะพวกเขา
ทุกคนหันไปมอง ใบหน้าก็เปลี่ยนไป
ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มดวงตาสีแดงราวเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้ มองพวกเขาอย่างดุร้าย รอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนที่แผ่พลังกดดันอันแข็งแกร่งออกมา พวกเขาอยู่ๆก็ปรากฏตัวอย่างไร้ซุ่มเสียงโดยที่ไม่มีใครสัมผัสได้
จิวโมไป๋หรี่ตาลง เพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณ!
