บทที่ 16 เปรียบเสียงเย้ยหยันประหนึ่่งดังสายลมที่เกิ้อหนุน
นักเรียนในห้องม.ปลายห้องแปดทุกคนได้หันไปมองยังต้นเสียงที่ทำลายความเงียบงันเมื่อครู่ในทันที พวกเขาได้แสดงออกถึงความตกตะลึงจนปรากฎขึ้นบนใบหน้าในทันทีที่เห็นว่าใครกันที่เป็นคนทำลายความเงียบงัน
“เจียงฮ่าว..เหรอ”
“เป็นไปได้ยังไง อย่าบอกนะว่าหมอนั่นลืมไปแล้วว่าตัวเองพนันกับหลิวหยวนไว้”
“ไอ้ฉิบหาย พึ่งจะผ่านไปยี่สิบนาทีเองนะ ทำถึงรีบยอมแพ้นักล่ะ”
“….”
หลิวหยวนที่หันไปเห็นว่าเป็นเจียงฮ่าวนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด
นั่นก็เพราะตัวมันนั้นได้รู้ดีถึงคะแนนสอบที่ผ่านมาของคนที่มันหยามเยียดคนนี้ได้อย่างไม่เสื่อมคลาย นี่ยิ่งทำให้หลิงหยวนนั้นดูถูกเจียงฮ่าวยิ่งกว่าเดิมจนแสดงออกมาจนเห็นได้ชัดทางสายตา
“ก็แค่เสแสร้งแกล้งทำล่ะวะ”
ในขณะเดียวกัน โจวหง แม้ในตอนแรกเธอจะค่อนข้างประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ทำเสร็จคือเจียงฮ่าวผู้ซึ่งทำคะแนนสอบก่อนหน้านี้ได้เพียงยี่สิบถึงสามสิบคะแนนเท่านั้น ทำให้เธออดที่จะแสดงออกด้วยสีหน้าดำคร่ำเคร่งเสียมิได้
หลังจากเธอเห็นว่าเด็กในห้องเริ่มพูดคุยกัน เธอก็ได้ฉายแววอาจารย์จอมเหี้ยบขึ้นมาในทันที
“เงียบ”
เมื่อตะโกนเสร็จ เธอ ได้เดินไปหาเจียงฮ่าวในทันที
เมื่อเธอได้ไปยืนข้างโต๊ะของเจียงฮ่าว เธอได้แสดงสีหน้าขมวดคิ้วคร่ำเคร่งก่อนจะออกปากเตือนออกมา
“เจียงฮ่าว ถึงแม้ว่ามันจะดีที่รู้ตัวว่าอะไรที่ตัวเองทำได้ไม่ได้ แต่เธอนั้นไม่คิดถึงผลที่มาจากการไม่พยายามเลยรึไงกัน”
“ถ้าเธอไม่อยากจะทำข้อสอบแล้วก็เชิญออกจากห้องได้เลย อย่ามาส่งเสียงรบกวนคนอื่นแบบนี้”
น้ำเสียงของโจวหงในตอนนี้ทำเจียงฮ่าวรู้สึกรังเกลียดอาจารย์สาวคนนี้อย่างหมดใจ
เจียงฮ่าวได้จ้องมองโจวหงอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่จะเดินออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
โจวหงที่เห็นเจียงฮ่าวทำอย่างนั้นกับตนก็ได้ชี้ไล่หลังเจียงฮ่าวที่กำลังเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว
“แก แก……..”
“แกกล้าทำอย่างนี้กับฉันอย่างนั้นเหรอ”
“ดี ดีจริงๆ” “ฉันอยากรู้จริงๆว่าคนอย่างแกทำข้อสอบเสร็จแล้วจริงๆรึเปล่า”
เมื่อพูดจบ โจวหงได้รีบฉวยกระดาษคำตอบของเจียงฮ่าวมาไว้ในมืออย่างเต็มแรง
“ขอดูหน่อยเหอะว่าไอ้ตัวระยำอย่างแกจะตอบไปได้สักกี่ข้อ”
ในทันทีที่เธอหยิบกระดาษคำตอบขึ้นมา สีหน้าเยาะเย้ยดูถูกในตอนแรกนั้นก็ต้องเปลี่ยนไปทีละน้อยเมื่อเห็นคำตอบของเจียงฮ่าวที่เขียนไว้
ยิ่งเธออ่านไป สีหน้าดูถูกก็เริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง
“ไอ้..นี่…มัน…”
ไม่ว่าเธอนั้นจะอ่านคำตอบของเจียงฮ่าวอย่างถี่ถ้วนเพื่อหาข้อผิดพลาดขนาดไหนก็ตามก็ยังไม่พบเลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้หัวใจเธอนั้นเต้นแรงในทันทีไปตึกหนึ่ง นั่นก็เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เจียงฮ่าวเขียนออกมานั้นถูกต้องทั้งหมด
เธอนั้นยังไม่ละความพยายามที่จะหาข้อผิดพลาด
“นี่…ก็ถูก…นี่ก็ถูก….”
เมื่อเธออ่านไปจนถึงข้อสุดท้าย นี่ทำให้ใบหน้าของเธอนั้นตกใจราวกับเห็นผี
“เป็น….เป็นไปได้ยังไง….พวกมันถูกหมดเลย…”
ในตอนนี่ โจวหงยังไม่ละความพยายาม เธอได้ทำการตรวจสอบกระดาษคำตอบของเจียงฮ่าวใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง หลังจากเธอแน่ใจแล้วว่าทั้งหมดถูกต้อง นี่ทำให้ตัวเธอนั้นนิ่งอึ้งไปในทันที
นั่นก็เพราะคำถามพวกนี้คือคำถามที่ออกโดยมหาวิทยาลัยชั้นนำของจังหวัดเพื่อใช้สอบเข้าในปีก่อนๆ
จากที่ทำคะแนนได้เพียงสามสิบกลับได้เต็มหนึ่งร้อยยี่สิบคะแนน…
บางคำถามนั้นเธอเองยังตอบได้ไม่ดีเท่าเจียงฮ่าวด้วยซ้ำ
แม้แต่เธอเองก็ยังไม่เคยได้คะแนนเต็ม 120 คำแนน
โจวหงในตอนนี้บังเกิดคำถามหนึ่งขึ้นมาในใจลึกๆ
เธอพยายามหาคำตอบว่าทำไมก่อนหน้านี้เจียงฮ่าวถึงทำคะแนนได้เพียงไม่เกินสามสิบคะแนนเท่านั้น
เธอเองก็มีแวบหนึ่งที่คิดว่าเจียงฮ่าวโกงเหมือนกัน แต่เมื่อหันไปมองกับเด็กนักเรียนที่อยู่รอบๆเจียงฮ่าวแล้วยิ่งทำให้เธอนั้นมั่นใจว่าเจียงฮ่าวนั้นไม่ได้โกง
ไม่มีทางโกงได้เลยแม้แต่น้อย
หรือว่าเจียงฮ่าวนั้นเก็บซ่อนความสามารถตัวเองเอาไว้
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ ด้วยคะแนนเท่านี้แน่นอนว่าเขานั้นจะต้องทำข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้คะแนนสูงแน่ๆ
ในตอนนี้เอง
โจวหงนั้นได้บังเกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในใจ เธอรีบหันไปมองในทิศทางที่เจียงฮ่าวเดินจากไปพร้อมกับการลอบตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
ก่อนหน้านี้ตอนที่โจวหงตรวจข้อสอบและพึมพำออกมาด้วยความประหลาดใจนั้นได้ทำลายความเงียบภายในห้องที่เธอสั่งออกไปก่อนหน้านี้ด้วยตัวเองไปแล้ว
และนี่ทำให้ทุกคนในห้องที่ได้ยินคำพูดพึมพำตอนที่ตรวจกระดาษคำตอบของเจียงฮ่าวอย่างชัดเจน ทำให้ทั้งห้องในตอนนี้ต้องตกตะลึง
“อะไรนะ…. นี่ๆอาจารย์บอกว่าเจียงฮ่าวตอบถูกทุกข้อใช่รึเปล่า”
“ห้ะ””เป็นไปได้ยังไง”
“ไม่มีทางน่า” “อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาเขาแค่เสแสร้งแกล้งทำมาตลอด”
“…….”
ในตอนนี้ หลิวหยวนที่ได้ยินก็ได้ตกใจจนตาชื้นในทันที
“เป็นไปได้ยังไง” “เป็นไปไม่ได้ มันก็แค่แกล้งทำเท่านั้น” “มันก็แค่แมวตาบอดที่เผลอไปจับหนูตายได้เท่านั้น”
ในตอนนี้เอง มันก็ได้นึกไปถึงการพนันระหว่างมันกับเจียงฮ่าว นี่ทำให้ตัวมันนั้นแสดงสีหน้าที่น่าเกลียดขึ้นมาในทันที
และในตอนนี้เอง เมื่อทุกคนในห้องได้เห็นสีหน้าของหลิวหยวน พวกเขาจ้องมองไปยังหลิวหยวนด้วยดวงตาที่บ่งบอกว่ากำลังมีความสุขจนเห็นได้อย่างชัดเจน
