บทที่ 82 สังเคราะห์สุดยอดยากล่อมประสาท
หลังจากอ่านคู่มือแล้ว เจียงฮ่าวได้เปิดขวดยาและเทออกมาสิบห้าเม็ด
ขนาดของเม็ดยานั้นมีขนาดประมาณลูกกระสุนปืนเด็กเล่น และในขวดเองก็เหลือไม่มากนัก
เจียงฮ่าวหยิฐยาทั้งหมัดเพื่อเตรียมจะโยนใส่ปากของตน
ตอนนั้นเองที่เขาหยุดมือลง
“ติ้ง ตรวจพบยากล่อมประสาท 15 เม็ด ท่านต้องการสังเคราะห์หรือไม่”
เจียงฮ่าวรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที
“โฮ่ อยากรู้จริงๆแหะว่ายาพวกนี้จะสังเคราะห์แล้วได้อะไร”
หลังจากเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเล็กน้อย เจียงฮ่าวก็รีบสั่งออกไป
“สังเคราะห์”
“ติ้ง กระบวนการเสร็จสมบูรณ์ การสังเคราะห์เสร็จสิ้น ได้รับสุดยอดยากล่อมประสาท ค่าทักษะ 0.9 ค่าประสบการณ์ 0.9”
สุดยอดยากล่อมประสาท:สุดยอดยากล่อมประสาท เพียงหนึ่งเม็ดก็เห็นผล แม้แต่แผ่นดินไหวก็มิอาจทำให้ท่านตื่นนอนได้
ท่าต้องการสกัดหรือไม่
เจียงฮ่าวที่เห็นข้อความของสรรพคุณเม็ดยานี้ก็ถึงกลับพูดไม่ออกในทันที
เขาเริ่มมีความรู้สึกว่าระบบนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป
“ไอ้ฉิบ…. แล้วถ้าเกิดฉันฝันว่าแผ่นดินไหวล่ะก็ ฉันคงตกตายอยู่ในความฝันก็ไม่ตื่นสินะ”
เจียงฮ่าวโอดครวญใส่ระบบไปนิดนึง
แล้วเขาควรจะกินหรือไม่กินดีล่ะ
เจียงฮ่าวอั้มอึ้งเล็กน้อยก่อนจะถามระบบออกมา
“ระบบ ถ้าฉันกินยานี้ไปแล้วแค่ทำให้ฉันหลับจริงๆใช่รึเปล่า”
“นายท่าน นายท่านคงต้องลองใช้ดูถึงจะรู้ว่ายาเม็ดนี้มีสรรพคุณดีขนาดไหน”
หลังจากฟังการรับประกันจากระบบ เจียงฮ่าวรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
“สกัด”
เมื่อเจียงฮ่าวสั่งออกไป เม็ดยาเรืองแสงขนาดประมาณนิ้วก้อยก็ได้ปรากฎขึ้นมาอยู่บนมือของเขา
หลังจากกินยาไปแล้ว เจียงฮ่าวก็รีบล้มตัวลงนอนในทันที
เขารีบปิดไฟและปิดเปลือกตาลง
ไม่นาน เสียงลมหายใจของเจียงฮ่าวก็เปลี่ยนแปลงไป และในตอนนี้เขาหลับลึกในบัดดล
หนึ่งคืนที่เงียบงันได้ผ่านไป
ประมาณตีห้า ทุกๆคนในบ้านได้ตื่นขึ้นมาแล้วนอกจากเจียงฮ่าว
อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวยังไม่ได้ออกมาจากห้องแต่อย่างใด
นี่ทำให้พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวอดที่จะสับสนไม่ได้
นั่นก็เพราะปกติแล้วทุกๆคนจะตื่นพร้อมกัน และสองพี่น้องนี้ก็จะไปโรงเรียนพร้อมๆกัน
แต่ตอนนี้ แม้ไซหยวนจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่เจียงฮ่าวกลับยังไม่ลุกจากเตียง
“ไซหยวน เข้าไปปลุกพี่เขาหน่อยสิ เมื่อคืนดูเหมือนว่าเขานอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
แม่ของเจียงฮ่าวพูดในขณะที่กำลังเตรียมของ
เจียงไซหยวนขมวดคิ้วไปเล็กน้อยแต่ก็ยังรับคำแม่ของตน เธอเดินตรงไปยังห้องของเจียงฮ่าว
“ก็อก ก็อก ก็อก”
หลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไปดู
เธอจ้องมองไปที่เจียงฮ่าวที่ในตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทกรนออกมาเล็กน้อยราวกับหมูขึ้นอืด
เจียงไซหยวนยิ่งคิดไปเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเข้าไปดึงตัวเจียงฮ่าว
“พี่….ตื่น…ได้….แล้ว…”
อย่างไรก็ตาม หลังจากทั้งฉุด ดึง และเขย่า ไม่ว่ายังไงก็ตามเจียงฮ่าวก็ไม่ตื่น นี่ทำให้เธอตกใจไม่น้อย
เจียงไซหยวนรู้สึกถึงความผิดปกติ ด้วยการที่คิดเลยเถิดไปทำให้เธอส่งเสียงเรียกพี่ของตนออกมาอย่างตกใจ
เสียงเรียกของเจียงไซหยวนทำให้แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังต้องประหลาดใจ
“พ่อ แม่ รีบมานี่เร็วเข้า ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร เรียกยังไงก็ไม่ตื่นสักที”
เมื่อพ่อและแม่ของเจียงฮ่าวได้ยิน ทั้งคู่รู้สึกผิดปกติจึงรีบปล่อยของที่อยู่ในมือลงและได้รีบเข้าไปดูในทันที
“พ่อ แม่ พี่เค้าไปอะไรก็ไม่รู้”
ท่าทางของเจียงไซหยวนที่ร้อนลนทำให้พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวอยู่ไม่สุขแม้แต่น้อย
พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวได้เข้าไปหาเจียงฮ่าว ใช้มือจับแตะไปตามเนื้อตัวและหน้าผาก
“ฮ่าว ฮ่าว”
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้มีผลแม้แต่น้อย
แม่และน้องสาวของเจียงฮ่าวนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที และด้วยช่วงเวลาที่น่าจะวิกฤตนี้ทำให้พ่อของเขาเป็นคนเดียวที่ยังพอตั้งสติได้
“เดี๋ยวพ่อจะอุ้มเจียงฮ่าวเอง รีบเรียกรถมารับเร็วเข้า พวกเราต้องพาเจียงฮ่าวไปโรงพยาบาล”
หลังจากพูดจบ พ่อของเจียงฮ่าวได้รีบดึงเจียงฮ่าวออกจากผ้าห่ม และถูกจับถอดเสื้อผ้าในทันทีราวกับปลอกหัวหอม ส่วนแม่ของเจียงฮ่าวนั้นได้รีบโทรศัพท์เรียกรถให้มารับ
หลังจากพ่อของเจียงฮ่าวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจียงฮ๋าวแล้ว เขาได้อุ้มเจียงฮ่าวขึ้นเพื่อเตรียมที่จะไปโรงพยาบาล และเป็นตอนนั้นเองที่เจียงฮ่าวได้ตื่นขึ้นมา
ถึงจะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เขาก็ยังนิ่งอึ้งอยู่ เพราะทันทีที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นทั้งบ้านราวกับกำลังรีบร้อนทำอะไรบางอย่าง
