บทที่ 88 หมื่นหยวนก็เท่านั้น
ในตอนนี้ ถึงแม้เจียงฮ่าวจะปฏิเสธโจวทงทางอ้อมมา แต่ในเมื่อโจวทงนั้นรู้ถึงมูลค่าของสุดยอดยาแก้หวัดนี้แล้ว มีหรือที่เขาจะยอมลามือ
“โอ้ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะขออะไรนายหน่อยได้รึเปล่า”
เมื่อพูดจบ เขาก็ได้พูดต่อโดยไม่รอคำตอบรับจากเจียงฮ่าว
“เพื่อนักเรียนเจียงฮ่าว คืนนี้ฉันขอให้นายช่วยถามคุณป้าให้หน่อยว่าไปซื้อยานี้มาจากไหน แล้วก็ซื้อมาเม็ดละเท่าไหร่ แล้วค่อยมาบอกฉันวันพรุ่งนี้”
ในตอนนี้เอง เจียงฮ่าวเข้าใจได้ในทันทีว่าหากเขาบอกปฏิเสธออกไปนั้นโจวทงจะทำอะไรที่น่ารำคาญยิ่งกว่านี้อีก
“เฮ้อออ ก็ได้ เดี๋ยวฉันถามให้คืนนี้ แต่ไม่รับปากนะว่าแม่ฉันจะบอกน่ะ”
เจียงฮ่าวตอบรับไปส่งๆ
แต่โจวทงเมื่อได้ยินดังนั้นกลับรีบพูดออกมาในทันที
“ขอบคุณมากเจียงฮ่าว”
“แต่ยังไงซะก่อนหน้านี้ก็พูดไปแล้ว ยังไงซะฉันก็จะจ่ายเงินหนึ่งพันที่ว่าอยู่ดี”
เจียงฮ่าวเองไม่ได้แสดงท่าทียินดียินร้ายแต่อย่างใด
เมื่อโจวทงจากไป เจียงฮ่าวก็ได้ฝุบตัวลงนอนอีกครั้ง
แต่นั่นเป็นเพียงการแกล้งทำ
หลังจากเกิดเรื่องนี้ทำให้เจียงฮ่าวนั้นได้รับรู้แล้วว่ามูลค่าของยานี้ในแวดวงยานั้นคือของจริง และนี่เป็นสิ่งที่เขาละเลยไปก่อนหน้านี้
“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันคงจะต้องเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงทางการแพทย์แหะ ในภายภาคหน้าเมื่อฉันมีชื่อเสียงในด้านนี้จะได้ไม่เกพิดเรื่องแบบนี้อีก”
เหนือสิ่งอื่นใดก็คือ ตราบใดที่เจียงฮ่าวยังมีระบบ ไม่ว่าจะเป็นยาแบบไหนก็ไม่ไกลเกินกว่าความสามารถของเขา
เมื่อถึงเวลาที่เขาได้ชื่อว่าสามารถผลิตยาออกมาได้ เมื่อนั้นเขาจึงจะเปิดตัวสุดยอดยารักษาหวัด สุดยอดยาแก้ปวด และแม้แต่สุดยอดยารักษาโรคมะเร็ง
ไม่ว่าจะเป็นยาชนิดไหนออกมานั้นล้วนแล้วแต่หอมหวานและยั่วยวนเงินตรามาทั้งนั้น
เมื่อคิดได้ดังนี้ เจียงฮ่าวรู้สึกได้แล้วว่าเส้นทางชีวิตของเขาควรจะเลือกเดินไปทางไหน
“…”
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันที่สุดแสนจะธรรมดาวันหนึ่งก็ได้ผ่านไป วันสอบเข้ามหาวิทยาลัยเองก็ได้ใกล้เข้ามาแล้ว
ในวันนี้ เช่นเดียวกับวันก่อนๆ เจียงฮ่าวยังคงไปโรงเรียนและฝุบตัวหลับอยู่หลังห้องเช่นเดิม
แต่ในตอนนี้ เขารู้สึกได้ว่าเริ่มมีใครบางคนมาก่อกวนเขา
“เพื่อนนักเรียนเจียงฮ่าว เพื่อนนักเรียนเจียงฮ่าว”
เมื่อเจียงฮ่าวลีมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นไปโจวทง
โจวทงี่เห็นเจียงฮ่าวมีสภาพพึ่งจะตื่นมาจริงๆทำให้เขาแสดงสีหน้าขอโทษออกมา
“โทษทีที่รบกวน”
“ว่าแต่เมื่อวานนายได้ถามคุณป้าให้รึเปล่า”
เป็นดังคาด เจียงฮ่าวเองก็คิดไว้แล้วตั้งแต่แวบแรกที่เห็นโจวทงเมื่อครู่นี้
อย่างไรก็ตาม เขานั้นไม่คิดว่าโจวทงเองจะจริงจังกับสุดยอดยารักษาหวัดของเขาขนาดนี้จนถึงขั้นตามจิกเขาตั้งแต่เช้า
นี่ยิ่งทำให้เจียงฮ่าวนั้นมั่นใจถึงเหตุผลที่แท้จริงที่โจวทงอยากได้ยาเม็ดนี้เข้าไปใหญ่ เขานั่นย่อมรู้แล้วว่ายาเม็ดนี้มีสรรพคุณที่ไม่ธรรมดา
อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเจียงฮ่าวเองก็รู้เรื่องนี้ดี แน่นอนว่าย่อมต้องทำลายความหวังนี้ให้ได้
“คงต้องทำให้เพื่อนนักเรียนโจวทงผิดหวังแล้ว ฉันลองไปถามแม่มาแล้วเมื่อคืน แต่แม่ฉันบอกว่าลืมไปแล้วว่าซื้อที่ไหนมา”
คำพูดของเจียงฮ่าวนี้ทำให้ร่างกายของโจวทงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังเมื่อครู่นี้ต้องแข็งค้างไปอีกครั้ง
“แล้วววว…นี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะ”
“ใกล้จะได้เวลาสอบเข้าแล้วด้วย ถ้า..ถ้าฉันไปด้วยสถาพนี้ต้องทำออกมาไม่ดีแน่ๆ”
โจวทงแกล้งแสดงท่าทีร้อนรนออกมาเพื่อทำให้เจียงฮ่าวใจอ่อน
“เจียงฮ่าว นายไม่มียาเม็ดนั้นแล้วจริงๆเหรอ ยังไงก็เห็นแก่ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นหน่อยเถอะนะ ช่วยฉันหายาเม็ดนั้นให้หน่อย”
“ราคาที่ฉันเสนอนายไปนั้นคงจะน้อยไปสินะ เอาอย่างนี้ หากนายหายานั่นมาได้ล่ะก็ ฉันสามารถที่จะจ่ายเงินให้หมื่นหยวนเลยเอา”
การแสดงออกของโจวทงนี้ แม้แต่เจียงฮ่าวก็ยังต้องประหลาดใจ หากเขาไม่รู้เบื้องหลังล่ะก็คงจะต้องยอมใจอ่อนไปแล้ว
ในขณะเดียวกัน นักเรียนที่อยู่โดยรอบเมื่อได้ยินคำพูดของโจวทงแล้วต่างก็ตกในกันไปทั่ว
“หนึ่งหมื่นหยวนเนี่ยนะ”
“นี่ นี่มันยาเซียนรึไงกัน”
“ไอ้ฉิบหาย โจวทงนี่มันจะเกินไปแล้วมั้งเนี่ย”
“…”
นักเรียนทุกคนในตอนนี้ยังคงคิดอยู่ว่านี่เป็นเพียงแค่ยารักษาหวัดเท่านั้น และไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไปโจวทงถึงได้ขอร้องอ้อนวอนกราบกรานเจียงฮ่าวขนาดนี้เพื่อให้ได้มันมา
อย่างไรก็ตอบ มีเพียงเจียงฮ่าวที่รู้ว่าทำไมโจวทงถึงต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้
