บทที่ 95 กลับมาห้องอาจารย์สวดยับ
เมื่อเจียงฮ่าวจากไป นักเลงประจำโรงเรียนทั้งห้าก็ได้ยินเสียงอาจารย์มาถึง พวกมันพยายามยืนขึ้นและช่วยกันพยุงล่างกลับไปยังห้องเรียนของตน
ถึงปกติพวกมันจะไม่เคยกลัวอาจารย์เลยก็ตาม แต่ด้วยที่เรื่องนี้พวกมันเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แถมยังใช้ห้าคนรุมหนึ่งคน กลับต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีก
กับเรื่องนี้เท่านั้นที่พวกมันไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ พวกมันจะไม่สามารถอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้อีกเป็นแน่
และในตอนนี้เอง คนที่มุงดูก็เริ่มจะสลายตัวเป็นเหมือนกัน
ไม่นานนัก หลิวหยวนก็ได้มาถึงพร้อมอาจารย์อีกจำนวนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ไม่มีใครอยู่เลยสักคน เจียงฮ่าวก็ไม่เห็นตัว
อาจารย์ประจำชั้นของเจียงฮ่าวได้หยุดพักเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปยังหยิงเทียนและหัวหน้าอาจารย์ประจำชั้นปีที่สามด้วยท่าทีเคร่งขรึม ทุกคนในตอนนี้ต่างก็คิอว่าหลิวหยวนกำลังโกหกพวกเขา
“หลิวหยวน เธอบอกว่าเจียงฮ่าวกำลังทะเลาะกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ พวกนั้นอยู่ไหนกัน”
หลิวหยวนเองก็สับสนไม่น้อย เขาได้ยินมาชัดๆว่าไอ้อ้วนของห้องมันบอกว่าเจียงฮ่าวกำลังมีเรื่องอยู่ที่สนามเด็กเล่นชัดๆ แล้วทำไมถึงไม่อยู่กันล่ะ
แถมยังไม่มีใครเหลืออยู่นี่เลยสักคน
ในตอนนี้เอง ทั้งอาจารย์ประจำชั้นและหัวหน้าอาจารย์ประจำชั้นปีสามได้จ้องมองมาที่หลิวหยวนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่ทำให้หลิวหยวนต้องตื่นตระหนกในทันที
“อาจารย์ ผม ผมว่าพวกนั้นต้องต่อบกันเสร็จแล้วแน่ๆเลยรีบหนีไปกัน”
เมื่อได้ยินดังนั้น อาจารย์ทั้งสองได้มองไปยังสนามเด็กเล่น พวกเขาไม่ได้พบร่องรอยการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย นี่ทำให้ใบหน้าของเขาขมวดเข้มไปทั้งหน้า
เป็นตอนนี้ที่หัวหน้าอาจารย์ประจำชั้นปีสามได้พูดออกมา
“เฒ่าเซียง แกกลับไปดูที่ห้องก่อนแล้วกัน ดูสิว่าเจียงฮ่าวเป็นอะไรรึเปล่า”
เขาพยักหน้าให้หยิงเทียน
“อืมมม เอาอย่างนั้นก่อนแล้วกัน แต่เจียงฮ่าวนั้นสมควรจะไม่ได้สู้กับใครล่ะนะ เขานั้นอยู่อย่างสงบมาตลอดสามปีนี้”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวหยวนแทบจะเถียงออกมาในทันที
นั่นก็เพราะมันนั้นอดที่จะนึกถึงเรื่องที่ตัวมันแพ้พนันกับเจียงฮ่าวจนถูกบังคับให้เห่าเหมือนหมา แค่คิดก็ยังปวดใจจนต้องกัดฟันไว้แน่น
มันอยากจะถามออกมาจริงๆว่าคนแบบนี้เนี่ยนะเรียกว่าอยู่อย่างสงบ
แต่ตอนนี้อาจารย์กำลังโกรธตัวมันมากมันจึงไม่กล้าจะพูดออกไป
เป็นตอนนี้ หัวหน้าอาจารย์ประจำชั้นปีสามได้จ้องมองไปยังหลิวหยวนแล้วพูดออกมา
“ถ้ามีคนที่ยอมโกหกเพื่อใส่ร้ายคนอื่น ฉันเองก็คงคิดได้เพียงว่าคนๆนั้นคงจะต้องรับโทษตามสมควรจะได้รู้สำนึกว่าโรงเรียน ยังไงก็คือโรงเรียน ไม่ใช่สถานที่ที่ต้องมาแก่งแย่งชิงดีใส่ร้ายกันขนาดนี้”
เมื่อพูดจบ เขาก็ได้หันหลังเดินจากไป
“เห็นด้วยครับ เข้าใจแล้ว ผมจะตัดสินลงโทษเรื่องนี้หลังเสร็จเรื่องแล้ว”
หยิงเทียนได้โค้งคำนับไปยังหัวหน้าอาจารย์ประจำชั้นปีที่เดินจากไปก่อนที่จะหันไปจ้องหลิวหยวนในทันที
เขาเองนั้นไม่เคยคิดมาก่อนว่าหัวหน้าห้องของเขาคนนี้จะเป็นคนแบบนี้ พอนึกถึงเรื่องที่หลิวหยวนวิ่งไปหาหัวหน้าประจำชั้นปีสามก่อนมาหาเขานี่ทำให้เขาไม่ประทับใจในตัวหลิวหยวนเข้าไปอีก
“…”
ไม่นาน หยิงเทียนและหลิวหยวนก็ได้ถึงห้องม.สามห้องแปด
ทั้งสองได้เห็นเจียงฮ่าวฝุบหลับอยู่ที่โต๊ะ ในขณะที่อ้วนน้อย(หวังเสี่ยวหมัน)กำลังอ่านหนังสืออยู่ ส่วนนักเรียนคนอื่นนั้นกำลังเปิดหนังสือและแก้โจทย์ข้อสอบกันอย่างขะมักขะเม้น ไม่ได้มีร่องรอยแห่งความวุ่นวายเลยด้วยซ้ำ
เขารู้มานานแล้วว่าเจียงฮ่าวนั้นวันๆไม่เรียนเอาแต่หลับไหลอยู่ท้ายห้อง
ยังไงซะ สำหรับเหล่าอัจฉริยะแล้ว แค่เรียนออกมาดีก็พอ จะทำอะไรก็แล้วแต่ถ้าไม่รบกวนผู้คนก็ไม่มีปัญหา
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้มันเหมือนกับทุกที ใบหน้าของเขานั้นกลายเป็นโหดร้ายในขณะที่หันไปมองหลิวหยวน
หลังจากนั้น หยิงเทียนได้เดินไปยังโต๊ะของเจียงฮ่าว และทำการเคาะไปที่โต๊ะค่อนข้างจะดัง
เจียงฮ่าวที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แกล้งตื่นขึ้นมา
เมื่อได้เห็นว่าเป็นอาจารย์ประจำชั้นของตนก็ได้รีบลุกขึ้นมาในทันที
ถึงแม้ว่าเขาจะคาดไว้แล้วว่าอาจารย์ประจำชั้นจะมาหา
“เจียงฮ่าว เธอไปอยู่ไหนมาก่อนหน้านี้”
เป็นหยิงทิงที่ถามออกมา
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินก็ได้แสดงท่าทีสับสน และพูดออกมา
“อาจารย์ เมื่อกี้ผมหิวน้ำจึงลงไปซื้อน้ำมา แล้วก็กลับมานี่ครับ”
ตอนนี้หลิวหยวนเปลี่ยนท่าทีไปในทันที
นั่นก็เพราะถ้าวันนี้ตัวมันไม่อธิบายเหตุผลที่มันไปตามหัวหน้าประจำชั้นปีและอาจารย์ประจำชั้นมาล่ะก็ ชื่อเสียงของมันต้องจบอย่างแน่นอน และนี่เองทำให้มันได้พูดออกมาด้วยเสียงอันดังลั่น
“แกโกหก ก็ไอ้อ้วนนี่บอกมาชัดเจนเลยว่าแกไปมีเรื่องกับคนอื่นแล้วท้าต่อยกันที่สนามเด็กเล่น มันกระทั่งวิ่งมาตามคนในห้องไปช่วยด้วยซ้ำ”
เมื่อพูดจบ หลิวหยวนได้ชี้ไปที่อ้วนน้อยที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ
