“ตกลง” กู้จวินหันศีรษะเล็กน้อย ถึงกระนั้นมือของเขาก็ไม่ได้หยุดนิ่ง มันราวกับเครื่องจักร ผิดปกติที่ไม่สามารถปิดเครื่องได้หากงานยังไม่เสร็จ
นั่นทําให้หลี่หัวหลงและพยาบาลทั้งหมดแทบตาถลนออกจากเบ้า!
กู้จวินมีตาที่มือของเขาหรือ? เขาสามารถเย็บต่อไปได้อย่างไร? และการเย็บของเขายังไม่มีที่ติ
“เหงื่อของคุณออกเยอะมาก” น้องสาวเฉินค่อยๆ จับผ้าก็อยขึ้นและตบเมีดเหงื่อ
ของกู้จวินอย่างอ่อนโยน “ อย่าประหม่า คุณทําได้ยอดเยี่ยมมาก”
กู้จวินยิ้มและหันกลับไป แต่ครั้งนี้เขาไม่ประหม่าเลยสักนิด
หลังจากถอดกล้ามเนื้อด้านหลังของผู้ปวยออกแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องเลื่อยกระดูกไหปลาร้าเพื่อให้เส้นประสาทและเส้นเลือดขาดเสียที
เป็นเรื่องธรรมดาที่การเลื่อยกระดูกเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการผ่าตัดนี้ แค่มีดผ่าตัด เล่มเล็กๆ คงไม่เพียงพอหรอก เพราะกระดูกมันบิดเบี้ยวถึงขนาดนี้
“ เลื่อยอยู่ที่ไหน?” จู้รุ่ยเหวินเอ่ยถามขึ้น จากนั้นพยาบาลขัดผิวก็รีบเตรียมทันที เขาหยิบเสื้อยระบบไฟฟ้าสไตรเกอร์แบบมีสายและตั้งค่าให้แรงม้าสูงที่สุด อีกทั้งด้วยการติดตั้งดอกสว่าน 14 มม. อย่างแน่นหนา ไม่ว่าอะไรก็สามารถเลื่อยได้ทั้งนั้น
และแล้วเลื่อยก็ถึงมือของจุ้รุ่ยเหวิน จากนั้นเขาก็ลงมือทันที ด้วยการกดปุ่มเพียงปุ่มเดียวเสียง กรีดร้องที่ทําให้น้ําลายแตกฟองก็เริ่มดังขึ้น
กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด!
“ อ้าาาาาา…” เสียงกรีดร้องของผู้ปวยดังขึ้นราวกับว่าเธอรู้ชะตากรรม เสียงกรีดร้องของเธอ ดังจนกลบเสียงเลื่อยหมดสิ้น
วิสัญญีแพทย์เยี่ยนไห่เจ๋อมองตัวบ่งชี้ที่แสดงบนเครื่องดมยาสลบ ด้านข้างของเขาพยาบาลก็อยู่ในตําแหน่งและพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกสถานการณ์
การฉีดยาชาเฉพาะที่มีอัตราความสําเร็จ 76% จากอัตราความล้มเหลว 24% และส่วนใหญ่อยู่ในขั้นตอนของการเลื่อยกระดูก หากผู้ปวยทนไม่ไหว บางคนอาจหมดสติและไม่ตื่นเนื่องจากความเจ็บปวดตลอดไป บางรายถึงขั้นหัวใจหยุดเต้น
กู้จวินออกจากตําแหน่งและเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ผู้ขู้รุ่ยเหวินถือเลื่อยไปที่กระดูกไหปลาร้าในแผลหลังของคนไข้ ด้วยมือที่มั่นคงเขาเลื่อยอย่างช้าๆและแม่นยํา
กรีด! กรี้ด! กรี้ด!
ของเหลวสีดําพ่นออกมากระจายไปยังทุกที่ จากนั้นเลือดสีแดงฉานก็พุ่งออกมา เนื้อและกระดูกของผู้ปวยที่เคยแข็งแรง ไม่นานก็กลายเป็นฝุ่น
[ครืดๆ ครืดๆ แกรกๆ]
เสียงเลื่อยตัดกระดูกดังก้องไปทั่วห้องผ่าตัด เสียงเลื่อยที่ดังสนั่นนี้ทําให้กระนั่ง แก้มของแต่ละคนเริ่มสั่นสะเทือน แม้กระทั้งประสาทหูก็เริ่มสั่นสะท้านด้วยความหวาดเสียว
กู้จวินเฝ้าดูศัลยแพทย์หลักกําลังเลื่อยกระดูกด้วยท่าทีทะมัดทะแมง จนกระทั่งตอนนี้ทุกคนในห้องผ่าตัดแค่มองก็สามารถเห็นกระดูกไหปลาร้าของคนไข้ที่เริ่มหักงอแล้ว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน
จากนั้นศัลแพทย์รู้ก็ใช้เลื่อยลวดแบบแมนนวลค่อยๆ ตัดกระดูกไหปลาร้าด้านในเพราะเขา คิดว่าการเปลี่ยนอุปกรณ์มันจะทําให้การผ่าตัดออกมาเรียบร้อยและละเอียดกว่าเดิม
ศัลยแพทย์หลักจู้จับที่จับของเลื่อยลวดอย่างแน่นหนาและดึงเลื่อยไปมาด้วยกําลังทั้งหมด อย่างแรกต้องขอบคุณวัสดุเกรดแพทย์! เป็นที่รู้กันว่าวัสดุสําหรับแพทย์และทหารจะทนทานกว่าขอ งทั่วไป ดังนั้นเลื่อยอันนี้ไม่ใช่เลื่อยตามท้องถนนแน่นอน แต่เป็นของที่สั่งทําพิเศษเกรดการแพทย์ ดังนั้นพันของเลื่อยจึงทั้งแข็งและคมผิดปกติ ด้วยการดึงเพียงครั้งเดียวทําให้เศษกระดูกจํานวนนับ ไม่ถ้วนติดตัวมาด้วย
ยิ่งเสียงเลื่อยที่เสียดสีกับกระดูกตั้งขึ้นอย่างน่าสยดสยองเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทําให้หัวใจของ ทุกคนเสียดสีกันตามแรกเลื่อยกระดูกมากขึ้นเท่านั้น
บางทีในเวลานี้ หากผู้ปวยหมดสติหรือสลบไปคงดีที่สุด เพราะมันทั้งโหดร้ายและทา รุณเกินจะรับได้จริงๆ แต่ช่างโชคร้ายที่ผู้ปวยหมายเลข 25 ไม่มีอาการเป็นลมหมดสติหรือหัวใจหยุดเต้นแม้แต่นิดเดียว
แม้ว่าตัวบ่งชี้ทางกายภาพทั้งหมดจะถึงจุดอันตรายแล้ว แต่ด้วยบทบาทของยาชาเฉพาะที่ ที่ให้น้อยเกินไป มันทําให้ผู้ปวยส่งเสียงครวญครางอย่างทุกข์ทรมานอย่างที่ไม่สามารถทนได้ ราวกับว่าเธอกําลังถูกทรมานโดยปีศาจที่โหดเหี้ยม
“ อีกแค่ครู่เดียวเท่านั้น!” จู้รุ่ยเหวินเรียกพยาบาลหมุนเวียนมาเช็ดเหงื่อของเขา จากนั้นเขาก็ เอนศีรษะลงเพื่อกล่าวคําปลอบโยนแก่คนไข้ที่ใกล้จะสิ้นสติ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม “ ทุกอย่างจะดีในไม่ช้า
แต่เมื่อแพทย์พูดประโยคดังกล่าว คนไข้ก็ไม่ควรเชื่อ! เพราะมันก็แค่คําปลอบใจเท่านั้นเอง
ในที่สุดการเพื่อยกระดูกที่น่าเศร้าก็เสร็จสมบูรณ์ และกล้ามเนื้อขับคลาเวียก็ถูกดัด ออกจนหมดสิ้น
รุ่ยเหวินสั่งให้กู้จวินช่วยดึงแขนที่ผิดรูปแบบของผู้ป่วยไปในทิศทางไปข้างหน้าจนสุด ซึ่งการ ทําแบบนี้จะทําให้เส้นประสาท “ส่วนปลาย” ยืดออกและหลอดเลือดแดง
หลอดเลือดดําใต้กระดูกไหปลาร้า และเส้นเลือดยึดตรงขึ้น จากนั้นศัลยแพทย์หลักและผู้ช่วยคนแรกจะเริ่มดําเนินการตัดแขนที่ผิดปกติข้างนี้ออกไปอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นส่วนที่ท้าทายที่สุดของการผ่าตัดตัดแขนสําหรับผู้ปวยที่เป็นโรคกระดูกต้นไทร
หนึ่งเป็นเพราะการไหลของของเหลวสีดํารบกวนพื้นที่ของการผ่าตัด
อีกประการหนึ่งคือ เส้นประสาทและหลอดเลือดบางส่วนที่มีรูปร่างผิดปกติเช่นเดียวกันกับแขนเลย และการตัดแบบธรรมดาทําให้ยากต่อการตัดอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงจําเป็นต้อง ทําการตัดในตําแหน่งที่ลึกกว่า นี่เป็นเนื้อหาหลักของวิดีโอการผ่าตัดที่เล่นในวันแข่งขันซึ่งทําให้ อาจารย์แพทย์และนักศึกษาทั้งหมดตกตะลึง
ตอนนี้กู้จวินกําลังดึงแขนที่ผิดรูปแบบของผู้ปวยอย่างแรงและพยายามทําให้มันคงที่มากที่สุด เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจกับเทคนิคและความมั่นคงที่แสดงออกมาโดยทหารผ่านศึกทางการแพทย์ เหล่านี้ แม้แต่ความโศกเศร้าและความหวาดกลัวก็ไม่อาจจะทําให้พวกเขาหวั่นไหวได้
“ ตอนนี้ฉันสามารถเย็บแผลได้แค่นั้นเอง แต่ยังมีอีกมากที่ฉันต้องเรียนรู้ ฉันหวังว่าเวลา ของฉันที่นี่จะทําให้ฉันเติบโตขึ้น และได้ฝึกฝนทักษะจนแข็งแกร่งมากที่สุด”
กู้จวินคิดในใจด้วย ความมุ่งมั่น เขายึดเหล่าแพทย์ทั้งหมดนี้เป็นต้นแบบในกาารดํารงชีวิตเรียบร้อย
หลังจากที่จู้รุ่ยเหวินและเสิ่นเจียงกัวได้ทําการรักษาเส้นประสาทและหลอดเลือดแล้ว พวกเขา ที่ทําการผ่าหน้าเปิดผนังด้านหน้าแยกกล้ามเนื้อหน้าอกใหญ่และกล้ามเนื้อมัดเล็กที่บิดเป็น ลูกบอลออกมา และทําการตัดกระดูกต้นแขนและคอราคอยต์ออกอย่างหมดจด
คช่า! เนื้อเยื่อทั้งหมดของแขนที่มีรูปร่างผิดปกตินี้ถูกตัดการเชื่อมต่อจาก
ร่างกายผูปวยโดย สมบูรณ์
ทันใดนั้นแขนบิดเบี้ยวพิกลพิการที่กู้จวินกําลังดึงก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นอิสระในพริบตา!
“ เรียบร้อย” รุ่ยเหรินพูดเบา ๆ โดยพื้นฐานแล้วเมื่อถึงขั้นตอนนี้ก็นับได้ว่าประสบความ สําเร็จ จากนั้นเขาก็สั่งการกู้จวิน “ ผู้ช่วยคนที่สองจับไว้ก่อนแล้วเก็บใส่กระเป๋านั่นซะ”
พยาบาลขายมืออาชีพเดินมาพร้อมกับกระเป๋าทางการแพทย์สีส้มที่มีโลโก้แผนก เฟคต้า กู้จวินเก็บแขนที่ขาดใส่ไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง
จากนั้นพยาบาลชายก็ดึงสายสะพายของกระเป๋าขึ้น และน้ํามันออกไปนอกห้องผ่าตัดอย่าง รวดเร็ว แขนที่ผิดรูปนี้จะต้องถูกสงวนไว้สําหรับการวิจัยหรือการผ่าทางกายวิภาคของเฟคต้าเท่า
พยาบาลชายคนนี้ไม่ได้เข้าร่วมการบรรยายสรุปก่อนการผ่าตัดก่อนหน้านี้ แถมยังไม่มี ใครแนะนําว่าชายคนนี้เป็นใคร และไม่มีคนแปลกใจกับเรื่องนี้สักนิด อย่างไรก็ตาม
กู้จวินมี ลางสังหรณ์ที่แข็งแกร่งที่บ่งบอกว่าชายคนนี้น่าจะเป็น “นักเก็บศพ
หากการผ่าตัดล้มเหลว. บุคคลๆ นี้จะจัดการศพของผู้ปวยด้วยเลย
อย่างไรก็ตามอาการของผู้ปวยหมายเลข 25 กลับมาดีขึ้นแล้ว กู้จวินพบว่าอาการเพ้อของผู้ปวยอ่อนแรงลงทันที่ที่ตัดแขนที่ได้รับผลกระทบจากโรคออกไปอย่างสมบูรณ์ เธอไม่ได้เจ็บปวดมากเหมือนเมื่อก่อน แต่ยังคงพิมพ์คําพูดบางคําอย่างไม่หยุดหย่อน จนกู้จวินอดกลั้นไม่ได้ที่จะถาม
“ คุณเคยเห็นฉันมาก่อนไหม?” แต่กู้จวินก็แค่คิด! ในความเป็นจริงทุกคนในห้องผ่าตัดกําลังวุ่นวาย แถมคนปวยก็กําลังละเมอเพ้อพบกู้จวินทําได้แค่บ่นพึมพํากับตัวเองเบาๆ จากนั้นก็มองไป ที่ผู้ปวยด้วยสายตาที่ขัดแย้ง
ศัลแพทย์คนอื่น ๆ ไม่ได้หละหลวม พวกเขาทํางานกันต่อและห้องผ่าตัดยังคงวุ่นวาย
ทุกคนล้างแผลให้ผู้ปวยก่อน หลังจากที่ได้รับการห้ามเลือดเสร็จแล้ว ท่อระบายความดันลบถูกวางไว้เพื่อเตรียมเย็บปลายกล้ามเนื้อด้านหน้าและด้านหลังที่ว่างเพื่อปิดด้านข้างของผนังหน้าอก สุดท้ายคือ การเย็บแผลของกล้ามเนื้อทุกขั้น
หลังจากที่จู้รุ่ยเหวินและเสิ่นเจียงกัวเย็บเนื้อเยื่อขั้นอีกแล้ว พวกเขาก็ส่งโต๊ะผ่าตัดต่อให้ กู้จวินและหลีหัวหลงยาวๆ
ทั้งจํู้รุ่ยเหวินและเส้นเฉียงกัวต่างก็หมดพลังกายไปแล้ว ไม่ว่าการดําเนินการนี้จะประสบความ สําเร็จหรือล้มเหลว พวกเขาจะต้องเริ่มปฏิบัติการครั้งต่อไปใน 15 นาทีหลังจากสิ้นสุดการหยุดพัก
ต้องขอบคุณสวรรค์ที่กู้จวินอยู่ที่นี่ พวกเขาสามารถนั่งลงบนเก้าอี้ได้อย่างสบายใจและพักผ่อนตามอัธยาศัย อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงต้องใส่ใจดูแลมือให้ปราศจากเชื้ออยู่เสมอ
ปัจจุบันพยาบาลคนอื่นๆในห้องผ่าตัด เช่น น้องสาวเฉิน เธอคนนี้ยังขึ้นชมเทคนิคการเย็บที่ประณีตของกู้จวินในทางตรงกันข้าม! ในสายตาของพยาบาลทุกคน หลี่หัวหลงดูเหมือนมือสมัครเล่นมากกว่ากู้จวินที่เป็นเพียงนักศึกษาเสียอีก ทั้งๆที่ตั้งปูนนี้แล้ว!
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เมื่อการผ่าตัดเข้าใกล้ตัวเลขสามชั่วโมง กู้จวินและหลีหัวหลงก็ได้เย็บเนื้อเยื่อผิวเผินเสร็จสิ้นและพันแผลภายใต้แรงกดดันทางจิตใจในขณะที่ผู้ปวยยังอยู่ในสภาพถึงรู้ สึกตัวได้อย่างดี นับว่าการดําเนินการผ่าตัดครั้งนี้ประสบความสําเร็จ
ทุกคนถอนหายใจโล่งอก ไม่มีคําพูดของความรื่นเริงใดๆทั้งนั้น ทุกคนพยายามหลีกเลี่ยงไม่คุยกันในห้องผ่าตัด
ยกเว้นก็แต่พยาบาสหลายคนที่ถูกทิ้งให้ต้องรับมือกับผลที่ตามมา อาทิ เก็บกวาดและดูแลผู้ ปวยหลังจากนี้
ในขณะที่แพทย์และวิสัญญีแพทย์ทั้งสี่คนเดินออกไปนอกห้องผ่าตัดเพื่อล้างมือฆ่า เชื้อและเปลี่ยนชุดผ่าตัดรวมถึงถุงมือเพื่อลุยงานต่อไป กว่าพวกเขาจะกลับมาหลังจากนั้นก็ประมาณ 15 นาที
