ระบบศัลยเเพทย์…ในยุคสิ้นโลก – ตอนที่ 30

กู้จวินทำตามคนอื่นทันที เขามองเข้าไปในถังเก็บศพที่เต็มไปด้วยฟอร์มาลินที่ส่กิ่นเหม็บอับ ภายในนั้นเขาเห็นสารละลายฟอร์มาลินสีเหลืองอ่อนเกือบเต็มไปหมด

เเละในนั้นมีร่างกายของมนุษย์ที่โตเต็มวัยเปียกโชกอยู่ข้างใน ซากศพนี้เป็นศพของผู้ชายวัยหนุ่มค่อนไปทางวัยกลางคน

สีผิวเดิมของชายคนนี้เป็นอย่างไร กู้จวินไม่อาจจะรู้ เพราะเนื่องจากสีฟอร์มาลีน จึงทำให้ผิวของเขามีสีซีดอมเหลืองอ่อน ซึ่งสีนี้มันเกิดจากการที่เซลล์เม็ดสีของผิวหนังถูกแช่ในฟอร์มาลินเป็นเวลาค่อนข้างนาน

ศีรษะ ลำตัวและแขนขายังคงสภาพสมบูรณ์พร้อมคล้ายคนไม่ได้ประสบอุบัติเหตุจนตาย มีสภาพสมบูรณ์มากกว่าที่กู้จวินคิดไว้เยอะ ในขณะที่กำลังสำรวจร่างของศพนั้นเอง สายตาอันเฉียบคมของกู้จวินก็ไปเตะตากับอะไรบางอย่างเเปลกๆที่ร่างของศพได้

“หา? นี่มัน” เสียงอุทานด้วยความตกใจของกู้จวิน ทำให้ไช่ฉีซวนต้องปรีเข้ามาดูที่ถังเก็บศพอย่างเร่งด่วน

“ทำไม? มีอะไรเหรอ?” ไช่ฉีซวนเอ่ยปากถามด้วยความงุนงง จากนั้นก็มองตามลงไปในถังเก็บศพด้วยอีกคน

ซากศพของชายคนนี้ทางด้านซ้ายฝั่งบนๆ ดูผิดปกติ จากลักษณะที่ปรากฏของเขาเเล้ว บริเวณข้อศอก ข้อมือและนิ้วมือดูเหมือนจะบิดงอโง้งไปมา ราวกับว่าอวัยวะเหล่านี้มันเคยบาดเจ็บจนถึงขั้นเเตกหักแล้วถูกใส่กลับเข้าไปใหม่จนดูผิดเพี้ยนไม่สมประกอบ

มันบิดจนเกือบจะเหมือนแขนขาของสิ่งมีชีวิตอื่นที่ไม่ใช่มนุษย์ สายตาที่ชวนขนหัวลุกของศพชายคนนี้ก็ทำให้นักศึกษาแพทย์หัวกะทิที่รวมตัวกันมุงดูนิ่งงันไปพักใหญ่ สภาพศพที่น่าสงสารของชายคนนี้มันเเปลกตา จนทำให้พวกเขาไม่สามารถระบุโรคที่แน่ชัดได้ว่าชายคนนี้เคยได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคประหลาดอะไร…เเต่ที่เเน่ๆ มันน่ากลัวมาก!

ชายคนนี้เป็นผู้เคราะห์ร้ายจากอุบัติเหตุถูกต้องไหม? แต่ว่า…ไม่มีส่วนใดในร่างกายของเขาที่ได้รับความเสียหายจากการกระเเทกหรือบีบอัดเลย เเม้เเต่อวัยวะสำคัญ…ก็ไม่มีอะไรหาย ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้สำหรับสาเหตุอุบัติเหตุที่มักเกิดบนท้องถนน

เเละอาการเเบบนี้ดูเหมือนว่าจะเกิดกับเพียงเเขนด้านซ้ายเท่านั้น ซึ่งมันอาจจะหมายความว่านี่คือซากศพที่มีรูปร่างผิดปกติ!

ซากศพที่มีรูปร่างผิดปกติ!!

“ ฮ่า ฮ่า วันนี้พวกเราโชคดีมากเเล้ว” คนแรกที่ทำลายความเงียบงันอันน่าสยดสยองก็คือ นักศึกษาหนุ่มที่เป็นหัวหน้าของพวกเขาทั้งหมด…นาม ซูไห่

“ฉันคิดว่าชายคนนี้คงพิการ…ไม่สิ เป็นอาการผิดปกติทางพันธุกรรมมาตั้งเเต่เเรกเกิด”

ความผิดปกติของแขนด้านซ้ายของศพชายคนนี้มันเห็นได้ชัดว่าเป็นอาการผิดปกติมาตั้งเเต่กำเนิด มันเป็นโรคทางพันธุกรรมคาดว่ามันน่าจะเป็นพัฒนาการที่ผิดปกติตั้งเเต่เป็นทารกในครรภ์

ศพของชายคนนี้มีโครงสร้างของโครงกระดูกที่มีรูปร่างผิดปกติ อีกทั้งยังโดดเด่นอย่างหาได้ยาก เเม้กลุ่มคนที่มีความผิดปกติทางพันธุกรรมจะมีจำนวนน้อยมากก็ตาม เเต่ร่างกายที่ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัดเเละเฉพาะเจาะจงเเบบนี้มันยิ่งหายากเข้าไปอีก ราวกับว่ามีเเค่ 0.0001% ที่จะเกิดขึ้นได้

นอกจากนี้นักศึกษาหัวกะทิผู้เต็มไปด้วยความรู้ที่อยู่ในห้องเก็บศพพวกนี้ทั้งหมด เเม้พวกเขาจะเอาสมองที่มีมารวมกัน พวกเขาก็ไม่สามารถระบุชนิดหรือประเภทของอาการที่ผิดปกติได้ด้วยซ้ำ!

“อืม! ศพนี้มีคุณภาพดีมาก ว่าไง เอาหรือเปล่า?” จางห้าวหลันหันไปถามสมาชิกกลุ่มทุกๆคน เพราะยังไงมันก็คือ งานกลุ่ม! เขาตัดสินใจเองไม่ได้

เเม้ว่าในห้องเก็บศพนี้จะมีซากศพเกือบร้อยศพถูกเก็บไว้อย่างดี แต่ในเมื่อเจอศพที่ประเสริฐตรงหน้า พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเปิดกล่องเก็บศพใบอื่น ๆ และขัดขวางความสงบหลังการตายของผู้เสียชีวิตอีกต่อไป เพราะถึงจะยังไง ศพที่มีลักษณะพิเศษเเบบนี้คงหาไม่ได้อีกในรอบร้อยปีเเล้ว ความเป็นไปได้ที่จะเจอศพที่ดีกว่านี้มันน้อยยิ่งกว่าขนาดของเส้นผม

“ ใช่! ศพนี้น่าจะดี เอาเลยเถอะ!” ไช่ฉีซวนเห็นด้วยในข้อตกลง เขาพยักหน้ารัวๆ เเล้วรีบก้าวออกไปเพื่อรับรถเข็น

ในทางกลับกัน ความรู้สึกไม่สบายใจที่ไม่สามารถอธิบายหรือบอกกล่าวใครได้มันได้เกิดขึ้นในใจของกู้จวินอีกเเล้ว!! ในขณะที่คิดดวงตาของกู้จวินก็จดจ่อไปที่แขนขาซ้ายที่ผิดปกติของศพชายคนนั้น

มีบางอย่างที่ผิดปกติ!!

ทันใดนั้นประโยคที่น่ากลัวในภาพวีดีโอของหลี่เยี่ยรุ่ยก็ปรากฎเข้ามาในหัวของกู้จวินอีกครั้ง

[“ ผลไม้แห่งราตรีจะงอกงามเเละปกคลุมไปทั่วนภาอันมืดมิด ปรสิตแห่งความตายจะอยู่กับสวรรค์และโลกนิจนิรันดร์”]

กู้จวินมองบนเเขนซ้ายที่ผิดปกติของศพชายวัยกลางคนด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดี เขามองมันซ้ำๆ ราวกับรู้สึกว่า…เเขนซ้ายอาจจะขยับในไม่นานนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเอาเสียเลย!

“เฮ้! ไช่ฉีซวน นายมาช่วยฉันตรงนี้หน่อย” กู้จวินหันไปมองถังเก็บศพอีกใบหนึ่ง ดูจากลักษณะภายนอกเเล้ว มันน่าจะมาล็อตเดียวกัน เเต่กู้จวินไม่สนใจ เขาไม่ชอบศพที่ดูไม่ปลอดภัยในถังใบนั้น เขาตรงไปจับที่ปากถังใบใหม่เพื่อเตรียมที่จะเปิดฝา

“ โอ้! ได้เลย” ในขณะที่เขากำลังงุนงง ไช่ฉีซวนก็หันมาพยักหน้าเเล้วเดินไปช่วยกู้จวินเปิดถังดูทันที ซูไห่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็นิ่งเงียบพลางกอดอกเเละส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

พวกนี้มือใหม่เหรอ?

เป็นนักศึกษาเเพทย์ปี 8 เเล้วเนี่ยนะ?

บ้านนอกจริงๆ

ภายในชั่วอึดใจ กลิ่นฟอร์มาลีนที่ฉุนกึกและเต็มไปด้วยกลิ่นเน่าเหม็นของซากศพก็พวยพุ่งออกมา เเละทันทีที่กู้จวินเห็นซากศพข้างในหัวใจของเขาก็เต้นเร็วจนเเทบจะระเบิดกลายเป็นผุยผง

อะไรเนี่ย!?นี่ก็เป็นซากศพที่มีรูปร่างผิดปกติอีกคนเเล้ว?! แขนขาบิดงอเหมือนกัน!

ไม่เพียงแค่นั้น! ศพของคนนี้ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบ ไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บที่รุนเเรง อีกท้ายเเขนด้านขวาก็ผิดปกติ! เเบบเดียวกับศพที่เเล้ว ต่างเพียงเเค่สลับข้างกัน!

“ นี่มัน.. ” ไช่ฉีซวนตกตะลึง เด็กหนุ่มของหลังอีกสองคนที่กำลังยืนส่ายหัวก็ตกตะลึงเหมือนกัน ดวงตาของเขามองมาที่ศพที่กู้จวินกำลังดูอยู่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างคล้ายจะถลนออกมาจากเบ้าตา ปากพวกเขาก็อ้าปากประดุจจะกินชามไปได้ทั้งใบ

อะไรกัน!!…นี่มันต้องเป็นเหตุการณ์ที่บังเอิญขนาดไหน…?

ทำไม่ที่นี่ถึงได้….

“ ฉีซวน มากับฉันเร็ว!” กู้จวินตะโกนวางฝาถังดังโครมคราม จากนั้นเขาก็เดินไปที่ถังเก็บศพใบอื่นที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับไช่ฉีซวน จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันเปิดฝาถังเก็บศพอีกครั้ง

ซูไห่เเละจางห้าวหลันก็รีบเดินตามมาข้างหลังพวกเขาทันที เเน่นอนว่าที่พวกเขาตามมาก็เพื่อดูศพในถังใบต่อไปที่กู้จวินกำลังจะไปเปิด เเละพวกเขาก็ได้พบกับความสยองขวัญอันลึกลับเบื้องหน้า! ภาพที่น่าตกใจข้างหน้าทำให้พวกเขาถึงกับหายใจไม่ออกเเละตัวชาจนเเทบจะเป็นอัมพาต

แม้พวกเขาจะเป็นถึงนักศึกษาแพทย์อันทรงเกียรติเเละเต็มไปด้วยความกล้าหาญ เเต่พวกเขารู้สึกว่าอากาศรอบๆ ตัวคล้ายว่าจะมีอุณหภูมิลดลงมากกว่า 3 องศา

นี่คือศพของเด็กชายคนหนึ่งที่มีโครงสร้างของกระดูกผิดรูป! แขนทั้งสองข้างของเขานั้นบิดงออย่างน่ากลัว จนเหล่านักศึกษาเเพทย์เเค่มองก็รู้สึกเสียวสันหลังไปตามๆกัน

“ นั่นเป็นไปไม่ได้…มันไม่น่าจะเป็นเเบบนี้!!”  ซูไห่พึมพำด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาพยายามหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลเพื่อปลอบใจตนเองเเละบอกเพื่อนๆ เเต่เขาก็พูดไม่ออก!

กู้จวินหันไปมองใบหน้าที่ขาวซีดอมเหลืองอ่อนของเด็กชายที่ไร้ซึ่งชีวิต ใบหน้าที่ตกใจค้างของกู้จวินเเทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง ราวกับว่าเขาถูกครอบงำโดยวิญญาณของคนที่ใกล้จะบ้าคลั่งเต็มที เเต่เขาก็พยายามระงับความรู้สึกนั้นไว้เเละชวนเพื่อนไปที่ถังใบอื่น

หนึ่ง สอง สาม…!!

จากนั้นพวกเขาก็ทยอยเปิดฝาถังเก็บทีละใบ…ทีละใบ