ในขณะนั้นเองสมาชิกของคณะกรรมการคนหนึ่งก็วางสายโทรศัพท์เเละถอนหายใจยาวๆ ผ่านอารมณ์ที่โมโหจนเดือดปุด ๆ ใบหน้าของเขาบึ้งตึงและเต็มไปด้วยความหดหู่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ ฉันคิดว่าศาสตราจารย์ฉินพูดได้ถูกต้องเเล้ว…..”
ทันใดนั้นทั้งกลุ่มก็ระเบิดคำถามใส่สมาชิกคนนั้นด้วยความเเปลกใจทันที พวกเขาสงสัยว่าจู่ๆ ทำให้ถึงต้องถอนหายใจยาวๆเเบบนั้น
“ เมือกี๊ฉันเพิ่งโทรไปสืบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับกู้จวินคนนี้ เพราะฉันตัดสินใจจะรวบรวมข้อมูลของเขาให้มากยิ่งขึ้น ทว่าจากสิ่งที่ฉันได้ยิน…เขาเป็นนักศึกษาเเพทย์ที่มีผลการเรียนไม่ดีอย่างเลวร้าย เขาขาดแรงผลักดันในการเรียนและสูบบุหรี่ตลอดตั้งแต่เข้าเรียนวันเเรก เขาเป็นคนรวย เเละใช้จ่ายเงินทองสุรุ่ยสุร่ายและมีแนวโน้มที่จะเป็นคนผิดปกติทางอารมณ์อีกด้วย นี่ยังไม่ได้พูดถึงพฤติกรรมใช้ผู้หญิงดุจผ้าอนามัย เขามีเเฟนมาไม่ต่ำกว่า 10 คน ดังนั้นทุกคนจึงเรียกเขาว่า “เสี่ยกู้” เเละคราวนี้เขามาที่นี่ได้ก็เพราะเขาเเอบอ้อนวอนเกาะขาศาสตราจารย์กู้ที่เอ็นดูเขาเป็นพิเศษ เเล้วตามมาเฉยๆก็เท่านั้น” สมาชิกคณะกรรมการรายงานทุกอย่างตามที่ได้ยินในโทรศัพท์
อะไร?!
ข่าวนี้สร้างเสียงสายฟ้าฟาดสนั่นราวกับมีสายฟ้าลงมาท้องฟ้าสีครามทำให้ความหวังอันสูงส่งของพวกเขากลายเป็นเถ้าถ่าน เหล่าคณะกรรมการถูกทิ้งให้อยู่ในความงุนงงเเละอ้าปากค้างกันยกเเผง ความรังเกียจของพวกเขาปรากฏชัดบนใบหน้า
ที่ผ่านมาพวกฉันเข้าใจผิดเหรอเนี่ย?
เสี่ยกู้!!? การค้นพบที่น่าตื่นตาตะลึงใจนี้ทำให้พวกเขาเหมือนถูกหลอกด้วยทองคำของคนโง่ คณะกรรมการหลายคนหัวเราะเจื่อนๆ ในทีแรกเขานึกว่าพวกเขาจะสามารถขุดหาทองคำได้จากซากอาจม แต่ใครจะรู้สิ่งที่ปรากฏขึ้นมามันก็แค่เเร่กากๆ ที่มีลักษณะคล้ายทองทำให้พวกเขาเข้าใจผิด และตัวตนของกู้จวินไม่แตกต่างอะไรกับทองปลอมอันนั้น
ศาสตราจารย์ฉินถอนหายใจอย่างหนักหน่วงในขณะที่ศีรษะของเขาสั่นด้วยความผิดหวัง เขามองไปที่พื้นปูนสักพักหนึ่งเเละเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกระบายความผิดหวังทันที
ในโลกนี้หลายคนสามารถพูดถึงทฤษฎีที่ยิ่งใหญ่ได้ อย่างไรก็ตามจำนวนที่สามารถทำได้ตามทฤษฎีมีน้อย! เเละกู้จวินก็ไม่ต่างกัน ความหมายก็คือ กู้จวินดีเเต่พูดก็เท่านั้นเอง….
***
หลังจากไม่มีกรงเหล็กในสนามกีฬา บรรยากาศภายในสนามก็สดใสขึ้นมาอีกครั้ง ไอความมืดมนและความน่ากลัวรวมถึงสยองขวัญได้หายไปจากสนามกีฬาหมดแล้ว เหลือแต่เพียงความสดใสและความเร่าร้อน อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของวัยรุ่น
อาจารย์และนักศึกษาต่างกระซิบคุยกันเรื่องทฤษฎีและสมมติฐานอย่างไม่หยุด ข้างๆของพวกเขาก็คือผู้ได้รับการเสนอชื่อให้ผ่านเข้ารอบ เเต่พวกเขาไม่ได้คุยเหมือนกับนักศึกษาที่ตกรอบ ในขณะนี้พวกเขากำลังอุ่นเครื่อง หรือไม่ก็นั่งเงียบ ๆ โดยการหลับตาทำสมาธิ
กู้จวินเองเป็นคนประเภทอย่างหลัง เขานั่งสมาธิเงียบคนเดียว
อะเเฮ่ม! จริงๆแล้วเขากำลังมองไปที่บันทึกภารกิจในใจของเขาต่างหาก คนอย่างกู้จวินไม่จำเป็นต้องทำสมาธิไร้สาระพวกนั้น
[ภารกิจปกติ : วันนี้สามารถวินิจฉัยผู้ป่วยออร์โธปิดิกส์ได้สำเร็จ 100 ราย รางวัลภารกิจ: ยารักษาก้านสมองเเบบเฉพาะที่ 1 กล่อง
ภารกิจยาก: ภายใน 1 วันทำการผ่าส่วนร่างกายของสิ่งมีชีวิตผิดปกติที่ไม่ใช่มนุษย์ให้เสร็จสิ้น รางวัลภารกิจ: วารสารการวินิจฉัยและการรักษาสภาพสมบูรณ์ 3 หน้า
ภารกิจนรก : ภายใน 1 สัปดาห์ทำการผ่าซอมบี้ 1 ตัว รางวัลภารกิจไม่บอกจ้า….]
ภารกิจยากในวันนี้เป็นภารกิจใหม่ นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้เห็นรายการประเภทนี้หลังจากผ่านการรีเฟรชมาหลายครั้ง ตอนนี้กู้จวินไม่สงสัยการมีอยู่ของสัตว์ในตำนาน เช่นซอมบี้อีกต่อไป เพียงแค่เขาไม่คิดว่าจะได้พบกันเร็ว ๆ นี้
อย่างไรก็ตามการไม่ได้พบกับซอมมบี้ ไม่จำเป็นต้องแปลว่าจะไม่พบกับสิ่งมีชีวิตที่ผิดปกติไปซะทีเดียว…
“ครั้งก่อนเขาได้ผ่าแขนของผู้ป่วยโรคต้นไทรระยะที่ 2 ไปแล้ว ใครกันจะรับรองว่าพวกคณะกรรมการโรคจิตจะไม่เล่นสกปรกหรือกลั่นเเกล้งกันอีก เหอะๆ”
กู้จวินคิดกับตัวเองอย่างปลงตก
“ พวกเขาอาจต้องการทำให้เหล่านักศึกษาตกใจอีกครั้ง ดังนั้นไม่มีทางที่การทดสอบครั้งที่ 2 นี้จะราบรื่น แต่สิ่งที่พวกเขาจะทำให้พวกเราตกใจ? แขนของสายพันธุ์สัตว์ที่ผิดปกติ? บางทีฉันอาจทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้ในวันนี้…ก็เป็นไปได้”
หากเขาได้รับวารสารที่เขียนเป็นภาษาต่างประเทศนี้ แม้ว่าจะเป็นเพียง 3 หน้า แต่ก็เป็นเรื่องสำคัญ…เขาจำเป็นต้องได้รับมากกว่านี้เพื่อถอดรหัสภาษานี้ต่อไป
ยิ่งไปกว่านั้นคือวารสารการวินิจฉัยและการรักษา การรักษาอะไร? นี่คือวารสารของใคร
ตลอดช่วงพัก 15 นาที กู้จวินอยู่ในความคิดของตนเองตลอด หลังจากนั้นไม่นานผู้ตัดสินก็เข้ามาในสนามอีกครั้ งและพิธีกรก็ประกาศเริ่มการทดสอบรอบที่ 2
“ไปกันเถอะ!!” กู้จวินลุกขึ้นยืนหันหน้าไปทางไช่ฉีซวนและหวังรั่วเซียง ด้านหลังของพวกเขามีศาสตราจารย์กู้และเฮ่ออี้หลาน พวกเขาต่างยกนิ้วให้พวกกู้จวินซึ่งเป็นสัญญาณแห่งการให้กำลังใจที่อบอุ่น “โชคดีนะ!”
ผู้ผ่านเข้ารอบทั้ง 32 คนเดินไปที่กลางสนามทันทีด้วยความรวดเร็ว พวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เบื้องหน้าของพวกเขามีโต๊ะผ่า 10 ตัว เเละดุเหมือนเขาจะเตรียมเอาไว้นานเเล้วด้วย จนทุกคนสงสัยว่าตกลงพวกเขาร่วมมือเเละเเบ่งกลุ่มกันทำใช่หรือไม่!?
ผู้ได้ผ่านการคัดเลือกแบ่งออกเป็น 10 ทีมโดยมีทีมละ 3 คน ยกเว้น 2 กลุ่มสุดท้ายที่มีสมาชิก 4 คน
มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นมีทีมมากที่สุดคือ 3 ทีม จากนั้นก็เป็นมหาวิทยาลัยชิงหยุนที่มี 2 ทีม ส่วนที่เหลือกระจายกันเป็นของมหาลัยอื่นๆ
ทางด้านอาจารย์และนักศึกษาที่เหลือต่างก็เฝ้าดูและตั้งความหวังสูงสุดไว้ที่ทีมพิเศษของมหาลัย เพราะคนพวกนั้นได้รับการฝึกฝนมาทุกรูปเเบบ
อย่างไรก็ตามทีมของกู้จวินแทบจะไม่มีประสบการณ์ด้านการแพทย์ด้วยซ้ำ พวกเขาขาดประสบการณ์ในการผ่าตัดอย่างมาก ไม่จำเป็นต้องพูดทักษะการผ่าตัดในรูปอื่นๆเลย อย่างมากพวกเขาเป็นเเค่ผ่าตัดในสัตว์เเละชำเเหละกบ เทคนิคระดับสูงยิ่งไม่ต้องไปพูดถึง
ท่ามกลางฝูงชนมีเพียงศาสตราจารย์กู้เท่านั้นที่ยิ้มให้พวกเขาอย่างอบอุ่น
ทุกทีมได้รับมอบหมายตารางการผ่าตัด เเละอุปกรณ์ทั้งหมดก็เป็นแบบสเตนเลสสตีลธรรมดาที่มีมอเตอร์ลิฟต์เพื่อยกระดับความเย็นเอาไว้ เพื่อให้สะดวกต่อการผ่าตัดโดยที่วัตถุดิบไม่เสียหายจากการเน่าเสีย
“ ตัวอย่างที่จะผ่าอยู่ในที่เก็บความเย็น” ศาสตราจารย์ฉินกล่าวขึ้นในขณะที่เขาชี้ไปยังที่เก็บของข้างโต๊ะแต่ละตัว สายตาของเขาจับจ้องไปที่กู้จวิน ในขณะที่เขาพูดต่ออย่างเย็นชา
“ การทดสอบรอบนี้ไม่มีแบบจำลองให้ทำตามหรอกนะ คุณสามารถผ่าได้ตามที่คุณต้องการ อย่าลืมแสดงให้เราเห็นถึงสิ่งที่ดีที่สุด เราจะเฝ้าดูพวกคุณทุกคน”
หืม? ตอนนี้สายตาของเขาดูเย็นชาขึ้นไหม? กู้จวินรู้สึกผิดหวังเป็นพิเศษเมื่อเห็นสายตาของศาสตราจารย์ฉินที่มองมายังตัวเขา คล้ายกับว่าโกรธเเค้นตัวเขามาตั้งเเต่ชาติปางใดอย่างนั้นเเหละ
นักศึกษาทั้งสิบกลุ่มต่างสวมหน้ากากและถุงมือโดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไปว่าจะเจอของประหลาดอย่างต้นไทรอีก เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็เจอเเละได้ผ่ามันมาเเล้ว ไม่มีเหตุผลต้องกลัวอีก
จากนั้นพวกเขาก็กดปุ่มคันโยกและเสียงกลไกในกล่องดังก้องก็ดังขึ้น เสียงอุทานแสดงความประหลาดใจดังขึ้นในหมู่ผู้ชม ไม่มีกล่องใดที่เก็บศพธรรมดาหรือเป็นซากศพของผู้ป่วยโรคต้นไทรเลย
เมื่อมองไปที่ศพที่แปลกประหลาดบนโต๊ะ ใบหน้าของพวกเขาก็ปรากฎความเคร่งเครียดขึ้นทันที
“ แล้วนี่คือตัวอะไร?” ไช่ฉีซวนถามทันที คำถามของเขาทำลายบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเครียดหนาแน่น ดวงตาของหวังรั่วเซียงมองไปรอบ ๆ และกล่าวตอบข้อสงสัย
“ ดูเหมือนว่าจะเป็นลำตัวของสัตว์ร้ายบางชนิด?”
แม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ร้าย แต่ก็ไม่ใช่สัตว์ร้ายธรรมดา
เเละดูเหมือนว่ากู้จวินจะคิดถูกอีกครั้ง
ขณะที่กู้จวินมองไปที่สิ่งมีชีวิตบนโต๊ะ มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย เขาหลับตาเเละตรงดิ่งไปยังพื้นที่ในใจของเขา เขาแตะที่เมนูระบบและยอมรับภารกิจยากทันที
เอาล่ะวารสารวิจัยจ๋า ฉันกำลังจะไปรับนะ!
[รับภารกิจแล้ว! ความคืบหน้าในการผ่าปัจจุบัน: 0%, เวลาที่เหลือ: 23: 59: 59]
