ท่าทีของเธอทำให้เขาขมวดคิ้วลึกขึ้น
เขามองเธอด้วยสายตาผิดหวังและทุกข์ใจ ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า
“เมียนเมียนเราไม่ใช่ศัตรูกันนะ แม้ว่าเราจะเลิกกันแล้ว คุณก็ไม่ควรปฏิบัติต่อผมเหมือนศัตรูเช่นนี้ ผมเคยพูดแบบนี้มาก่อนแล้ว แม้ว่าเราจะไม่ใช้คู่รักกัน แต่หากคุณมีปัญหาในอนาคตคุณยังมาหาผมได้”
“ตราบใดที่มันอยู่ในการควบคุมของผม ผมจะช่วยคุณเอง ไม่ว่าคุณจะเกลียดผมมากแค่ไหน คุณก็ไม่ควรจะขายตัวเอง”
เฉียวเมียนเมียนขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา
สายตาของเธอก็เฉยเมยมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอหันไปมองซูเจ๋ออย่างผิดหวังและหัวเราะเยอะ
“ฉันเหรอขายตัว? คุณซู คุณเป็นใครกัน ฉันรู้จักคุณดีไหม คุณรู้จักฉันดีแค่ไหนกันถึงมาบอกว่า ฉันขายตัวเอง”
ความเย็นชาและแปลกแยกของเธอด้วยการเรียกเขาว่า “คุณซู” ทำให้การแสดงออกของซูเจ๋อเปลี่ยนไป แม้กระทั่งความโกรธ
ความโกรธเดือดดาลในดวงตาของเขา
“งั้นบอกผมมาสิ ว่าทำไมคุณมาที่นี่? ใครพาคุณมาที่นี่? และใครคือเจ้าของรถโรลส์รอยซ์ที่คุณนั่งเมื่อครั้งที่แล้ว? เมียนเมียนอยากจะดื้อขนาดนี้เลยเหรอฒ คุณอยากจะทรยศร่างกายของคุณเองมากกว่าจะมาขอความช่วยเหลือจากผมงั้นหรือ?”
“คุยกับผมนี่ มันยากกว่าการไปหลับนอนกับคนแก่ ๆ น่าขยะแขยงพวกนั้นไหมล่ะ”
ฉะ!
หลังจากที่ซูเจ๋อพูดจบ เขาก็ถูกตบ รอยนิ้วมือสีแดงทาบบนใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม
เขาตกตะลึง
ดูเหมือนเขาจะไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉียวเมียนเมียนจะตบเขา
เฉียวเมียนเมียนเคยยอมซูเจ๋อทุกอย่าง
ในใจของเธอ ซูเจ๋อได้ตายไปแล้ว
ตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ
แต่เธอก็ยังรังเกียจเขา
เธอรู้สึกขยะแขยงอยากจะอาเจียนอาหารเย็นที่เพิ่งทานเข้าไปออกมา
“ซูเจ๋อ คุณทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายจริง ๆ ฉันเคยตาบอดมาก่อน นั่นคือเหตุผลที่ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับคุณ คุณทำให้ฉันคิดว่าการให้ความรู้สึกทั้งหมดของฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมากับสุนัขสักตัวยังจะเสียเวลาน้อยกว่าร้อยเท่าและดีกว่าพันเท่า” เฉียวเมียนเมียนตัวสั่นด้วยความโกรธ
นี่คือผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอไปตลอดชีวิต และไม่มีวันทีให้เธอผิดหวัง
เขาจะปกป้องเอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจหรือเจ็บปวด
เขาไม่ได้ทำตามสัญญาแม้แต่คำเดียว
เขาเป็นคนที่ทำให้เธอผิดหวัง
เขาเป็นคนที่ทำร้ายเธอและทำให้เธอรู้สึกผิด
เธอแค่เกลียดที่เธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ในตอนนี้
มิฉะนั้น แม่ว่าผู้ชายทั้งหมดในโลกจะตายไป เธอก็จะไม่อยู่กับคนแบบนี้เป็นแน่
เมื่อถูกตบหน้าในที่สาธารณะซูเจ๋อเสียหน้าและใบหน้าของเขาก็มืดมน
เขายกมือขึ้นแตะแก้มของเขาด้วยความโกรธที่ฉายผ่านดวงตา โดยการจ้องมองกลับมาที่เธออย่างรุนแรง
“คุณตบผมเพราะผมพูดถูกล่ะสิ? เฉียวเมียนเมียน คุณเต็มใจที่จะหาเงินแบบนี้จริงหรือ? ชายชราให้เงินคุณเท่าไหร่? สิบล้าน? ยี่สิบล้าน? หรือร้อยล้าน? เป็นไปได้ไหมที่จะนอนกับคุณตะรางเท่าที่มีเงิน”
“บอกราคาของเธอมา ผม ซูเจ๋อ ไม่ใช่คนที่หามาให้ไม่ได้!”
เฉียวเมียนเมียน มองเขาอย่างไม่เชื่อ
นี่คือผู้ชายที่เธอรู้จักมาสิบปีจริงเหรอ?
สิบปีของความรู้สึกแลกกับการดูถูกของเขา?
“เชี่ยเอ้ย ซูเจ๋อ ไอเหี้ย นายกล้าแสดงสีหน้าต่อหน้าเมียนเมียนแบบนี้อีก นายไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือไง”
อารมณ์ของเจียงหลัวลี่รุนแรงมากจนเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอยืนขึ้นชี้ไปที่จมูกของซูเจ๋อและสาปแช่ง
“ไอ้คนไร้ยางอาย”
