รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 11

เดิมทีเฉียวเมียนเมียนเข้าใจว่าเหมาเยซือเป็นเพียงพนักงานธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าการจะได้พบเขา จะยากเย็นขนาดนี้

ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาที่นี่ เธอก็หมายมั่นไว้แล้วว่าจะไม่กลับจนกว่าจะได้พับกับเขา

เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรกับพนักงานต้อนรับทั้งสองคนอีก แต่เลือกที่จะเดินออกมายังม้านั่งด้านหน้า แล้วนั่งรอจนกว่าเหมาเยซือจะออกมา

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมจากไป พนักงานต้อนรับสาวทั้งสองก็พูดจาแซะ “หน้าด้านหน้าสนเสียจริง”

“ท่านประธานเหมาไม่แม้แต่จะชายตามองผู้หญิง แล้วนี่เธอสวยนักรึไงหะ ท่านประธานเหมาเขาไม่สนใจคนอย่างหล่อนหรอก”

…

เว่ยเจิ้งเดินลงมาชั้นล่าง ขณะที่เดินผ่านส่วนต้อนรับ พนักงานหญิงคนหนึ่งก็ร้องเรียกเขาไว้

“ผู้จัดการเว่ยคะ ผู้หญิงซอมซ่อคนที่นั่งตรงนั้น เธอมาขอพบท่านประธานเหมาค่ะ พวกเราแจ้งให้เธอทราบแล้ว ว่าหากต้องการพบท่านประธานเหมา ต้องทำการนัดหมายล่วงหน้า แต่เธอพูดไม่รู้ฟัง น่ารำคาญเสียจริงค่ะ ยังดื้อด้านไม่ยอมกลับไปอีก เธอนั่งรออยู่ตรงนั้นมาสองชั่วโมงแล้ว พวกเรากังวลว่าภาพลักษณ์ของที่นี่จะเสื่อมเสียไปด้วย เราควรให้ใครไปไล่เธอออกไปดีไหมคะ”

ขณะที่พูดไปด้วยพนักงานคนนั้นหันไปดูยังทิศทางที่เฉียวเมียนเมียนนั่งอยู่ด้วยสายตาที่หมายหมาดร้าย

แม้ว่าเธอจะดูซอมซ่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหล่อนเป็นหญิงสาวที่สะสวย ยิ่งทำให้ผู้พูดไม่พอใจด้วยความอิจฉา

“คนที่มาพบท่านประธานเหมา”

เว่ยเจิ้งมองไปยังทิศทางตามที่พนักงานชี้ และเมื่อเขาเห็นเฉียวเมียนเมียน เจ้าตัวถึงกับอึ้งจนตัวแข็ง

ผู้หญิงคนนั้น…คือคุณเฉียว ที่ท่านประธานให้ตามหารึเปล่านะ

แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่

เมื่อเห็นทีท่าของเว่ยเจิ้งเปลี่ยนไป พนักงานต้อนรัทั้งสองทึกทักเองว่า เว่ยเจิ้งไม่ชอบใจกับการที่เฉียวเมียนเมียนอยู่ตรงนั้น เธอจึงพูดอย่างมั่นใจขึ้นว่า

“ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ”

เว่ยเจิ้งเฝ้ามองดูหล่อนเพียงครู่ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หล่อน เขายกมือถือแล้วกดโทรออก

“ท่านประธานเหมาครับ คุณเฉียวอยู่ที่ออฟฟิต เธอบอกว่าต้องการพบท่านครับ”

ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงเข้ม “คุณเฉียวไหน?”

“เฉียวเมียนเมียนครับ”

“เธอคนนั้นเหรอ” เหมาเยซือประหลาดใจ

“ครับท่าน ท่านต้องการพบเธอไหมครับ ผมทราบมาว่าเธอนั่งรอท่านอยู่ด้านล่างมา 2 ชั่วโมงแล้วครับ”

ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนเปิดปากพูด “พาเธอขึ้นมา”

“ครับท่าน”

เขาเร่งเดินเข้าไปใกล้เฉียวเมียนเมียน พร้อมพูดอย่างสุภาพกับหล่อน

“คุณเฉียวครับ”

เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมองชายในชุดสูทโดยไม่ทันตั้งตัว

“คุณคือ…”

เว่ยเจิ้งตอบกลับหล่อน “ผมเป็นผู้ช่วยของท่านประธานเหมาครับ ผมได้ยินว่าคุณต้องการพบท่านประธาน”

เฉียวเมียนเมียนรีบลุกขึ้นยืน

“ใช่ค่ะ ฉันมารอพบคุณเหมาเยซือ เออ…ฉันหมายถึง ท่านประธานเหมา ฉันมีเรื่องจะสอบถามท่านค่ะ คุณช่วยพาฉันไปพบท่านได้ไหมคะ”

หล่อนใช้สายตาเว้าวอน เกรงจะถูกเขาปฏิเสธ

“ฉันขอเพียง 10นาที ไม่สิ 5 นาทีก็ได้ค่ะ ฉันไม่ใช้เวลามากหรอกค่ะ”

เว่ยเจิ้งพยักหน้าและยิ้มออกมาก่อนกล่าว

“ท่านประธานเหมายินดีที่จะพบคุณครับ คุณเฉียว เชิญตามผมมาทางนี้ครับ”

เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นเฉียวเมียนเมียนเดินตามเว่ยเจิ้งพ้นตาเข้าไปยังลิฟท์ สีหน้าท่าทางของพวกเธอก็เปลี่ยนไป

“เกิดอะไรขึ้น พวกเราควรไล่หล่อนออกไปไม่ใช่เหรอ?”

“ผู้ช่วยเว่ยพาเธอขึ้นไปล่ะ เธอรู้จักท่านประธานเหมาเป็นการส่วนตัวรึเปล่านะ?”